ဆံပင္ညိဳညိဳေလး(2)
“ကဲ….. ငါ့ကို နင့္ဖင္၀နဲ႔ လိုးေပးစမ္း…. ေနာ္ေနာ္…. ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရင္လုပ္ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ႀကိမ္လံုးသာ ၾကည့္ထား
ေပေတာ့…..”
အမိန္႔စကားေၾကာင့္ ေနာ္ေနာ္ တြန္႔သြားသည္…။ သူ႔လီးကို သူမဖင္ျဖင့္ လိုးခိုင္းေနသည္…။ အလြန္
အမင္းလည္း နာလွသည္…။ မလုပ္ေပးပါလွ်င္ ႀကိမ္လံုးစာမိမည္…။ ႀကိမ္ျဖင့္ အေဆာ္ခံရၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖင္ခ်ခံရအံုး
မည္သာ ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္…။ ေနာ္ေနာ္ အားယူ၍ တင္ပါးဆံုကို အသာဆြဲတင္သည္…။ လီးႀကီးသည္ အသာေလး
ေလွ်ာထြက္ က်န္ခဲ့သည္…။ ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာအခါ ဖင္ထဲမွာ ဟာသြားသည္…။ ဖင္၀ၾကြက္သားက လဒစ္ႀကီးကို
ညွစ္ထားသည္အထိ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္…။ ဦးေဖခင္၏ လက္မ်ား သူ႔တင္ပါးဆံုေပၚ ပြတ္ေသာအခါ သူ႔ကို ျပန္ထိုင္ေစ
ခ်င္မွန္း သိလာရသည္…။ သူမ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ထိုင္ခ်ရသည္…။ သူကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သြက္သြက္ လုပ္ေစခ်င္
ေနပံုရသည္…။ ဦးေဖခင္သည္ ေနာ္ေနာ္ကို ဆြဲခ်လိုက္သည္…။ သူ႔လီးႀကီးသည္ ဖင္ထဲသို႔ တိုး၀င္သြားသည္ႏွင့္အမွ်
ညွစ္ထားျခင္း ခံရျပန္သည္…။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲခ်ျခင္းျဖင့္ သူ႔လီးကို ပိုမာေတာင္လာေအာင္ လုပ္သည္…။ ေနာ္ေနာ္
ပါးစပ္က ေအာ္ညည္းသံ ထြက္လာေသာ္လည္း အပ်ဳိစင္ဖင္ကို လိုးေနရသည့္အတြက္ ပို၍ ထန္လာသည္…။ လီးႀကီးတစ္
ေခ်ာင္းလံုး အရသာရွိရွိ ၀င္ေနေအာင္ ဆြဲေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီးမွ….
“ျပန္ထ…. ငါ့လီးကို ဖင္ထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္စမ္း…”
အမိန္႔ေပးျပန္သည္…။ ေနာ္ေနာ္သည္ အသားကို စူးထိုးခြဲသကဲ့သို႔ လီးႀကီး ၀င္ထြက္ေနေအာင္ တြန္းတင္ တြန္းခ် ခံေနရ
သည္…။ သူ႔ဖင္သည္ ရက္စက္ေသာ လီးႀကီး၏ အၾကမ္းပတမ္း လိုးသြင္းျခင္းကို ခံစားရသည္…။ လက္ျဖင့္ အတြန္းအဆြဲ
က အလိုးကို ပို၍ ျမန္ဆန္လာေစသည္ႏွင့္အမွ် သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္က တြန္းကန္ထုတ္ေနသည္…။ လီးအသြင္းက ပို၍
နက္ရႈိင္းလာၿပီး သူ႔အူလမ္းေၾကာင္းကို ထိုးခြဲလာသည္…။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ႔ကိုယ္တြင္းသို႔ အနက္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖိခ်ခံရ
ၿပီးေသာအခါ လီးႀကီး၏ ဆတ္ကနဲ တုန္ခါမႈႏွင့္အတူ လေရမ်ား ထိုးသြင္းခံလိုက္ရသည္…။ သူမ ငိုသည္…။ သူ႔ဖင္သည္
လရည္ ထုတ္စရာ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ…။ သူမ၏ ဖင္ေပါက္သည္ အဖုတ္ကဲ့သို႔ပင္ ဦးေဖခင္၏ လီးႀကီးအား ဂြင္းတိုက္
ေပးစရာ ပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ရျခင္းကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္…။ ဖင္ထဲသို႔ ပူေႏြးေသာ လေရမ်ား ဆက္တိုက္
ထပ္၀င္လာသည္…။
ဦးေဖခင္သည္ ေနာ္ေနာ့္ ဖင္အျပည့္ လရည္မ်ား ထုတ္ၿပီးသြားေသာအခါ သူ႔လီးႀကီးကို ညွစ္ေပးသလို
ျဖစ္ေနေသာ လွပသည့္ ဖင္၀ေလးကို ၾကည့္ေနသည္…။ ေခြက်သြားေသာ ေနာ္ေနာ္ကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ့က်လာေနေသာ
သူ႔လီးႀကီးကို ေလွ်ာ့လိုက္ကာ…
“ငါ့လီးကို ထုတ္လိုက္ေတာ့….”
ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္သည္…။ သူ႔ေပါင္ေပၚမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထသြားစဥ္ ဖင္ထဲမွ လီးႀကီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထြက္လာကာ
နီရဲကာ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ ျဖစ္က်န္ခဲ့ေသာ ဖင္၀ေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္…။ ဖင္၀မွ လရည္မ်ား ပြက္ကနဲ
ထြက္က်လာသည္ကို ျမင္ရသည္…။ သူမကို အသာတြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး….
“အ၀တ္ေတြ ျပန္၀တ္ၿပီး အခန္းျပန္ေတာ့ ေနာ္ေနာ္…. ေနာက္အတန္းထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းေန… မွတ္ထား….”
ဟု ေျပာကာ ရံုးခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္…။ အခန္းထဲတြင္ ကိုယ္တံုးလံုးႏွင့္ ေနာ္ေနာ္သည္ မ်က္ရည္မ်ားက က်ဆင္း
လ်က္၊ လရည္မ်ားက ဖင္၀မွသည္ ေပါင္မ်ားတေလွ်ာက္ စီးဆင္းလ်က္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္…။
အပိုင္းအပိုင္းအပိုင္းအပိုင္း ( ( ( (၂ ၂ ၂ ၂) ) ) )
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ေထြးငယ္တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္…။ တစ္ညလံုး
အိပ္၍မရ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္သည္…။ သူ႔အနာဂတ္ကို ေတြးေတာေနသည္…။ မိဘမဲ့ေက်ာင္း၏ လံုၿခံဳေသာ
အရိပ္မွ ထြက္ရေတာ့မည္ကိုလည္း ေၾကာက္ရံြ႕သည္…။ တစ္ဖက္ကလည္း အားမာန္ေတြက ရွိေနသည္…။ သူသည္
ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ရေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္…။ ဦးေဖခင္သည္ သူ႔ဘ၀အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္
လာေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့သည္ ဟုထင္သည္…။ သူလုပ္ရမည္မွာ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ လိုခ်င္တာ ျပည့္စံုဖို႔သာ ျဖစ္မည္…။
သူ႔အေနႏွင့္ သခင္ႀကီးဟု ေခၚရမည္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္…။ သို႔ရာတြင္ သူရမည့္ အခြင့္အေရးႏွင့္
စာလွ်င္ စာဖြဲ႔ေနစရာမရွိ…။ ေထြးငယ္သည္ သူမ၏ ရွိမဲ့စုမဲ့ေလးမ်ားကို ထုတ္ပိုးကာ အႀကဳိကို ေစာင့္ေနသည္…။
ခန္းနားေသာ အမဲေရာင္ ကားႀကီးတစ္စီးသည္ သူ႔ကို ေခၚရန္ ေရာက္လာခဲ့သည္…။ သူသည္ ကားမ်ားအေၾကာင္း
အထူး သျဖင့္ ေစ်းႀကီးေသာ ကားႀကီးမ်ား အေၾကာင္း နားမလည္ေသာ္လည္း အဆင့္အတန္း ျမင့္မားမွန္းေတာ့
သိသည္…။ ကားတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေတာက္ပေသာ အရိပ္မ်ား ေပၚလာသည္…။
သူ႔ဘ၀သစ္ စခဲ့ ေလၿပီ…။
ရာဂ်ဴးသည္ ေထြးငယ္ကို တံခါးဖြင့္ေပးရင္း ၿပံဳးေနသည္…။ ကားထဲသို႔ ငံု႔၀င္စဥ္ သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းသြား
ေသာ ထမီတိုေအာက္မွ ဖူးထြက္လာေသာ တင္ပါးဆံုေလးကို ၾကည့္သည္…။ သူသည္ ေဒးဗစ္၏ ကာမဆႏၵႏွင့္ ေဒးဗစ္
တို႔ အသိုင္းအ၀န္း၏ အရသာခံစားမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေကာင္းေကာင္းသိေပသည္…။ သူသည္ ေဒးဗစ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏
ပါတီအၿပီး ညသန္းေခါင္မ်ားတြင္ အမ်ဳိးသမီးတို႔ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပး ရတတ္သည္…။ ယင္းတို႔သည္ အားလံုးကို အႀကိမ္ႀကိမ္
အသံုးေတာ္ခံၿပီး ျပန္လာရသည္သာ ျဖစ္သည္…။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အၾကမ္းပတမ္း လုပ္ခံလာရသည္…။ သို႔ရာတြင္
ယေန႔ကာလတြင္ ေငြသည္ အပ်ဳိစင္ျဖစ္မႈႏွင့္တကြ အားလံုးကို ၀ယ္ယူႏိုင္ေနေလၿပီ…။ ယခုတစ္ႀကိမ္သည္ ေဒးဗစ္၏
အိမ္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ အခ်ိန္ျပည့္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ ထားရွိမႈ ျဖစ္သည္…။ အရင္က အိမ္ေဖာ္မွာ တစ္ပတ္သာ
ခံခဲ့သည္…။ ယခင္ကမူ ေဒးဗစ္သည္ ညအလုပ္လုပ္ေပးမည့္ အခ်ိန္ပိုင္း အိမ္ေဖာ္မ်ား သံုးစြဲခဲ့သည္…။ မ်ားေသာအား
ျဖင့္မွာ အိ္မ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သည့္ အတန္ ရင့္က်က္သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္…။ ေထြးငယ္ကမူ တစ္မူ ထူးေနသည္…။
ေဒးဗစ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား သူ႔အတြက္ အထူးလိင္ကၽြန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမည့္ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္
ေခၚထားေတာ့မည့္ အေၾကာင္း ေျပာေနသံကို သူၾကားခဲ့ဘူးသည္…။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၀ိုင္းအားေပးရင္း သူတို႔ကိုလည္း
အျမည္းေပးပါရန္ ေတာင္းသည္ကို ၾကားခဲ့ရသည္။
ေထြးငယ္ေပးမည့္ အရသာမ်ားကို သူလည္း တစ္ေယာက္ရွယ္ယာ ပါရေလမည္လားဟု စိတ္ကူးယဥ္
ရင္း ရာဂ်ဴး လီးႀကီး ေတာင္လာသည္…။ သူသည္ ေထြးငယ္ အတြက္ေတာ့ အနည္းငယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသလို
ရွိသည္…။ သို႔ေသာ္ ေထြးငယ္တြင္ ဒီအလုပ္မလုပ္ဖို႔ ျငင္းႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရး ရွိသျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား စာနာေပးစရာ
ေတာ့မရွိ…။ သူမေနအျဖင့္ ေငြကိုယူၿပီး ေဒးဗစ္လိုတာ ေပးမလား၊ သူ႔သိကၡာကိုပဲ ထိန္းသိမ္းေနမလား ေရြးႏိုင္သျဖင့္
ကံဆိုးလွသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေပ…။ ေဒးဗစ္သည္ အလုပ္ရွင္ႀကီး တစ္ဦး၏ ဟန္ပန္အျပည့္ျဖင့္ ေထြးငယ္ ေရာက္လာသည္
ကို တံခါး၀မွ ဆီးႀကဳိသည္…။
“ညည္းေနရမယ့္အခန္း လိုက္ျပေပးမယ္… ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့…..”
ခန္းမလည္ရွိ ခန္းနားေသာ ေလွခါးႀကီးမွ အေပၚထပ္သို႔ တက္ခဲ့ၾကသည္…။
“တစ္ခန္းက လြဲၿပီး က်န္တဲ့ အိပ္ခန္း အားလံုးက ဒီအထပ္မွာ ရွိတယ္…. ေနာက္ထပ္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္း ကေတာ့ ေအာက္
ထပ္က ငါ့ရဲ့ စာၾကည့္ခန္းေဘးမွာ…. တစ္ခါတေလ အလုပ္လုပ္တာ ညဥ့္နက္သြားရင္ ငါ အဲဒီမွာ အိပ္တတ္တယ္…
ညည္းအခန္းကေတာ့ ဒီခန္းမအဆံုးမွာ….”
ေဒးဗစ္သည္ ခန္းမအဆံုးရွိ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္….။
“ငါ့အခန္းက ဟိုဖက္ အေပါက္ပဲ…. ညည္းအခန္း ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္က အခန္းေတြက ဧည့္သည္ေနတဲ့ အခန္း
ေတြ… တစ္ခါတေလ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ငါ့အိမ္မွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္ရင္ သူတို႔ ဒီအိမ္မွာပဲ အိပ္ၾကေလ့ရွိတယ္…”
ေထြးငယ္သည္ ဤမွ် ခန္းနားေသာ အခန္းမ်ဳိးကို တစ္ခါမွမျမင္ဘူး…။ သူ႔မိဘမဲ့ေက်ာင္းရွိ အေဆာင္
တစ္ခု နီးပါးမွ် က်ယ္သည္…။ အခန္းတစ္ေထာင့္တြင္ ကုတင္ႀကီးတစ္လံုးရွိသည္…။ ကုတင္ ေျခေထာက္မ်ားသည္
အႀကီးဆံုး ေနရာ၌ အခ်င္း ၃ လက္မခန္႔ တုတ္ၿပီး သိမ္သြားကာ အဖ်ားတြင္ လက္ေခ်ာင္းမ်ား သဖြယ္ ျဖာထြက္သြား
သည္…။ ေခါင္းရင္းတြင္ နာနတ္သီးပံု ပန္းပုလက္ရာမ်ားႏွင့္ ဖုလံုးမ်ားရွိသည္…။ မေဟာ္ဂနီေရာင္သည္ အခန္းတြင္းရွိ
ပရိေဘာဂမ်ားႏွင့္ လိုက္ဖက္လ်က္ ရွိသည္…။ ခန္းနားေသာ ဆက္တီႀကီးလည္း ရွိသည္…။ အခန္းစြန္တြင္ ေရခ်ဳိးခန္း
တံခါးေပါက္ရွိသည္…။ ေျခေထာက္မ်ားပါေသာ သတၱဳေရခ်ဳိးကန္သည္ ေရခ်ဳိးခန္း အတြင္းတြင္မရွိပဲ အိပ္ခန္းတြင္း ထိုင္ခံု
အနီးတြင္ ေရာက္ေနသည္မွာ ထူးျခားသည္…။ ေထြးငယ္အတြက္ အဆန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း မိဘမဲ့ေက်ာင္းတြင္
ေနခဲ့ရေသာ ဖတ္ဘူးသည့္ စာအုပ္မ်ားထဲကေလာက္သာ သိေသာ သူမအတြက္ ဘာမွထူးၿပီး နားမလည္ေပ…။
ေဒးဗစ္သည္ အခန္းတြင္းရွိ မွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားစြာကို ျပသည္…။ နံရံတိုင္းတြင္ မွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားရွိၿပီး ယင္းတို႔
သည္ အိပ္ယာႏွင့္ ေရခ်ဳိးကန္တို႔ကို အရိပ္ထိုးထားကာ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚတြင္ မွန္အႀကီးႀကီး ရွိသည္…။
“ဒီအခန္းက ငါ့အေမ မေသခင္က ေနခဲ့တဲ့အခန္းပဲ… သူက အိုမင္းတဲ့ အခ်ိန္ထိေအာင္ လွတုန္းပဲ…. သူ႔ကိုယ္သူ ၾကည့္
ခ်င္လို႔ ဒီမွန္ေတြကို တပ္ထားခဲ့တာ… ငါက အေမကို သတိရတဲ့အေနနဲ႔ ဒီအတိုင္းပဲ ထားခဲ့တာပဲ… ညည္းလည္း
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၾကည့္ခ်င္တိုင္း ၾကည့္လို႔ရတာေပါ့… ဟုတ္လား….”
ေထြးငယ္ လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္…။ သူ႔အရိပ္ကို နံရံမ်ားတြင္ ျမင္ရသည္…။ သူ႔ကိုယ္သူ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိသည္ဟု မထင္
သည့္အတြက္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကဳိးစားရအံုးမည္…။ မိဘမဲ့ဘ၀က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ
ေမြးႏိုင္ခဲ့သည္လည္း မဟုတ္။…။ သို႔ေသာ္….
“ဟုတ္ကဲ့ပါ…… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္…..”
စကားကို အျမန္ ျဖည့္ေျပာလိုက္သည္…။
“ဘီရိုထဲမွာ ညည္းနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ထည့္ထားေပးတယ္… ငါေပးတဲ့ အ၀တ္ေတြကိုပဲ ၀တ္ရမယ္…
ဘာမွ ခ်ဳပ္တာ ျပင္တာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ရဘူး…. ငါ့အလုပ္သမားအေနနဲ႔ ငါ စိတ္ကူးထားတဲ့ ပံုစံအတိုင္းပဲ ေနရမယ္…
ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အတြန္႔တက္တာ မၾကားခ်င္ဘူးေနာ္… ငါထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကို မႀကိဳက္ရင္ ညည္းအေနနဲ႔ အခ်ိန္
မေရြး အလုပ္ထြက္လို႔ရတယ္…. ၾကားလား….”
ေဒးဗစ္က ဘီရိုကို ဖြင့္ျပသည္…။ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဘေလာက္စ္ အက်ႌမ်ားႏွင့္ စကပ္မ်ားကို တစ္ဖက္တြင္ ေတြ႔ရ
သည္…။ ေအာက္ေျခတြင္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မ်ား၊ အေတာ္မ်ားမ်ားက ခံုအျမင့္ႀကီးမ်ားႏွင့္…။ ေဒးဗစ္က အံဆြဲႏွစ္ခုကို ဆြဲ
ထုတ္ျပသည္…။
“ေအာက္ခံအ၀တ္ေတြက ဒီမွာ…. ပိုးအတြင္းခံေတြနဲ႔ ပိုးေျခအိပ္ေတြ ၀တ္ရမယ္…. ည၀တ္ဆိုရင္လည္း ပိုးခ်ဳံထည္နဲ႔
ည၀တ္ထည္ေတြပဲ….”
ေထြးငယ္သည္ ဤမွ်လွပေသာ ၀တ္စံုမ်ားကို တစ္ခါမွ်မျမင္ဘူး…။ အတန္ၾကမ္းေသာ ပိတ္စမ်ားသာ ၀တ္ခဲ့ဘူးသည္
မဟုတ္ပါေလာ…။
“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္…. သခင္ႀကီး သေဘာအတိုင္း ၀တ္ပါ့မယ္…. အရမ္းလွတဲ့ အ၀တ္ေတြပါပဲရွင္……”
“ေအး…. ညည္းကို နာရီ၀က္ အခ်ိန္ေပးမယ္…. အ၀တ္အစားလဲၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ့ေတာ့…. အိမ္ရဲ့ စည္းကမ္းေတြနဲ႔
တာ၀န္ေတြ ငါရွင္းျပမယ္…. အခ်ိန္တိက်ေအာင္လုပ္… ေျပာတဲ့အတိုင္း တိတိက်က် ရိုရိုေသေသ လိုက္နာမယ္
မဟုတ္လား….”
ေဒးဗစ္ ေျပာၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားသည္…။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ေပးသြားသည္…။ ေထြးငယ္သည္
သူ႔အိပ္ကို အခန္းေထာင့္တြင္ ခ်ထားလိုက္သည္…။ ငါ ဒါေတြ မလိုေတာ့ပါဘူးေလ ဟုစဥ္းစားသည္…။ ဘီရိုနား သြားကာ
အျဖဴေရာင္အက်ႌႏွင့္ စကပ္အနက္ေရာင္တစ္စံုကို ထုတ္ယူသည္…။ အံဆြဲထဲတြင္ ႀကဳိးေပ်ာက္ အျဖဴေရာင္ ပိုးေဘာ္လီ
ႏွင့္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ေတြ႔ရသည္…။ ယင္းႏွစ္ထည္မွာ အစြန္းတြင္ အဆက္ရွိသည္…။ ပိုးေျခအိတ္ တစ္စံုကိုလည္း
ထုတ္ယူလိုက္သည္…။ ခါးပတ္ကလည္း အဆင္သင့္…။ ဘီရိုထဲတြင္ အျမင့္ဆံုး မဟုတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါမွ မ၀တ္ဘူး
သည့္ အနက္ေရာင္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကိုပါ ထုတ္ယူသည္…။ အ၀တ္မ်ားကို ခြ်တ္ကာ အိတ္ထဲသို႔ ပစ္ထည့္သည္…။
မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ယင္းအထုတ္ကို လႊင့္ပစ္ရေပေတာ့မည္…။ မွန္နံရံတြင္ ၾကည့္သည္…။ သူ႔ကိုယ္ကို ၿခဳံလႊမ္းထားေသာ
ဆံပင္ညဳိညဳိေလးကို စစ္ေဆးသည္…။ ေထြးငယ္ အေတာ္ေတာ့ ပိန္သည္…။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ရင္သားေတြက
ေသးေသးငယ္ငယ္…။ ႏို႔သီးညဳိညဳိမ်ားသည္ လတ္ေသာ သူ႔အသားအေရတြင္ ထင္းလ်က္၊ ေျခေထာက္မ်ား ၾကားမွ
အညဳိေရာင္ ေစာက္ေမႊးမ်ားကလည္း ၀င္းပလွ်က္ရွိ၏…။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ယူ၀တ္သည္…။ တိုင္းထားသည့္ပမာ
အတိအက် တန္ေနသည္…။ ထုိ႔ေနာက္ ေဘာ္လီႀကဳိးေပ်ာက္ကို ၀တ္သည္…။ အ၀တ္မ်ားကို ၾကည့္ရင္းပင္ သူ႔ႏို႔သီး
ေခါင္းေလးမ်ား မာတင္းေနသည္…။ ခါးပတ္ပတ္ၿပီး ပိုးေျခအိတ္တို႔ကို ဆင္သည္…။ ေနာက္ မွန္ကို ၾကည့္ျပန္သည္…။
အံ့ၾသစရာပင္ သူသည္ အေတာ္ေလး sexy ျဖစ္ေနသည္…။ ႏို႔သီးမ်ားသည္ ခြ်န္လ်က္…။ အက်ႌကို ၀တ္သည္…။
ေနာက္မွ စကတ္ကို စြတ္သည္…။ အေတာ္ေလးေတာ့ ၾကပ္သည္…။ တင္သားမ်ား ေပၚထင္လွသည္…။ ၿပီး ေဒါက္ဖိနပ္
ကို စြတ္သည္…။ မွန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သူ႔ကိုသူ မယံုခ်င္…။ ခုေတာ့ သူမသည္ မိဘမဲ့ကေလး မဟုတ္ေတာ့…။ ကာမ ဆြဲ
ေဆာင္မႈ ျပည့္သည့္ မိန္းမႀကီး ျဖစ္ေနေလၿပီ…။
ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ စာၾကည့္ခန္းသို႔ ဆင္းခဲ့သည္…။ ၄ လက္မ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မ်ားသည္ သူႏွင့္ ေန
သားမက်ေသး…။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ေဒးဗစ္၏ စာၾကည့္ခန္းေလာက္ ေရာက္ေသာအခါ သူအေတာ္ အားရေနၿပီ…။ အခန္း
ျပင္တြင္ ခဏရပ္ၿပီး အ၀တ္မ်ားကို သတ္ခ် စစ္ေဆးသည္…။ ငါကေတာ့ လမ္းေပၚမေရာက္တာ ေသခ်ာၿပီဟု ေတြးမိ
သည္…။ သက္ျပင္းခ်ရင္း တံခါးကို အသာေခါက္သည္…။
“၀င္ခဲ့ေလ…. ေထြးငယ္….”
ေဒးဗစ္ က ထူးသည္…။ စာၾကည့္ခန္းကား စာၾကည့္တိုက္ တစ္ခုမွ် ႀကီးမားသည္…။ မေဟာဂနီေရာင္ စားပြဲႀကီးသည္
မိဘမဲ့ေက်ာင္းက ညစာစားပြဲထက္ ႀကီးသည္…။ ေနာက္တြင္ အနက္ေရာင္သားေရဖုံး ထိုင္ခံုရွိသည္…။ မီးလင္းဖိုနားတြင္
ပက္လက္ကုလားထုိင္ႀကီး ရွိသည္…။ မီးေတာက္က ၀င့္ထည္လ်က္ ျပင္ပေလေအးကို တြန္းထုတ္ေနသည္…။ နံရံတစ္
ဖက္တြင္ စာအုပ္စင္…။ ၾကမ္းျပင္မွ မ်က္ႏွာက်က္ထိ စာအုပ္ေတြမို႔ စာအုပ္နံရံ ဟုသာေျပာရမည္…။ စာအုပ္တက္ယူရန္
ေလွခါးႏွစ္စင္းပါ ေတြ႔ရသည္…။ ေဒးဗစ္သည္ ခံုတစ္လံုးတြင္ ထိုင္လ်က္ သူ၀င္လာေသာ တံခါးကို ၾကည့္ေနသည္…။
သူမ ၀တ္ဆင္ထားပံုကို သေဘာက် ေနဟန္ ၿပံဳးသည္…။
“လာစမ္း…. အနားကို… ၀တ္ထားတာ ၾကည့္ရေအာင္…..”
မီးလင္းဖို အနားမွ ျဖတ္ကာ သူ႔ထံသြားရသည္…။ ေဒးဗစ္က ေလွ်ာက္လာပံုကို ၾကည့္ေနသည္…။ စကပ္သည္ သူ႔တင္
ပါးဆံုတြင္ တိတိက်က် ျဖစ္ေနသည္…။ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ အနည္းငယ္ လႈပ္ခါသည္…။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေၾကာင့္
အရပ္က ပိုျမင့္လာသည္…။ သူသည္ ခါးပတ္ႏွင့္ ေျခအိတ္သာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေပၚမွ မိန္းကေလး
အျဖစ္ ျမင္ၾကည့္ႏိုင္ေနသည္…။ မၾကာခင္ေတာ့ သူမသည္ သူ႔ကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရ ေပေတာ့မည္…။ ပိုးအက်ႌေလးကို
သေဘာက်ေနသည္…။ ႏို႔ကေလးေတြသည္ သိပ္မႀကီးေသာ္လည္း ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ျမင္ေနရသည္…။
“ကဲ… လွည့္ျပစမ္း…. အဲ…. ဟုတ္ၿပီ ရပ္ေတာ့….”
သူမ ဖင္ကို ၾကည့္သည္…။ စကပ္သည္ တင္သားမ်ားကို ခ်ဳပ္စည္းထားသည္…။ ေဒးဗစ္သည္ ဖင္ႀကဳိက္သူ…။ မိန္းမ
မ်ားတြင္ ဖင္ထက္ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိဟု ထင္သည္…။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမကို ေက်ာခိုင္းေနေစျခင္း ျဖစ္သည္…။
ေထြးငယ္သည္ သူမ မီးလင္းဖိုဆီ ေလွ်ာက္လာစဥ္ကပင္ ေဒးဗစ္၏ မ်က္လံုးမ်ားကို သတိထားၾကည့္ေနသည္…။ သူမ
အ၀တ္မ်ားကို ခြ်တ္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္လည္း ၀င္လာသည္…။ သူ
စိတ္ကူးယဥ္ေနတာ ျဖစ္မွာပါ ဟုလည္း ေျဖေတြးသည္…။ ငါ့အလုပ္ ငါလုပ္ရမွာပဲေလဟု စဥ္းစားသည္…။ စုန္ခ်ည္
ဆန္ခ်ည္ ၾကည့္ေနျခင္းကို သူနားလည္သည္…။ ေနာက္လွည့္ခိုင္းေသာအခါ သူ႔အ၀တ္အစား ပံုက်မက် ၾကည့္ျခင္းဟု
သာထင္သည္…။ ဆန္းေတာ့ ဆန္းသည္…။ ေဒးဗစ္ကို မျမင္ရေတာ့ေသာ္လည္း ေငးၾကည့္ေနမွန္းေတာ့ ခံစားမိသည္…။
အၾကာႀကီး ရပ္ခိုင္းထားေသာအခါ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္သည္…။ ျပန္လွည့္ရေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာ ရွက္ေသြးျဖင့္
ရဲ လာသည္…။
“အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ တန္သားပဲ… ေထြးငယ္…. ေန႔တိုင္း ဒီလိုပံု ျဖစ္ပါေစေပါ့… ငါ ညည္းကို အ၀တ္အစား စာရင္းတစ္ခု
လုပ္ေပးထားမယ္… ေပးထားတဲ့ အတိုင္း ခၽြင္းခ်က္မရွိ ၀တ္ရမယ္… ဒီအတြက္ အမွားမခံဘူးေနာ္… ငါေျပာတဲ့အတိုင္း
မလုပ္တဲ့ေန႔ အလုပ္ျပဳတ္ၿပီသာ မွတ္ထားေပါ့…. မင္း… အခုရထားတဲ့ ရာထူးအတြက္ တန္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ အမ်ား
ႀကီးရွိတယ္…. သူတို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မင္းထက္ ပိုလည္း ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိၾကတယ္… ငါေျပာတာ နားလည္တယ္
မဟုတ္လား…. ေထြးငယ္….”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ….”
သူမ လက္ခံပါသည္…။ သူမတြင္ ထူးထူးျခားျခား ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိလွေပ…။ ေဒးဗစ္၏ ဓနႏွင့္ဆိုလွ်င္ ႀကဳိက္ရာ
မိန္းကေလးကို ရႏိုင္ေပသည္…။ သူ႔အေပၚ စိတ္ေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္သာ ႀကဳိးစားဖို႔ပဲရွိသည္…။
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္…..”
“မင္းရဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စည္းကမ္းေတြ ေျပာထားမယ္…. ပထမ အခ်က္ကေတာ့ ဒါဟာ ငါ့ရဲ့ အိမ္ပဲ… မင္းက ဒီမွာ
ေရာက္ေနတယ္… မင္းက မိန္းကေလးလည္း ျဖစ္တယ္… ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ငါ့အိမ္ပဲ… ငါ့သေဘာအတိုင္းပဲ ရွိရမယ္…
ငါ့မွာ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္… ေယာက်္ားေတြ… မိန္းမေတြ… အစံုပဲ…. ငါတို႔ေတြ ဒီမွာ ပါတီပြဲေတြ ခဏခဏ
လုပ္ၾကတယ္… အဲဒီအခါမွာ မင္းက စီစဥ္ျပင္ဆင္ ေပးရလိမ့္မယ္… မင္းအေနနဲ႔ မျမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးတာေတြ…
အထူးအဆန္းေတြ… ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္…. ဒါေတြကို မင္းအေနနဲ႔ ႀကဳိက္ဖို႔ မႀကဳိက္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး…. ေ၀ဖန္စရာလည္း
မလိုဘူး… မင္းတာ၀န္က ငါတို႔ကို လုပ္ကိုင္ေပးဖုိ႔ပဲ… ဒီအခါမွာ မင္းက အံ့ၾသတဲ့ပံု… မႀကဳိက္တဲ့ပံု… အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့ပံု
ျပတာနဲ႔ မင္းအလုပ္ ျပဳတ္ၿပီဆိုတာ ေသခ်ာမွတ္ထားပါ… ငါတစ္ေယာက္ထဲ ေနတဲ့အခါမွာလည္း ငါက မင္း မျမင္ဘူးတဲ့
အ၀တ္အစား ၀တ္ရင္၀တ္မယ္… ေနာက္ဆံုး… ကိုယ္တံုးလံုးပဲ ေနေန ခုနက အတိုင္းပဲ… မင္းဖက္က ငါမႀကဳိက္တဲ့
တုန္႔ျပန္မႈမ်ဳိး မလုပ္မိေစနဲ႔…”
ေဒးဗစ္က ေျပာရင္း သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ မေက်နပ္မႈ တစ္ခုခု ျပမျပ ၾကည့္ေနသည္…။ ဘာမွ မတုန္႔ျပန္ေတာ့မွ ဆက္ေျပာ
သည္…။
“ငါ့အိမ္သား အားလံုးအတြက္ စည္းကမ္းက တင္းၾကပ္တယ္… ၀န္ထမ္းအားလံုးဟာ အေကာင္းဆံုး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရ
မယ္… နေမာ္နမဲ့ေတြ ငါမႀကဳိက္ဘူး… အမွားတစ္ခုခု က်ဴးလြန္တာနဲ႔ ခြင့္မလႊတ္ဘူး… အဲဒီအခါမွာ အလုပ္ထြက္ရင္
ထြက္… ဒါမွမဟုတ္ရင္ ထိုက္တန္တဲ့ အျပစ္ေပးခံရတယ္… ဒါကလည္း ေနာက္တစ္ခါ အျပစ္မလုပ္မိေအာင္ သတိေပးတဲ့
သေဘာပဲ….”
ေျပာရင္း ေထြးငယ္ မ်က္ႏွာတြင္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္လန္႔ရိပ္ကို ေတြ႔သည္…။ သူမအေနျဖင့္ အျပစ္ေပးခံရမႈ ဆိုသည္
မွာ ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု မစဥ္းစားတတ္…။ ေဒးဗစ္ သေဘာက်ေနသည္…။ သူမေတာ့ ခဏခဏ သူမႀကဳိက္တာ လုပ္မိၿပီး
ဒဏ္ေပးေတာ့ ခံရေတာ့မွာပဲဟု စဥ္းစားေနသည္…။ သူကေတာ့ မိန္းကေလးရဲ့ တင္ပါးကို ရိုက္ရသည္အထိ ေစာင့္မည္
မဟုတ္…။
“မင္းအေနနဲ႔ ငါလိုအပ္ရင္ တစ္ပတ္မွာ ၇ ရက္… တစ္ရက္မွာ ၂၄ နာရီ အသင့္ရွိရမယ္… သင့္ေတာ္တယ္ထင္တဲ့ အခ်ိန္
ေတြ မင္းအနားယူလို႔ရမယ္… အားလပ္ရက္မွာလည္း ငါ့ရဲ့ လက္ေထာက္ အျဖစ္ေနရမွာပဲ… မင္း ဒီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့
အတြက္ ခံစားခြင့္ေတြလည္း ရွိတယ္… ဒါကေတာ့ ငါက အၿမဲတမ္း ခိုင္းေစေနမွာ မဟုတ္ဘူး… တစ္ခါတေလဆို ငါ
အိမ္မွာ မေနပဲ အၾကာႀကီး သြားေနတတ္တယ္… မင္းအတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး နားစရာ အခ်ိန္ရမယ္… အိမ္အလုပ္
မရွိတဲ့အခ်ိန္ ငါ့စာအုပ္ေတြ ဖတ္လို႔ရမယ္… အျမင္လည္း ပိုက်ယ္လာတာေပါ့…”
သူ႔တြင္ စာအုပ္မ်ားစြာ ရွိသည္…။ လိင္ဆက္ဆံမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားသည္…။ သူမကို
ဒါေတြ ဖတ္ေစခ်င္သည္…။ သို႔မွသာ သူႏွင့္ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဖို႔ အတတ္ပညာ စံုမည္မဟုတ္ပါလား…။
“ငါ့ မိတ္ေဆြေတြ ေျပာစကားကိုလည္း နာခံရမယ္… မင္းအေနနဲ႔ သူတို႔လည္း ငါ့လိုပဲ… မင္းသခင္ေတြလို႔ မွတ္ထား
ရမယ္… တစ္ခုခု ျပႆနာလုပ္မိတာနဲ႔ အျပစ္ေပးခံရမယ္ ဆိုတာ မွတ္ထားပါ…”
ေျပာၿပီး သူမ ဘယ္လို သေဘာထားလဲ စိုက္ၾကည့္ျပန္သည္…။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားသည္ ဆံပင္ညိဳညဳိေလးကို စိတ္လႈပ္ရွား
ၾကေပလိမ့္မည္…။ သူတို႔သည္ ေစာက္ေမႊး နီနီေလးကို သေဘာက်မည္မွာ ေသခ်ာေပသည္…။ ေထြးငယ္သည္ ေဒးဗစ္
၏ စည္းကမ္းမ်ားကို စဥ္းစားေနသည္…။ မဆိုးလွပါ…။ သူမသည္ အလုပ္အကိုင္ မည့ံ…။ အမွားမ်ားမ်ား ျပဳမိမည္
ဟုလည္း မထင္…။ မွားလို႔ အျပစ္ေပးခံရလည္း သူ႔အတြက္ သိပ္နစ္နာစရာရွိမည္ဟု မထင္မိေပ…။ ေဒးဗစ္ ကိုယ္တံုးလံုး
ခြ်တ္ေနတတ္သည္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ နည္းနည္းပူသည္…။ သူသည္ ေယာက်ာ္း ကိုယ္တံုးလံုးကို မိဘမဲ့ေက်ာင္းတုန္းက
အတန္းႀကီးေသာ အမႀကီးမ်ားက ဖံုးဖံုးဖိဖိ ျပဘူးသည့္ ဓာတ္ပံုတခ်ဳိ႕ကလြဲ၍ မျမင္ဘူး…။ သို႔ေသာ္ ေဒးဗစ္၏ အိမ္ျဖစ္သ
ျဖင့္ သူေနခ်င္သလို ေနႏိုင္သည္ကို လက္ခံသည္…။
“ဟုတ္ကဲ့… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္… ကၽြန္မ စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာပါ့မယ္… ကၽြန္မကို သေဘာက်ရပါေစ့မယ္…”
သူမ ၿပံဳး၍ေျပာသည္…။ ေဒးဗစ္က သူမ ေနာက္ကြယ္တြင္ ၿပံဳးေနသည္…။
“ကဲ… ခုေတာ့ မင္းတာ၀န္က ငါ့အခန္း ဒီစာၾကည့္ခန္းနဲ႔ မင္းေနတဲ့ အခန္းေတြကို ရွင္းဖို႔ပဲ… တစ္ခါတေလ တစ္အိမ္လံုး
ရွင္းတဲ့အခါ ၀ိုင္းကူရမယ္… အစားအေသာက္ကိုေတာ့ မီးဖို၀န္ထမ္းေတြက လုပ္ေပးလိမ့္မယ္… သူတို႔က တျခားအလုပ္
သမားေတြလိုပဲ ည ၇ နာရီကို ျပန္တယ္… ပါတီပြဲ ရွိရင္သာေနတာ… မင္းက ငါ့ကိုယ္စား သူတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ သေဘာ
လုပ္ေပးလို႔ ရတယ္… ငါခိုင္းတာၿပီးရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ နားေနေပါ့… ညဖက္ ငါနားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရခ်ဳိးတယ္… အဲဒီ
အတြက္ေတာ့ ည ၉ နာရီတိုင္းမွာ ေရခ်ဳိးဖို႔ အဆင္သင့္ လုပ္ေပးထားရမယ္… မလိုတဲ့ ေန႔ေတြဆို ငါႀကဳိေျပာမယ္… ဒါက
ေန႔တိုင္း ပံုမွန္ပဲ… ငါ့အခန္းက ေခါင္းေလာင္းက မင္းအခန္းနဲ႔ တျခားအခန္းအားလံုးကို ဆက္ထားတယ္… အသံၾကား
တာနဲ႔ ခ်က္ျခင္း ငါ့ဆီလာရမယ္… ဒါ အေရးႀကီးတယ္… မင္းတာ၀န္က ငါ့ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ပဲ… ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား…”
ေထြးငယ္ ေခါင္းညိမ့္သည္…။
“ဟုတ္ကဲ့… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္… စိတ္မပူပါနဲ႔… ကၽြန္မက အအိပ္လည္း ဆတ္ပါတယ္… သခင္ႀကီး လိုတဲ့အခ်ိန္ ျပဳစုေပးပါမယ္…”
“ဒါေပါ့… မင္းငါ့ကို ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုရမွာေပါ့ ေထြးငယ္… မင္း ငါ့ကို လိုခ်င္တာ ဘာမဆိုေပးရမယ္… မင္းရဲ့
အပ်ဳိရည္ကိုလည္း ေပးရမွာေပါ့…”
ေဒးဗစ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေရရြတ္ေနသည္…။
“ကဲ…. သြားႏိုင္ၿပီ…. ရာဂ်ဴးက မင္းကို အိမ္တစ္ပတ္ လိုက္ျပလိမ့္မယ္… ဘယ္ဟာ ဘယ္မွာရွိတယ္ ဆိုတာကို...”
သူ လက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းျပလုိက္သည္…။ ေထြးငယ္ အခန္းထဲက ထြက္သြားသည္ကို ၾကည့္ေနသည္…။ ျမင့္ေသာ ေဒါက္
ဖိနပ္ေပၚတြင္ ေထြးငယ္၏ ေျခလွမ္းတိုင္း၌ လႈပ္ခါေနေသာ ဖင္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း လီးေတာင္လ်က္ရွိသည္…။ ရာဂ်ဴးသည္
စာၾကည့္ခန္း အျပင္တြင္ ေစာင့္ေနသည္…။
“အဆင္ေျပလား ေထြးငယ္…”
“အင္း… ကြ်န္မ ရွင္နဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလို႔ရမလား… ရာဂ်ဴး…”
“ရတာေပါ့ ေထြးငယ္… ငါဘယ္သူ႔မွ ျပန္မေျပာပါဘူးဟ…”
“ဒီေန႔ ေျပာတာ နည္းနည္း ဆန္းတယ္ရွင့္… သူက ကၽြန္မ မွားတာရွိရင္ အျပစ္ေပးမယ္တဲ့… ေနာက္ သူနဲ႔ သူ႔မိတ္ေဆြ
ေတြနဲ႔ ပါတီပြဲေတြ အေၾကာင္းလည္း ေျပာတယ္… ဘာမ်ား ကၽြန္မ စိတ္ပူစရာရွိလဲဟင္…”
“အင္း… ေထြးငယ္… ငါ အမွန္အတိုင္း ေျပာပါ့မယ္… ေဒးဗစ္က အင္မတန္ ခ်မ္းသာတယ္… ထူးလည္း ထူးျခားတယ္…
သူေဌးေတြဟာ အဲလိုပဲထင္ပါတယ္… သူတို႔က နင္တို႔ ငါတို႔လို ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြကို သူတို႔ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၾကတယ္...
ငါတို႔က ေရြးစရာ မရွိဘူးေလဟာ… သူတို႔ ခိုင္းတာလုပ္ရင္လုပ္ ၿပီးရင္ ေကာင္းေကာင္း ေနမလား… ဒါမွမဟုတ္ မလုပ္ပဲ
ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀ ျပန္သြားေနမလား… ဒါပဲရွိတယ္… ငါကေတာ့ ငါ့သေဘာအတိုင္းပဲ… ပထမဟာပဲ ေရြးခဲ့တယ္… ငါ့သူငယ္
ခ်င္းေတြ လမ္းေဘးမွာ အမ်ားႀကီးပဲ… သူတို႔ေတြ ဘ၀ပ်က္ေနၾကတယ္… သူတို႔လိုေတာ့ ငါက မျဖစ္ခ်င္ဘူးကိုး… အရင္
လက ေဒးဗစ္ က နင့္ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ ခန္႔ဘူးတယ္… တစ္ပတ္ပဲၾကာတယ္… ေဒးဗစ္က အျပစ္ေတြ အမ်ားႀကီး
ေတြ႔တယ္… အျပစ္ေပးဖို႔ လုပ္တယ္… တင္ပါးကို ရိုက္မယ္လည္း လုပ္တယ္… ေကာင္မေလးက ဒါဟာ သူမွားတာထက္
ပိုအျပစ္ေပးခံရတယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားေတာ့တာပဲ…. တစ္ေန႔က ေနာက္ဆံုး ငါၾကားတာေတာ့ အဲဒီ ကေလးမ လမ္းေဘး
ေရာက္ေနၿပီ… သူဟာ နင့္လို မိဘမဲ့ကေလးပဲေလ… အတတ္ပညာ ဘာမွ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး… ဖာသည္ အျဖစ္နဲ႔ပဲ
ဘ၀ဆံုးမွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ… နင့္ၾကည့္ရတာ မိန္းမေကာင္းေလးပဲ… smart ျဖစ္ပါတယ္… ေထြးငယ္… ငါကေတာ့
နင့္ကို အႀကံေပးခ်င္တာက ေဒးဗစ္ကို ဆန္႔က်င္မယ္ စိတ္ကူးရင္ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္ပါ…. ဒါက နင့္အတြက္ တစ္ခု
တည္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး အခြင့္ေကာင္းပဲ…. ကန္႔လန္႔မတိုက္မိေစနဲ႔….”
“သူက မိန္းကေလး တင္ပါးကို ရိုက္ဖို႔လုပ္တယ္… ဟုတ္လား…. ရာဂ်ဴးရယ္… နည္းနည္းေတာ့ ဆန္းတယ္ေနာ္….
ကၽြန္မလို ကေလးမ ငယ္ငယ္ေလးအတြက္ ေျပာတာပါ….”
ေထြးငယ္သည္ ပေဟဠိမ်က္ႏွာျဖင့္ ရာဂ်ဴးကို ၾကည့္သည္…။ ငါ့ဖင္ကို ရိုက္မယ္ဆို ငါဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနသည္…။
“သူေဌးေတြဟာ ထူးဆန္းတာပဲဟ… နင္စဥ္းစားရမွာက ငါတို႔ အသက္ရွင္ေအာင္ ဘယ္လို ေမြးမလဲပဲ… စီးပြားေရးက
တျပည္လံုး က်ေနတာ… လုပ္စားကိုင္စားလို႔ ေကာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္ထိ ငါတို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရွိေနဖို႔ လိုတယ္ဟ...
ငါကေတာ့ နင့္အနားမွာ ကူညီဖို႔ အၿမဲရွိေနမွာပဲ ဆိုတာေတာ့ မွတ္ထား….”
ရာဂ်ဴးက ေထြးငယ္ကို ၾကည့္ေနသည္…။ ေဒးဗစ္က တြယ္ခ်င္သလို တြယ္ၿပီးရင္ေတာ့ ငါ ဒီဟာမေလးကို စားလို႔ရမွာ
ပဲလို႔ ေတြးေနသည္…။ သူသည္လည္း ေစာက္ေမႊးနီနီႏွင့္ အဖုတ္ေလးကို ခ်ခ်င္သည္…။ စဥ္းစားရင္း ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း
ကားထားေသာ သူမ ကိုယ္ေပၚေရာက္ကာ သူ႔လီးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ အဖုတ္ေလးထဲ နစ္၀င္ေနသလို ခံစားကာ လီးက ေတာင္လာသည္…။
“အင္း…. ဟုတ္ပါတယ္ ရာဂ်ဴးရယ္… ကၽြန္မ တာ၀န္က ဒီအလုပ္မျပဳတ္ဖို႔ပဲ… ကၽြန္မလည္း ရွင္နဲ႔ ေပါင္းရတာ သေဘာ
က်ပါတယ္… မိတ္ေဆြေကာင္း ေတြလို႔ သေဘာထားပါရွင္….”
“ေကာင္းတာေပါ့… ကဲ…. ငါ တစ္အိမ္လံုး လိုက္ျပမယ္….”
တစ္ေန႔လံုး ရာဂ်ဴးက တစ္အိမ္လံုး၏ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ မ်ားကို လိုက္ျပေျပာျပသည္…။
“ကဲ…. ငါ ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ… ေဒးဗစ္လည္း ညစာ စားေတာ့မယ္… မနက္ျဖန္မွ ေတြ႔ၾကတာေပါ့… မင္းရဲ့ ဒီအိမ္မွာ
ပထမညဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါေစဗ်ား….”
ရာဂ်ဴး ၿပံဳးလ်က္ ထြက္သြားသည္…။ ဒီည ေထြးငယ္တစ္ေယာက္ ေဒးဗစ္ ဘာလုပ္တာ ခံရမလဲေတာ့
မသိ…။ ေထြးငယ္ ညစာကို မီးဖိုထဲတြင္ စားသည္…။ ေဒးဗစ္ကေတာ့ စာၾကည့္ခန္းမွာ စားေနသည္…။ အစားအေသာက္
တို႔သည္ သူမဘ၀တြင္ အေကာင္းဆံုး အရသာ အရွိဆံုးေတြ ျဖစ္သည္…။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ အသားဆိုတာ ရွားရွား
ပါးပါး…။ ပန္းကန္မ်ား ေဆးၿပီးေသာအခါ အိပ္ခန္းသို႔၀င္သည္…။ ၈ နာရီ ၄၅ တြင္ ေဒးဗစ္၏ အိပ္ခန္းသို႔ ထြက္ခဲ့သည္…။
တံခါးေခါက္သည္…။ ေျဖသံမၾကား…။ အခန္းထဲ၀င္သည္…။ သူမအိပ္ခန္းေလာက္ က်ယ္ေသာ ေရခ်ဳိးခန္းကိုဖြင့္သည္...။
ေရခ်ဳိးကန္ကို ေရေႏြးျဖင့္ ျဖည့္သည္…။ ဆပ္ျပာရည္ အနည္းငယ္ကို ထည့္စပ္သည္…။ ေရခ်ဳိးကန္ေပၚ
ကုန္းၾကည့္ေနစဥ္ ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္ေနေၾကာင္း ခံစားမိသည္…။
“အံမေလး… လန္႕လိုက္တာ….”
ေထြးငယ္သည္ တံခါး၀တြင္ ေဒးဗစ္သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔သည္…။
“ၾကာၿပီလား… သခင္ႀကီး…”
“မၾကာေသးဘူး…. ဒီအိမ္မွာ အခန္းထဲမ၀င္ခင္ ညည္း တံခါးမေခါက္နဲ႔…. အခ်ိန္ကုန္တယ္... အၿမဲလို ညည္းနဲ႔ ငါ
ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္… ငါက privacy သိပ္မလိုဘူး…. ဒါက ငါ့အိမ္ ၿပီး ညည္းက ငါ့အတြက္ ကူညီဖို႔ထားတာ… နင့္
အခန္း အပါအ၀င္ ငါႀကဳိက္တဲ့ေနရာ ငါသြားမယ္… တံခါးတိုင္းမွာ ေသာ့လည္း မရွိဘူး… အျပင္တံခါးေတြပဲ ရွိတာ…
နားလည္လား…. ေထြးငယ္….”
“ဟုတ္ကဲ့…. သခင္ႀကီးေဒးဗစ္….”
ေရကိုပိတ္ၿပီး ရပ္လ်က္ေျဖသည္...။
“ေနာက္ တစ္နာရီၾကာရင္ ငါ ေရခ်ဳိးၿပီးလိမ့္မယ္…. အဲဒီအခ်ိန္ တစ္ေခါက္ဆင္းလာ… ေရခ်ဳိးခန္းကို သန္႔ရွင္း… ၿပီးရင္
စာၾကည့္ခန္းကို လာခဲ့… လာတဲ့အခါ ည၀တ္အက်ႌ၀တ္ခဲ့… မင္း၀တ္ရမယ့္ဟာေတြ ငါ မင္းကုတင္ေပၚမွာ တင္ထားခဲ့ၿပီ…
ဟုတ္ၿပီေနာ္…”
ဘာျပန္ေျပာမလဲ ေဒးဗစ္ ေစာင့္ၾကည့္သည္…။ ဘာမွ ျပန္မေျပာ…။
“ေရခ်ဳိးခန္း ရွင္းၿပီး အ၀တ္လဲရရင္ ၾကာမ်ားၾကာသြားမလား သခင္ႀကီး…”
သူမအား ည၀တ္အက်ႌႏွင့္ မျမင္ေစလိုသျဖင့္ ႀကဳိးစား အတြန္႔တက္ၾကည့္သည္…။
“ညည္းကို ေမးေနတာမဟုတ္ဘူး ေထြးငယ္… အမိန္႔ေပးေနတာ… ငါ့ကို အတြန္႔တက္ေနတာလား…”
ေဒးဗစ္ အသံကိုျမွင့္၍ ေျပာသည္…။ ေထြးငယ္ကို ေျခာက္ၾကည့္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္…။
“မဟုတ္ပါဘူး…. သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မလုပ္မွာပါ…. ေနာက္ကို မေမးေတာ့ပါဘူးရွင္….”
ေထြးငယ္ အျမန္ ျပန္ေျဖသည္…။ မရစ္မိေစနဲ႔ ေထြးငယ္ သူစဥ္းစားသည္။ ငါ အလုပ္မျပဳတ္ဖို႔နဲ႔ လမ္းေဘးမေရာက္ဖို႔
အေရးႀကီးတယ္ဟု ေတြးသည္…။
“ကဲ…. သြားေတာ့….”
ခ်က္ျခင္း ေမာင္းထုတ္သည္…။ သူမ ထြက္သြားေနရင္း မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းတြင္ သူ အ၀တ္ခြ်တ္ေနသည္ကို ေတြ႔
သည္…။ အျမန္ ေလွ်ာက္သည္…။ သူ တံုးလံုးခြ်တ္ေနတာ သူမ မၾကည့္ရဲ…။
အိပ္ခန္းသို႔ သူမ ျပန္သြားေသာအခါ အိပ္ယာေပၚတြင္ ျဖန္႔ထားၿပီးသား ည၀တ္စံုကို ေတြ႔ရသည္…။
အပိုင္း ႏွစ္ပိုင္းသာ…။ အနက္ေရာင္ ည၀တ္လႊာစႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ ခါးစည္းႀကဳိးသာ ျဖစ္သည္…။ ခ်ည္စသည္ ထြင္း
ေဖာက္ျမင္သာၿပီး အ၀တ္ မ၀တ္သကဲ့သို႔သာ ျဖစ္သည္…။ ၾကမ္းျပင္တြင္မူ ေဒါက္ ၃ လက္မခန္႔ရွိမည့္ ဖိနပ္တစ္စံု…။
ေထြးငယ္ အ၀တ္မ်ားကို ခြ်တ္ၿပီး ခ်ိတ္ဘီရိုထဲ ထည့္သည္…။ အ၀တ္လဲေနရင္း သူ႔၀တ္လက္စ အထည္ႏွင့္ ေျခအိတ္
မ်ားကို ေလွ်ာ္ဇလံုထဲ ထည့္စိမ္သည္…။ ရွင္မီး ခံ၀တ္ရမလား…။ မျဖစ္ပါ…။ သူ႔ကို ခ်ေပးထားသည္မွအပ မ၀တ္ရဟု
ဆိုၿပီး မဟုတ္ပါလား…။ ႏူးညံ့ေသာ အစသည္ သူ႔အသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ႏႈးညံ့ေသာ အသားမ်ားကို တင္းမာေစ
သည္…။ မွန္တြင္ ၾကည့္ေသာအခါ ညိဳေသာ သူ႔အေမႊးအျမွင္မ်ားသည္ အနက္ေရာင္တြင္ ထင္းေနေၾကာင္း ေတြ႔လာရ
သည္…။ ၁၀ နာရီ ထိုးကာနီးၿပီ…။ သြားေတာ့မွပဲ…။ ငါ့အ၀တ္ေတြ တန္မတန္ ၾကည့္ရံုပဲျဖစ္မွာ…။ ၿပီးရင္ အိပ္ခ်ိန္
ေရာက္ၿပီဟု ေတြးသည္…။ ေထြးငယ္ စာၾကည့္ခန္းထဲ ၀င္သည္…။ တံခါး မေခါက္ေတာ့ပါ…။ ေဒးဗစ္က မီးလင္းဖို
ေရွ႕မွာ…။
“လာ…. မီးဖိုေရွ႕မွာရပ္စမ္း…. မေအးဘူးလား….”
ေဒးဗစ္က သူေလွ်ာက္လာသည္ကို ၾကည့္ေနသည္…။
“ငါ့ဖက္လွည့္…. လက္ေတြကို ေဘးခ်ထား…. ဟုတ္ၿပီ…. အ၀တ္ေတြ တန္သားပဲ…. ေကာင္းတယ္ ေထြးငယ္… လွည့္
လိုက္စမ္း…. ငါ့ကို ေက်ာခိုင္းၿပီးရပ္… အင္း…. အဲဒီလို….”
ေထြးငယ္ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လုပ္သည္…။ ခုထိေတာ့ သဘာ၀က်ဆဲ…။ သူမ တုန္႔ေႏွးမႈမရွိ…။ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို
စိုက္ၾကည့္ ခံေနရမွန္းေတာ့ သိေနသည္…။ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္ထပ္ အမိန္႔မရပဲ ေက်ာ္သြားသည္…။
“ကဲ…. ငါ့ဖက္လွည့္စမ္း… ေထြးငယ္… ခါးပတ္ကို ေျဖခ်လိုက္စမ္း…. ငါ ည၀တ္သက္သက္ ၾကည့္မယ္….”
ေထြးငယ္မ်က္ႏွာ ရွက္ေသြးရဲလာသည္…။ ခုလို စိတ္လႈပ္ရွားေအာင္ တမင္လုပ္ေနျခင္းပင္…။
“ငါ ထပ္မေျပာဘူးေနာ္…..”
အသံကို ျမွင့္ေျပာသည္…။ ေထြးငယ္ စိတ္ေတြ အမွန္ဖက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး ခါးစည္းကို ျဖည္ခ်သည္…။
သူမ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ အမိန္႔ မဟုတ္ပါလား…။ ေဖာက္ထြင္းျမင္ရေသာ အ၀တ္စႏွင့္ သူမ ရပ္ေနၿပီ…။ သူ႔ရင္သားတို႔မွာ
မႀကီးလွေသာ္လည္း ႏို႔သီးေခါင္းတို႔က တင္းမာေနသည္…။
“အဲလိုမွေပါ့… ေထြးငယ္… ညတိုင္း မင္း ငါ့စာၾကည့္ခန္းကို လာရမယ္… ငါေရခ်ဳိးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့…. နားလည္လား….
ေထြးငယ္….”
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္…”
သူသည္ သူမကိုယ္ခႏၶာကို ေငးၾကည့္ေနသည္…။ ေထာက္ေနေသာ ႏို႔သီးမ်ားမွသည္ ၃လက္မ ေဒါက္ေပၚမွ ေျခေခ်ာင္း
မ်ားအထိ…။ ကိုယ္တံုးလံုးနီးပါး ရပ္ျပေနရမႈေၾကာင့္ သူမ မအီမသာ ျဖစ္ေနသည္…။
“ကဲ… ဟိုဖက္လွည့္ၿပီး မီးဖိုနဲ႔ ပိုကပ္လိုက္အံုး… ဟုတ္ၿပီ… လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးခ်… ေျခေထာက္ကို ခုထက္ ပိုခြဲလိုက္...
ထပ္ခ်ဲအံုး….”
ငါေတာ့ ပိုၿပီး တံုးလံုးျဖစ္ၿပီ…။
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္……”
၃ေပ ေလာက္ထိ ေျခေထာက္ကို ကားထားရသည္…။
“ငါမေျပာမခ်င္း ထပ္မလႈပ္နဲ႔ေတာ့….”
ေထြးငယ္ ေဒးဗစ္၏ ၀တ္ရံုလႈပ္ခတ္သံ၊ အသက္ရႈသံတို႔ကို ၾကားေနရသည္…။ ငါးမိနစ္ေက်ာ္ ၾကာသည္…။ ေျခေထာက္
ေတြေတာင္ ေညာင္းလာသည္…။ ထို႔ေနာက္….
“ကဲ… အိပ္ေတာ့…. မနက္မွ ေတြ႔ၾကတာေပါ့…”
ေထြးငယ္ ခါးစည္းစကို ဆြဲယူၿပီး မေျပးရံုတမယ္ အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့သည္…။ သူမအခန္းသို႔ ေရာက္
သည္ႏွင့္ ၀တ္စံုကို ခ်ိန္းကာ အိပ္ယာထဲ ၀င္ေတာ့သည္…။ ေစာင္ကို လည္ပင္းထိၿခံဳၿပီး မ်က္ေစ့မွိတ္ထားသည္…။
မ်က္လံုးထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ျပန္ျမင္ေနသည္…။ ေဒးဗစ္၏ မ်က္လံုးေအာက္တြင္ အ၀တ္ပါးႏွင့္ ရပ္ေနခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္
ထူးဆန္းေသာ ခံစားမႈ…။ ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ သူမသည္ အရွက္တကြဲ ျဖစ္ရသည္ဟု ထင္သကဲ့သို႔ပင္ လႊမ္းမိုးမႈ ႀကီးေသာ
သူတစ္ဦး၏ အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္လဲ ခုလိုျဖစ္ရျခင္း…။ စဥ္းစားေနရင္း သူမလက္မ်ားက အဖုတ္ဆီ ေရာက္သြားကာ
ပြတ္တိုက္ ေနမိေတာ့သည္…။ အဖုတ္ထဲမွာ စိုရႊဲေနေၾကာင္း အံ့ၾသစြာ သိလိုက္ရသည္…။ ေဒးဗစ္ေရွ႕တြင္ ကိုယ္တံုးလံုး
ရပ္လွ်က္၊ ေျခေထာက္မ်ားကားကာ အဖုတ္ကို ၿဖဲထားရသလို စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာရင္း အဖုတ္ကို ပို၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ပြတ္မိကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ေပါင္ၾကားတြင္ အတင္းညွပ္ထားရင္း သူမ ၿပီးသြားေတာ့သည္…။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေထြးငယ္ စိတ္ထဲတြင္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားသည္…။ ငါ ဒီည ခုလို ထပ္လုပ္
ရအံုးမွာပဲ…။ ဒါဆို ဘာျဖစ္မလဲ…။ အင္း… ဘာမွမျဖစ္ဘူး သိပ္လည္း မဆိုးပါဘူးဟု စဥ္းစားသည္…။ ေန႔ခင္းဖက္တြင္
ေထြးငယ္တစ္ေယာက္ အရင္က ေဒးဗစ္ လုပ္သလိုပင္ အနားမွ ကပ္သြားတတ္သည္…။ ေဒးဗစ္က တစ္ခါတစ္ခါ အနား
ကပ္လာရင္း သူမကို ပြတ္သြားလိုက္၊ လက္ျဖင့္ ပုခံုး သို႔မဟုတ္ ေက်ာကို ပြတ္သြားလိုက္လုပ္သည္…။ သို႔ေသာ္ ညင္ညင္
သာသာ အျပစ္ကင္းကင္းပင္…။ ညေရာက္ေသာအခါ ေဒးဗစ္ ေရခ်ဳိးၿပီးခ်ိန္ စာၾကည့္ခန္းသို႔ ေထြးငယ္ ေရာက္သြားၿပီး
မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ရပ္ရျပန္သည္…။ ေနာက္ထပ္ ၂ရက္ ဒီအတိုင္း ဆက္ျဖစ္သည္…။ ဘာမွမေျပာင္းလဲ…။ ခုညေတာ့
ေထြးငယ္တစ္ေယာက္ ေဒးဗစ္ ေရခ်ဳိးစဥ္…
“မဂၤလာညပါ သခင္ႀကီး…”
ဟု ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေရာက္သြားကာ ၿပံဳးလ်က္ ေရစပ္ေပးေနသည္…။
“ေကာင္းေသာညပါ ေထြးငယ္…. ဒီည ညည္းကို ငါေရခ်ဳိးေနတုန္း ေနေစခ်င္တယ္… ငါ့ေက်ာကံုးကို နည္းနည္း
ေခ်းတြန္း ေပးစမ္းပါ…”
ေထြးငယ္ အံ့ၾသစိတ္ျဖင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္သည္…။ မျငင္းႏိုင္သည့္ အတူ….
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္…. လုပ္ေပးပါ့မယ္….”
ေရခ်ဳိးကန္ ေရျပည့္ေသာအခါ ေဒးဗစ္ အ၀တ္ခြ်တ္ႏိုင္ေစရန္ ေထြးငယ္ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ေက်ာခိုင္းေပးသည္…။
“မလိုဘူး ေထြးငယ္… ငါက သူေတာ္စင္လည္း မဟုတ္ဘူး… ငါနဲ႔ အတူတူေနရင္ ငါ့ကိုယ္လံုးကို မျမင္စရာလည္း
မရွိဘူး… ခုနလိုပဲ ေနစမ္း….”
သူမ ျပန္လွည့္လာသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း အ၀တ္မ်ားကို စခြ်တ္ေနသည္…။ ေဘာင္းဘီကို ခြ်တ္ေသာအခါ သူ႔ကို စိုက္
ၾကည့္ေနေသာ္လည္း မ်က္လံုးမ်ားက ခါးေအာက္ကို မဆင္းေခ်…။
“ေရေႏြးက အေနေတာ္ေလးပဲ… ေထြးငယ္ ညည္း ငါ့အႀကဳိက္ကို သိသား….”
သူေရ၀င္စိမ္သည္…။ ေထြးငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ အနားတိုးလာၿပီး ေခ်းတြန္းေဖာ့တုံးကိုယူကာ ဆပ္ျပာႏွင့္ သုတ္သည္…။
“အက်ႌခြ်တ္လိုက္အံုး…. နင့္အ၀တ္ေတြ စိုကုန္အံုးမယ္….”
သူစိုက္ၾကည့္ရင္း အမိန္႔ေပးသည္…။ ေထြးငယ္၏ လက္မ်ားက ၾကယ္သီးမ်ားေပၚသို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေရာက္လာသည္…။
ထို႔ေနာက္ တစ္လံုးခ်င္း အေပၚမွစကာ ခြ်တ္သည္…။ ေအာက္ဆံုး ၾကယ္သီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေမာ့ၾကည့္သည္…။
ပါးလႊာေသာ ရင္စီးေအာက္မွ ေထာင္ေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားအား စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ရွက္ေသြးျဖန္း သြားသည္…။ ဆက္ခြ်တ္လိုက္ၿပီး အက်ႌကို အနီးရွိခံုေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္…။ ေဒးဗစ္ေနာက္ေက်ာသို႔ ေရႊ႕ကာ
ေခ်းတြန္းေပးရန္ ျပင္သည္…။ ေဒးဗစ္က ခါးကိုင္းေပးသည္…။ ေနာက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားစဥ္ ရင္စည္းေအာက္မွ
ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကို ျမင္လိုက္ၿပီး ေက်ာကံုးကို ျဖည္းညွင္းစြာ အပြတ္ခံရင္း လီးေတာင္လာသည္…။
“ေကာင္းတယ္ ေထြးငယ္…. ညည္းေတာ္တယ္… ဆက္လုပ္….”
ရပ္ခိုင္းသည့္တိုင္ ေထြးငယ္ ဆက္ပြတ္ေပးေနရသည္…။
“ကဲ… သြားလို႔ရၿပီ… နာရီ၀က္ေနရင္ ငါ့စာၾကည့္ခန္း လာခဲ့ေတာ့…”
ေဒးဗစ္ အမိန္႔ေပးၿပီး အေျပးအလႊား ထြက္သြားေသာ ေထြးငယ္ကို ၾကည့္ေနသည္…။ မၾကာခင္ သူ႔လီး
ႀကီးကို သူမကိုယ္တိုင္ ေခ်းတြန္းေပးရ ေပေတာ့မည္…။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေထြးငယ္၏ လက္ကေလးမ်ား သူ႔လီးႀကီးကို
ဆုတ္ကိုင္ရင္း စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ပြတ္ေနသည္ကို ျမင္ေနသည္…။ ေထြးငယ္ ညည္းမၾကာခင္ ငါ့လီးကို ညတိုင္း ဂြင္း
တိုက္ေပးရေတာ့မယ္…။ ေနာက္တစ္ဆင့္ ႏွစ္ဆင့္ဆို စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ အပ်ဳိစင္ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ငါ့
လီးႀကီးကို စုတ္ေပးရမွာ…။ စဥ္းစားရင္း ထုေနသည္မွာ ေရခ်ဳိးကန္ထဲသို႔ လရည္မ်ား ပန္းထည့္မိသည္အထိ…။ အင္း…
ေနာက္ဆို ဒါေတြ ညည္းပါးစပ္ထဲ ေရာက္မွာေပါ့ ေထြးငယ္ရယ္…။
အပိုင္းအပိုင္းအပိုင္းအပိုင္း ( ( ( (၃ ၃ ၃ ၃) ) ) )
ေနာက္ထပ္ ရက္အနည္းငယ္တြင္ ေထြးငယ္သည္ ေဒးဗစ္ အနားသို႔ကပ္ရန္ ပိုရဲလာသည္...။ ခါးကိုင္း၍
အလုပ္လုပ္ေနရင္း ေမာ့ၾကည့္မိလွ်င္ ေဒးဗစ္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္ရတတ္သည္…။ မီးဖိုၾကမ္းျပင္ကို ကုံး၍တိုက္
ေနလွ်င္ ေဒးဗစ္ ၀င္လာၿပီး ေလးဖက္ေထာက္ထား၍ ဖင္ေထာင္ေနသည္ကို မုန္႔တစ္ခုခု ယူစားရင္း စိုက္ၾကည့္ေန
သည္...။ တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ ထြက္လာရင္း လက္က ပ်ံထြက္လာၿပီး သူမရင္ဘတ္
ကို ပုတ္သည္…။ ရုတ္တရက္လို ျဖစ္ေသာ္လည္း နည္းနည္းၾကာမွ လက္ဖယ္သြားသည္…။ ေၾကာင္အိမ္နား ကပ္ရပ္
ေက်ာေပးေနစဥ္ ေနာက္ကေရာက္လာၿပီး သူ႔တင္ပါးကို ၀င္ကပ္ေတာ့ ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီး၏ အေတြ႔ကို ခံစားရ
သည္…။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ခုက ျဖစ္လာသည္…။ ၀ိုင္ခြက္မ်ားကို မီးဖိုထဲတြင္ ေဆးေၾကာေနစဥ္ ရုတ္တရက္ ေခ်ာ္ၿပီး
ၾကမ္းေပၚ က်သြားသည္…။ လွမ္းဖမ္းေသာ္လည္း မမွီလိုက္ေတာ့…။ ဖန္ခြက္ကြဲသံသည္ တစ္အိမ္လံုး ဆူသြားသည္…။
သူ ခဏေလး ၿငိမ္ၿပီး နားစြင့္မိသည္…။ ဘာမွေတာ့မၾကား…။ အမွားအယြင္း တစ္ခုခု လုပ္မိလွ်င္ ဒဏ္ေပးခံရမည္ဟု
ရာဂ်ဴးက ေျပာထားသည္ မဟုတ္ပါလား…။ သူမေၾကာင့္ ခုလို ကြဲရွသည္မွာ ပထမဆံုး…။ မေတာ္တဆ ပဲေလဟု ေတြးမိ
သည္…။ သို႔ေသာ္…
“ေဟ့… ဘာျဖစ္တာလဲ….”
ေဒးဗစ္၏ ေမးသံကို ၾကယ္ေလာင္စြာ ၾကားရသည္…။
“ဟုတ္ကဲ့… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္… ကၽြန္မ ေခ်ာ္ၿပီး လြတ္က်သြားပါတယ္… ဖမ္းေပမယ့္ မမိလိုက္လို႔ ဖန္ခြက္ကြဲသြားတာပါ
ရွင့္… မေတာ္တဆ ျဖစ္သြားတာပါ… ခုပဲ ရွင္းလိုက္ပါမယ္…”
သူမ၏ အသံက တုန္ခါေနသည္…။ ဒါေလာက္ႏွင့္ ၿပီးသြားမည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္…။
“ဒီဖန္ခြက္က ငါ့အေမ အႀကဳိက္ဆံုး တစ္စံုထဲကဟ… သူဆံုးသြားကတည္းက ငါ ေန႔တိုင္း ဒါနဲ႔ ေသာက္ခဲ့တာ… ခုခြက္က
ေနာက္ဆံုးပဲ… ဘယ္လိုလုပ္ အစားရမလဲ… နင့္ကို ငါစိတ္ပ်က္တယ္ ေထြးငယ္… နင့္ကို ငါ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းေပး
တယ္… ဂရုစိုက္တယ္… နင္က ခုလို လုပ္ပစ္တယ္…. ငါ့ကို ဘာနဲ႔ အေလ်ာ္ေပးမလဲ… ေဟ…”
“ေဆာရီးပါ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္… ေနာက္ မျဖစ္ေစရပါဘူးရွင္… သခင္ႀကီးက ကၽြန္မအတြက္ အေကာင္းဆံုး အလုပ္ရွင္ပါ…
ဒီအလုပ္ကိုလည္း ကၽြန္မ ႀကဳိက္ပါတယ္…”
ေျဖသိမ့္ႏိုင္မလားလို႔ ႀကဳိးစား ေျပာၾကည့္သည္…။
“ငါ လက္မခံဘူး… နင္တကယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္လည္း မယံုဘူး… အဲေတာ့.. နင္ ဒီည ၇နာရီခြဲ ငါ့စာၾကည့္ခန္းထဲ
လာခဲ့… အလုပ္ေတြ ၿပီးေအာင္လုပ္ခဲ့… နင္နဲ႔ တန္တဲ့ အျပစ္ေပးဖို႔ ငါစဥ္းစားထားမယ္… ကဲ…. ငါ ဒဏ္ေပးတာ လက္ခံ
မလား… မခံဘူးလား… ေျပာ… ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုယ့္အ၀တ္ကိုယ္ ထုတ္ၿပီး ခုခ်က္ျခင္း ထြက္သြားလို႔ရတယ္…”
ေထြး အလြန္ေၾကာက္မိသည္…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံရေတာ့မည္သာ ျဖစ္သည္…။ ခုအလုပ္မွာ သူမ
ေပ်ာ္ေနၿပီ…။ ေဒးဗစ္သည္ သူ႔မကို ေၾကာက္လန္႔ေအာင္ တမင္ ေျခာက္ေနသည္ဟုသာ ထင္သည္…။ သူေဌးေတြ
ၾကားထဲမွာ မေနဘူးသျဖင့္ သူမ နားမလည္ႏိုင္…။ ေရြးစရာ လမ္းလည္းမရွိ…။ ၁၈ ႏွစ္သမီး မိဘမဲ့ တစ္ေယာက္အတြက္
ခုလို ေဆာင္းရာသီတြင္ တျခား လုပ္စရာလည္း ဘာမွမရွိ…။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ… သခင္ႀကီး… ကြ်န္မ ေက်နပ္တဲ့အထိ အျပစ္ေပးခံပါ့မယ္… ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…”
ေဒးဗစ္၏ မ်က္ႏွာကို ျပန္မၾကည့္ရဲေတာ့ပဲ အကြဲအစမ်ားကို ရွင္းရန္ လုပ္ေတာ့သည္…။ ခံရမွာေပါ့ေလဟု ေတြးမိ
သည္…။ ရာဂ်ဴး ေျပာသလို တင္ပါးကို ရိုက္တယ္ပဲဆိုဆို ဘယ္ေလာက္ ဆိုးမွာမို႔လဲ…။ လမ္းေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ စာရင္
ေတာ္ပါေသးတယ္ဟု ေတြးေနရသည္…။ ညေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ တစ္ခါတေလ ေတြးၿပီး ပူေသာ္လည္း ေထြး
တစ္ေန႔လံုး အလုပ္ ဆက္လုပ္ေနသည္…။ သူ႔တင္ပါးကို လက္ဖ၀ါးႏွင့္ ရိုက္ခံရႏိုင္သည္…။ အေတာ္မ်ား နာမလား…။
သူမ ခံႏိုင္မလား…။ စဥ္းစားရင္း ညစာကို ျဖည္းျဖည္းစားသည္…။ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ အစာေတာ့မ၀င္…။
“အားလံုး… အုိေကပဲလား… ေထြး….”
ရာဂ်ဴး အသံေၾကာင့္ သူလန္႔သြားသည္…။
“အင္း… ကၽြန္မေတာ့ အခက္ေတြ႔ေနၿပီ… သူ႔အေမ စိတ္ႀကဳိက္ ဖန္ခြက္ေတြထဲက ေနာက္ဆံုးတစ္လံုးကို ခြဲလိုက္မိတယ္...
ေဒးဗစ္ ေဒါေဖာင္းေနတယ္… ဒီည ဒဏ္ေပးခံရမယ္တဲ့… သူ ကြ်န္မကို မရိုက္ေလာက္ ပါဘူးေနာ္… ဘယ္လိုထင္
လဲဟင္…”
ရာဂ်ဴး အံ့ၾသဟန္ျပသည္…။ ေဒးဗစ္ ဒီမနက္က သူ႔ကို စာၾကည့္ခန္းထဲေခၚၿပီး အထူး စီမံထားေသာ
ကုလားထိုင္ အရွင္တစ္ခု လုပ္ေပးရန္ ခိုင္းခဲ့သည္…။ ခံုကို ဘယ္လိုမ်ဳိး အသံုးခ်ဖို႔ဆိုတာ သူနားမလည္ခဲ့…။ ခုေတာ့ သူ
သေဘာေပါက္ၿပီ…။ ေဒးဗစ္က ရိုက္ဖို႔ ခံု လိုခ်င္သည္ ျဖစ္ႏိုင္သည္…။ ခံု အေနအထားေၾကာင့္ ေထြး၏ ဖင္ကို ေပၚလြင္
ေအာင္ လုပ္ထားၿပီး ျဖစ္မည္…။ ခံုမွာ တျခား ထူးျခားခ်က္ေတြက ပါေသးသည္…။ သူမ ဖင္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ထိေတြ႔ႏိုင္ေအာင္၊ ကိုယ္ခႏၶာသည္ အားကိုးရာ မဲ့ေနေအာင္၊ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ခံရေအာင္ ဒီဇိုင္း ဆြဲထားၿပီး ဒီ စေန
တနဂၤေႏြ အၿပီးလုပ္ခိုင္းထားသည္…။ အင္း ဒီညေတာ့ သူမ အရိုက္ခံရႏိုင္သည္…။ သို႔ေသာ္ အစသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္…။
ပိတ္ရက္ မတိုင္မီ ေနာက္ထပ္ အမွားမ်ား ဆက္တိုက္ ေတြ႔ေတာ့မွာ ေသခ်ာပါသည္…။
“အင္း… ငါ နင့္ကို ခင္ပါတယ္ ေထြး… ၿပီးေတာ့ ဒီမွာ နင္ အလုပ္လုပ္တာလည္း အကုန္ ေကာင္းတာပဲေလ… ခုေတာ့ နင္
အရစ္ ခံရၿပီေပါ့… သူေဌးေတြအေၾကာင္း ငါလည္း ေျပာျပဘူးသားပဲ… သူတုိ႔က ထူးဆန္းတယ္ဟ… ေဒးဗစ္ရဲ့ မိတ္ေဆြ
ေတြဆိုရင္ သူ႔ထက္ ဆိုးတယ္…။ ဒါက နင့္အတြက္ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အခ်ိန္ပဲ… အနာဂတ္ အတြက္လည္း စဥ္းစားရမယ္…
နင့္မွာ သြားစရာ ေနရာလည္းမရွိ ေက်ာင္းကလည္း ျပန္လက္ခံေတာ့မွာမဟုတ္… ေဆာင္းကလည္း ၀င္လာေနၿပီ စဥ္းစား
ေပါ့ဟာ… လမ္းေပၚမွာ ဖာျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀ေတာ့ မေရာက္ေစခ်င္ဘူး… နင့္အသက္ ၁၈ႏွစ္ ဆိုေတာ့ အဲဒါမ်ဳိး သြားလုပ္
လည္း လတ္တေလာေတာ့ အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္… ေနာက္ ၃ ႏွစ္ ေလာက္ဆို လူလည္း ရစရာ က်န္မွာမဟုတ္ဘူး…
နင္ အဲလိုေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူး မဟုတ္လား…”
(ဆက္ရန္)
“ကဲ….. ငါ့ကို နင့္ဖင္၀နဲ႔ လိုးေပးစမ္း…. ေနာ္ေနာ္…. ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရင္လုပ္ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ႀကိမ္လံုးသာ ၾကည့္ထား
ေပေတာ့…..”
အမိန္႔စကားေၾကာင့္ ေနာ္ေနာ္ တြန္႔သြားသည္…။ သူ႔လီးကို သူမဖင္ျဖင့္ လိုးခိုင္းေနသည္…။ အလြန္
အမင္းလည္း နာလွသည္…။ မလုပ္ေပးပါလွ်င္ ႀကိမ္လံုးစာမိမည္…။ ႀကိမ္ျဖင့္ အေဆာ္ခံရၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖင္ခ်ခံရအံုး
မည္သာ ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္…။ ေနာ္ေနာ္ အားယူ၍ တင္ပါးဆံုကို အသာဆြဲတင္သည္…။ လီးႀကီးသည္ အသာေလး
ေလွ်ာထြက္ က်န္ခဲ့သည္…။ ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာအခါ ဖင္ထဲမွာ ဟာသြားသည္…။ ဖင္၀ၾကြက္သားက လဒစ္ႀကီးကို
ညွစ္ထားသည္အထိ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္…။ ဦးေဖခင္၏ လက္မ်ား သူ႔တင္ပါးဆံုေပၚ ပြတ္ေသာအခါ သူ႔ကို ျပန္ထိုင္ေစ
ခ်င္မွန္း သိလာရသည္…။ သူမ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ထိုင္ခ်ရသည္…။ သူကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သြက္သြက္ လုပ္ေစခ်င္
ေနပံုရသည္…။ ဦးေဖခင္သည္ ေနာ္ေနာ္ကို ဆြဲခ်လိုက္သည္…။ သူ႔လီးႀကီးသည္ ဖင္ထဲသို႔ တိုး၀င္သြားသည္ႏွင့္အမွ်
ညွစ္ထားျခင္း ခံရျပန္သည္…။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲခ်ျခင္းျဖင့္ သူ႔လီးကို ပိုမာေတာင္လာေအာင္ လုပ္သည္…။ ေနာ္ေနာ္
ပါးစပ္က ေအာ္ညည္းသံ ထြက္လာေသာ္လည္း အပ်ဳိစင္ဖင္ကို လိုးေနရသည့္အတြက္ ပို၍ ထန္လာသည္…။ လီးႀကီးတစ္
ေခ်ာင္းလံုး အရသာရွိရွိ ၀င္ေနေအာင္ ဆြဲေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီးမွ….
“ျပန္ထ…. ငါ့လီးကို ဖင္ထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္စမ္း…”
အမိန္႔ေပးျပန္သည္…။ ေနာ္ေနာ္သည္ အသားကို စူးထိုးခြဲသကဲ့သို႔ လီးႀကီး ၀င္ထြက္ေနေအာင္ တြန္းတင္ တြန္းခ် ခံေနရ
သည္…။ သူ႔ဖင္သည္ ရက္စက္ေသာ လီးႀကီး၏ အၾကမ္းပတမ္း လိုးသြင္းျခင္းကို ခံစားရသည္…။ လက္ျဖင့္ အတြန္းအဆြဲ
က အလိုးကို ပို၍ ျမန္ဆန္လာေစသည္ႏွင့္အမွ် သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္က တြန္းကန္ထုတ္ေနသည္…။ လီးအသြင္းက ပို၍
နက္ရႈိင္းလာၿပီး သူ႔အူလမ္းေၾကာင္းကို ထိုးခြဲလာသည္…။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ႔ကိုယ္တြင္းသို႔ အနက္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖိခ်ခံရ
ၿပီးေသာအခါ လီးႀကီး၏ ဆတ္ကနဲ တုန္ခါမႈႏွင့္အတူ လေရမ်ား ထိုးသြင္းခံလိုက္ရသည္…။ သူမ ငိုသည္…။ သူ႔ဖင္သည္
လရည္ ထုတ္စရာ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ…။ သူမ၏ ဖင္ေပါက္သည္ အဖုတ္ကဲ့သို႔ပင္ ဦးေဖခင္၏ လီးႀကီးအား ဂြင္းတိုက္
ေပးစရာ ပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ရျခင္းကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္…။ ဖင္ထဲသို႔ ပူေႏြးေသာ လေရမ်ား ဆက္တိုက္
ထပ္၀င္လာသည္…။
ဦးေဖခင္သည္ ေနာ္ေနာ့္ ဖင္အျပည့္ လရည္မ်ား ထုတ္ၿပီးသြားေသာအခါ သူ႔လီးႀကီးကို ညွစ္ေပးသလို
ျဖစ္ေနေသာ လွပသည့္ ဖင္၀ေလးကို ၾကည့္ေနသည္…။ ေခြက်သြားေသာ ေနာ္ေနာ္ကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ့က်လာေနေသာ
သူ႔လီးႀကီးကို ေလွ်ာ့လိုက္ကာ…
“ငါ့လီးကို ထုတ္လိုက္ေတာ့….”
ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္သည္…။ သူ႔ေပါင္ေပၚမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထသြားစဥ္ ဖင္ထဲမွ လီးႀကီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထြက္လာကာ
နီရဲကာ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ ျဖစ္က်န္ခဲ့ေသာ ဖင္၀ေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္…။ ဖင္၀မွ လရည္မ်ား ပြက္ကနဲ
ထြက္က်လာသည္ကို ျမင္ရသည္…။ သူမကို အသာတြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး….
“အ၀တ္ေတြ ျပန္၀တ္ၿပီး အခန္းျပန္ေတာ့ ေနာ္ေနာ္…. ေနာက္အတန္းထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းေန… မွတ္ထား….”
ဟု ေျပာကာ ရံုးခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္…။ အခန္းထဲတြင္ ကိုယ္တံုးလံုးႏွင့္ ေနာ္ေနာ္သည္ မ်က္ရည္မ်ားက က်ဆင္း
လ်က္၊ လရည္မ်ားက ဖင္၀မွသည္ ေပါင္မ်ားတေလွ်ာက္ စီးဆင္းလ်က္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္…။
အပိုင္းအပိုင္းအပိုင္းအပိုင္း ( ( ( (၂ ၂ ၂ ၂) ) ) )
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ေထြးငယ္တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္…။ တစ္ညလံုး
အိပ္၍မရ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္သည္…။ သူ႔အနာဂတ္ကို ေတြးေတာေနသည္…။ မိဘမဲ့ေက်ာင္း၏ လံုၿခံဳေသာ
အရိပ္မွ ထြက္ရေတာ့မည္ကိုလည္း ေၾကာက္ရံြ႕သည္…။ တစ္ဖက္ကလည္း အားမာန္ေတြက ရွိေနသည္…။ သူသည္
ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ရေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္…။ ဦးေဖခင္သည္ သူ႔ဘ၀အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္
လာေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့သည္ ဟုထင္သည္…။ သူလုပ္ရမည္မွာ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ လိုခ်င္တာ ျပည့္စံုဖို႔သာ ျဖစ္မည္…။
သူ႔အေနႏွင့္ သခင္ႀကီးဟု ေခၚရမည္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္…။ သို႔ရာတြင္ သူရမည့္ အခြင့္အေရးႏွင့္
စာလွ်င္ စာဖြဲ႔ေနစရာမရွိ…။ ေထြးငယ္သည္ သူမ၏ ရွိမဲ့စုမဲ့ေလးမ်ားကို ထုတ္ပိုးကာ အႀကဳိကို ေစာင့္ေနသည္…။
ခန္းနားေသာ အမဲေရာင္ ကားႀကီးတစ္စီးသည္ သူ႔ကို ေခၚရန္ ေရာက္လာခဲ့သည္…။ သူသည္ ကားမ်ားအေၾကာင္း
အထူး သျဖင့္ ေစ်းႀကီးေသာ ကားႀကီးမ်ား အေၾကာင္း နားမလည္ေသာ္လည္း အဆင့္အတန္း ျမင့္မားမွန္းေတာ့
သိသည္…။ ကားတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေတာက္ပေသာ အရိပ္မ်ား ေပၚလာသည္…။
သူ႔ဘ၀သစ္ စခဲ့ ေလၿပီ…။
ရာဂ်ဴးသည္ ေထြးငယ္ကို တံခါးဖြင့္ေပးရင္း ၿပံဳးေနသည္…။ ကားထဲသို႔ ငံု႔၀င္စဥ္ သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းသြား
ေသာ ထမီတိုေအာက္မွ ဖူးထြက္လာေသာ တင္ပါးဆံုေလးကို ၾကည့္သည္…။ သူသည္ ေဒးဗစ္၏ ကာမဆႏၵႏွင့္ ေဒးဗစ္
တို႔ အသိုင္းအ၀န္း၏ အရသာခံစားမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေကာင္းေကာင္းသိေပသည္…။ သူသည္ ေဒးဗစ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏
ပါတီအၿပီး ညသန္းေခါင္မ်ားတြင္ အမ်ဳိးသမီးတို႔ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပး ရတတ္သည္…။ ယင္းတို႔သည္ အားလံုးကို အႀကိမ္ႀကိမ္
အသံုးေတာ္ခံၿပီး ျပန္လာရသည္သာ ျဖစ္သည္…။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အၾကမ္းပတမ္း လုပ္ခံလာရသည္…။ သို႔ရာတြင္
ယေန႔ကာလတြင္ ေငြသည္ အပ်ဳိစင္ျဖစ္မႈႏွင့္တကြ အားလံုးကို ၀ယ္ယူႏိုင္ေနေလၿပီ…။ ယခုတစ္ႀကိမ္သည္ ေဒးဗစ္၏
အိမ္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ အခ်ိန္ျပည့္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ ထားရွိမႈ ျဖစ္သည္…။ အရင္က အိမ္ေဖာ္မွာ တစ္ပတ္သာ
ခံခဲ့သည္…။ ယခင္ကမူ ေဒးဗစ္သည္ ညအလုပ္လုပ္ေပးမည့္ အခ်ိန္ပိုင္း အိမ္ေဖာ္မ်ား သံုးစြဲခဲ့သည္…။ မ်ားေသာအား
ျဖင့္မွာ အိ္မ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သည့္ အတန္ ရင့္က်က္သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္…။ ေထြးငယ္ကမူ တစ္မူ ထူးေနသည္…။
ေဒးဗစ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား သူ႔အတြက္ အထူးလိင္ကၽြန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမည့္ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္
ေခၚထားေတာ့မည့္ အေၾကာင္း ေျပာေနသံကို သူၾကားခဲ့ဘူးသည္…။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၀ိုင္းအားေပးရင္း သူတို႔ကိုလည္း
အျမည္းေပးပါရန္ ေတာင္းသည္ကို ၾကားခဲ့ရသည္။
ေထြးငယ္ေပးမည့္ အရသာမ်ားကို သူလည္း တစ္ေယာက္ရွယ္ယာ ပါရေလမည္လားဟု စိတ္ကူးယဥ္
ရင္း ရာဂ်ဴး လီးႀကီး ေတာင္လာသည္…။ သူသည္ ေထြးငယ္ အတြက္ေတာ့ အနည္းငယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသလို
ရွိသည္…။ သို႔ေသာ္ ေထြးငယ္တြင္ ဒီအလုပ္မလုပ္ဖို႔ ျငင္းႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရး ရွိသျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား စာနာေပးစရာ
ေတာ့မရွိ…။ သူမေနအျဖင့္ ေငြကိုယူၿပီး ေဒးဗစ္လိုတာ ေပးမလား၊ သူ႔သိကၡာကိုပဲ ထိန္းသိမ္းေနမလား ေရြးႏိုင္သျဖင့္
ကံဆိုးလွသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေပ…။ ေဒးဗစ္သည္ အလုပ္ရွင္ႀကီး တစ္ဦး၏ ဟန္ပန္အျပည့္ျဖင့္ ေထြးငယ္ ေရာက္လာသည္
ကို တံခါး၀မွ ဆီးႀကဳိသည္…။
“ညည္းေနရမယ့္အခန္း လိုက္ျပေပးမယ္… ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့…..”
ခန္းမလည္ရွိ ခန္းနားေသာ ေလွခါးႀကီးမွ အေပၚထပ္သို႔ တက္ခဲ့ၾကသည္…။
“တစ္ခန္းက လြဲၿပီး က်န္တဲ့ အိပ္ခန္း အားလံုးက ဒီအထပ္မွာ ရွိတယ္…. ေနာက္ထပ္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္း ကေတာ့ ေအာက္
ထပ္က ငါ့ရဲ့ စာၾကည့္ခန္းေဘးမွာ…. တစ္ခါတေလ အလုပ္လုပ္တာ ညဥ့္နက္သြားရင္ ငါ အဲဒီမွာ အိပ္တတ္တယ္…
ညည္းအခန္းကေတာ့ ဒီခန္းမအဆံုးမွာ….”
ေဒးဗစ္သည္ ခန္းမအဆံုးရွိ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္….။
“ငါ့အခန္းက ဟိုဖက္ အေပါက္ပဲ…. ညည္းအခန္း ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္က အခန္းေတြက ဧည့္သည္ေနတဲ့ အခန္း
ေတြ… တစ္ခါတေလ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ငါ့အိမ္မွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္ရင္ သူတို႔ ဒီအိမ္မွာပဲ အိပ္ၾကေလ့ရွိတယ္…”
ေထြးငယ္သည္ ဤမွ် ခန္းနားေသာ အခန္းမ်ဳိးကို တစ္ခါမွမျမင္ဘူး…။ သူ႔မိဘမဲ့ေက်ာင္းရွိ အေဆာင္
တစ္ခု နီးပါးမွ် က်ယ္သည္…။ အခန္းတစ္ေထာင့္တြင္ ကုတင္ႀကီးတစ္လံုးရွိသည္…။ ကုတင္ ေျခေထာက္မ်ားသည္
အႀကီးဆံုး ေနရာ၌ အခ်င္း ၃ လက္မခန္႔ တုတ္ၿပီး သိမ္သြားကာ အဖ်ားတြင္ လက္ေခ်ာင္းမ်ား သဖြယ္ ျဖာထြက္သြား
သည္…။ ေခါင္းရင္းတြင္ နာနတ္သီးပံု ပန္းပုလက္ရာမ်ားႏွင့္ ဖုလံုးမ်ားရွိသည္…။ မေဟာ္ဂနီေရာင္သည္ အခန္းတြင္းရွိ
ပရိေဘာဂမ်ားႏွင့္ လိုက္ဖက္လ်က္ ရွိသည္…။ ခန္းနားေသာ ဆက္တီႀကီးလည္း ရွိသည္…။ အခန္းစြန္တြင္ ေရခ်ဳိးခန္း
တံခါးေပါက္ရွိသည္…။ ေျခေထာက္မ်ားပါေသာ သတၱဳေရခ်ဳိးကန္သည္ ေရခ်ဳိးခန္း အတြင္းတြင္မရွိပဲ အိပ္ခန္းတြင္း ထိုင္ခံု
အနီးတြင္ ေရာက္ေနသည္မွာ ထူးျခားသည္…။ ေထြးငယ္အတြက္ အဆန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း မိဘမဲ့ေက်ာင္းတြင္
ေနခဲ့ရေသာ ဖတ္ဘူးသည့္ စာအုပ္မ်ားထဲကေလာက္သာ သိေသာ သူမအတြက္ ဘာမွထူးၿပီး နားမလည္ေပ…။
ေဒးဗစ္သည္ အခန္းတြင္းရွိ မွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားစြာကို ျပသည္…။ နံရံတိုင္းတြင္ မွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားရွိၿပီး ယင္းတို႔
သည္ အိပ္ယာႏွင့္ ေရခ်ဳိးကန္တို႔ကို အရိပ္ထိုးထားကာ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚတြင္ မွန္အႀကီးႀကီး ရွိသည္…။
“ဒီအခန္းက ငါ့အေမ မေသခင္က ေနခဲ့တဲ့အခန္းပဲ… သူက အိုမင္းတဲ့ အခ်ိန္ထိေအာင္ လွတုန္းပဲ…. သူ႔ကိုယ္သူ ၾကည့္
ခ်င္လို႔ ဒီမွန္ေတြကို တပ္ထားခဲ့တာ… ငါက အေမကို သတိရတဲ့အေနနဲ႔ ဒီအတိုင္းပဲ ထားခဲ့တာပဲ… ညည္းလည္း
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၾကည့္ခ်င္တိုင္း ၾကည့္လို႔ရတာေပါ့… ဟုတ္လား….”
ေထြးငယ္ လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္…။ သူ႔အရိပ္ကို နံရံမ်ားတြင္ ျမင္ရသည္…။ သူ႔ကိုယ္သူ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိသည္ဟု မထင္
သည့္အတြက္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကဳိးစားရအံုးမည္…။ မိဘမဲ့ဘ၀က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ
ေမြးႏိုင္ခဲ့သည္လည္း မဟုတ္။…။ သို႔ေသာ္….
“ဟုတ္ကဲ့ပါ…… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္…..”
စကားကို အျမန္ ျဖည့္ေျပာလိုက္သည္…။
“ဘီရိုထဲမွာ ညည္းနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ထည့္ထားေပးတယ္… ငါေပးတဲ့ အ၀တ္ေတြကိုပဲ ၀တ္ရမယ္…
ဘာမွ ခ်ဳပ္တာ ျပင္တာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ရဘူး…. ငါ့အလုပ္သမားအေနနဲ႔ ငါ စိတ္ကူးထားတဲ့ ပံုစံအတိုင္းပဲ ေနရမယ္…
ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အတြန္႔တက္တာ မၾကားခ်င္ဘူးေနာ္… ငါထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကို မႀကိဳက္ရင္ ညည္းအေနနဲ႔ အခ်ိန္
မေရြး အလုပ္ထြက္လို႔ရတယ္…. ၾကားလား….”
ေဒးဗစ္က ဘီရိုကို ဖြင့္ျပသည္…။ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဘေလာက္စ္ အက်ႌမ်ားႏွင့္ စကပ္မ်ားကို တစ္ဖက္တြင္ ေတြ႔ရ
သည္…။ ေအာက္ေျခတြင္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မ်ား၊ အေတာ္မ်ားမ်ားက ခံုအျမင့္ႀကီးမ်ားႏွင့္…။ ေဒးဗစ္က အံဆြဲႏွစ္ခုကို ဆြဲ
ထုတ္ျပသည္…။
“ေအာက္ခံအ၀တ္ေတြက ဒီမွာ…. ပိုးအတြင္းခံေတြနဲ႔ ပိုးေျခအိပ္ေတြ ၀တ္ရမယ္…. ည၀တ္ဆိုရင္လည္း ပိုးခ်ဳံထည္နဲ႔
ည၀တ္ထည္ေတြပဲ….”
ေထြးငယ္သည္ ဤမွ်လွပေသာ ၀တ္စံုမ်ားကို တစ္ခါမွ်မျမင္ဘူး…။ အတန္ၾကမ္းေသာ ပိတ္စမ်ားသာ ၀တ္ခဲ့ဘူးသည္
မဟုတ္ပါေလာ…။
“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္…. သခင္ႀကီး သေဘာအတိုင္း ၀တ္ပါ့မယ္…. အရမ္းလွတဲ့ အ၀တ္ေတြပါပဲရွင္……”
“ေအး…. ညည္းကို နာရီ၀က္ အခ်ိန္ေပးမယ္…. အ၀တ္အစားလဲၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ့ေတာ့…. အိမ္ရဲ့ စည္းကမ္းေတြနဲ႔
တာ၀န္ေတြ ငါရွင္းျပမယ္…. အခ်ိန္တိက်ေအာင္လုပ္… ေျပာတဲ့အတိုင္း တိတိက်က် ရိုရိုေသေသ လိုက္နာမယ္
မဟုတ္လား….”
ေဒးဗစ္ ေျပာၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားသည္…။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ေပးသြားသည္…။ ေထြးငယ္သည္
သူ႔အိပ္ကို အခန္းေထာင့္တြင္ ခ်ထားလိုက္သည္…။ ငါ ဒါေတြ မလိုေတာ့ပါဘူးေလ ဟုစဥ္းစားသည္…။ ဘီရိုနား သြားကာ
အျဖဴေရာင္အက်ႌႏွင့္ စကပ္အနက္ေရာင္တစ္စံုကို ထုတ္ယူသည္…။ အံဆြဲထဲတြင္ ႀကဳိးေပ်ာက္ အျဖဴေရာင္ ပိုးေဘာ္လီ
ႏွင့္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ေတြ႔ရသည္…။ ယင္းႏွစ္ထည္မွာ အစြန္းတြင္ အဆက္ရွိသည္…။ ပိုးေျခအိတ္ တစ္စံုကိုလည္း
ထုတ္ယူလိုက္သည္…။ ခါးပတ္ကလည္း အဆင္သင့္…။ ဘီရိုထဲတြင္ အျမင့္ဆံုး မဟုတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါမွ မ၀တ္ဘူး
သည့္ အနက္ေရာင္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကိုပါ ထုတ္ယူသည္…။ အ၀တ္မ်ားကို ခြ်တ္ကာ အိတ္ထဲသို႔ ပစ္ထည့္သည္…။
မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ယင္းအထုတ္ကို လႊင့္ပစ္ရေပေတာ့မည္…။ မွန္နံရံတြင္ ၾကည့္သည္…။ သူ႔ကိုယ္ကို ၿခဳံလႊမ္းထားေသာ
ဆံပင္ညဳိညဳိေလးကို စစ္ေဆးသည္…။ ေထြးငယ္ အေတာ္ေတာ့ ပိန္သည္…။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ရင္သားေတြက
ေသးေသးငယ္ငယ္…။ ႏို႔သီးညဳိညဳိမ်ားသည္ လတ္ေသာ သူ႔အသားအေရတြင္ ထင္းလ်က္၊ ေျခေထာက္မ်ား ၾကားမွ
အညဳိေရာင္ ေစာက္ေမႊးမ်ားကလည္း ၀င္းပလွ်က္ရွိ၏…။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ယူ၀တ္သည္…။ တိုင္းထားသည့္ပမာ
အတိအက် တန္ေနသည္…။ ထုိ႔ေနာက္ ေဘာ္လီႀကဳိးေပ်ာက္ကို ၀တ္သည္…။ အ၀တ္မ်ားကို ၾကည့္ရင္းပင္ သူ႔ႏို႔သီး
ေခါင္းေလးမ်ား မာတင္းေနသည္…။ ခါးပတ္ပတ္ၿပီး ပိုးေျခအိတ္တို႔ကို ဆင္သည္…။ ေနာက္ မွန္ကို ၾကည့္ျပန္သည္…။
အံ့ၾသစရာပင္ သူသည္ အေတာ္ေလး sexy ျဖစ္ေနသည္…။ ႏို႔သီးမ်ားသည္ ခြ်န္လ်က္…။ အက်ႌကို ၀တ္သည္…။
ေနာက္မွ စကတ္ကို စြတ္သည္…။ အေတာ္ေလးေတာ့ ၾကပ္သည္…။ တင္သားမ်ား ေပၚထင္လွသည္…။ ၿပီး ေဒါက္ဖိနပ္
ကို စြတ္သည္…။ မွန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သူ႔ကိုသူ မယံုခ်င္…။ ခုေတာ့ သူမသည္ မိဘမဲ့ကေလး မဟုတ္ေတာ့…။ ကာမ ဆြဲ
ေဆာင္မႈ ျပည့္သည့္ မိန္းမႀကီး ျဖစ္ေနေလၿပီ…။
ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ စာၾကည့္ခန္းသို႔ ဆင္းခဲ့သည္…။ ၄ လက္မ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မ်ားသည္ သူႏွင့္ ေန
သားမက်ေသး…။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ေဒးဗစ္၏ စာၾကည့္ခန္းေလာက္ ေရာက္ေသာအခါ သူအေတာ္ အားရေနၿပီ…။ အခန္း
ျပင္တြင္ ခဏရပ္ၿပီး အ၀တ္မ်ားကို သတ္ခ် စစ္ေဆးသည္…။ ငါကေတာ့ လမ္းေပၚမေရာက္တာ ေသခ်ာၿပီဟု ေတြးမိ
သည္…။ သက္ျပင္းခ်ရင္း တံခါးကို အသာေခါက္သည္…။
“၀င္ခဲ့ေလ…. ေထြးငယ္….”
ေဒးဗစ္ က ထူးသည္…။ စာၾကည့္ခန္းကား စာၾကည့္တိုက္ တစ္ခုမွ် ႀကီးမားသည္…။ မေဟာဂနီေရာင္ စားပြဲႀကီးသည္
မိဘမဲ့ေက်ာင္းက ညစာစားပြဲထက္ ႀကီးသည္…။ ေနာက္တြင္ အနက္ေရာင္သားေရဖုံး ထိုင္ခံုရွိသည္…။ မီးလင္းဖိုနားတြင္
ပက္လက္ကုလားထုိင္ႀကီး ရွိသည္…။ မီးေတာက္က ၀င့္ထည္လ်က္ ျပင္ပေလေအးကို တြန္းထုတ္ေနသည္…။ နံရံတစ္
ဖက္တြင္ စာအုပ္စင္…။ ၾကမ္းျပင္မွ မ်က္ႏွာက်က္ထိ စာအုပ္ေတြမို႔ စာအုပ္နံရံ ဟုသာေျပာရမည္…။ စာအုပ္တက္ယူရန္
ေလွခါးႏွစ္စင္းပါ ေတြ႔ရသည္…။ ေဒးဗစ္သည္ ခံုတစ္လံုးတြင္ ထိုင္လ်က္ သူ၀င္လာေသာ တံခါးကို ၾကည့္ေနသည္…။
သူမ ၀တ္ဆင္ထားပံုကို သေဘာက် ေနဟန္ ၿပံဳးသည္…။
“လာစမ္း…. အနားကို… ၀တ္ထားတာ ၾကည့္ရေအာင္…..”
မီးလင္းဖို အနားမွ ျဖတ္ကာ သူ႔ထံသြားရသည္…။ ေဒးဗစ္က ေလွ်ာက္လာပံုကို ၾကည့္ေနသည္…။ စကပ္သည္ သူ႔တင္
ပါးဆံုတြင္ တိတိက်က် ျဖစ္ေနသည္…။ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ အနည္းငယ္ လႈပ္ခါသည္…။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေၾကာင့္
အရပ္က ပိုျမင့္လာသည္…။ သူသည္ ခါးပတ္ႏွင့္ ေျခအိတ္သာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေပၚမွ မိန္းကေလး
အျဖစ္ ျမင္ၾကည့္ႏိုင္ေနသည္…။ မၾကာခင္ေတာ့ သူမသည္ သူ႔ကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရ ေပေတာ့မည္…။ ပိုးအက်ႌေလးကို
သေဘာက်ေနသည္…။ ႏို႔ကေလးေတြသည္ သိပ္မႀကီးေသာ္လည္း ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ျမင္ေနရသည္…။
“ကဲ… လွည့္ျပစမ္း…. အဲ…. ဟုတ္ၿပီ ရပ္ေတာ့….”
သူမ ဖင္ကို ၾကည့္သည္…။ စကပ္သည္ တင္သားမ်ားကို ခ်ဳပ္စည္းထားသည္…။ ေဒးဗစ္သည္ ဖင္ႀကဳိက္သူ…။ မိန္းမ
မ်ားတြင္ ဖင္ထက္ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိဟု ထင္သည္…။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမကို ေက်ာခိုင္းေနေစျခင္း ျဖစ္သည္…။
ေထြးငယ္သည္ သူမ မီးလင္းဖိုဆီ ေလွ်ာက္လာစဥ္ကပင္ ေဒးဗစ္၏ မ်က္လံုးမ်ားကို သတိထားၾကည့္ေနသည္…။ သူမ
အ၀တ္မ်ားကို ခြ်တ္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္လည္း ၀င္လာသည္…။ သူ
စိတ္ကူးယဥ္ေနတာ ျဖစ္မွာပါ ဟုလည္း ေျဖေတြးသည္…။ ငါ့အလုပ္ ငါလုပ္ရမွာပဲေလဟု စဥ္းစားသည္…။ စုန္ခ်ည္
ဆန္ခ်ည္ ၾကည့္ေနျခင္းကို သူနားလည္သည္…။ ေနာက္လွည့္ခိုင္းေသာအခါ သူ႔အ၀တ္အစား ပံုက်မက် ၾကည့္ျခင္းဟု
သာထင္သည္…။ ဆန္းေတာ့ ဆန္းသည္…။ ေဒးဗစ္ကို မျမင္ရေတာ့ေသာ္လည္း ေငးၾကည့္ေနမွန္းေတာ့ ခံစားမိသည္…။
အၾကာႀကီး ရပ္ခိုင္းထားေသာအခါ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္သည္…။ ျပန္လွည့္ရေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာ ရွက္ေသြးျဖင့္
ရဲ လာသည္…။
“အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ တန္သားပဲ… ေထြးငယ္…. ေန႔တိုင္း ဒီလိုပံု ျဖစ္ပါေစေပါ့… ငါ ညည္းကို အ၀တ္အစား စာရင္းတစ္ခု
လုပ္ေပးထားမယ္… ေပးထားတဲ့ အတိုင္း ခၽြင္းခ်က္မရွိ ၀တ္ရမယ္… ဒီအတြက္ အမွားမခံဘူးေနာ္… ငါေျပာတဲ့အတိုင္း
မလုပ္တဲ့ေန႔ အလုပ္ျပဳတ္ၿပီသာ မွတ္ထားေပါ့…. မင္း… အခုရထားတဲ့ ရာထူးအတြက္ တန္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ အမ်ား
ႀကီးရွိတယ္…. သူတို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မင္းထက္ ပိုလည္း ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိၾကတယ္… ငါေျပာတာ နားလည္တယ္
မဟုတ္လား…. ေထြးငယ္….”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ….”
သူမ လက္ခံပါသည္…။ သူမတြင္ ထူးထူးျခားျခား ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိလွေပ…။ ေဒးဗစ္၏ ဓနႏွင့္ဆိုလွ်င္ ႀကဳိက္ရာ
မိန္းကေလးကို ရႏိုင္ေပသည္…။ သူ႔အေပၚ စိတ္ေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္သာ ႀကဳိးစားဖို႔ပဲရွိသည္…။
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္…..”
“မင္းရဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စည္းကမ္းေတြ ေျပာထားမယ္…. ပထမ အခ်က္ကေတာ့ ဒါဟာ ငါ့ရဲ့ အိမ္ပဲ… မင္းက ဒီမွာ
ေရာက္ေနတယ္… မင္းက မိန္းကေလးလည္း ျဖစ္တယ္… ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ငါ့အိမ္ပဲ… ငါ့သေဘာအတိုင္းပဲ ရွိရမယ္…
ငါ့မွာ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္… ေယာက်္ားေတြ… မိန္းမေတြ… အစံုပဲ…. ငါတို႔ေတြ ဒီမွာ ပါတီပြဲေတြ ခဏခဏ
လုပ္ၾကတယ္… အဲဒီအခါမွာ မင္းက စီစဥ္ျပင္ဆင္ ေပးရလိမ့္မယ္… မင္းအေနနဲ႔ မျမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးတာေတြ…
အထူးအဆန္းေတြ… ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္…. ဒါေတြကို မင္းအေနနဲ႔ ႀကဳိက္ဖို႔ မႀကဳိက္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး…. ေ၀ဖန္စရာလည္း
မလိုဘူး… မင္းတာ၀န္က ငါတို႔ကို လုပ္ကိုင္ေပးဖုိ႔ပဲ… ဒီအခါမွာ မင္းက အံ့ၾသတဲ့ပံု… မႀကဳိက္တဲ့ပံု… အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့ပံု
ျပတာနဲ႔ မင္းအလုပ္ ျပဳတ္ၿပီဆိုတာ ေသခ်ာမွတ္ထားပါ… ငါတစ္ေယာက္ထဲ ေနတဲ့အခါမွာလည္း ငါက မင္း မျမင္ဘူးတဲ့
အ၀တ္အစား ၀တ္ရင္၀တ္မယ္… ေနာက္ဆံုး… ကိုယ္တံုးလံုးပဲ ေနေန ခုနက အတိုင္းပဲ… မင္းဖက္က ငါမႀကဳိက္တဲ့
တုန္႔ျပန္မႈမ်ဳိး မလုပ္မိေစနဲ႔…”
ေဒးဗစ္က ေျပာရင္း သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ မေက်နပ္မႈ တစ္ခုခု ျပမျပ ၾကည့္ေနသည္…။ ဘာမွ မတုန္႔ျပန္ေတာ့မွ ဆက္ေျပာ
သည္…။
“ငါ့အိမ္သား အားလံုးအတြက္ စည္းကမ္းက တင္းၾကပ္တယ္… ၀န္ထမ္းအားလံုးဟာ အေကာင္းဆံုး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရ
မယ္… နေမာ္နမဲ့ေတြ ငါမႀကဳိက္ဘူး… အမွားတစ္ခုခု က်ဴးလြန္တာနဲ႔ ခြင့္မလႊတ္ဘူး… အဲဒီအခါမွာ အလုပ္ထြက္ရင္
ထြက္… ဒါမွမဟုတ္ရင္ ထိုက္တန္တဲ့ အျပစ္ေပးခံရတယ္… ဒါကလည္း ေနာက္တစ္ခါ အျပစ္မလုပ္မိေအာင္ သတိေပးတဲ့
သေဘာပဲ….”
ေျပာရင္း ေထြးငယ္ မ်က္ႏွာတြင္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္လန္႔ရိပ္ကို ေတြ႔သည္…။ သူမအေနျဖင့္ အျပစ္ေပးခံရမႈ ဆိုသည္
မွာ ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု မစဥ္းစားတတ္…။ ေဒးဗစ္ သေဘာက်ေနသည္…။ သူမေတာ့ ခဏခဏ သူမႀကဳိက္တာ လုပ္မိၿပီး
ဒဏ္ေပးေတာ့ ခံရေတာ့မွာပဲဟု စဥ္းစားေနသည္…။ သူကေတာ့ မိန္းကေလးရဲ့ တင္ပါးကို ရိုက္ရသည္အထိ ေစာင့္မည္
မဟုတ္…။
“မင္းအေနနဲ႔ ငါလိုအပ္ရင္ တစ္ပတ္မွာ ၇ ရက္… တစ္ရက္မွာ ၂၄ နာရီ အသင့္ရွိရမယ္… သင့္ေတာ္တယ္ထင္တဲ့ အခ်ိန္
ေတြ မင္းအနားယူလို႔ရမယ္… အားလပ္ရက္မွာလည္း ငါ့ရဲ့ လက္ေထာက္ အျဖစ္ေနရမွာပဲ… မင္း ဒီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့
အတြက္ ခံစားခြင့္ေတြလည္း ရွိတယ္… ဒါကေတာ့ ငါက အၿမဲတမ္း ခိုင္းေစေနမွာ မဟုတ္ဘူး… တစ္ခါတေလဆို ငါ
အိမ္မွာ မေနပဲ အၾကာႀကီး သြားေနတတ္တယ္… မင္းအတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး နားစရာ အခ်ိန္ရမယ္… အိမ္အလုပ္
မရွိတဲ့အခ်ိန္ ငါ့စာအုပ္ေတြ ဖတ္လို႔ရမယ္… အျမင္လည္း ပိုက်ယ္လာတာေပါ့…”
သူ႔တြင္ စာအုပ္မ်ားစြာ ရွိသည္…။ လိင္ဆက္ဆံမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားသည္…။ သူမကို
ဒါေတြ ဖတ္ေစခ်င္သည္…။ သို႔မွသာ သူႏွင့္ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဖို႔ အတတ္ပညာ စံုမည္မဟုတ္ပါလား…။
“ငါ့ မိတ္ေဆြေတြ ေျပာစကားကိုလည္း နာခံရမယ္… မင္းအေနနဲ႔ သူတို႔လည္း ငါ့လိုပဲ… မင္းသခင္ေတြလို႔ မွတ္ထား
ရမယ္… တစ္ခုခု ျပႆနာလုပ္မိတာနဲ႔ အျပစ္ေပးခံရမယ္ ဆိုတာ မွတ္ထားပါ…”
ေျပာၿပီး သူမ ဘယ္လို သေဘာထားလဲ စိုက္ၾကည့္ျပန္သည္…။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားသည္ ဆံပင္ညိဳညဳိေလးကို စိတ္လႈပ္ရွား
ၾကေပလိမ့္မည္…။ သူတို႔သည္ ေစာက္ေမႊး နီနီေလးကို သေဘာက်မည္မွာ ေသခ်ာေပသည္…။ ေထြးငယ္သည္ ေဒးဗစ္
၏ စည္းကမ္းမ်ားကို စဥ္းစားေနသည္…။ မဆိုးလွပါ…။ သူမသည္ အလုပ္အကိုင္ မည့ံ…။ အမွားမ်ားမ်ား ျပဳမိမည္
ဟုလည္း မထင္…။ မွားလို႔ အျပစ္ေပးခံရလည္း သူ႔အတြက္ သိပ္နစ္နာစရာရွိမည္ဟု မထင္မိေပ…။ ေဒးဗစ္ ကိုယ္တံုးလံုး
ခြ်တ္ေနတတ္သည္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ နည္းနည္းပူသည္…။ သူသည္ ေယာက်ာ္း ကိုယ္တံုးလံုးကို မိဘမဲ့ေက်ာင္းတုန္းက
အတန္းႀကီးေသာ အမႀကီးမ်ားက ဖံုးဖံုးဖိဖိ ျပဘူးသည့္ ဓာတ္ပံုတခ်ဳိ႕ကလြဲ၍ မျမင္ဘူး…။ သို႔ေသာ္ ေဒးဗစ္၏ အိမ္ျဖစ္သ
ျဖင့္ သူေနခ်င္သလို ေနႏိုင္သည္ကို လက္ခံသည္…။
“ဟုတ္ကဲ့… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္… ကၽြန္မ စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာပါ့မယ္… ကၽြန္မကို သေဘာက်ရပါေစ့မယ္…”
သူမ ၿပံဳး၍ေျပာသည္…။ ေဒးဗစ္က သူမ ေနာက္ကြယ္တြင္ ၿပံဳးေနသည္…။
“ကဲ… ခုေတာ့ မင္းတာ၀န္က ငါ့အခန္း ဒီစာၾကည့္ခန္းနဲ႔ မင္းေနတဲ့ အခန္းေတြကို ရွင္းဖို႔ပဲ… တစ္ခါတေလ တစ္အိမ္လံုး
ရွင္းတဲ့အခါ ၀ိုင္းကူရမယ္… အစားအေသာက္ကိုေတာ့ မီးဖို၀န္ထမ္းေတြက လုပ္ေပးလိမ့္မယ္… သူတို႔က တျခားအလုပ္
သမားေတြလိုပဲ ည ၇ နာရီကို ျပန္တယ္… ပါတီပြဲ ရွိရင္သာေနတာ… မင္းက ငါ့ကိုယ္စား သူတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ သေဘာ
လုပ္ေပးလို႔ ရတယ္… ငါခိုင္းတာၿပီးရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ နားေနေပါ့… ညဖက္ ငါနားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရခ်ဳိးတယ္… အဲဒီ
အတြက္ေတာ့ ည ၉ နာရီတိုင္းမွာ ေရခ်ဳိးဖို႔ အဆင္သင့္ လုပ္ေပးထားရမယ္… မလိုတဲ့ ေန႔ေတြဆို ငါႀကဳိေျပာမယ္… ဒါက
ေန႔တိုင္း ပံုမွန္ပဲ… ငါ့အခန္းက ေခါင္းေလာင္းက မင္းအခန္းနဲ႔ တျခားအခန္းအားလံုးကို ဆက္ထားတယ္… အသံၾကား
တာနဲ႔ ခ်က္ျခင္း ငါ့ဆီလာရမယ္… ဒါ အေရးႀကီးတယ္… မင္းတာ၀န္က ငါ့ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ပဲ… ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား…”
ေထြးငယ္ ေခါင္းညိမ့္သည္…။
“ဟုတ္ကဲ့… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္… စိတ္မပူပါနဲ႔… ကၽြန္မက အအိပ္လည္း ဆတ္ပါတယ္… သခင္ႀကီး လိုတဲ့အခ်ိန္ ျပဳစုေပးပါမယ္…”
“ဒါေပါ့… မင္းငါ့ကို ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုရမွာေပါ့ ေထြးငယ္… မင္း ငါ့ကို လိုခ်င္တာ ဘာမဆိုေပးရမယ္… မင္းရဲ့
အပ်ဳိရည္ကိုလည္း ေပးရမွာေပါ့…”
ေဒးဗစ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေရရြတ္ေနသည္…။
“ကဲ…. သြားႏိုင္ၿပီ…. ရာဂ်ဴးက မင္းကို အိမ္တစ္ပတ္ လိုက္ျပလိမ့္မယ္… ဘယ္ဟာ ဘယ္မွာရွိတယ္ ဆိုတာကို...”
သူ လက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းျပလုိက္သည္…။ ေထြးငယ္ အခန္းထဲက ထြက္သြားသည္ကို ၾကည့္ေနသည္…။ ျမင့္ေသာ ေဒါက္
ဖိနပ္ေပၚတြင္ ေထြးငယ္၏ ေျခလွမ္းတိုင္း၌ လႈပ္ခါေနေသာ ဖင္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း လီးေတာင္လ်က္ရွိသည္…။ ရာဂ်ဴးသည္
စာၾကည့္ခန္း အျပင္တြင္ ေစာင့္ေနသည္…။
“အဆင္ေျပလား ေထြးငယ္…”
“အင္း… ကြ်န္မ ရွင္နဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလို႔ရမလား… ရာဂ်ဴး…”
“ရတာေပါ့ ေထြးငယ္… ငါဘယ္သူ႔မွ ျပန္မေျပာပါဘူးဟ…”
“ဒီေန႔ ေျပာတာ နည္းနည္း ဆန္းတယ္ရွင့္… သူက ကၽြန္မ မွားတာရွိရင္ အျပစ္ေပးမယ္တဲ့… ေနာက္ သူနဲ႔ သူ႔မိတ္ေဆြ
ေတြနဲ႔ ပါတီပြဲေတြ အေၾကာင္းလည္း ေျပာတယ္… ဘာမ်ား ကၽြန္မ စိတ္ပူစရာရွိလဲဟင္…”
“အင္း… ေထြးငယ္… ငါ အမွန္အတိုင္း ေျပာပါ့မယ္… ေဒးဗစ္က အင္မတန္ ခ်မ္းသာတယ္… ထူးလည္း ထူးျခားတယ္…
သူေဌးေတြဟာ အဲလိုပဲထင္ပါတယ္… သူတို႔က နင္တို႔ ငါတို႔လို ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြကို သူတို႔ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၾကတယ္...
ငါတို႔က ေရြးစရာ မရွိဘူးေလဟာ… သူတို႔ ခိုင္းတာလုပ္ရင္လုပ္ ၿပီးရင္ ေကာင္းေကာင္း ေနမလား… ဒါမွမဟုတ္ မလုပ္ပဲ
ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀ ျပန္သြားေနမလား… ဒါပဲရွိတယ္… ငါကေတာ့ ငါ့သေဘာအတိုင္းပဲ… ပထမဟာပဲ ေရြးခဲ့တယ္… ငါ့သူငယ္
ခ်င္းေတြ လမ္းေဘးမွာ အမ်ားႀကီးပဲ… သူတို႔ေတြ ဘ၀ပ်က္ေနၾကတယ္… သူတို႔လိုေတာ့ ငါက မျဖစ္ခ်င္ဘူးကိုး… အရင္
လက ေဒးဗစ္ က နင့္ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ ခန္႔ဘူးတယ္… တစ္ပတ္ပဲၾကာတယ္… ေဒးဗစ္က အျပစ္ေတြ အမ်ားႀကီး
ေတြ႔တယ္… အျပစ္ေပးဖို႔ လုပ္တယ္… တင္ပါးကို ရိုက္မယ္လည္း လုပ္တယ္… ေကာင္မေလးက ဒါဟာ သူမွားတာထက္
ပိုအျပစ္ေပးခံရတယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားေတာ့တာပဲ…. တစ္ေန႔က ေနာက္ဆံုး ငါၾကားတာေတာ့ အဲဒီ ကေလးမ လမ္းေဘး
ေရာက္ေနၿပီ… သူဟာ နင့္လို မိဘမဲ့ကေလးပဲေလ… အတတ္ပညာ ဘာမွ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး… ဖာသည္ အျဖစ္နဲ႔ပဲ
ဘ၀ဆံုးမွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ… နင့္ၾကည့္ရတာ မိန္းမေကာင္းေလးပဲ… smart ျဖစ္ပါတယ္… ေထြးငယ္… ငါကေတာ့
နင့္ကို အႀကံေပးခ်င္တာက ေဒးဗစ္ကို ဆန္႔က်င္မယ္ စိတ္ကူးရင္ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္ပါ…. ဒါက နင့္အတြက္ တစ္ခု
တည္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး အခြင့္ေကာင္းပဲ…. ကန္႔လန္႔မတိုက္မိေစနဲ႔….”
“သူက မိန္းကေလး တင္ပါးကို ရိုက္ဖို႔လုပ္တယ္… ဟုတ္လား…. ရာဂ်ဴးရယ္… နည္းနည္းေတာ့ ဆန္းတယ္ေနာ္….
ကၽြန္မလို ကေလးမ ငယ္ငယ္ေလးအတြက္ ေျပာတာပါ….”
ေထြးငယ္သည္ ပေဟဠိမ်က္ႏွာျဖင့္ ရာဂ်ဴးကို ၾကည့္သည္…။ ငါ့ဖင္ကို ရိုက္မယ္ဆို ငါဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနသည္…။
“သူေဌးေတြဟာ ထူးဆန္းတာပဲဟ… နင္စဥ္းစားရမွာက ငါတို႔ အသက္ရွင္ေအာင္ ဘယ္လို ေမြးမလဲပဲ… စီးပြားေရးက
တျပည္လံုး က်ေနတာ… လုပ္စားကိုင္စားလို႔ ေကာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္ထိ ငါတို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရွိေနဖို႔ လိုတယ္ဟ...
ငါကေတာ့ နင့္အနားမွာ ကူညီဖို႔ အၿမဲရွိေနမွာပဲ ဆိုတာေတာ့ မွတ္ထား….”
ရာဂ်ဴးက ေထြးငယ္ကို ၾကည့္ေနသည္…။ ေဒးဗစ္က တြယ္ခ်င္သလို တြယ္ၿပီးရင္ေတာ့ ငါ ဒီဟာမေလးကို စားလို႔ရမွာ
ပဲလို႔ ေတြးေနသည္…။ သူသည္လည္း ေစာက္ေမႊးနီနီႏွင့္ အဖုတ္ေလးကို ခ်ခ်င္သည္…။ စဥ္းစားရင္း ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း
ကားထားေသာ သူမ ကိုယ္ေပၚေရာက္ကာ သူ႔လီးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ အဖုတ္ေလးထဲ နစ္၀င္ေနသလို ခံစားကာ လီးက ေတာင္လာသည္…။
“အင္း…. ဟုတ္ပါတယ္ ရာဂ်ဴးရယ္… ကၽြန္မ တာ၀န္က ဒီအလုပ္မျပဳတ္ဖို႔ပဲ… ကၽြန္မလည္း ရွင္နဲ႔ ေပါင္းရတာ သေဘာ
က်ပါတယ္… မိတ္ေဆြေကာင္း ေတြလို႔ သေဘာထားပါရွင္….”
“ေကာင္းတာေပါ့… ကဲ…. ငါ တစ္အိမ္လံုး လိုက္ျပမယ္….”
တစ္ေန႔လံုး ရာဂ်ဴးက တစ္အိမ္လံုး၏ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ မ်ားကို လိုက္ျပေျပာျပသည္…။
“ကဲ…. ငါ ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ… ေဒးဗစ္လည္း ညစာ စားေတာ့မယ္… မနက္ျဖန္မွ ေတြ႔ၾကတာေပါ့… မင္းရဲ့ ဒီအိမ္မွာ
ပထမညဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါေစဗ်ား….”
ရာဂ်ဴး ၿပံဳးလ်က္ ထြက္သြားသည္…။ ဒီည ေထြးငယ္တစ္ေယာက္ ေဒးဗစ္ ဘာလုပ္တာ ခံရမလဲေတာ့
မသိ…။ ေထြးငယ္ ညစာကို မီးဖိုထဲတြင္ စားသည္…။ ေဒးဗစ္ကေတာ့ စာၾကည့္ခန္းမွာ စားေနသည္…။ အစားအေသာက္
တို႔သည္ သူမဘ၀တြင္ အေကာင္းဆံုး အရသာ အရွိဆံုးေတြ ျဖစ္သည္…။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ အသားဆိုတာ ရွားရွား
ပါးပါး…။ ပန္းကန္မ်ား ေဆးၿပီးေသာအခါ အိပ္ခန္းသို႔၀င္သည္…။ ၈ နာရီ ၄၅ တြင္ ေဒးဗစ္၏ အိပ္ခန္းသို႔ ထြက္ခဲ့သည္…။
တံခါးေခါက္သည္…။ ေျဖသံမၾကား…။ အခန္းထဲ၀င္သည္…။ သူမအိပ္ခန္းေလာက္ က်ယ္ေသာ ေရခ်ဳိးခန္းကိုဖြင့္သည္...။
ေရခ်ဳိးကန္ကို ေရေႏြးျဖင့္ ျဖည့္သည္…။ ဆပ္ျပာရည္ အနည္းငယ္ကို ထည့္စပ္သည္…။ ေရခ်ဳိးကန္ေပၚ
ကုန္းၾကည့္ေနစဥ္ ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္ေနေၾကာင္း ခံစားမိသည္…။
“အံမေလး… လန္႕လိုက္တာ….”
ေထြးငယ္သည္ တံခါး၀တြင္ ေဒးဗစ္သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔သည္…။
“ၾကာၿပီလား… သခင္ႀကီး…”
“မၾကာေသးဘူး…. ဒီအိမ္မွာ အခန္းထဲမ၀င္ခင္ ညည္း တံခါးမေခါက္နဲ႔…. အခ်ိန္ကုန္တယ္... အၿမဲလို ညည္းနဲ႔ ငါ
ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္… ငါက privacy သိပ္မလိုဘူး…. ဒါက ငါ့အိမ္ ၿပီး ညည္းက ငါ့အတြက္ ကူညီဖို႔ထားတာ… နင့္
အခန္း အပါအ၀င္ ငါႀကဳိက္တဲ့ေနရာ ငါသြားမယ္… တံခါးတိုင္းမွာ ေသာ့လည္း မရွိဘူး… အျပင္တံခါးေတြပဲ ရွိတာ…
နားလည္လား…. ေထြးငယ္….”
“ဟုတ္ကဲ့…. သခင္ႀကီးေဒးဗစ္….”
ေရကိုပိတ္ၿပီး ရပ္လ်က္ေျဖသည္...။
“ေနာက္ တစ္နာရီၾကာရင္ ငါ ေရခ်ဳိးၿပီးလိမ့္မယ္…. အဲဒီအခ်ိန္ တစ္ေခါက္ဆင္းလာ… ေရခ်ဳိးခန္းကို သန္႔ရွင္း… ၿပီးရင္
စာၾကည့္ခန္းကို လာခဲ့… လာတဲ့အခါ ည၀တ္အက်ႌ၀တ္ခဲ့… မင္း၀တ္ရမယ့္ဟာေတြ ငါ မင္းကုတင္ေပၚမွာ တင္ထားခဲ့ၿပီ…
ဟုတ္ၿပီေနာ္…”
ဘာျပန္ေျပာမလဲ ေဒးဗစ္ ေစာင့္ၾကည့္သည္…။ ဘာမွ ျပန္မေျပာ…။
“ေရခ်ဳိးခန္း ရွင္းၿပီး အ၀တ္လဲရရင္ ၾကာမ်ားၾကာသြားမလား သခင္ႀကီး…”
သူမအား ည၀တ္အက်ႌႏွင့္ မျမင္ေစလိုသျဖင့္ ႀကဳိးစား အတြန္႔တက္ၾကည့္သည္…။
“ညည္းကို ေမးေနတာမဟုတ္ဘူး ေထြးငယ္… အမိန္႔ေပးေနတာ… ငါ့ကို အတြန္႔တက္ေနတာလား…”
ေဒးဗစ္ အသံကိုျမွင့္၍ ေျပာသည္…။ ေထြးငယ္ကို ေျခာက္ၾကည့္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္…။
“မဟုတ္ပါဘူး…. သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မလုပ္မွာပါ…. ေနာက္ကို မေမးေတာ့ပါဘူးရွင္….”
ေထြးငယ္ အျမန္ ျပန္ေျဖသည္…။ မရစ္မိေစနဲ႔ ေထြးငယ္ သူစဥ္းစားသည္။ ငါ အလုပ္မျပဳတ္ဖို႔နဲ႔ လမ္းေဘးမေရာက္ဖို႔
အေရးႀကီးတယ္ဟု ေတြးသည္…။
“ကဲ…. သြားေတာ့….”
ခ်က္ျခင္း ေမာင္းထုတ္သည္…။ သူမ ထြက္သြားေနရင္း မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းတြင္ သူ အ၀တ္ခြ်တ္ေနသည္ကို ေတြ႔
သည္…။ အျမန္ ေလွ်ာက္သည္…။ သူ တံုးလံုးခြ်တ္ေနတာ သူမ မၾကည့္ရဲ…။
အိပ္ခန္းသို႔ သူမ ျပန္သြားေသာအခါ အိပ္ယာေပၚတြင္ ျဖန္႔ထားၿပီးသား ည၀တ္စံုကို ေတြ႔ရသည္…။
အပိုင္း ႏွစ္ပိုင္းသာ…။ အနက္ေရာင္ ည၀တ္လႊာစႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ ခါးစည္းႀကဳိးသာ ျဖစ္သည္…။ ခ်ည္စသည္ ထြင္း
ေဖာက္ျမင္သာၿပီး အ၀တ္ မ၀တ္သကဲ့သို႔သာ ျဖစ္သည္…။ ၾကမ္းျပင္တြင္မူ ေဒါက္ ၃ လက္မခန္႔ရွိမည့္ ဖိနပ္တစ္စံု…။
ေထြးငယ္ အ၀တ္မ်ားကို ခြ်တ္ၿပီး ခ်ိတ္ဘီရိုထဲ ထည့္သည္…။ အ၀တ္လဲေနရင္း သူ႔၀တ္လက္စ အထည္ႏွင့္ ေျခအိတ္
မ်ားကို ေလွ်ာ္ဇလံုထဲ ထည့္စိမ္သည္…။ ရွင္မီး ခံ၀တ္ရမလား…။ မျဖစ္ပါ…။ သူ႔ကို ခ်ေပးထားသည္မွအပ မ၀တ္ရဟု
ဆိုၿပီး မဟုတ္ပါလား…။ ႏူးညံ့ေသာ အစသည္ သူ႔အသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ႏႈးညံ့ေသာ အသားမ်ားကို တင္းမာေစ
သည္…။ မွန္တြင္ ၾကည့္ေသာအခါ ညိဳေသာ သူ႔အေမႊးအျမွင္မ်ားသည္ အနက္ေရာင္တြင္ ထင္းေနေၾကာင္း ေတြ႔လာရ
သည္…။ ၁၀ နာရီ ထိုးကာနီးၿပီ…။ သြားေတာ့မွပဲ…။ ငါ့အ၀တ္ေတြ တန္မတန္ ၾကည့္ရံုပဲျဖစ္မွာ…။ ၿပီးရင္ အိပ္ခ်ိန္
ေရာက္ၿပီဟု ေတြးသည္…။ ေထြးငယ္ စာၾကည့္ခန္းထဲ ၀င္သည္…။ တံခါး မေခါက္ေတာ့ပါ…။ ေဒးဗစ္က မီးလင္းဖို
ေရွ႕မွာ…။
“လာ…. မီးဖိုေရွ႕မွာရပ္စမ္း…. မေအးဘူးလား….”
ေဒးဗစ္က သူေလွ်ာက္လာသည္ကို ၾကည့္ေနသည္…။
“ငါ့ဖက္လွည့္…. လက္ေတြကို ေဘးခ်ထား…. ဟုတ္ၿပီ…. အ၀တ္ေတြ တန္သားပဲ…. ေကာင္းတယ္ ေထြးငယ္… လွည့္
လိုက္စမ္း…. ငါ့ကို ေက်ာခိုင္းၿပီးရပ္… အင္း…. အဲဒီလို….”
ေထြးငယ္ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လုပ္သည္…။ ခုထိေတာ့ သဘာ၀က်ဆဲ…။ သူမ တုန္႔ေႏွးမႈမရွိ…။ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို
စိုက္ၾကည့္ ခံေနရမွန္းေတာ့ သိေနသည္…။ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္ထပ္ အမိန္႔မရပဲ ေက်ာ္သြားသည္…။
“ကဲ…. ငါ့ဖက္လွည့္စမ္း… ေထြးငယ္… ခါးပတ္ကို ေျဖခ်လိုက္စမ္း…. ငါ ည၀တ္သက္သက္ ၾကည့္မယ္….”
ေထြးငယ္မ်က္ႏွာ ရွက္ေသြးရဲလာသည္…။ ခုလို စိတ္လႈပ္ရွားေအာင္ တမင္လုပ္ေနျခင္းပင္…။
“ငါ ထပ္မေျပာဘူးေနာ္…..”
အသံကို ျမွင့္ေျပာသည္…။ ေထြးငယ္ စိတ္ေတြ အမွန္ဖက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး ခါးစည္းကို ျဖည္ခ်သည္…။
သူမ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ အမိန္႔ မဟုတ္ပါလား…။ ေဖာက္ထြင္းျမင္ရေသာ အ၀တ္စႏွင့္ သူမ ရပ္ေနၿပီ…။ သူ႔ရင္သားတို႔မွာ
မႀကီးလွေသာ္လည္း ႏို႔သီးေခါင္းတို႔က တင္းမာေနသည္…။
“အဲလိုမွေပါ့… ေထြးငယ္… ညတိုင္း မင္း ငါ့စာၾကည့္ခန္းကို လာရမယ္… ငါေရခ်ဳိးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့…. နားလည္လား….
ေထြးငယ္….”
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္…”
သူသည္ သူမကိုယ္ခႏၶာကို ေငးၾကည့္ေနသည္…။ ေထာက္ေနေသာ ႏို႔သီးမ်ားမွသည္ ၃လက္မ ေဒါက္ေပၚမွ ေျခေခ်ာင္း
မ်ားအထိ…။ ကိုယ္တံုးလံုးနီးပါး ရပ္ျပေနရမႈေၾကာင့္ သူမ မအီမသာ ျဖစ္ေနသည္…။
“ကဲ… ဟိုဖက္လွည့္ၿပီး မီးဖိုနဲ႔ ပိုကပ္လိုက္အံုး… ဟုတ္ၿပီ… လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးခ်… ေျခေထာက္ကို ခုထက္ ပိုခြဲလိုက္...
ထပ္ခ်ဲအံုး….”
ငါေတာ့ ပိုၿပီး တံုးလံုးျဖစ္ၿပီ…။
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္……”
၃ေပ ေလာက္ထိ ေျခေထာက္ကို ကားထားရသည္…။
“ငါမေျပာမခ်င္း ထပ္မလႈပ္နဲ႔ေတာ့….”
ေထြးငယ္ ေဒးဗစ္၏ ၀တ္ရံုလႈပ္ခတ္သံ၊ အသက္ရႈသံတို႔ကို ၾကားေနရသည္…။ ငါးမိနစ္ေက်ာ္ ၾကာသည္…။ ေျခေထာက္
ေတြေတာင္ ေညာင္းလာသည္…။ ထို႔ေနာက္….
“ကဲ… အိပ္ေတာ့…. မနက္မွ ေတြ႔ၾကတာေပါ့…”
ေထြးငယ္ ခါးစည္းစကို ဆြဲယူၿပီး မေျပးရံုတမယ္ အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့သည္…။ သူမအခန္းသို႔ ေရာက္
သည္ႏွင့္ ၀တ္စံုကို ခ်ိန္းကာ အိပ္ယာထဲ ၀င္ေတာ့သည္…။ ေစာင္ကို လည္ပင္းထိၿခံဳၿပီး မ်က္ေစ့မွိတ္ထားသည္…။
မ်က္လံုးထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ျပန္ျမင္ေနသည္…။ ေဒးဗစ္၏ မ်က္လံုးေအာက္တြင္ အ၀တ္ပါးႏွင့္ ရပ္ေနခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္
ထူးဆန္းေသာ ခံစားမႈ…။ ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ သူမသည္ အရွက္တကြဲ ျဖစ္ရသည္ဟု ထင္သကဲ့သို႔ပင္ လႊမ္းမိုးမႈ ႀကီးေသာ
သူတစ္ဦး၏ အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္လဲ ခုလိုျဖစ္ရျခင္း…။ စဥ္းစားေနရင္း သူမလက္မ်ားက အဖုတ္ဆီ ေရာက္သြားကာ
ပြတ္တိုက္ ေနမိေတာ့သည္…။ အဖုတ္ထဲမွာ စိုရႊဲေနေၾကာင္း အံ့ၾသစြာ သိလိုက္ရသည္…။ ေဒးဗစ္ေရွ႕တြင္ ကိုယ္တံုးလံုး
ရပ္လွ်က္၊ ေျခေထာက္မ်ားကားကာ အဖုတ္ကို ၿဖဲထားရသလို စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာရင္း အဖုတ္ကို ပို၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ပြတ္မိကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ေပါင္ၾကားတြင္ အတင္းညွပ္ထားရင္း သူမ ၿပီးသြားေတာ့သည္…။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေထြးငယ္ စိတ္ထဲတြင္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားသည္…။ ငါ ဒီည ခုလို ထပ္လုပ္
ရအံုးမွာပဲ…။ ဒါဆို ဘာျဖစ္မလဲ…။ အင္း… ဘာမွမျဖစ္ဘူး သိပ္လည္း မဆိုးပါဘူးဟု စဥ္းစားသည္…။ ေန႔ခင္းဖက္တြင္
ေထြးငယ္တစ္ေယာက္ အရင္က ေဒးဗစ္ လုပ္သလိုပင္ အနားမွ ကပ္သြားတတ္သည္…။ ေဒးဗစ္က တစ္ခါတစ္ခါ အနား
ကပ္လာရင္း သူမကို ပြတ္သြားလိုက္၊ လက္ျဖင့္ ပုခံုး သို႔မဟုတ္ ေက်ာကို ပြတ္သြားလိုက္လုပ္သည္…။ သို႔ေသာ္ ညင္ညင္
သာသာ အျပစ္ကင္းကင္းပင္…။ ညေရာက္ေသာအခါ ေဒးဗစ္ ေရခ်ဳိးၿပီးခ်ိန္ စာၾကည့္ခန္းသို႔ ေထြးငယ္ ေရာက္သြားၿပီး
မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ရပ္ရျပန္သည္…။ ေနာက္ထပ္ ၂ရက္ ဒီအတိုင္း ဆက္ျဖစ္သည္…။ ဘာမွမေျပာင္းလဲ…။ ခုညေတာ့
ေထြးငယ္တစ္ေယာက္ ေဒးဗစ္ ေရခ်ဳိးစဥ္…
“မဂၤလာညပါ သခင္ႀကီး…”
ဟု ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေရာက္သြားကာ ၿပံဳးလ်က္ ေရစပ္ေပးေနသည္…။
“ေကာင္းေသာညပါ ေထြးငယ္…. ဒီည ညည္းကို ငါေရခ်ဳိးေနတုန္း ေနေစခ်င္တယ္… ငါ့ေက်ာကံုးကို နည္းနည္း
ေခ်းတြန္း ေပးစမ္းပါ…”
ေထြးငယ္ အံ့ၾသစိတ္ျဖင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္သည္…။ မျငင္းႏိုင္သည့္ အတူ….
“ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္…. လုပ္ေပးပါ့မယ္….”
ေရခ်ဳိးကန္ ေရျပည့္ေသာအခါ ေဒးဗစ္ အ၀တ္ခြ်တ္ႏိုင္ေစရန္ ေထြးငယ္ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ေက်ာခိုင္းေပးသည္…။
“မလိုဘူး ေထြးငယ္… ငါက သူေတာ္စင္လည္း မဟုတ္ဘူး… ငါနဲ႔ အတူတူေနရင္ ငါ့ကိုယ္လံုးကို မျမင္စရာလည္း
မရွိဘူး… ခုနလိုပဲ ေနစမ္း….”
သူမ ျပန္လွည့္လာသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း အ၀တ္မ်ားကို စခြ်တ္ေနသည္…။ ေဘာင္းဘီကို ခြ်တ္ေသာအခါ သူ႔ကို စိုက္
ၾကည့္ေနေသာ္လည္း မ်က္လံုးမ်ားက ခါးေအာက္ကို မဆင္းေခ်…။
“ေရေႏြးက အေနေတာ္ေလးပဲ… ေထြးငယ္ ညည္း ငါ့အႀကဳိက္ကို သိသား….”
သူေရ၀င္စိမ္သည္…။ ေထြးငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ အနားတိုးလာၿပီး ေခ်းတြန္းေဖာ့တုံးကိုယူကာ ဆပ္ျပာႏွင့္ သုတ္သည္…။
“အက်ႌခြ်တ္လိုက္အံုး…. နင့္အ၀တ္ေတြ စိုကုန္အံုးမယ္….”
သူစိုက္ၾကည့္ရင္း အမိန္႔ေပးသည္…။ ေထြးငယ္၏ လက္မ်ားက ၾကယ္သီးမ်ားေပၚသို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေရာက္လာသည္…။
ထို႔ေနာက္ တစ္လံုးခ်င္း အေပၚမွစကာ ခြ်တ္သည္…။ ေအာက္ဆံုး ၾကယ္သီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေမာ့ၾကည့္သည္…။
ပါးလႊာေသာ ရင္စီးေအာက္မွ ေထာင္ေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားအား စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ရွက္ေသြးျဖန္း သြားသည္…။ ဆက္ခြ်တ္လိုက္ၿပီး အက်ႌကို အနီးရွိခံုေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္…။ ေဒးဗစ္ေနာက္ေက်ာသို႔ ေရႊ႕ကာ
ေခ်းတြန္းေပးရန္ ျပင္သည္…။ ေဒးဗစ္က ခါးကိုင္းေပးသည္…။ ေနာက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားစဥ္ ရင္စည္းေအာက္မွ
ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကို ျမင္လိုက္ၿပီး ေက်ာကံုးကို ျဖည္းညွင္းစြာ အပြတ္ခံရင္း လီးေတာင္လာသည္…။
“ေကာင္းတယ္ ေထြးငယ္…. ညည္းေတာ္တယ္… ဆက္လုပ္….”
ရပ္ခိုင္းသည့္တိုင္ ေထြးငယ္ ဆက္ပြတ္ေပးေနရသည္…။
“ကဲ… သြားလို႔ရၿပီ… နာရီ၀က္ေနရင္ ငါ့စာၾကည့္ခန္း လာခဲ့ေတာ့…”
ေဒးဗစ္ အမိန္႔ေပးၿပီး အေျပးအလႊား ထြက္သြားေသာ ေထြးငယ္ကို ၾကည့္ေနသည္…။ မၾကာခင္ သူ႔လီး
ႀကီးကို သူမကိုယ္တိုင္ ေခ်းတြန္းေပးရ ေပေတာ့မည္…။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေထြးငယ္၏ လက္ကေလးမ်ား သူ႔လီးႀကီးကို
ဆုတ္ကိုင္ရင္း စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ပြတ္ေနသည္ကို ျမင္ေနသည္…။ ေထြးငယ္ ညည္းမၾကာခင္ ငါ့လီးကို ညတိုင္း ဂြင္း
တိုက္ေပးရေတာ့မယ္…။ ေနာက္တစ္ဆင့္ ႏွစ္ဆင့္ဆို စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ အပ်ဳိစင္ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ငါ့
လီးႀကီးကို စုတ္ေပးရမွာ…။ စဥ္းစားရင္း ထုေနသည္မွာ ေရခ်ဳိးကန္ထဲသို႔ လရည္မ်ား ပန္းထည့္မိသည္အထိ…။ အင္း…
ေနာက္ဆို ဒါေတြ ညည္းပါးစပ္ထဲ ေရာက္မွာေပါ့ ေထြးငယ္ရယ္…။
အပိုင္းအပိုင္းအပိုင္းအပိုင္း ( ( ( (၃ ၃ ၃ ၃) ) ) )
ေနာက္ထပ္ ရက္အနည္းငယ္တြင္ ေထြးငယ္သည္ ေဒးဗစ္ အနားသို႔ကပ္ရန္ ပိုရဲလာသည္...။ ခါးကိုင္း၍
အလုပ္လုပ္ေနရင္း ေမာ့ၾကည့္မိလွ်င္ ေဒးဗစ္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္ရတတ္သည္…။ မီးဖိုၾကမ္းျပင္ကို ကုံး၍တိုက္
ေနလွ်င္ ေဒးဗစ္ ၀င္လာၿပီး ေလးဖက္ေထာက္ထား၍ ဖင္ေထာင္ေနသည္ကို မုန္႔တစ္ခုခု ယူစားရင္း စိုက္ၾကည့္ေန
သည္...။ တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ ထြက္လာရင္း လက္က ပ်ံထြက္လာၿပီး သူမရင္ဘတ္
ကို ပုတ္သည္…။ ရုတ္တရက္လို ျဖစ္ေသာ္လည္း နည္းနည္းၾကာမွ လက္ဖယ္သြားသည္…။ ေၾကာင္အိမ္နား ကပ္ရပ္
ေက်ာေပးေနစဥ္ ေနာက္ကေရာက္လာၿပီး သူ႔တင္ပါးကို ၀င္ကပ္ေတာ့ ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီး၏ အေတြ႔ကို ခံစားရ
သည္…။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ခုက ျဖစ္လာသည္…။ ၀ိုင္ခြက္မ်ားကို မီးဖိုထဲတြင္ ေဆးေၾကာေနစဥ္ ရုတ္တရက္ ေခ်ာ္ၿပီး
ၾကမ္းေပၚ က်သြားသည္…။ လွမ္းဖမ္းေသာ္လည္း မမွီလိုက္ေတာ့…။ ဖန္ခြက္ကြဲသံသည္ တစ္အိမ္လံုး ဆူသြားသည္…။
သူ ခဏေလး ၿငိမ္ၿပီး နားစြင့္မိသည္…။ ဘာမွေတာ့မၾကား…။ အမွားအယြင္း တစ္ခုခု လုပ္မိလွ်င္ ဒဏ္ေပးခံရမည္ဟု
ရာဂ်ဴးက ေျပာထားသည္ မဟုတ္ပါလား…။ သူမေၾကာင့္ ခုလို ကြဲရွသည္မွာ ပထမဆံုး…။ မေတာ္တဆ ပဲေလဟု ေတြးမိ
သည္…။ သို႔ေသာ္…
“ေဟ့… ဘာျဖစ္တာလဲ….”
ေဒးဗစ္၏ ေမးသံကို ၾကယ္ေလာင္စြာ ၾကားရသည္…။
“ဟုတ္ကဲ့… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္… ကၽြန္မ ေခ်ာ္ၿပီး လြတ္က်သြားပါတယ္… ဖမ္းေပမယ့္ မမိလိုက္လို႔ ဖန္ခြက္ကြဲသြားတာပါ
ရွင့္… မေတာ္တဆ ျဖစ္သြားတာပါ… ခုပဲ ရွင္းလိုက္ပါမယ္…”
သူမ၏ အသံက တုန္ခါေနသည္…။ ဒါေလာက္ႏွင့္ ၿပီးသြားမည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္…။
“ဒီဖန္ခြက္က ငါ့အေမ အႀကဳိက္ဆံုး တစ္စံုထဲကဟ… သူဆံုးသြားကတည္းက ငါ ေန႔တိုင္း ဒါနဲ႔ ေသာက္ခဲ့တာ… ခုခြက္က
ေနာက္ဆံုးပဲ… ဘယ္လိုလုပ္ အစားရမလဲ… နင့္ကို ငါစိတ္ပ်က္တယ္ ေထြးငယ္… နင့္ကို ငါ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းေပး
တယ္… ဂရုစိုက္တယ္… နင္က ခုလို လုပ္ပစ္တယ္…. ငါ့ကို ဘာနဲ႔ အေလ်ာ္ေပးမလဲ… ေဟ…”
“ေဆာရီးပါ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္… ေနာက္ မျဖစ္ေစရပါဘူးရွင္… သခင္ႀကီးက ကၽြန္မအတြက္ အေကာင္းဆံုး အလုပ္ရွင္ပါ…
ဒီအလုပ္ကိုလည္း ကၽြန္မ ႀကဳိက္ပါတယ္…”
ေျဖသိမ့္ႏိုင္မလားလို႔ ႀကဳိးစား ေျပာၾကည့္သည္…။
“ငါ လက္မခံဘူး… နင္တကယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္လည္း မယံုဘူး… အဲေတာ့.. နင္ ဒီည ၇နာရီခြဲ ငါ့စာၾကည့္ခန္းထဲ
လာခဲ့… အလုပ္ေတြ ၿပီးေအာင္လုပ္ခဲ့… နင္နဲ႔ တန္တဲ့ အျပစ္ေပးဖို႔ ငါစဥ္းစားထားမယ္… ကဲ…. ငါ ဒဏ္ေပးတာ လက္ခံ
မလား… မခံဘူးလား… ေျပာ… ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုယ့္အ၀တ္ကိုယ္ ထုတ္ၿပီး ခုခ်က္ျခင္း ထြက္သြားလို႔ရတယ္…”
ေထြး အလြန္ေၾကာက္မိသည္…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံရေတာ့မည္သာ ျဖစ္သည္…။ ခုအလုပ္မွာ သူမ
ေပ်ာ္ေနၿပီ…။ ေဒးဗစ္သည္ သူ႔မကို ေၾကာက္လန္႔ေအာင္ တမင္ ေျခာက္ေနသည္ဟုသာ ထင္သည္…။ သူေဌးေတြ
ၾကားထဲမွာ မေနဘူးသျဖင့္ သူမ နားမလည္ႏိုင္…။ ေရြးစရာ လမ္းလည္းမရွိ…။ ၁၈ ႏွစ္သမီး မိဘမဲ့ တစ္ေယာက္အတြက္
ခုလို ေဆာင္းရာသီတြင္ တျခား လုပ္စရာလည္း ဘာမွမရွိ…။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ… သခင္ႀကီး… ကြ်န္မ ေက်နပ္တဲ့အထိ အျပစ္ေပးခံပါ့မယ္… ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…”
ေဒးဗစ္၏ မ်က္ႏွာကို ျပန္မၾကည့္ရဲေတာ့ပဲ အကြဲအစမ်ားကို ရွင္းရန္ လုပ္ေတာ့သည္…။ ခံရမွာေပါ့ေလဟု ေတြးမိ
သည္…။ ရာဂ်ဴး ေျပာသလို တင္ပါးကို ရိုက္တယ္ပဲဆိုဆို ဘယ္ေလာက္ ဆိုးမွာမို႔လဲ…။ လမ္းေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ စာရင္
ေတာ္ပါေသးတယ္ဟု ေတြးေနရသည္…။ ညေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ တစ္ခါတေလ ေတြးၿပီး ပူေသာ္လည္း ေထြး
တစ္ေန႔လံုး အလုပ္ ဆက္လုပ္ေနသည္…။ သူ႔တင္ပါးကို လက္ဖ၀ါးႏွင့္ ရိုက္ခံရႏိုင္သည္…။ အေတာ္မ်ား နာမလား…။
သူမ ခံႏိုင္မလား…။ စဥ္းစားရင္း ညစာကို ျဖည္းျဖည္းစားသည္…။ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ အစာေတာ့မ၀င္…။
“အားလံုး… အုိေကပဲလား… ေထြး….”
ရာဂ်ဴး အသံေၾကာင့္ သူလန္႔သြားသည္…။
“အင္း… ကၽြန္မေတာ့ အခက္ေတြ႔ေနၿပီ… သူ႔အေမ စိတ္ႀကဳိက္ ဖန္ခြက္ေတြထဲက ေနာက္ဆံုးတစ္လံုးကို ခြဲလိုက္မိတယ္...
ေဒးဗစ္ ေဒါေဖာင္းေနတယ္… ဒီည ဒဏ္ေပးခံရမယ္တဲ့… သူ ကြ်န္မကို မရိုက္ေလာက္ ပါဘူးေနာ္… ဘယ္လိုထင္
လဲဟင္…”
ရာဂ်ဴး အံ့ၾသဟန္ျပသည္…။ ေဒးဗစ္ ဒီမနက္က သူ႔ကို စာၾကည့္ခန္းထဲေခၚၿပီး အထူး စီမံထားေသာ
ကုလားထိုင္ အရွင္တစ္ခု လုပ္ေပးရန္ ခိုင္းခဲ့သည္…။ ခံုကို ဘယ္လိုမ်ဳိး အသံုးခ်ဖို႔ဆိုတာ သူနားမလည္ခဲ့…။ ခုေတာ့ သူ
သေဘာေပါက္ၿပီ…။ ေဒးဗစ္က ရိုက္ဖို႔ ခံု လိုခ်င္သည္ ျဖစ္ႏိုင္သည္…။ ခံု အေနအထားေၾကာင့္ ေထြး၏ ဖင္ကို ေပၚလြင္
ေအာင္ လုပ္ထားၿပီး ျဖစ္မည္…။ ခံုမွာ တျခား ထူးျခားခ်က္ေတြက ပါေသးသည္…။ သူမ ဖင္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ထိေတြ႔ႏိုင္ေအာင္၊ ကိုယ္ခႏၶာသည္ အားကိုးရာ မဲ့ေနေအာင္၊ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ခံရေအာင္ ဒီဇိုင္း ဆြဲထားၿပီး ဒီ စေန
တနဂၤေႏြ အၿပီးလုပ္ခိုင္းထားသည္…။ အင္း ဒီညေတာ့ သူမ အရိုက္ခံရႏိုင္သည္…။ သို႔ေသာ္ အစသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္…။
ပိတ္ရက္ မတိုင္မီ ေနာက္ထပ္ အမွားမ်ား ဆက္တိုက္ ေတြ႔ေတာ့မွာ ေသခ်ာပါသည္…။
“အင္း… ငါ နင့္ကို ခင္ပါတယ္ ေထြး… ၿပီးေတာ့ ဒီမွာ နင္ အလုပ္လုပ္တာလည္း အကုန္ ေကာင္းတာပဲေလ… ခုေတာ့ နင္
အရစ္ ခံရၿပီေပါ့… သူေဌးေတြအေၾကာင္း ငါလည္း ေျပာျပဘူးသားပဲ… သူတုိ႔က ထူးဆန္းတယ္ဟ… ေဒးဗစ္ရဲ့ မိတ္ေဆြ
ေတြဆိုရင္ သူ႔ထက္ ဆိုးတယ္…။ ဒါက နင့္အတြက္ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အခ်ိန္ပဲ… အနာဂတ္ အတြက္လည္း စဥ္းစားရမယ္…
နင့္မွာ သြားစရာ ေနရာလည္းမရွိ ေက်ာင္းကလည္း ျပန္လက္ခံေတာ့မွာမဟုတ္… ေဆာင္းကလည္း ၀င္လာေနၿပီ စဥ္းစား
ေပါ့ဟာ… လမ္းေပၚမွာ ဖာျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀ေတာ့ မေရာက္ေစခ်င္ဘူး… နင့္အသက္ ၁၈ႏွစ္ ဆိုေတာ့ အဲဒါမ်ဳိး သြားလုပ္
လည္း လတ္တေလာေတာ့ အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္… ေနာက္ ၃ ႏွစ္ ေလာက္ဆို လူလည္း ရစရာ က်န္မွာမဟုတ္ဘူး…
နင္ အဲလိုေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူး မဟုတ္လား…”
(ဆက္ရန္)
No comments:
Post a Comment