ပီေအ
မွာစရာရွိသည္ကို မွာၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ သီတာေဆြ ဂြင္းတိုက္ေပးမႈေၾကာင့္ ၿပီးလိုက္ရသည္မို႔ ကိုယ့္လက္ကိုသုံးရတာထက္ ပိုေကာင္းေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ မ်က္ႏွာသည္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ေက်နပ္အားရသည့္ အသြင္ရွိေနသည္။ သီတာေဆြကေတာ့ ဒီမ်က္ႏွာကို မျမင္လိုက္။ စားပြဲနားတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ က်န္ေနခဲ့သည္။ သူမ အာ႐ုံထဲတြင္ ေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ေပက်န္ေနသည့္ ကိစၥကို ဘယ္လိုရွင္းရမည္ကိုသာ စဥ္းစားေနမိသည္။
%%%%%%
ညေနပိုင္း သုံးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးထဲသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ လုပ္ငန္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတမ္း တစ္ခ်ိဳ ့ကို သံဗီဒိုတစ္လုံး၏ ေအာက္ဆုံးအကန႔္ထဲသို႔ ထည့္ေနသျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ျပန္လာသည္ကို သီတာေဆြ သတိမထားမိ။ သားေကာင္ကို က်ားေခ်ာင္းသလို ေခ်ာင္းေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကသာ သီတာေဆြကို လွမ္းျမင္သည္။ သူ႔ဘက္သို႔ ေက်ာေပးကာ ကုန္းထားသလို ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြ ေနာက္ဘက္သို႔ အလိုလို တိုးကပ္သြားသည္။ တင္ရင္းျပည့္ၿဖိဳးေသာ တင္သားမ်ားကို အနက္ေရာင္စကတ္ထဲမွ ေဖာင္းကားထြက္မည့္ဟန္ႏွင့္ ျမင္ေနရသည္။
“သီတာ .. အလုပ္ေတြမ်ားေနတာလား”
“ေအမ့!!”
အနားနားတိုးကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည့္အျပင္ တင္ပါးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျခင္း ခံရသျဖင့္ သီတာေဆြ ကိုယ္လုံးေလးေတာင္ တုန္တက္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္မွန္း သိလိုက္ေပမယ့္ သီတာေဆြ မည္ကဲ့သို႔ တုံ႔ျပန္စကားဆိုရမည္ မသိ။ မနက္တုန္းက ဂြင္းတိုက္ေပးလိုက္ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္က ဦးေႏွာက္ထဲမွ အခုထက္ထိ မထြက္ေသးေလရာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမွာကိုလဲ မ်က္ႏွာပူေနသည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္သလို၊ ကုန္းထားရာမွလည္း ကိုယ္ကို ျပန္မမတ္မိေခ်။
ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပလို္က္သည့္ ျဖစ္ျခင္း၊ တင္ပါးေတြကို ပြတ္သပ္ေနရာမွ လက္ကို ေအာက္ဘက္သို႔ ေလၽွာဆင္းသည္။ စကတ္က ဒူးဖုံးယုံသာ ရွည္သည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သြယ္လ်ဝင္းမြတ္ေနသည့္ ေျခတန္အေပၚပိုင္းကို စမ္းမိသည္။ ရြရြေလး ပြတ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ကို အထဲသို႔ လွန္ထိုးကာ အေပၚဘက္သို႔ ဆြဲတင္သည္။ စကတ္ေနာက္ပိုင္းက အေပၚသို႔ ေရြ ့တက္သြားၿပီး ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ား၏ အတြင္းပိုင္းကို စမ္းမိသည္။
“အင္း ..”
“အီး ..”
ႏွစ္ဦးစလုံး ႏႈတ္မွ ညည္းသံထြက္က်လာသည္။ သီတာေဆြက မည္သည့္အေၾကာင္းျဖင့္ ညည္းသည္ မသိေသာ္လည္း၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ ရမၼက္စိတ္ႏွင့္ ညည္းမိတာျဖစ္သည္။ အခုခ်က္ခ်င္း သီတာေဆြ စကတ္ကို လွန္တင္ၿပီး ေနာက္ကေန ေဆာင့္လိုးခ်င္ေနသည္။ တဲတဲေလးက်န္ေနေသာ အသိစိတ္ႏွင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ထိန္းေနရသည္။ မနက္ကတစ္ခ်ီ ေကာင္းေကာင္းၿပီးထားသည့္တိုင္ ေခါင္းျပန္ေထာင္ခ်င္စျပဳၿပီ ျဖစ္ေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ကို စိတ္ထဲမွ ေခ်ာ့ေနရသည္။
လက္ကို စကတ္ေအာက္လၽွိုလိုက္ေပမယ့္ သီတာေဆြ၏ ေစာက္ပတ္ ကိုေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လွမ္းကိုင္ဖို႔ မႀကိဳးစား။ ဒီေလာက္ထိေတာ့ အရဲကိုးဖို႔ မသင့္ဟု စဥ္းစားမိလို႔ ျဖစ္သည္။ ပင္တီပါးပါးေလး အုပ္ေနတဲ့ တင္ပါးဆိုင္မ်ားကို စမ္းမိသည္ဆိုယုံႏွင့္ ေက်နပ္လိုက္သည္။ ပင္တီေအာက္ကိုေတာင္ လက္လၽွိုမေနေတာ့ဘဲ အေပၚမွသာ ခပ္တင္းတင္း ညႇစ္လိုက္သည္။
“အားရစရာႀကီး .. ေတာက္”
ဘယ္ဘက္တင္အိုးေရာ၊ ညာဘက္တင္အိုးေရာ တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ အားရပါးရ ဆုပ္နယ္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္က က်ိတ္မနိုင္ခဲမရ ေရရြတ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဘာမွ ထပ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ လက္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြနားမွ ခြာကာ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ သီတာေဆြသာလၽွင္ ေပါင္လည္ေလာက္အထိ လိပ္တင္ေနသာ စကတ္ႏွင့္၊ ကုန္းလ်က္အေနအထားအတိုင္း က်န္ရစ္ခဲ့ရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခန္းထဲဝင္သြား၍ တံခါးပိတ္သံၾကားမွ သူမကိုယ္ကို ျပန္မတ္မိသည္။ တြန႔္လန္ေနသည့္ စကတ္ကိုလဲ ျပန႔္သြားေအာင္ လက္ျဖင့္ ျပန္ဆြဲခ်ရသည္။
ညေန၄နာရီေလာက္တြင္ ထူးဆန္းစြာျဖင့္ နိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခုထံမွာ ေနာက္ထပ္ဖုန္းေကာလ္တစ္ခု ဝင္လာျပန္သည္။ နိုင္ငံျခားေကာလ္ဟု သိလိုက္သည္ႏွင့္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီ လႊဲေပးလိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ မနက္ကအျဖစ္အပ်က္ကို သတိရၿပီး ေလးလံလ်က္ရွိသည္။ ဆက္ၿပီးထိုင္ေနရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မသိမသာေလး ႐ုံးမွ လစ္ထြက္သြားရမလား ေတြးေနမိသည္။
သို႔ေသာ္ သီတာေဆြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မက်ခင္မွာပင္ အခန္းထဲမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လွမ္းေခၚသံ ၾကားရျပန္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း လွမ္းေခၚလိုက္သည့္စကားက (ငါဆီးသြားခ်င္လို႔ အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့) ဆိုတာ။
သီတာေဆြ သြားရမလို၊ မသြားရမလို ခ်ီတုံခ်ီခ်ျဖစ္ၿပီး ေပကပ္၍ ရပ္ေနလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမနားထဲတြင္ ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးေစာေမာင္ ေဆး႐ုံမတက္ခင္က မွာၾကားသြားေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကုမၸဏီတြင္ အေရးႀကီးကိစၥမ်ား ရွိနိုင္ၿပီး သူမအေနႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား တတ္နိုင္သမၽွ အကူအညီ ေပးရန္ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြ ရင္သားထြားထြားေတြ မို႔တက္လာသည္အထိ အသက္ကို ရႉသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ေလးလံသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။
ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္မိၿပီးေသာအခါ သူမလက္ႏွင့္ ယဥ္ပါးသလို ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးကို လွမ္းကိုင္သည္။ ဘယ္လိုမွ မလုပ္ရေသးပါလ်က္ႏွင့္ လီးႀကီးသည္ ရာဘာဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းလို မာတင္းတက္ေနသည္။ သူမ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို မ်က္လုံးေလးလွန္၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မွတ္စုစာရြက္ပိုင္းတစ္ခု လွမ္းေပးတာ ခံရျပန္သည္။
“အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လိုက္”
ဘာလုပ္ေပးရမည္ဆိုတာကို သိေနသျဖင့္ ပါးမို႔မို႔ေလး ႏွစ္ဖက္ အနည္းငယ္ နီျမန္းသြားသည္အထိ သီတာေဆြ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ထဲကိုင္ထားမိေသာ လီးကိုေတာ့ အေပၚေအာက္ဆြဲလႈပ္ၿပီး စတင္၍ ဂြင္းတိုက္ေပးေနမိသည္။
ဦးေက်ာ္ေခါင္လီးႏွင့္ သူမလက္ ထိေတြ႕ေနမႈသည္ တစ္ႀကိမ္လည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ၿပီမို႔ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ သီတာေဆြအတြက္ စိမ္းေနသည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ထို႔အတူ ႀကိဳးစားပမ္းစားႏွင့္ ဂြင္းတိုက္ေပးေနခ်ိန္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သူမ ဘေလာက္စ္အကၤ် ီအတြင္း ႏွိုက္ၿပီး နို႔အုံေတြကို ေဆာ့ကစားေနသည္မွာလည္း ထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းရင္းခ်ာ ျဖစ္မေနေတာ့ပါ။ ႏွစ္ဦးစလုံး အသားက်ေနသလို ခံစားေနရသည္။
သို႔ေသာ္ သီတာေဆြ ေနာက္ထပ္ ျပသနာတစ္ခုႏွင့္ ထပ္မံ၍ ရင္ဆိုင္ရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ သုတ္မလႊတ္နိုင္ျခင္းပင္။ ညာလက္ႏွင့္ သူမ ဂြင္းတိုက္သည္။ လက္ေညာင္းလာလို႔ သူမ ဘယ္လက္ေျပာင္းသည္။ ဒါလည္း မၿပီးေသး။ ေနာက္ဆုံးတြင္ စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္အဆုံး လက္တစ္ဖက္က လီးကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးတုန္း၊ က်န္တစ္ဖက္က လဥမ်ားကို ရြရြေလးပြတ္ကာေပးသည္။ ဒါကေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခိုင္းလို႔မဟုတ္။ ျမန္ျမန္အရည္ထြက္မွ ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးမွာလို႔ သီတာေဆြ ေတြးထားသျဖင့္ တတ္သမၽွ မွတ္သမၽွ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
အခ်ိန္က ၾကာသထက္ ၾကာလာသည္။ သီတာေဆြ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြပင္ နာလာသလို ျဖစ္လာသည္။ လက္ေတြလည္း ေညာင္းလွၿပီ။
ေတာ္ေသးသည္။ သီတာေဆြ စိတ္သက္သာစရာ သတင္းကို ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူ႔လက္အား နို႔ကိုႏွိုက္ေနရာမွ ႐ုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းခြက္ကို လက္ဝါးႏွင့္ပိတ္၍ ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ လွမ္းေျပာသည္။
“သီတာ .. အန္ကယ္ၿပီးေတာ့မယ္ .. သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး .. ဒီတစ္ခါေတာ့ မနက္ကလို ေပပြကုန္တာ မျဖစ္ေစနဲ႔ေတာ့”
ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အဆုံးသတ္စကားေၾကာင့္ စိတ္ေအးသြားသည့္ သီတာေဆြ ခ်က္ခ်င္းကို စိတ္ပူလာရျပန္သည္။ သူမထိုင္ေနရာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုႏွင့္မ်ား ဦးေက်ာ္ေခါင္သုတ္ရည္ကို ခံထားနိုင္မလား လိုက္ရွာသည္။ အမွိုက္ျခင္းကိုေတာ့ ေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ မနက္တုန္းက ထြက္သည့္အရွိန္ႏွင့္ ပမာဏအတိုင္းသာဆိုလၽွင္ ဒီပုံးတည့္တည့္ထဲ ဝင္ေအာင္ ထိန္းထားနိုင္ပါ့မလားဆိုတာ သူမ သံသယဝင္မိသည္။
ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည့္အတြက္အေလ်ာက္ လုုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ေမာ္ၾကည့္သည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ ဖုန္းေျပာေနေပမယ့္ သူမထံမွ အၾကည့္ကို လႊဲမသြားပါ။ သီတာေဆြ ဘာေမးခ်င္သည္ကို တပ္အပ္သိေနသည့္အလား သူ႔ပါးစပ္ကို ဟကာျပရင္း အတြင္းဘက္သို႔ လက္ညိဳးႏွင့္ ထိုးျပသည္။
သီတာေဆြ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕၍ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း အေျပးအလႊား စဥ္းစားရျပန္သည္။ ဘာအဓိပၸါယ္မွန္း သိလိုက္ေသာအခါတြင္မူ မ်က္ဝန္းေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားရျပန္သည္။ ဟင္ ... သူက .. ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ အရည္ေတြကို ဖမ္းခိုင္းထားတာပါလား .. ကြိဳင္ပဲ
ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္တစ္ဖက္က ဆန႔္တန္းထြက္လာၿပီး သီတာေဆြေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွေန၍ လာကိုင္သည္။ ဘာဆိုဘာမွ ကန႔္ကြက္ျငင္းဆန္ျခင္း မျပဳနိုင္ခင္မွာပင္ ေခါင္းကို ေရွ႕ဘက္သို႔ဆြဲယူ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း ခံရသည္။ သီတာေဆြ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ပါးစပ္ဟလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ လီးထိပ္ဖူးက ႏႈတ္ခမ္းႏုႏုႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို တားဆီးဖို႔ သီတာေဆြ အခ်ိန္မမွီေတာ့ေခ်။
သီတာေဆြ ပါးစပ္ႏွင့္ လီးတန္ထိပ္ဖူးအား ငုံမိသြားသည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အီးခနဲ ေက်နပ္အားရသံႀကီး ထြက္ေပၚၿပီး လူက ဆုံလည္ခုံေပၚမွ ႂကြတက္သည္။ လီးဥမ်ားထံမွ လၽွံတက္လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားသည္ လီးတန္တေလၽွာက္ ေျပးထြက္လာၿပီး သီတာေဆြပါးစပ္ထဲသို႔ တေျဗာေျဗာ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ သူ႔လက္ႏွင့္ ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွ ဖမ္းထိန္းကာ ကိုင္ထားသည္မို႔ သီတာေဆြ ဘယ္လိုမွ ႐ုန္းထြက္လို႔မရ။ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ ပန္းက်လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို မတတ္နိုင္သည့္အဆုံး တဂြတ္ဂြတ္ႏွင့္ မ်ိဳခ်လိုက္ရေတာ့သည္။
အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ပန္းထြက္လာေသာ လရည္ေတြ ကုန္သည္အထိ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြေခါင္းအား ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈကို လႊတ္မေပးပါ။ တင္းတင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားယုံမက အာေခါင္ထဲေရာက္သည္အထိ ထိုးထည့္ထားသျဖင့္ သီတာေဆြလဲ ဘာမွ မတတ္နိုင္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေပါင္လုံးမ်ားကို အတင္းလွမ္းတြန္းၿပီး ေနာက္ထပ္ထိုးမထည့္ေအာင္ ေတာင့္ခံထားရသည္။ မဟုတ္လၽွင္ ပါးစပ္ထဲသို႔ လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ဝင္သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။
"အား … ေကာင္းတယ္ .. အခုမွ ေနသာထိုင္သာရွိတာ"
ေက်နပ္အားရေသာ အသံႀကီးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေရရြတ္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြေခါင္းေနာက္မွ လက္ကို ဖယ္လိုက္သည္။
"အဟြတ္ .. အဟြတ္"
ေခါင္းႂကြနိုင္သည္ႏွင့္ သီတာေဆြ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးသည္။ သူမ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ကား မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ျဖစ္သြားေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို မယုံၾကည္နိုင္စြာႏွင့္ အျပဴးသားျဖစ္ေနသည္။ ပါးစပ္ထဲ တစ္ခုခုျဖစ္ေနသလို ခံစားရၿပီး၊ ေခါင္းထဲတြင္ေတာ့ မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြ ေၾကာင္စီစီေလးျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္က လီးဒစ္အား လက္ညိဳးထိုးျပသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ထိပ္မွာ က်န္ေနေသးတယ္"
စကားလုံး ရွာမရသည့္ သီတာေဆြ ေခါင္းကို အသာျပန္ငုံ႔၊ လၽွာနီတာရဲေလး လွစ္ထုတ္ကာ လီးထိပ္ဖူးကို လွမ္းလ်က္လိုက္သည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ထိပ္ဖူးဝတြင္ ဘာအရည္ၾကည္မွ က်န္ေနေတာ့သည္ မဟုတ္။ အားလုံးက သူမ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ က်ဆင္းသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး သီတာေဆြ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ လၽွာႏွင့္လ်က္ေပးသည္။ ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေပ်ာ့ေခြစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးကို အလိုက္တသိႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ႐ုံးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
%%%%%%%
ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္ေသာအခါ ...
ဒီေန႔ေတာ့ သီတာေဆြ ႐ုံးလာတာ ေနာက္က်သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြကို မေတြ႕။ တျခား အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းသာ ရွိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေတာင္ လန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္သမၽွအေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲလို႔ ေတြးကာ ေနလိုက္သည္။ ရွိသည့္ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးကိုလဲ အျပင္ကိစၥတစ္ခု ဖန္တီးကာ ႀကံဖန္ခိုင္းလိုက္သည္။ ႐ုံးကိုလဲ ျပန္မလာဖို႔ တခါထဲ မွာလိုက္သည္။ သူကေတာ့ သီတာေဆြ ႐ုံးအလာကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္ရင္း ေစာင့္နိုင္မိသည္။
သိပ္ေတာ့ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါ။ တစ္ငုံခ်င္း ေသာက္ေနေသာ ေကာ္ဖီ ကုန္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲတြင္ သီတာေဆြ ႐ုံးထဲဝင္လာသည္ကို သူ႔အခန္းတံခါး ဖြင့္ထားသျဖင့္ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ သီတာေဆြသည္ မေန႔ကလို ဒူးဖုံးေအာင္ရွည္ေသာ စကတ္မီးခိုးေရာင္ကို အျဖဴေရာင္ဘေလာက္စ္ႏွင့္ တြဲ၍ ဝတ္ထားသည္။ ထူးဆန္းသည္က ဘေလာက္စ္ေပၚတြင္ မီးခိုေရာင္ကုတ္ကို ထပ္၍ ဝတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုပဲဝတ္ဝတ္ သီတာေဆြသည္ ေခ်ာေမာလွေသာ သူမ႐ုပ္ရည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ဝတ္ဆင္တတ္သူမို႔ ပုံစံက ၾကည့္လို႔ေကာင္းလွသည္သာ။ သို႔ေသာ္ သူမ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ခါတိုင္းလို မဟုတ္။ ညိဳးငယ္ေနရွာသည္။
ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြအား လွမ္းၾကည့္ေနသလို၊ သီတာေဆြကလဲ သူ႔အား တန္ျပန္ၾကည့္ရင္း ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။
"အန္ကယ္ .. သီတာ အန္ကယ္နဲ႔ တစ္ခုေဆြးေႏြးခ်င္တယ္"
ပါးနပ္လွသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထိုင္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းထကာ ႐ုံးခန္းဝနားသို႔ ေရာက္လာေသာ သီတာေဆြ ရွိရာသို႔ တိုးကပ္သြားသည္။
"လာေလ သီတာ … ေျပာစရာရွိတာ ေျပာ .. လာလာ .. ဒီမွာ ထိုင္ေျပာရေအာင္"
ဒီေနေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ လူႀကီးလူေကာင္းအသြင္ ေပါက္ေနသည္။ သီတာေဆြအား ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံယုံမက လက္ျဖင့္အခန္းေထာင့္တြင္ ရွိေနေသာ ဆိုဖာခုံရွည္ႀကီးကို ထိုးျပသည္။ သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလးကိုယို႔ ေခါင္းကို မသိမသာ ညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ညႊန္ျပသည့္ ဆိုဖာခုံ၏ တစ္ဖက္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာခုံမို႔ သီတာေဆြ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က တျခားဘက္တြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။
ဆိုဖာခုံက ခပ္အိအိမို႔ သီတာေဆြတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္လိုက္သည့္အရွိန္ႏွင့္ အထဲသို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္ဝင္သြားသည္။ သီတာေဆြဝတ္လာေသာ စကတ္က ဒူးေခါင္းကိုေက်ာ္ကာ ေပါင္တန္ဝင္းဝင္းမ်ားဆီိသို႔ လိပ္တက္သည္။ သီတာေဆြ ျပန္ဆြဲခ်မည္ဟု ျပဳစဥ္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က ဒူးေခါင္းတစ္ဖက္ေပၚ လာတင္တာခံရသည္။
သီတာေဆြ အၾကည့္က ထိုလက္ကို ေငးၾကည့္ေနခိုက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေလသံႏွင့္ စေမးသည္။
"ေျပာေလ .. သီတာ … အန္ကယ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ"
"ဟို .. ဟိုေလ" (သီတာေဆြ အၾကည့္က ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္တြင္သာ ေရာက္ေနၿပီး ခနေလာက္ေတာ့ စကားလုံးရွာမရန္ဟန္ႏွင့္ ထစ္အေနသည္ .. တေအာင့္ေနမွ)
"ေျပာရမွာေတာ့ အား .. အားနာတယ္ အန္ကယ္ .. သီတာ ဒီမွာ ဆက္မလုပ္နို္င္ေတာ့ဘူး"
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ အားတင္းကာ ေျပာရင္း သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ စကားၾကားေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ အံ့အားသင့္သြားဟန္ရသည္။ နဖူးေၾကာမ်ား တြန႔္သြားသည္အထိ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္ၿပီး
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သီတာ .."
"ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့"
ဒူးေခါင္းေနရာတြင္ ေရာက္ေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က ေပါင္တန္အေပၚဘက္သို႔ ေရြ႕လာၿပီး ခပ္ရြရြပြတ္ေပးေနမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ စကားသံ ခနတိတ္သြားရျပန္သည္။ ၿပီးမွ ေရႊရင္အစုံ႔ မို႔တက္လာသည္ အထိ အသက္ကို အားယူရႉသြင္းလိုက္ၿပီး သူမ တစ္ညလုံး စဥ္းစားထားေသာ စကားကို ဆက္ေျပာရသည္။ ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးေပၚတြင္ ေျပးလႊားစျပဳေနေသာ လက္ကိုေတာ့ တတ္နိုင္သေလာက္ သူမအာ႐ုံထဲမွ ေဖ်ာက္ထားရသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ .. မ .. မ ေန႔က ကိစၥေၾကာင့္ပါ"
"မေန႔က ကိစၥေၾကာင့္ ?? … မေန႔က ဘာျဖစ္လို႔လဲ သီတာ ??"
ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေလသံက ပို၍ စိတ္ပူသည့္အသြင္ ျဖစ္သြားၿပီး ဆိုဖာဟိ္ုဘက္စြန္းတြင္ ထိုင္ေနရာမွ သီတာေဆြဘက္သို႔ ထပ္တိုးလိုက္သည္။
လူခ်င္းနီးကပ္သြားမႈေၾကာင့္ ႀကိဳးစားၿပီးအားတင္းကာ ေျပာေနသူ သီတာေဆြ ပိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားလာရသည္။ ဖိုလွိုက္ေနေသာ ရင္သည္ အထက္ေအာက္ အတက္အဆင္း အနိမ့္အျမင့္ ျမန္ျမန္ျဖစ္လာသည္။ မ်က္လႊာကို အလိုလို ခ်လိုက္္မိၿပီး တိုးညင္းေသာ ေလသံႏွင့္ ဆက္ေျပာရွာသည္။
"မေန႔ကျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို သီတာ မေက်လည္ဘူး အန္ကယ္"
"မေက်လည္ဘူး .. သီတာ .. ဟုတ္လား ??.. အန္ကယ္သိသေလာက္ မေက်လည္စရာ ဘာမွ မရွိဘူး .. သီတာ စိတ္ညစ္စရာလဲ မရွိဘူးေလ .. သီတာက ပီေအတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အန္ကယ္ကို လုပ္ေပးခဲ့တာပဲ .. လုပ္ေပးတာမွ တကယ္ကို ေျပာင္ေျမာင္ေအာင္ ကူညီခဲ့တာ .. ဘရာဗိုလိုေတာင္ ခ်ီးမြမ္းရမွာ"
ေက်နပ္အားရသည့္ ေလသံႏွင့္ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ ပါးျပင္ေလးေပၚတြင္ ပန္းေသြးေရာင္ေတာင္ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ "ေက်းဇူးပဲ အန္ကယ္"ဟု တုံ႔ျပန္ေျပာၿပီး ဆက္ေျပာဖို႔အတြက္ ခ်ီတုံခ်ီခ် ျဖစ္ေနဟန္ အသံတိတ္သြားျပန္သည္။ ခနေနမွ အားတင္းလိုက္ဟန္ျဖင့္ ..
"ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ အန္ကယ္ .. ဒါေပမယ့္"
"ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ သီတာ .."
"ဟို .. ဟိုေလ .. သီတာဆိုလိုခ်င္တာက .. သီတာ့မွာ ခ်စ္ .. ခ်စ္သူရွိတယ္"
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သီတာေဆြသည္ သူမေျပာခ်င္သည့္ စကားကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္နိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ သီတာေဆြ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္း နားမလည္သည့္ဟန္ျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္သည္။
"ခ်စ္သူ .. အဲဒါဘာျဖစ္လဲ .. သီတာ ?? .. အန္ကယ္ မင္းဘာကို ဆိုလိုမွန္း နားမလည္ဘူး"
ပုံမွန္ေလသံျဖင့္ ေျပာေနရာမွ အနည္းငယ္ျမင့္တက္လာေသာ ေလယူေလသိမ္းေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးေကာင္းကင္ႏွယ္ မွိုင္းပ်သြားသည္။ မ်က္ဝန္းလွလွေလးတြင္လည္း မ်က္ရည္စမ်ား ခိုတြဲ၍လာသည္။
"သီတာေလ .. သီတာ့ခ်စ္သူအေပၚ သစၥာမေဖာက္ခ်င္ဘူး .."
"သစၥာေဖာက္တယ္ !! .. ဟာကြာ .. သီတာေဆြ.. မင္း ဘာေတြ မဟုတ္ကဟုတ္က ေလၽွာက္ေတြးေနတာလဲ .."
"မဟုတ္ဘူးေလ .. အန္ကယ္ .. မေန႔က အန္ကယ့္ဟာ .." (သီတာေဆြ ဆက္မေျပာရဲဟန္ႏွင့္ အသံတိတ္သြားသည္။ ရွိုက္သံတစ္ခ်က္ကို အင့္ခနဲ ၾကားလိုက္ရသည္)
"ဘာ အန္ကယ့္ဟာလဲ သီတာ .. ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာစမ္းပါ .. အန္ကယ့္လီးကို ေျပာတာ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ အန္ကယ္ .. အန္ကယ့္လီးက သီတာ့ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာတယ္ေလ .. သီတာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမ ျဖစ္ၿပီ အန္ကယ္ .. အင့္"
ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ပင္ သီတာေဆြ အသံက ဝမ္းနည္းသည့္ဟန္ ပို၍ ေပါက္လာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ သီတာေဆြအား သနားစရာသတၱဝါ တစ္ေကာင္ႏွယ္ စိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႔ေခါင္းကို ေျဖညႇင္းစြာ ခါသည္။ ၿပီးမွ ခ်ိဳသာေသာ ေလသံေအးေအးႏွင့္ သီတာေဆြအား ေဖ်ာင္းဖ်ရွာသည္။
"သီတာ .. ဒီမွာ ၾကည့္ အန္ကယ္ ရွင္းျပမယ္ .. ဟုတ္တယ္ .. သီတာေျပာသလို အန္ကယ့္လီးက သီတာ့ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ သီတာေဖာက္ျပန္တာလဲ မဟုတ္ဘူး .. ဒါ ဆက္စ္ကိစၥလဲမဟုတ္ဘူး .. အန္ကယ္ အကူအညီလိုတဲ့အခ်ိန္သီတာက ပီေအေကာင္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကူညီတာပဲ ရွိတယ္ .. ပီေအဆိုတာ သီတာေဆြ သိတယ္ဟုတ္ .. ပါဆင္နယ္ အဆင့္စတန႔္ .. ကိုယ့္ရဲ ့ေဘာ့စ္အလုပ္ကိစၥၿပီးေျမာက္ဖို႔ ကူညီေပးတာ ပီေအေလ ..အ ဆင့္ စ တန႔္ တဲ့ .. သေဘာေပါက္လား .. မေန႔က ကိစၥက ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ …"
စကားအရွည္ႀကီး ေျပာရင္း ေတာက္ေလၽွာက္ရွင္းျပသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေနာက္ထပ္ဆက္ဖို႔ စကားလုံးရွာမရဟန္ျဖင့္ လက္ဖဝါးကို ေလထဲေျမႇာက္ကာ ခါရင္း စဥ္းစားေနသည္။ သီတာေဆြကမူ မ်က္လုံးေလး အဝိုင္းသားႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေျပာသမၽွကို နားစိုက္ေထာင္ေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကာလုံး ရွာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမကိုယ္တိုင္ စကားလုံး ရွာေနဟန္ျဖင့္ အသံတိတ္စဥ္းစားေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြထက္ အရင္ စဥ္းစားမိသြားပုံေပါက္သည္။ ေလထဲေဝွ႕ယမ္းေနေသာလက္က ရပ္သြားၿပီး
"ဖိအားေလၽွာ့တာ.. အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ စထရပ္ ရီလိစ္ .."
"ဖိအားေလၽွာ့တာ .. စထရပ္ ရီလိစ္ .. ဟုတ္လား .. အန္ကယ္"
ဒီစကားကို ရင္းႏွီးေနသည့္ဟန္ႏွင့္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေနာက္မွ သံေယာင္လိုက္၍ ေျပာမိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြ စကားကို ေထာက္ခံသည့္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ေခ်ာင္းဟန႔္ကာ လည္ေခ်ာင္း ရွင္းလိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။
"ဟုတ္တယ္ .. စထရပ္ ရီလိစ္ .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သီတာနို႔ေတြကို သုံးတာနဲ႔ သေဘာတရားအရ အတူတူပဲ .."
ထိုစကားကို ေျပာၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည့္ သ႐ုပ္ျပသည့္ဟန္ျဖင့္ သီတာေဆြ နို႔ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္သည္။ ရင္သားမ်ားကို လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ခံရမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြကိုယ္ကေလး တြန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကိုယ္ကို ႐ုန္းထြက္ျခင္းေတာ့ မျပဳလုပ္ပါ။
နို႔ေတြ႕ကို ကိုင္မိသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္က ဘေလာက္စ္ေအာက္မွ ခပ္မာမာအသားကို စမ္းမိသည္။ ထိုေရာအခါ အလိုမက်သည့္ဟန္ႏွင့္ သီတာေဆြအား လွမ္းၾကည့္သည္။
"သီတာ .. ဘရာဝတ္လာတာလာ??"
ဦးေက်ာ္ေခါင္ အေမးေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ျဖဴေလ်ာ္သြားသည္။ မဝံ့မရဲ ေလသံႏွင့္ ရွင္းျပရွာသည္။
"ဟုတ္ .. ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. သီတာေလ .. စိတ္ေတြရႈပ္ၿပီး … ေဆာရီး"
"အခုခၽြတ္လိုက္ သီတာ .."
"ရွင္ !!"
ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္လုံးေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားမိသည္ …။
“ဟုတ္တယ္ သီတာ .. ခၽြတ္လိုက္ေလ .. အန္ကယ္တို႔ ဒီဘရာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာတူညီမႈ ရထားတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ .. ကဲ့ .. ရွင့္ .. ေဆာရီးပါ အန္ကယ္”
သီတာေဆြ သူမအမွားကို သိလိုက္သည္မို႔ ေခါင္းကေလး ငုံ႔ကာ ေတာင္းပန္ရင္း ဘေလာက္စ္ေပၚက ထပ္ဝတ္လာေသာ ကုတ္အကၤ် ီကို အရင္ဆြဲဖယ္သည္။ လည္ပင္းေပါက္ေနရာမွ ကိုင္၍ ကုတ္အကၤ် ီကို ဘယ္ညာထပ္ေခါက္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာ၏ လက္တန္းတြင္ လွမ္းတင္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဘေလာက္စ္ ေအာက္စႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ကိုင္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္၍ ပင့္ခၽြတ္သည္။ ဝမ္းျပင္သား ရွပ္ရွပ္ေလးႏွင့္ ခ်က္နက္နက္ေလးက ဦးေက်ာ္ေခါင္ ျမင္ကြင္းထဲ အရင္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ မို႔ဝန္းျဖဴေဖြးေသာ စေနႏွစ္ခိုင္အား ခဲေရာင္ ဇာပြင့္မ်ားပါေသာ ဘရာႏွင့္ ထုပ္လ်က္သား ျမင္လိုက္ရသည္။ ဘရာ၏ရင္ပုံက အႀကီးစား မဟုတ္သည္မို႔ နို႔လုံးအိအိမ်ား၏ အေပၚတစ္ဝက္ေလာက္က အျပင္ဘက္သို႔ လၽွံက်ေနသည္။ ျမင္ကြင္းက အသက္ရႉမွားခ်င္စရာ။ ရႊီခနဲ ေလမခၽြန္မိေအာင္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထိန္းလိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ လၽွာက အၿငိမ္မေနနိုင္သျဖင့္ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ ျပန္သပ္မိသည္။
သီတာေဆြကေတာ့ ရမၼက္ခိုးေဝစ ျပဳေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္ႏွာအား သတိမထားမိ။ သူမလုပ္စရာ ရွိသည့္ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ျဖစ္ေသာ ဘရာေနာက္က ခ်ိတ္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္တြန္း၍ ျဖဳတ္သည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ေရွ႕ဘက္ရွိ ရင္ပုံခြက္ႏွစ္ခုဆက္ေနေသာ အလယ္ေနရာမွ ထိန္းကိုင္ထားသည္။ တစ္ခါမွ သူစိမ္းေယာက်္ားတစ္ဦး ေရွ႕တြင္ အကၤ် ီမခၽြတ္ဘူးသျဖင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနသည္။
“ဖယ္ .. ဖယ္လိုက္ေလ .. သီတာ”
အာလုတ္သံႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားအဆုံးတြင္ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္ေနေသာ အမူအရာႏွင့္ သီတာေဆြ ေရွ႕ဘက္က လက္ကို႐ုတ္သည္။ ခဲေရာင္ဘရာလွလွေလးက သူမလက္ထဲ ပါသြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အၾကည့္ကမူ ဘရာေနာက္သို႔ ပါမသြား။ ဟင္းလင္းျပင္ထဲတြင္ ေပၚထြက္လာေသာ ေငြလဝန္းႏွစ္ဆူကို အငမ္းမရ လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးက ဆန႔္တန္း ေရာက္ရွိလာသည္။
သီတာေဆြ နို႔ႀကီးေတြကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ေကာင္းေကာင္းႀကီး ကိုင္တြယ္ဖူးသည္။ ေျပာရလၽွင္ သူ႔လက္ႏွင့္ စိမ္းမေနပါ။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိထဲတြင္ ထင္းထင္းရွင္းရွင္း ပကတိအတိုင္း ျမင္ရသည္ကေတာ့ ဒါက ပထမဦးဆုံးပင္။ နို႔လုံးေတြက ႀကီးသည္၊ မို႔ေမာက္ေနသည္။ အိတြဲျခင္းေတာ့ မရွိ။ နို႔သီးေတြကမူ ခပ္ေသးေသးျဖစ္ၿပီး ဆြဲကာေဆာ့ေပးမႈေၾကာင့္လား မသိ။ ရွည္ထြက္ စူႂကြေနသည္။ နို႔သီးစူစူေလးမ်ားအား ၿခံရံထားေသာ အဝိုင္းေလးကမူ ပန္းေရာင္ေသြးေျပးေနသည္။ ခ်ဳံငုံကာေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိေအာင္ လွပေသာ အလွ ..။
“သီတာ .. မင္း နို႔ေတြက သိပ္လွတာပဲ .. “
“ဟုတ္ ... ဟုတ္ကဲ့ “
ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အားတက္သေရာ ခ်ီးမြမ္းသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေၾကာင္တက္တက္ေလးႏွင့္ ျပန္ေျဖမိသည္။ ဘရာခၽြတ္ၿပီးသြားၿပီမို႔ ဘေလာက္စ္ကို အေပၚကေန ျပန္ဝတ္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္က နို႔ႀကီးေတြေပၚက မခြာေသးဘဲ ဆက္လက္ကိုင္ထားသျဖင့္ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။
“ကဲ .. သီတာ .. မေန႔က ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ရွင္းသြားၿပီ မဟုတ္လား”
ျဖဴေဖြးအိစက္ေသာ အသားဆိုင္ႏွစ္လုံးကို လက္ငါးေခ်ာင္းတစ္ဖက္စီႏွင့္ အားရပါးရ ဆုပ္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေမးရိုးေမးစဥ္အတိုင္း ေမးသည္။ သီတာေဆြ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ျပန္ေျဖသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ .. သီတာ နားလည္သြားပါၿပီ ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အန္ကယ္ .. အခုလို ရွင္းျပတဲ့အတြက္”
“အာ .. မလိုပါဘူးကြာ .. ရပါတယ္ .. အန္ကယ္ ခံစားေနရတဲ့ ဖိအားေတြကို ေလၽွာ့ေပးဖို႔က သီတာ့ အလုပ္တာဝန္ဆိုတာ အခုေတာ့ သေဘာေပါက္ၿပီဟုတ္” (ပါးစပ္က အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း အဆက္မျပတ္ လႈပ္ရွားေနသည္)
“ဟုတ္” (သီတာေဆြ ထပ္မံ၍ ေခါင္းညိတ္ျပရွာသည္)
“တကယ္တမ္းေတာ့ အန္ကယ္ အရမ္းဖိအားမ်ားတဲ့အခ်ိန္ဆို .. ဒီဟာေတြကို သုံးတာေလာက္နဲ႔တင္ အဆင္မေျပေလာက္ဘူး သီတာ”
ေလသံေအးေအးႏွင့္ ေျပာရင္း “ဒီဟာ”ဆိုေသာ စကားတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ နို႔ႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္ဘက္ျခမ္းမွ ပင့္ကာ ပုတ္သည္။ နို႔လုံးလုံးႀကီး ႏွစ္ဖက္က ေဘာ္လီေဘာလို ခုန္တက္သြားသည္။ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ ဖ်င္းခနဲေတာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေယာင္ယမ္း၍ လည္ေခ်ာင္းကို လႈပ္ရွားၿပီး မ်ိဳခ်မိသည္။
“အခုေတာင္ .. မေန႔က ကိစၥေတြေရာ .. သီတာ အလုပ္ဆက္မဆင္းေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေျပာေတြေရာ .. အကုန္ေပါင္းၿပီး အန္ကယ္ဖိအားေတြ တက္လာတယ္”
“ဒီမွာၾကည့္စမ္း !!”
ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က နို႔ေတြကိုဆြဲေနရာမွ ခြာသြားၿပီး ဝတ္ထားသည့္ ပုဆိုးကို လွမ္းေျဖလိုက္တာ ေတြ႕ရသည္။ ခါးပုံစံေျပၿပီး ကၽြတ္သြားသည္ႏွင့္ ဘြားခနဲ အရွင္းသား ေပၚထြက္လာေသာ လီးႀကီးကို ျမင္လိုက္ရရာ သီတာေဆြ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ပန္းကန္ျပားဝိုင္းေလာက္နီးနီး ျပဴးက်ယ္သြားရျပန္သည္။
“အဲဒီေတာ့ အန္ကယ္ ရွင္းျပခဲ့သလို သီတာ ပီေအေကာင္းတစ္ေယာက္ လုပ္ရမယ့္ ဝတၱရားအတိုင္း ဖိအားေတြကို ေလ်ာ့ေပးစမ္းကြယ္ .. လုပ္ လုပ္ .. သီတာက လိမၼာပါတယ္”
သီတာေဆြမ်က္လုံးမ်ားသည္ အျပဴးသားျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သူမေခါင္းအား လွမ္းဆြဲၿပီး ဖိခ်လိုက္သည္တြင္ ဂလန္ဂဆန္ ျငင္းဆန္သည္ေတာ့ မလုပ္မိပါ။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ေတာင္ မ်က္ႏွာကို ဖုံးကြယ္သလို ျဖစ္သြားေသာ ဆံပင္မ်ားအား နားသယ္ေနာက္သို႔ လွမ္းတင္လိုက္သည္။
မွာစရာရွိသည္ကို မွာၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ သီတာေဆြ ဂြင္းတိုက္ေပးမႈေၾကာင့္ ၿပီးလိုက္ရသည္မို႔ ကိုယ့္လက္ကိုသုံးရတာထက္ ပိုေကာင္းေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ မ်က္ႏွာသည္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ေက်နပ္အားရသည့္ အသြင္ရွိေနသည္။ သီတာေဆြကေတာ့ ဒီမ်က္ႏွာကို မျမင္လိုက္။ စားပြဲနားတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ က်န္ေနခဲ့သည္။ သူမ အာ႐ုံထဲတြင္ ေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ေပက်န္ေနသည့္ ကိစၥကို ဘယ္လိုရွင္းရမည္ကိုသာ စဥ္းစားေနမိသည္။
%%%%%%
ညေနပိုင္း သုံးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးထဲသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ လုပ္ငန္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတမ္း တစ္ခ်ိဳ ့ကို သံဗီဒိုတစ္လုံး၏ ေအာက္ဆုံးအကန႔္ထဲသို႔ ထည့္ေနသျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ျပန္လာသည္ကို သီတာေဆြ သတိမထားမိ။ သားေကာင္ကို က်ားေခ်ာင္းသလို ေခ်ာင္းေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကသာ သီတာေဆြကို လွမ္းျမင္သည္။ သူ႔ဘက္သို႔ ေက်ာေပးကာ ကုန္းထားသလို ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြ ေနာက္ဘက္သို႔ အလိုလို တိုးကပ္သြားသည္။ တင္ရင္းျပည့္ၿဖိဳးေသာ တင္သားမ်ားကို အနက္ေရာင္စကတ္ထဲမွ ေဖာင္းကားထြက္မည့္ဟန္ႏွင့္ ျမင္ေနရသည္။
“သီတာ .. အလုပ္ေတြမ်ားေနတာလား”
“ေအမ့!!”
အနားနားတိုးကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည့္အျပင္ တင္ပါးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျခင္း ခံရသျဖင့္ သီတာေဆြ ကိုယ္လုံးေလးေတာင္ တုန္တက္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္မွန္း သိလိုက္ေပမယ့္ သီတာေဆြ မည္ကဲ့သို႔ တုံ႔ျပန္စကားဆိုရမည္ မသိ။ မနက္တုန္းက ဂြင္းတိုက္ေပးလိုက္ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္က ဦးေႏွာက္ထဲမွ အခုထက္ထိ မထြက္ေသးေလရာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမွာကိုလဲ မ်က္ႏွာပူေနသည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္သလို၊ ကုန္းထားရာမွလည္း ကိုယ္ကို ျပန္မမတ္မိေခ်။
ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပလို္က္သည့္ ျဖစ္ျခင္း၊ တင္ပါးေတြကို ပြတ္သပ္ေနရာမွ လက္ကို ေအာက္ဘက္သို႔ ေလၽွာဆင္းသည္။ စကတ္က ဒူးဖုံးယုံသာ ရွည္သည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သြယ္လ်ဝင္းမြတ္ေနသည့္ ေျခတန္အေပၚပိုင္းကို စမ္းမိသည္။ ရြရြေလး ပြတ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ကို အထဲသို႔ လွန္ထိုးကာ အေပၚဘက္သို႔ ဆြဲတင္သည္။ စကတ္ေနာက္ပိုင္းက အေပၚသို႔ ေရြ ့တက္သြားၿပီး ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ား၏ အတြင္းပိုင္းကို စမ္းမိသည္။
“အင္း ..”
“အီး ..”
ႏွစ္ဦးစလုံး ႏႈတ္မွ ညည္းသံထြက္က်လာသည္။ သီတာေဆြက မည္သည့္အေၾကာင္းျဖင့္ ညည္းသည္ မသိေသာ္လည္း၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ ရမၼက္စိတ္ႏွင့္ ညည္းမိတာျဖစ္သည္။ အခုခ်က္ခ်င္း သီတာေဆြ စကတ္ကို လွန္တင္ၿပီး ေနာက္ကေန ေဆာင့္လိုးခ်င္ေနသည္။ တဲတဲေလးက်န္ေနေသာ အသိစိတ္ႏွင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ထိန္းေနရသည္။ မနက္ကတစ္ခ်ီ ေကာင္းေကာင္းၿပီးထားသည့္တိုင္ ေခါင္းျပန္ေထာင္ခ်င္စျပဳၿပီ ျဖစ္ေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ကို စိတ္ထဲမွ ေခ်ာ့ေနရသည္။
လက္ကို စကတ္ေအာက္လၽွိုလိုက္ေပမယ့္ သီတာေဆြ၏ ေစာက္ပတ္ ကိုေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လွမ္းကိုင္ဖို႔ မႀကိဳးစား။ ဒီေလာက္ထိေတာ့ အရဲကိုးဖို႔ မသင့္ဟု စဥ္းစားမိလို႔ ျဖစ္သည္။ ပင္တီပါးပါးေလး အုပ္ေနတဲ့ တင္ပါးဆိုင္မ်ားကို စမ္းမိသည္ဆိုယုံႏွင့္ ေက်နပ္လိုက္သည္။ ပင္တီေအာက္ကိုေတာင္ လက္လၽွိုမေနေတာ့ဘဲ အေပၚမွသာ ခပ္တင္းတင္း ညႇစ္လိုက္သည္။
“အားရစရာႀကီး .. ေတာက္”
ဘယ္ဘက္တင္အိုးေရာ၊ ညာဘက္တင္အိုးေရာ တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ အားရပါးရ ဆုပ္နယ္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္က က်ိတ္မနိုင္ခဲမရ ေရရြတ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဘာမွ ထပ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ လက္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြနားမွ ခြာကာ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ သီတာေဆြသာလၽွင္ ေပါင္လည္ေလာက္အထိ လိပ္တင္ေနသာ စကတ္ႏွင့္၊ ကုန္းလ်က္အေနအထားအတိုင္း က်န္ရစ္ခဲ့ရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခန္းထဲဝင္သြား၍ တံခါးပိတ္သံၾကားမွ သူမကိုယ္ကို ျပန္မတ္မိသည္။ တြန႔္လန္ေနသည့္ စကတ္ကိုလဲ ျပန႔္သြားေအာင္ လက္ျဖင့္ ျပန္ဆြဲခ်ရသည္။
ညေန၄နာရီေလာက္တြင္ ထူးဆန္းစြာျဖင့္ နိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခုထံမွာ ေနာက္ထပ္ဖုန္းေကာလ္တစ္ခု ဝင္လာျပန္သည္။ နိုင္ငံျခားေကာလ္ဟု သိလိုက္သည္ႏွင့္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီ လႊဲေပးလိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ မနက္ကအျဖစ္အပ်က္ကို သတိရၿပီး ေလးလံလ်က္ရွိသည္။ ဆက္ၿပီးထိုင္ေနရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မသိမသာေလး ႐ုံးမွ လစ္ထြက္သြားရမလား ေတြးေနမိသည္။
သို႔ေသာ္ သီတာေဆြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မက်ခင္မွာပင္ အခန္းထဲမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လွမ္းေခၚသံ ၾကားရျပန္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း လွမ္းေခၚလိုက္သည့္စကားက (ငါဆီးသြားခ်င္လို႔ အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့) ဆိုတာ။
သီတာေဆြ သြားရမလို၊ မသြားရမလို ခ်ီတုံခ်ီခ်ျဖစ္ၿပီး ေပကပ္၍ ရပ္ေနလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမနားထဲတြင္ ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးေစာေမာင္ ေဆး႐ုံမတက္ခင္က မွာၾကားသြားေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကုမၸဏီတြင္ အေရးႀကီးကိစၥမ်ား ရွိနိုင္ၿပီး သူမအေနႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား တတ္နိုင္သမၽွ အကူအညီ ေပးရန္ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြ ရင္သားထြားထြားေတြ မို႔တက္လာသည္အထိ အသက္ကို ရႉသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ေလးလံသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။
ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္မိၿပီးေသာအခါ သူမလက္ႏွင့္ ယဥ္ပါးသလို ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးကို လွမ္းကိုင္သည္။ ဘယ္လိုမွ မလုပ္ရေသးပါလ်က္ႏွင့္ လီးႀကီးသည္ ရာဘာဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းလို မာတင္းတက္ေနသည္။ သူမ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို မ်က္လုံးေလးလွန္၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မွတ္စုစာရြက္ပိုင္းတစ္ခု လွမ္းေပးတာ ခံရျပန္သည္။
“အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လိုက္”
ဘာလုပ္ေပးရမည္ဆိုတာကို သိေနသျဖင့္ ပါးမို႔မို႔ေလး ႏွစ္ဖက္ အနည္းငယ္ နီျမန္းသြားသည္အထိ သီတာေဆြ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ထဲကိုင္ထားမိေသာ လီးကိုေတာ့ အေပၚေအာက္ဆြဲလႈပ္ၿပီး စတင္၍ ဂြင္းတိုက္ေပးေနမိသည္။
ဦးေက်ာ္ေခါင္လီးႏွင့္ သူမလက္ ထိေတြ႕ေနမႈသည္ တစ္ႀကိမ္လည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ၿပီမို႔ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ သီတာေဆြအတြက္ စိမ္းေနသည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ထို႔အတူ ႀကိဳးစားပမ္းစားႏွင့္ ဂြင္းတိုက္ေပးေနခ်ိန္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သူမ ဘေလာက္စ္အကၤ် ီအတြင္း ႏွိုက္ၿပီး နို႔အုံေတြကို ေဆာ့ကစားေနသည္မွာလည္း ထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းရင္းခ်ာ ျဖစ္မေနေတာ့ပါ။ ႏွစ္ဦးစလုံး အသားက်ေနသလို ခံစားေနရသည္။
သို႔ေသာ္ သီတာေဆြ ေနာက္ထပ္ ျပသနာတစ္ခုႏွင့္ ထပ္မံ၍ ရင္ဆိုင္ရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ သုတ္မလႊတ္နိုင္ျခင္းပင္။ ညာလက္ႏွင့္ သူမ ဂြင္းတိုက္သည္။ လက္ေညာင္းလာလို႔ သူမ ဘယ္လက္ေျပာင္းသည္။ ဒါလည္း မၿပီးေသး။ ေနာက္ဆုံးတြင္ စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္အဆုံး လက္တစ္ဖက္က လီးကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးတုန္း၊ က်န္တစ္ဖက္က လဥမ်ားကို ရြရြေလးပြတ္ကာေပးသည္။ ဒါကေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခိုင္းလို႔မဟုတ္။ ျမန္ျမန္အရည္ထြက္မွ ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးမွာလို႔ သီတာေဆြ ေတြးထားသျဖင့္ တတ္သမၽွ မွတ္သမၽွ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
အခ်ိန္က ၾကာသထက္ ၾကာလာသည္။ သီတာေဆြ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြပင္ နာလာသလို ျဖစ္လာသည္။ လက္ေတြလည္း ေညာင္းလွၿပီ။
ေတာ္ေသးသည္။ သီတာေဆြ စိတ္သက္သာစရာ သတင္းကို ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူ႔လက္အား နို႔ကိုႏွိုက္ေနရာမွ ႐ုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းခြက္ကို လက္ဝါးႏွင့္ပိတ္၍ ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ လွမ္းေျပာသည္။
“သီတာ .. အန္ကယ္ၿပီးေတာ့မယ္ .. သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး .. ဒီတစ္ခါေတာ့ မနက္ကလို ေပပြကုန္တာ မျဖစ္ေစနဲ႔ေတာ့”
ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အဆုံးသတ္စကားေၾကာင့္ စိတ္ေအးသြားသည့္ သီတာေဆြ ခ်က္ခ်င္းကို စိတ္ပူလာရျပန္သည္။ သူမထိုင္ေနရာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုႏွင့္မ်ား ဦးေက်ာ္ေခါင္သုတ္ရည္ကို ခံထားနိုင္မလား လိုက္ရွာသည္။ အမွိုက္ျခင္းကိုေတာ့ ေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ မနက္တုန္းက ထြက္သည့္အရွိန္ႏွင့္ ပမာဏအတိုင္းသာဆိုလၽွင္ ဒီပုံးတည့္တည့္ထဲ ဝင္ေအာင္ ထိန္းထားနိုင္ပါ့မလားဆိုတာ သူမ သံသယဝင္မိသည္။
ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည့္အတြက္အေလ်ာက္ လုုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ေမာ္ၾကည့္သည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ ဖုန္းေျပာေနေပမယ့္ သူမထံမွ အၾကည့္ကို လႊဲမသြားပါ။ သီတာေဆြ ဘာေမးခ်င္သည္ကို တပ္အပ္သိေနသည့္အလား သူ႔ပါးစပ္ကို ဟကာျပရင္း အတြင္းဘက္သို႔ လက္ညိဳးႏွင့္ ထိုးျပသည္။
သီတာေဆြ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕၍ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း အေျပးအလႊား စဥ္းစားရျပန္သည္။ ဘာအဓိပၸါယ္မွန္း သိလိုက္ေသာအခါတြင္မူ မ်က္ဝန္းေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားရျပန္သည္။ ဟင္ ... သူက .. ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ အရည္ေတြကို ဖမ္းခိုင္းထားတာပါလား .. ကြိဳင္ပဲ
ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္တစ္ဖက္က ဆန႔္တန္းထြက္လာၿပီး သီတာေဆြေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွေန၍ လာကိုင္သည္။ ဘာဆိုဘာမွ ကန႔္ကြက္ျငင္းဆန္ျခင္း မျပဳနိုင္ခင္မွာပင္ ေခါင္းကို ေရွ႕ဘက္သို႔ဆြဲယူ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း ခံရသည္။ သီတာေဆြ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ပါးစပ္ဟလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ လီးထိပ္ဖူးက ႏႈတ္ခမ္းႏုႏုႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို တားဆီးဖို႔ သီတာေဆြ အခ်ိန္မမွီေတာ့ေခ်။
သီတာေဆြ ပါးစပ္ႏွင့္ လီးတန္ထိပ္ဖူးအား ငုံမိသြားသည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အီးခနဲ ေက်နပ္အားရသံႀကီး ထြက္ေပၚၿပီး လူက ဆုံလည္ခုံေပၚမွ ႂကြတက္သည္။ လီးဥမ်ားထံမွ လၽွံတက္လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားသည္ လီးတန္တေလၽွာက္ ေျပးထြက္လာၿပီး သီတာေဆြပါးစပ္ထဲသို႔ တေျဗာေျဗာ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ သူ႔လက္ႏွင့္ ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွ ဖမ္းထိန္းကာ ကိုင္ထားသည္မို႔ သီတာေဆြ ဘယ္လိုမွ ႐ုန္းထြက္လို႔မရ။ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ ပန္းက်လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို မတတ္နိုင္သည့္အဆုံး တဂြတ္ဂြတ္ႏွင့္ မ်ိဳခ်လိုက္ရေတာ့သည္။
အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ပန္းထြက္လာေသာ လရည္ေတြ ကုန္သည္အထိ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြေခါင္းအား ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈကို လႊတ္မေပးပါ။ တင္းတင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားယုံမက အာေခါင္ထဲေရာက္သည္အထိ ထိုးထည့္ထားသျဖင့္ သီတာေဆြလဲ ဘာမွ မတတ္နိုင္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေပါင္လုံးမ်ားကို အတင္းလွမ္းတြန္းၿပီး ေနာက္ထပ္ထိုးမထည့္ေအာင္ ေတာင့္ခံထားရသည္။ မဟုတ္လၽွင္ ပါးစပ္ထဲသို႔ လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ဝင္သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။
"အား … ေကာင္းတယ္ .. အခုမွ ေနသာထိုင္သာရွိတာ"
ေက်နပ္အားရေသာ အသံႀကီးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေရရြတ္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြေခါင္းေနာက္မွ လက္ကို ဖယ္လိုက္သည္။
"အဟြတ္ .. အဟြတ္"
ေခါင္းႂကြနိုင္သည္ႏွင့္ သီတာေဆြ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးသည္။ သူမ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ကား မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ျဖစ္သြားေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို မယုံၾကည္နိုင္စြာႏွင့္ အျပဴးသားျဖစ္ေနသည္။ ပါးစပ္ထဲ တစ္ခုခုျဖစ္ေနသလို ခံစားရၿပီး၊ ေခါင္းထဲတြင္ေတာ့ မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြ ေၾကာင္စီစီေလးျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္က လီးဒစ္အား လက္ညိဳးထိုးျပသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ထိပ္မွာ က်န္ေနေသးတယ္"
စကားလုံး ရွာမရသည့္ သီတာေဆြ ေခါင္းကို အသာျပန္ငုံ႔၊ လၽွာနီတာရဲေလး လွစ္ထုတ္ကာ လီးထိပ္ဖူးကို လွမ္းလ်က္လိုက္သည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ထိပ္ဖူးဝတြင္ ဘာအရည္ၾကည္မွ က်န္ေနေတာ့သည္ မဟုတ္။ အားလုံးက သူမ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ က်ဆင္းသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး သီတာေဆြ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ လၽွာႏွင့္လ်က္ေပးသည္။ ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေပ်ာ့ေခြစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးကို အလိုက္တသိႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ႐ုံးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
%%%%%%%
ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္ေသာအခါ ...
ဒီေန႔ေတာ့ သီတာေဆြ ႐ုံးလာတာ ေနာက္က်သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြကို မေတြ႕။ တျခား အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းသာ ရွိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေတာင္ လန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္သမၽွအေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲလို႔ ေတြးကာ ေနလိုက္သည္။ ရွိသည့္ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးကိုလဲ အျပင္ကိစၥတစ္ခု ဖန္တီးကာ ႀကံဖန္ခိုင္းလိုက္သည္။ ႐ုံးကိုလဲ ျပန္မလာဖို႔ တခါထဲ မွာလိုက္သည္။ သူကေတာ့ သီတာေဆြ ႐ုံးအလာကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္ရင္း ေစာင့္နိုင္မိသည္။
သိပ္ေတာ့ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါ။ တစ္ငုံခ်င္း ေသာက္ေနေသာ ေကာ္ဖီ ကုန္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲတြင္ သီတာေဆြ ႐ုံးထဲဝင္လာသည္ကို သူ႔အခန္းတံခါး ဖြင့္ထားသျဖင့္ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ သီတာေဆြသည္ မေန႔ကလို ဒူးဖုံးေအာင္ရွည္ေသာ စကတ္မီးခိုးေရာင္ကို အျဖဴေရာင္ဘေလာက္စ္ႏွင့္ တြဲ၍ ဝတ္ထားသည္။ ထူးဆန္းသည္က ဘေလာက္စ္ေပၚတြင္ မီးခိုေရာင္ကုတ္ကို ထပ္၍ ဝတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုပဲဝတ္ဝတ္ သီတာေဆြသည္ ေခ်ာေမာလွေသာ သူမ႐ုပ္ရည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ဝတ္ဆင္တတ္သူမို႔ ပုံစံက ၾကည့္လို႔ေကာင္းလွသည္သာ။ သို႔ေသာ္ သူမ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ခါတိုင္းလို မဟုတ္။ ညိဳးငယ္ေနရွာသည္။
ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြအား လွမ္းၾကည့္ေနသလို၊ သီတာေဆြကလဲ သူ႔အား တန္ျပန္ၾကည့္ရင္း ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။
"အန္ကယ္ .. သီတာ အန္ကယ္နဲ႔ တစ္ခုေဆြးေႏြးခ်င္တယ္"
ပါးနပ္လွသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထိုင္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းထကာ ႐ုံးခန္းဝနားသို႔ ေရာက္လာေသာ သီတာေဆြ ရွိရာသို႔ တိုးကပ္သြားသည္။
"လာေလ သီတာ … ေျပာစရာရွိတာ ေျပာ .. လာလာ .. ဒီမွာ ထိုင္ေျပာရေအာင္"
ဒီေနေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ လူႀကီးလူေကာင္းအသြင္ ေပါက္ေနသည္။ သီတာေဆြအား ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံယုံမက လက္ျဖင့္အခန္းေထာင့္တြင္ ရွိေနေသာ ဆိုဖာခုံရွည္ႀကီးကို ထိုးျပသည္။ သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလးကိုယို႔ ေခါင္းကို မသိမသာ ညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ညႊန္ျပသည့္ ဆိုဖာခုံ၏ တစ္ဖက္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာခုံမို႔ သီတာေဆြ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က တျခားဘက္တြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။
ဆိုဖာခုံက ခပ္အိအိမို႔ သီတာေဆြတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္လိုက္သည့္အရွိန္ႏွင့္ အထဲသို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္ဝင္သြားသည္။ သီတာေဆြဝတ္လာေသာ စကတ္က ဒူးေခါင္းကိုေက်ာ္ကာ ေပါင္တန္ဝင္းဝင္းမ်ားဆီိသို႔ လိပ္တက္သည္။ သီတာေဆြ ျပန္ဆြဲခ်မည္ဟု ျပဳစဥ္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က ဒူးေခါင္းတစ္ဖက္ေပၚ လာတင္တာခံရသည္။
သီတာေဆြ အၾကည့္က ထိုလက္ကို ေငးၾကည့္ေနခိုက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေလသံႏွင့္ စေမးသည္။
"ေျပာေလ .. သီတာ … အန္ကယ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ"
"ဟို .. ဟိုေလ" (သီတာေဆြ အၾကည့္က ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္တြင္သာ ေရာက္ေနၿပီး ခနေလာက္ေတာ့ စကားလုံးရွာမရန္ဟန္ႏွင့္ ထစ္အေနသည္ .. တေအာင့္ေနမွ)
"ေျပာရမွာေတာ့ အား .. အားနာတယ္ အန္ကယ္ .. သီတာ ဒီမွာ ဆက္မလုပ္နို္င္ေတာ့ဘူး"
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ အားတင္းကာ ေျပာရင္း သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ စကားၾကားေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ အံ့အားသင့္သြားဟန္ရသည္။ နဖူးေၾကာမ်ား တြန႔္သြားသည္အထိ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္ၿပီး
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သီတာ .."
"ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့"
ဒူးေခါင္းေနရာတြင္ ေရာက္ေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က ေပါင္တန္အေပၚဘက္သို႔ ေရြ႕လာၿပီး ခပ္ရြရြပြတ္ေပးေနမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ စကားသံ ခနတိတ္သြားရျပန္သည္။ ၿပီးမွ ေရႊရင္အစုံ႔ မို႔တက္လာသည္ အထိ အသက္ကို အားယူရႉသြင္းလိုက္ၿပီး သူမ တစ္ညလုံး စဥ္းစားထားေသာ စကားကို ဆက္ေျပာရသည္။ ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးေပၚတြင္ ေျပးလႊားစျပဳေနေသာ လက္ကိုေတာ့ တတ္နိုင္သေလာက္ သူမအာ႐ုံထဲမွ ေဖ်ာက္ထားရသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ .. မ .. မ ေန႔က ကိစၥေၾကာင့္ပါ"
"မေန႔က ကိစၥေၾကာင့္ ?? … မေန႔က ဘာျဖစ္လို႔လဲ သီတာ ??"
ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေလသံက ပို၍ စိတ္ပူသည့္အသြင္ ျဖစ္သြားၿပီး ဆိုဖာဟိ္ုဘက္စြန္းတြင္ ထိုင္ေနရာမွ သီတာေဆြဘက္သို႔ ထပ္တိုးလိုက္သည္။
လူခ်င္းနီးကပ္သြားမႈေၾကာင့္ ႀကိဳးစားၿပီးအားတင္းကာ ေျပာေနသူ သီတာေဆြ ပိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားလာရသည္။ ဖိုလွိုက္ေနေသာ ရင္သည္ အထက္ေအာက္ အတက္အဆင္း အနိမ့္အျမင့္ ျမန္ျမန္ျဖစ္လာသည္။ မ်က္လႊာကို အလိုလို ခ်လိုက္္မိၿပီး တိုးညင္းေသာ ေလသံႏွင့္ ဆက္ေျပာရွာသည္။
"မေန႔ကျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို သီတာ မေက်လည္ဘူး အန္ကယ္"
"မေက်လည္ဘူး .. သီတာ .. ဟုတ္လား ??.. အန္ကယ္သိသေလာက္ မေက်လည္စရာ ဘာမွ မရွိဘူး .. သီတာ စိတ္ညစ္စရာလဲ မရွိဘူးေလ .. သီတာက ပီေအတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အန္ကယ္ကို လုပ္ေပးခဲ့တာပဲ .. လုပ္ေပးတာမွ တကယ္ကို ေျပာင္ေျမာင္ေအာင္ ကူညီခဲ့တာ .. ဘရာဗိုလိုေတာင္ ခ်ီးမြမ္းရမွာ"
ေက်နပ္အားရသည့္ ေလသံႏွင့္ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ ပါးျပင္ေလးေပၚတြင္ ပန္းေသြးေရာင္ေတာင္ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ "ေက်းဇူးပဲ အန္ကယ္"ဟု တုံ႔ျပန္ေျပာၿပီး ဆက္ေျပာဖို႔အတြက္ ခ်ီတုံခ်ီခ် ျဖစ္ေနဟန္ အသံတိတ္သြားျပန္သည္။ ခနေနမွ အားတင္းလိုက္ဟန္ျဖင့္ ..
"ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ အန္ကယ္ .. ဒါေပမယ့္"
"ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ သီတာ .."
"ဟို .. ဟိုေလ .. သီတာဆိုလိုခ်င္တာက .. သီတာ့မွာ ခ်စ္ .. ခ်စ္သူရွိတယ္"
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သီတာေဆြသည္ သူမေျပာခ်င္သည့္ စကားကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္နိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ သီတာေဆြ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္း နားမလည္သည့္ဟန္ျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္သည္။
"ခ်စ္သူ .. အဲဒါဘာျဖစ္လဲ .. သီတာ ?? .. အန္ကယ္ မင္းဘာကို ဆိုလိုမွန္း နားမလည္ဘူး"
ပုံမွန္ေလသံျဖင့္ ေျပာေနရာမွ အနည္းငယ္ျမင့္တက္လာေသာ ေလယူေလသိမ္းေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးေကာင္းကင္ႏွယ္ မွိုင္းပ်သြားသည္။ မ်က္ဝန္းလွလွေလးတြင္လည္း မ်က္ရည္စမ်ား ခိုတြဲ၍လာသည္။
"သီတာေလ .. သီတာ့ခ်စ္သူအေပၚ သစၥာမေဖာက္ခ်င္ဘူး .."
"သစၥာေဖာက္တယ္ !! .. ဟာကြာ .. သီတာေဆြ.. မင္း ဘာေတြ မဟုတ္ကဟုတ္က ေလၽွာက္ေတြးေနတာလဲ .."
"မဟုတ္ဘူးေလ .. အန္ကယ္ .. မေန႔က အန္ကယ့္ဟာ .." (သီတာေဆြ ဆက္မေျပာရဲဟန္ႏွင့္ အသံတိတ္သြားသည္။ ရွိုက္သံတစ္ခ်က္ကို အင့္ခနဲ ၾကားလိုက္ရသည္)
"ဘာ အန္ကယ့္ဟာလဲ သီတာ .. ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာစမ္းပါ .. အန္ကယ့္လီးကို ေျပာတာ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ အန္ကယ္ .. အန္ကယ့္လီးက သီတာ့ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာတယ္ေလ .. သီတာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမ ျဖစ္ၿပီ အန္ကယ္ .. အင့္"
ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ပင္ သီတာေဆြ အသံက ဝမ္းနည္းသည့္ဟန္ ပို၍ ေပါက္လာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ သီတာေဆြအား သနားစရာသတၱဝါ တစ္ေကာင္ႏွယ္ စိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႔ေခါင္းကို ေျဖညႇင္းစြာ ခါသည္။ ၿပီးမွ ခ်ိဳသာေသာ ေလသံေအးေအးႏွင့္ သီတာေဆြအား ေဖ်ာင္းဖ်ရွာသည္။
"သီတာ .. ဒီမွာ ၾကည့္ အန္ကယ္ ရွင္းျပမယ္ .. ဟုတ္တယ္ .. သီတာေျပာသလို အန္ကယ့္လီးက သီတာ့ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ သီတာေဖာက္ျပန္တာလဲ မဟုတ္ဘူး .. ဒါ ဆက္စ္ကိစၥလဲမဟုတ္ဘူး .. အန္ကယ္ အကူအညီလိုတဲ့အခ်ိန္သီတာက ပီေအေကာင္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကူညီတာပဲ ရွိတယ္ .. ပီေအဆိုတာ သီတာေဆြ သိတယ္ဟုတ္ .. ပါဆင္နယ္ အဆင့္စတန႔္ .. ကိုယ့္ရဲ ့ေဘာ့စ္အလုပ္ကိစၥၿပီးေျမာက္ဖို႔ ကူညီေပးတာ ပီေအေလ ..အ ဆင့္ စ တန႔္ တဲ့ .. သေဘာေပါက္လား .. မေန႔က ကိစၥက ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ …"
စကားအရွည္ႀကီး ေျပာရင္း ေတာက္ေလၽွာက္ရွင္းျပသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေနာက္ထပ္ဆက္ဖို႔ စကားလုံးရွာမရဟန္ျဖင့္ လက္ဖဝါးကို ေလထဲေျမႇာက္ကာ ခါရင္း စဥ္းစားေနသည္။ သီတာေဆြကမူ မ်က္လုံးေလး အဝိုင္းသားႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေျပာသမၽွကို နားစိုက္ေထာင္ေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကာလုံး ရွာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမကိုယ္တိုင္ စကားလုံး ရွာေနဟန္ျဖင့္ အသံတိတ္စဥ္းစားေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြထက္ အရင္ စဥ္းစားမိသြားပုံေပါက္သည္။ ေလထဲေဝွ႕ယမ္းေနေသာလက္က ရပ္သြားၿပီး
"ဖိအားေလၽွာ့တာ.. အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ စထရပ္ ရီလိစ္ .."
"ဖိအားေလၽွာ့တာ .. စထရပ္ ရီလိစ္ .. ဟုတ္လား .. အန္ကယ္"
ဒီစကားကို ရင္းႏွီးေနသည့္ဟန္ႏွင့္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေနာက္မွ သံေယာင္လိုက္၍ ေျပာမိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြ စကားကို ေထာက္ခံသည့္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ေခ်ာင္းဟန႔္ကာ လည္ေခ်ာင္း ရွင္းလိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။
"ဟုတ္တယ္ .. စထရပ္ ရီလိစ္ .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သီတာနို႔ေတြကို သုံးတာနဲ႔ သေဘာတရားအရ အတူတူပဲ .."
ထိုစကားကို ေျပာၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည့္ သ႐ုပ္ျပသည့္ဟန္ျဖင့္ သီတာေဆြ နို႔ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္သည္။ ရင္သားမ်ားကို လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ခံရမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြကိုယ္ကေလး တြန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကိုယ္ကို ႐ုန္းထြက္ျခင္းေတာ့ မျပဳလုပ္ပါ။
နို႔ေတြ႕ကို ကိုင္မိသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္က ဘေလာက္စ္ေအာက္မွ ခပ္မာမာအသားကို စမ္းမိသည္။ ထိုေရာအခါ အလိုမက်သည့္ဟန္ႏွင့္ သီတာေဆြအား လွမ္းၾကည့္သည္။
"သီတာ .. ဘရာဝတ္လာတာလာ??"
ဦးေက်ာ္ေခါင္ အေမးေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ျဖဴေလ်ာ္သြားသည္။ မဝံ့မရဲ ေလသံႏွင့္ ရွင္းျပရွာသည္။
"ဟုတ္ .. ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. သီတာေလ .. စိတ္ေတြရႈပ္ၿပီး … ေဆာရီး"
"အခုခၽြတ္လိုက္ သီတာ .."
"ရွင္ !!"
ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္လုံးေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားမိသည္ …။
“ဟုတ္တယ္ သီတာ .. ခၽြတ္လိုက္ေလ .. အန္ကယ္တို႔ ဒီဘရာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာတူညီမႈ ရထားတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ .. ကဲ့ .. ရွင့္ .. ေဆာရီးပါ အန္ကယ္”
သီတာေဆြ သူမအမွားကို သိလိုက္သည္မို႔ ေခါင္းကေလး ငုံ႔ကာ ေတာင္းပန္ရင္း ဘေလာက္စ္ေပၚက ထပ္ဝတ္လာေသာ ကုတ္အကၤ် ီကို အရင္ဆြဲဖယ္သည္။ လည္ပင္းေပါက္ေနရာမွ ကိုင္၍ ကုတ္အကၤ် ီကို ဘယ္ညာထပ္ေခါက္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာ၏ လက္တန္းတြင္ လွမ္းတင္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဘေလာက္စ္ ေအာက္စႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ကိုင္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္၍ ပင့္ခၽြတ္သည္။ ဝမ္းျပင္သား ရွပ္ရွပ္ေလးႏွင့္ ခ်က္နက္နက္ေလးက ဦးေက်ာ္ေခါင္ ျမင္ကြင္းထဲ အရင္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ မို႔ဝန္းျဖဴေဖြးေသာ စေနႏွစ္ခိုင္အား ခဲေရာင္ ဇာပြင့္မ်ားပါေသာ ဘရာႏွင့္ ထုပ္လ်က္သား ျမင္လိုက္ရသည္။ ဘရာ၏ရင္ပုံက အႀကီးစား မဟုတ္သည္မို႔ နို႔လုံးအိအိမ်ား၏ အေပၚတစ္ဝက္ေလာက္က အျပင္ဘက္သို႔ လၽွံက်ေနသည္။ ျမင္ကြင္းက အသက္ရႉမွားခ်င္စရာ။ ရႊီခနဲ ေလမခၽြန္မိေအာင္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထိန္းလိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ လၽွာက အၿငိမ္မေနနိုင္သျဖင့္ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ ျပန္သပ္မိသည္။
သီတာေဆြကေတာ့ ရမၼက္ခိုးေဝစ ျပဳေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္ႏွာအား သတိမထားမိ။ သူမလုပ္စရာ ရွိသည့္ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ျဖစ္ေသာ ဘရာေနာက္က ခ်ိတ္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္တြန္း၍ ျဖဳတ္သည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ေရွ႕ဘက္ရွိ ရင္ပုံခြက္ႏွစ္ခုဆက္ေနေသာ အလယ္ေနရာမွ ထိန္းကိုင္ထားသည္။ တစ္ခါမွ သူစိမ္းေယာက်္ားတစ္ဦး ေရွ႕တြင္ အကၤ် ီမခၽြတ္ဘူးသျဖင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနသည္။
“ဖယ္ .. ဖယ္လိုက္ေလ .. သီတာ”
အာလုတ္သံႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားအဆုံးတြင္ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္ေနေသာ အမူအရာႏွင့္ သီတာေဆြ ေရွ႕ဘက္က လက္ကို႐ုတ္သည္။ ခဲေရာင္ဘရာလွလွေလးက သူမလက္ထဲ ပါသြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အၾကည့္ကမူ ဘရာေနာက္သို႔ ပါမသြား။ ဟင္းလင္းျပင္ထဲတြင္ ေပၚထြက္လာေသာ ေငြလဝန္းႏွစ္ဆူကို အငမ္းမရ လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးက ဆန႔္တန္း ေရာက္ရွိလာသည္။
သီတာေဆြ နို႔ႀကီးေတြကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ေကာင္းေကာင္းႀကီး ကိုင္တြယ္ဖူးသည္။ ေျပာရလၽွင္ သူ႔လက္ႏွင့္ စိမ္းမေနပါ။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိထဲတြင္ ထင္းထင္းရွင္းရွင္း ပကတိအတိုင္း ျမင္ရသည္ကေတာ့ ဒါက ပထမဦးဆုံးပင္။ နို႔လုံးေတြက ႀကီးသည္၊ မို႔ေမာက္ေနသည္။ အိတြဲျခင္းေတာ့ မရွိ။ နို႔သီးေတြကမူ ခပ္ေသးေသးျဖစ္ၿပီး ဆြဲကာေဆာ့ေပးမႈေၾကာင့္လား မသိ။ ရွည္ထြက္ စူႂကြေနသည္။ နို႔သီးစူစူေလးမ်ားအား ၿခံရံထားေသာ အဝိုင္းေလးကမူ ပန္းေရာင္ေသြးေျပးေနသည္။ ခ်ဳံငုံကာေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိေအာင္ လွပေသာ အလွ ..။
“သီတာ .. မင္း နို႔ေတြက သိပ္လွတာပဲ .. “
“ဟုတ္ ... ဟုတ္ကဲ့ “
ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အားတက္သေရာ ခ်ီးမြမ္းသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေၾကာင္တက္တက္ေလးႏွင့္ ျပန္ေျဖမိသည္။ ဘရာခၽြတ္ၿပီးသြားၿပီမို႔ ဘေလာက္စ္ကို အေပၚကေန ျပန္ဝတ္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္က နို႔ႀကီးေတြေပၚက မခြာေသးဘဲ ဆက္လက္ကိုင္ထားသျဖင့္ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။
“ကဲ .. သီတာ .. မေန႔က ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ရွင္းသြားၿပီ မဟုတ္လား”
ျဖဴေဖြးအိစက္ေသာ အသားဆိုင္ႏွစ္လုံးကို လက္ငါးေခ်ာင္းတစ္ဖက္စီႏွင့္ အားရပါးရ ဆုပ္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေမးရိုးေမးစဥ္အတိုင္း ေမးသည္။ သီတာေဆြ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ျပန္ေျဖသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ .. သီတာ နားလည္သြားပါၿပီ ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အန္ကယ္ .. အခုလို ရွင္းျပတဲ့အတြက္”
“အာ .. မလိုပါဘူးကြာ .. ရပါတယ္ .. အန္ကယ္ ခံစားေနရတဲ့ ဖိအားေတြကို ေလၽွာ့ေပးဖို႔က သီတာ့ အလုပ္တာဝန္ဆိုတာ အခုေတာ့ သေဘာေပါက္ၿပီဟုတ္” (ပါးစပ္က အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း အဆက္မျပတ္ လႈပ္ရွားေနသည္)
“ဟုတ္” (သီတာေဆြ ထပ္မံ၍ ေခါင္းညိတ္ျပရွာသည္)
“တကယ္တမ္းေတာ့ အန္ကယ္ အရမ္းဖိအားမ်ားတဲ့အခ်ိန္ဆို .. ဒီဟာေတြကို သုံးတာေလာက္နဲ႔တင္ အဆင္မေျပေလာက္ဘူး သီတာ”
ေလသံေအးေအးႏွင့္ ေျပာရင္း “ဒီဟာ”ဆိုေသာ စကားတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ နို႔ႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္ဘက္ျခမ္းမွ ပင့္ကာ ပုတ္သည္။ နို႔လုံးလုံးႀကီး ႏွစ္ဖက္က ေဘာ္လီေဘာလို ခုန္တက္သြားသည္။ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ ဖ်င္းခနဲေတာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေယာင္ယမ္း၍ လည္ေခ်ာင္းကို လႈပ္ရွားၿပီး မ်ိဳခ်မိသည္။
“အခုေတာင္ .. မေန႔က ကိစၥေတြေရာ .. သီတာ အလုပ္ဆက္မဆင္းေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေျပာေတြေရာ .. အကုန္ေပါင္းၿပီး အန္ကယ္ဖိအားေတြ တက္လာတယ္”
“ဒီမွာၾကည့္စမ္း !!”
ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က နို႔ေတြကိုဆြဲေနရာမွ ခြာသြားၿပီး ဝတ္ထားသည့္ ပုဆိုးကို လွမ္းေျဖလိုက္တာ ေတြ႕ရသည္။ ခါးပုံစံေျပၿပီး ကၽြတ္သြားသည္ႏွင့္ ဘြားခနဲ အရွင္းသား ေပၚထြက္လာေသာ လီးႀကီးကို ျမင္လိုက္ရရာ သီတာေဆြ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ပန္းကန္ျပားဝိုင္းေလာက္နီးနီး ျပဴးက်ယ္သြားရျပန္သည္။
“အဲဒီေတာ့ အန္ကယ္ ရွင္းျပခဲ့သလို သီတာ ပီေအေကာင္းတစ္ေယာက္ လုပ္ရမယ့္ ဝတၱရားအတိုင္း ဖိအားေတြကို ေလ်ာ့ေပးစမ္းကြယ္ .. လုပ္ လုပ္ .. သီတာက လိမၼာပါတယ္”
သီတာေဆြမ်က္လုံးမ်ားသည္ အျပဴးသားျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သူမေခါင္းအား လွမ္းဆြဲၿပီး ဖိခ်လိုက္သည္တြင္ ဂလန္ဂဆန္ ျငင္းဆန္သည္ေတာ့ မလုပ္မိပါ။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ေတာင္ မ်က္ႏွာကို ဖုံးကြယ္သလို ျဖစ္သြားေသာ ဆံပင္မ်ားအား နားသယ္ေနာက္သို႔ လွမ္းတင္လိုက္သည္။
No comments:
Post a Comment