..တင္ပီးသားစာအုပ္အေဟာင္းေလးပါေက်ာ့္ခ်စ္သူေလးကဒီလိုစာအုပ္မ်ိဳးမွခံစားခ်င္တာဆိုလို႕ျပန္တင္လိုက္တာပါ
ဆံပင္ညိဳညိဳေလး ( 1)
KoPaw
၁၉၃၃ ခုႏွစ္၏ ေအးျမေသာ ေဆာင္းညတြင္ ျဖစ္ပါသည္…။ မီးလင္းဖိုမွ လြန္႔လူးေသာ မီးေရာင္သည္
ျဖာက်လ်က္ ရွိေနသည္…။ ၁၈ ႏွစ္ သမီးေလး ေထြးငယ္သည္ ခိုက္ခိုက္တုန္လ်က္ရွိသည္…။ ေဆာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္၊
ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေၾကာင့္တည္း…။ သူမတစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အ၀တ္အစားမရွိ၊ မီးေရာင္သည္ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ေျပးလ်က္၊
ေမႊ႔ယာခံုႀကီးေပၚတြင္ ေကြးေကြးေလး၊ ခံုေပၚတြင္ ဒူးေထာက္လ်က္သားမွ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းသည္ ခံုေနာက္မွီ
အထက္တြင္ တြဲေလာင္းျဖစ္လ်က္ရွိသည္…။ သူမ၏ ရင္သားမ်ားသည္ တြဲေလာင္းျဖစ္လ်က္၊ ေျခေထာက္မ်ားသည္ ခံု
လက္ရမ္း တစ္ဖက္စီတြင္ က်ဲကားလ်က္၊ သူ႔အဖုတ္ႏွင့္ တင္ပါးတို႕သည္ ၿဖဲထားသလို ျဖစ္ေနေၾကာင္း ခံစားမိရသည္…။
သူမသည္ ကိုယ္တံုးလံုး ျဖစ္လ်က္ရွိသလို အားကိုးရာလည္း မဲ့လ်က္ရွိသည္…။ မျမင္ရေသာ္လည္း ေနာက္ေက်ာဖက္
တြင္ သူ႔အလုပ္ရွင္ျဖစ္သူ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္၏ အ၀တ္အစားမ်ား ခၽြတ္ခ်ပစ္ေနသံကို ၾကားေနရသည္…။ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္
အိမ္တြင္ အိမ္ေဖာ္အျဖစ္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွ ေရာက္လာသည္မွာ တစ္လသာ ရွိပါေသးသည္…။ ထိုစဥ္က သူမသည္
ကံေကာင္းသူ တစ္ဦးဟု ထင္ခဲ့မိသည္…။ ခန္းနားေသာ အိမ္ႀကီး၊ အခန္းႀကီးမ်ားအား သန္႔ရွင္းျပင္ဆင္ရမည္ဟု ဂုဏ္ယူ
ခဲ့ရသည္…။ အစားအေသာက္မ်ားက ေကာင္းမြန္သလို ေနထိုင္ရပုံကလည္း သူႀကံဳခဲ့ဘူးသည့္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းႏွင့္ မယွဥ္
သာေအာင္ ျမင့္မားလွေပသည္…။ ဤသို႕ေသာ အလုပ္မ်ဳိးကို ရခဲ့သည္မွာ သူမကံႀကီးေပလို႕သာ…။ စီးပြားပ်က္ကပ္
အတြင္း ဆင္းရဲျခင္းအနာကို ခံစားၾကရသူမ်ားအလယ္ သူကား ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ဟု ဆိုရမလို၊ သူႏွင့္အတူ မိဘမဲ့
ေက်ာင္းတြင္ ေနခဲ့ၿပီး ၁၈ႏွစ္ ျပည့္သြားသူတို႕အဖို႕ ကံဆိုးမႈမ်ား ဆက္တိုက္ ႀကံဳၾကရခ်ိန္တြင္ သူ႕ဘ၀က အေပၚစီး
ေရာက္ခဲ့သည္…။ ဤသို႔ျဖင့္ သူသည္ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္၏ အပ်ဳိရည္ဖ်က္မႈကို ကိုယ္တံုးလံုး ေစာင့္ေနရေသာ အျဖစ္သို႔
ေရာက္ခဲ့ေပသည္…။
အမွန္ကေတာ့ သူ အလုပ္စ၀င္သည္မွသည္ အဆုိးမွပို၍ ဆိုး ဆိုး လာျခင္းပင္ျဖစ္သည္…။ အစမွာေတာ့
တကိုယ္လံုး အ၀တ္အစားမပါသလို စူးစူးရဲရဲ အၾကည့္ခံရရာ မွသည္ သူအလုပ္လုပ္ေနစဥ္ မေတာ္တဆ ထိမိေတြ႔မိသည္
သို႕ ေျပာင္းလာခဲ့သည္…။ ဖန္ခြက္ကြဲသည္ကို ဒဏ္ေပးရာမွ သူမ၏ ဖင္ပိုင္းတစ္ခုလံုး သူ႔ေပါင္ေပၚသို႔ တင္ကာ အတြင္းခံ
ေပၚသည္အထိ လံုခ်ည္ကို လွန္၍ အရိုက္ခံရသည့္ အခါ ဗိုက္ကို မာေတာင္ေနေသာ သူ႔ပစၥည္းျဖင့္ ထိုးထားျခင္း
ခံရသည္…။ ေန႕စဥ္ပင္ သူ၏ လုပ္ရပ္မ်ားက တစ္ေန႔တျခား သိသာလာကာ ညအခ်ိန္မ်ားကေတာ့ျဖင့္ အဆိုး၀ါးဆံုးပင္
ျဖစ္သည္…။ သူမကို စာၾကည့္ခန္း အတြင္းသို႔ေခၚသည္…။ ညအိပ္ အ၀တ္ရွည္ကို ၀တ္ထားေသာ္လည္း ယင္းေအာက္
တြင္ ကိုယ္တံုးလံုး ျဖစ္ေနမွန္း မၾကာခင္ ေတြ႔ရသည္…။ သူ႔ေရွ႕တြင္ သူမကို ရပ္ေနခိုင္းကာ ကိုယ္လံုးကို ပြတ္သတ္
သည္…။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ႔ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ခိုင္းကာ လရည္ ထြက္သည္အထိ အစုတ္ခိုင္းသည္…။ ယခုညေတာ့
ျဖင့္ သူမသည္ ခံုေပၚတြင္ ကိုယ္တံုးလံုး ကုန္းေနရၿပီ…။ ဒီည သူ႔ကို လိုးေတာ့မည္ဟုလည္း ႀကဳိေျပာထားသည္…။ သူမ
ေနာက္ေက်ာတြင္ ရပ္လွ်က္ ၿဖဲထားေသာ သူ႔အဖုတ္ကို ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးႏွင့္ ပြတ္၍ေနသည္…။ သူ႔အပ်ဳိရည္ကို
လံုး၀ပ်က္စီးသြားေအာင္ အပ်ဳိေမွးကို ေဖာက္၍ ထိုးထည့္လိုက္သည့္အခါ ေအာ္ငိုမိသည္…။ သူ႔ပါးစပ္မွ ညည္းညဴသံမ်ား
ထြက္လာသည့္ တိုင္ေအာင္ သူမ၏ ေသြးမ်ားႏွင့္ ေခ်ာေမြ႔ေစသြားေသာ အဖုတ္အတြင္းသို႔ စကာ လိုးေနေလၿပီ…။
ေထြးငယ္သည္ ငါးေပ ငါးလက္မေက်ာ္ အရပ္ရွိသည္ ျဖစ္ရာ မိန္းကေလးထဲတြင္ အတန္ျမင့္သည္…။
ဆံပင္ညဳိညဳိ ရွည္ရွည္မွလြဲ၍ သူ႔တြင္ ထူးျခားေသာ သြင္ျပင္ မရွိလွပါ…။ ယခုေတာ့ ယင္းဆံစမ်ားသည္ သူမ၏ ခါးကို
ေက်ာ္ကာ တင္ပါးေပၚထိ ဖံုးလ်က္ရွိသည္…။ ေထြးငယ္၏ ဘ၀တြင္ ပိုင္ဆိုင္သည့္ အရာဆို၍ ဆံပင္ရွည္ကိုသာ ျပရေပ
မည္…။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းတြင္ အစားအေသာက္ ခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ကိုယ္လံုးက ေသးသြယ္သည္…။ သူ႔ရင္သားမ်ား
သည္ ေသးငယ္ေသာ္လည္း မာက်စ္သည္…။ ႏို႔သီးမ်ားမွာ ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ လက္သန္းဖ်ားခန္႔ရွိမည္…။ ခါးေသးၿပီး လံုး၀န္း
က်စ္လ်စ္ေသာ တင္ပါးမ်ားရွိသည္…။ နီညဳိေရာင္ အေမႊးမ်ားက သူ႔အဖုတ္ေလးကို ၀န္းရံထားသည္…။ အဆိုးႏွင့္ စခဲ့
သည့္ ေထြးငယ္၏ ဘ၀က ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္တိုင္ေအာင္ ထူးၿပီး ေကာင္းလာခဲ့သည္ကို မေတြ႔ရ…။ ၃ႏွစ္ သမီးအရြယ္တြင္
သူ႔မိဘႏွစ္ပါးလံုး မီးထဲပါသြားခဲ့သည္…။ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကလည္း မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ အစိုးရလက္ထဲသို႔ ထိုးအပ္
လိုက္ၾကသည္…။ ယင္းမွသည္ သူသည္ မိဘမဲ့မိန္းကေလးေက်ာင္း အဆင့္ဆင့္ကို ေျပာင္းေရြ႕လာခဲ့ရရာ ကေလး
ေမြးစားလိုသည့္သူမ်ား၏ လာေရာက္ ၾကည့္ရႈျခင္းကို တစ္ခါတစ္ရံ ႀကံဳရေသာ္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ား မိသားစုမ်ားက
ေမြးစားလိုသည္မွာ ႏို႔စို႔ကေလးအရြယ္သာ ျဖစ္ၿပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ မဟုတ္ၾကရာ အရြယ္ေရာက္ လာသည္ႏွင့္
အမွ် ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နည္းပါးလာခဲ့သည္…။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရး က်သည္ႏွင့္အမွ် မိဘမဲ့ေက်ာင္းေန ဘ၀ကလည္း
ၾကပ္တည္း လာသည္…။ နဂိုကမွ အစားအေသာက္ ပါးရွားေသာ ေက်ာင္းတြင္ ပို၍ပင္ ေလ်ာ့နည္းလာသည္…။ ကိုယ့္က
ေလးကိုယ္ မေကြ်းႏိုင္ေတာ့ေသာ မိသားစုမ်ား တိုးလာသည္ႏွင့္အမွ် အေဆာင္အခန္းမ်ားတြင္ လူဦးေရမ်ားလာကာ ၂၀
ဆန္႔ေသာ အခန္းတြင္ ၃၀ ေနရသည္…။ ကေလးငယ္မ်ားကို အႀကီးမ်ားႏွင့္ တြဲအိပ္ေစသည္…။ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္သည္ႏွင့္
အစိုးရက ေထာက္ပံ့မႈ ရပ္ဆိုင္းလိုက္သည္ျဖစ္ရာ ရက္စက္ေသာ ေလာကအတြင္းသို႔ လႊတ္လိုက္ျခင္း ခံရေတာ့သည္…။
စီးပြားပ်က္ကပ္ ဆိုးရြားလာသည္ႏွင့္အမွ် အလုပ္လက္မဲ့ တိုးပြားလာကာ အသက္ေမြးပညာ နည္းပါးသူတို႔သည္
ျပည့္တန္ဆာမ်ား အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားၾကေတာ့သည္…။
ေထြးငယ္ကေတာ့ သူ႔ဘ၀က ေနာက္ဆံုးတြင္ အေကာင္းသို႔ ေရာက္လာၿပီဟု ထင္ခဲ့သည္…။ လြန္ခဲ့
ေသာလက သူမ၏ ၁၈ ႏွစ္ ေမြးေန႔မတိုင္ခင္ တနလၤာ တစ္ရက္မွ စခဲ့သည္…။ အေဆာင္ထဲက အမ်ားပင္ သူတို႔ ၁၈ ႏွစ္
ျပည့္မည့္ေန႔ကို ေတြးေၾကာက္ၾကသလိုပင္ ေထြးငယ္လည္း ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့သည္…။ မိန္းမေဆာင္က သူ႔ကို ပညာသင္ေပး
ခဲ့ေသာ္လည္း အသက္ေမြးႏိုင္မည့္ တစ္ခုခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ တတ္ခဲ့သည္လည္း မဟုတ္ပဲ အျပင္ေလာကသို႔ ၀င္ရေတာ့
မည္ မဟုတ္ပါလား…။ ေထြးငယ္သည္ ရံုးခန္းက အေခၚခံရၿပီ…။ ဦးေဖခင္သည္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၅ ႏွစ္
ၾကာခဲ့ၿပီ…။ သန္႔ရွင္းေရးမ်ားပင္ မိန္းကေလးမ်ားျဖစ္ေသာ ဤတ၀န္းလံုးတြင္ သူသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက်ာ္း
ျဖစ္သည္…။ ဗိုက္ေခါက္ထူထူ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ၄၅ ႏွစ္ အရြယ္ခန္႔ရွိမည့္ ဦးေဖခင္အတြက္ေတာ့ အစားအေသာက္
ႏြမ္းပါးသည္ မရွိေပ…။ အေဆာင္မွာသာ အစာျပတ္ခ်င္ျပတ္မည္…။ သူကေတာ့ လစာအေထာက္အပံ့ နည္းသည္ကို
အေၾကာင္းျပ၍ ေက်ာင္းစားစရိတ္မ်ားမွ ျဖတ္ယူထားသည္…။ ခ်မ္းသာေသာ တကိုယ္ရည္ တကာယမ်ားထံ မိန္းကေလး
မ်ားဆက္သြင္းသည့္ အလုပ္ျဖင့္လည္း ပိုက္ဆံရွာသည္…။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရး ၾကပ္သည္ ဆိုေသာ္လည္း အလြန္အမင္း
ၾကြယ္၀ေနသူမ်ားက ရွိေနသည္…။ အိမ္ေစမ်ားျဖင့္ သူတို႔၏ ခ်မ္းသာမႈကို ျပသၾကရံုသာမက သူတို႔ေမြးထားေသာ
အိမ္ေဖာ္မ်ားျဖင့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ဧည့္ခံၾကသည္…။ ၾကာလာလွ်င္ အရသာ ပ်က္သြားႏုိင္သည္ျဖစ္ရာ အပ်ဳိႏုႏု
ထြတ္ထြတ္ေလးမ်ား အၿမဲလိုေနသည္…။ ဦးေဖခင္၏ မိဘမဲ့ေက်ာင္းသည္ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားႏွင့္ မထိေတြ႔ႏိုင္ေအာင္
ထိန္းထားေပးသည္ ျဖစ္ရာ သူတို႔ အႀကဳိက္မ်ားကို ေမြးေပးႏိုင္သည္…။ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ ကာမကိစၥ ဆို၍
အျမင့္ဆံုးမွာ အႀကီးမ်ားက အငယ္မ်ားကို သင္ေပးတတ္ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ျခင္းမွ်ေလာက္သာ တတ္ၾက
သည္…။
ဦးေဖခင္သည္ သူ႔လုပ္သက္တေလွ်ာက္ ယင္းသူေဌးမ်ား လိုခ်င္ေသာ အေနအထားမ်ားကို ဖန္တီးေပး
ႏိုင္ခဲ့သည္…။ ေထြးငယ္ကို မႏွစ္ကစ၍ သတိထားမိလာသည္…။ သူမ၏ ဆံပင္ညဳိညဳိေလးသည္ သူ႔ေက်းဇူးရွင္
ေဖာက္သည္မ်ားအတြက္ အႀကဳိက္ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္…။ သူသည္ တစ္ခါတေလ ေထြးငယ္ကို ကိုယ္တံုးလံုးႏွင့္ ဆံပင္မ်ား
တင္ပါးေပၚ ဖံုးလွ်က္၊ နီညဳိေရာင္ ေစာက္ေမႊးမ်ားက အဖုတ္ပတ္လည္ ၀န္းရံလ်က္ ျမင္ၾကည့္ဘူးသည္…။ ကေလးမကို
သူသည္ ဦးဆံုးလိုးရသူ ျဖစ္ခ်င္သည္…။ သို႔ရာတြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္အတြက္ သူ႔ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေပးမည့္
သူမ်ားကလည္း ရွိေနေပသည္…။ သူ႔ဆႏၵကို ျဖည့္ေပးမည့္ အပ်ဳိမငယ္မ်ားစြာက အရန္သင့္ ရွိေနေပသည္…။ သူ႔တြင္
အာသာေျဖစရာ တစ္ေယာက္ေတာ့ အၿမဲရွာထားသည္…။ ရံုးခန္းသို႔ တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ေခၚကာ ေက်ာင္းတြင္း
အမွား တစ္ခုခုေၾကာင့္ ဒဏ္ေပးရာမွ စ၍ လိုင္းသြင္းယူသည္…။ ရံုးခန္းတံခါးကိုပိတ္၊ အ၀တ္အစားမ်ားခၽြတ္ၿပီး ခံုေပၚတြင္
ကုန္းခိုင္းၿပီး ႀကိမ္ႏွင့္ ေဆာ္သည္…။ သူ႔ႀကိမ္ရိုက္ခ်က္သည္ အလြန္နာသည္ျဖစ္ရာ ဒဏ္ေပးခံရသူ ကေလးမငယ္ခမ်ာ
တစ္ပတ္ခန္႔ ဆက္တိုက္နာေနရသည္…။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ထိုဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေသာ မိန္းကေလးသည္ ပါးစပ္အတြင္း
အလိုးခံရျခင္းမွသည္ ေနာက္ဆံုး ဖင္အလိုးခံရျခင္း အထိ ႀကိမ္ဒဏ္မွ သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးရရွာေတာ့သည္…။
တံခါးေခါက္သံၾကားရၿပီး ေထြးငယ္ အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္…။ ေဒးဗစ္သည္ အခန္းတစ္ဖက္တြင္ ထိုင္ေနကာ
ဦးေဖခင္က စားပြဲေနာက္တြင္ ထိုင္ေနသည္…။ သူသည္ ေထြးငယ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဒးဗစ္ သေဘာက်ပါက က်ပ္ ၅၀၀
ျဖင့္ လႊဲေပးရန္ သေဘာတူၿပီး ျဖစ္သည္…။ ၅၀၀ ဆိုေသာေငြသည္ သူ႔လစာ ၆ လစာေလာက္ ရွိသည္ျဖစ္ရာ အငန္းမရ
လိုခ်င္ေနသည္ ႏွင့္အတူ ေထြးငယ္အား တင့္တင့္တယ္တယ္ ျဖစ္ေစရန္ ၂ က်ပ္ဖိုးခန္႔ အရင္းတည္၍ အ၀တ္အစားသစ္
မ်ား ဆင္ေပးထားေပသည္…။
ေထြးငယ္သည္ ဦးေဖခင္ လွမ္းေခၚလိုက္ေသာ အခန္းတြင္း၌ လူစိမ္းတစ္ဦး ရွိေနသည္ကို အံ့ၾသ
သြားသည္…။ သူ႔ကို အ၀တ္သစ္မ်ား ဆင္ေပးထားသည္ကို သတိထားမိေသာ္လည္း ယင္းမွာ မနက္ျဖန္တြင္ ေက်ာင္းမွ
ထြက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္၍ဟုသာ ထင္ေနသည္။ မ၀တ္ဘူးေသာ အ၀တ္မ်ားျဖင့္ သူ႔ဘ၀တြင္ အလွဆံုး ျဖစ္ေနသည္…။
ဘေလာက္စ္အက်ႌႏွင့္ စကတ္ထမီသည္ သူ႔ကိုယ္လံုးကို ေပၚေစသည္…။ ၀တ္စံုေပၚတြင္ သူ႔ဆံပင္ညဳိေလးမ်ားက ၀ဲက်
လ်က္၊ ေဒးဗစ္က သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေၾကာင္း သတိထားမိသည္…။
“ဆရာႀကီး… ကၽြန္မကို ေခၚသလားရွင္…”
“ဟုတ္တယ္… ေထြးငယ္… ငါ ညည္းကို သတင္းေကာင္း တစ္ခုေျပာမလို႔… မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ညည္းလည္း ၁၈ႏွစ္ ျပည့္
ၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းက ထြက္ရေတာ့မယ္… တိုင္းျပည္ကလည္း စီးပြားက်ေနေတာ့ အလုပ္အကိုင္ရဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ
မလြယ္ဘူး… ခုေတာ့ ငါ့မိတ္ေဆြ ဦးေဒးဗစ္က အိမ္ေဖာ္အသစ္တစ္ေယာက္ လိုခ်င္ေနတာနဲ႔ အံက်သြားတယ္… ညည္း
အေၾကာင္းလည္း ငါေျပာျပထားၿပီးၿပီ…”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး… သမီးလည္း ဒီေန႔ၿပီးရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာ မသိပါဘူး… အေဆာင္က ထြက္သြားတဲ့ အမ
ေတြလည္း အဆင္ေျပတယ္ ၾကားရတယ္ကိုမရွိဘူး… လမ္းေပၚမွာပဲလို႔ ၾကားေနရတာ…”
“ေဒးဗစ္… အဲဒါ ေထြးငယ္ ပဲေလ…”
“ေအး…. ေထြးငယ္… ငါက အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ လိုခ်င္ေနတာ… ငါ့ၿခံက ၿမဳိ႕စြန္မွာ… အိမ္က အခန္း ၁၅ ခန္း…
အိပ္ခန္းခ်ည္းပဲ ၆ ခန္း ရွိတယ္… တစ္ေယာက္တည္း ေနေပမယ့္ ဧည့္သည္ေတြ ဧည့္ခံရတာ တစ္ခါတေလ ရွိတတ္
တယ္… ညည္းအတြက္ အခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ ေနရမယ္… လစာလည္း ေကာင္းေကာင္းရမယ္… အ၀တ္အစားလည္း
ဆင္ေပးမယ္… ငါဆင္ေပးတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ၀တ္ရမယ္… အလုပ္ကေတာ့ တစ္ပတ္ကို ၇ ရက္လံုး အခ်ိန္မေရြး
လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လုပ္ေပးရမယ္… ငါ့ကို သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ လို႔ေခၚၿပီး ငါလိုအပ္တာေတြကို အစအဆံုး လုပ္ေပးဖို႔ပဲ…
သက္သက္သာသာေတာ့ ေနရမွာမဟုတ္ဘူး… ဒါေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္းေန ေကာင္းေကာင္းစားရမယ္… ညည္း
အတြက္ အခန္းကိုယ္က ေရခ်ဳိးခန္းတြဲလ်က္ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ေနရမွာ… လစာကလည္း ဒီေခတ္လူေတြ
ရဖို႔မလြယ္တဲ့ ပိုက္ဆံမ်ဳိးေပးမွာပဲ… အဲေတာ့… ငါ့အလုပ္ကို လက္ခံႏိုင္မလား… ကေလးမ…”
ေထြးငယ္သည္ ေဒးဗစ္ကို စိုးရြံ႕စြာ ၾကည့္မိသည္…။ သူသည္ ဦးေဖခင္ႏွင့္ ရြယ္တူေလာက္ျဖစ္ရာ သူလို
၁၈ႏွစ္ အရြယ္ အတြက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးျဖစ္သည္…။ သို႔ေသာ္ ဦးေဖခင္ထက္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး အမ်ားႀကီးသာ
သည္…။ အရပ္က ၅ ေပ ၁၀ လက္မ ေလာက္ရွိကာ အသားညဳိညဳိ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းျဖင့္ ပို၍ ႏုပ်ဳိပံုရွိသည္…။
သူသည္ အိမ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ သခင္ႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ အတူေနရမည္…။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာ မ်ားမ်ားမရွိ…။
မနက္ျဖန္တြင္ လမ္းေပၚသို႔သြားမလား…။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသည့္အလုပ္ကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ရမည္သာျဖစ္
သည္…။ အလုပ္သည္ မလြယ္မွန္း သူသိေသာ္လည္း သူ႔ဘ၀တြင္ လြယ္သည့္အလုပ္လည္း မရွိခဲ့ဘူးေသး…။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္ႀကီး ေဒးဗစ္… သမီး... အဲ… ကၽြန္မ သခင္ႀကီး သေဘာက်ေအာင္ ေနပါ့မယ္… သမီးကို ယံုၾကည္လို႔
အလုပ္ရွာေပးတဲ့ ဆရာႀကီးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…”
ဦးေဖခင္သည္ ေဒးဗစ္ကို ၿပံဳးျပသည္…။
“ဒါဆို မင္းကို နက္ျဖန္မနက္ ၁၀ နာရီ ကားနဲ႔ လာေခၚလိမ့္မယ္… ေထြးငယ္… ညည္းပစၥည္းေတြ အဆင္သင့္ သိမ္းထုတ္
ထားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ျပင္ေပေတာ့… ကိုေဒးဗစ္ေရ… ခင္ဗ်ားလည္း သူ႔ကို သေဘာက်မွာပါ… သူလည္း လမ္းေပၚ
အေရာက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး… ေဆာင္းလည္း ၀င္လာၿပီဆိုေတာ့ အျပင္မွာ အေတာ္ခ်မ္းေနၿပီ… ေထြးငယ္ ညည္း လည္း
အခန္းျပန္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္ေပေတာ့… နက္ျဖန္ဆို ညည္းဘ၀ စၿပီ… good luck...”
“ေက်းဇူးပါပဲ… ဆရာႀကီးဦးေဖခင္… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ကၽြန္မကို စိတ္ပ်က္စရာ မျဖစ္ေစ
ရပါဘူးရွင္…”
ေထြးငယ္ အခန္းထဲမွ လွည့္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားက သူမဖင္ေပၚတြင္ ကပ္ပါသြားၾကသည္…။ ေထြးငယ္
ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ ေဒးဗစ္ ဦးေဖခင္ ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္သည္…။
“သူ႔ၾကည့္ရတာ မဆိုးပါဘူး… အၾကာႀကီး သင္ေပးေနရမယ့္ပံု မေပၚဘူး… ခင္ဗ်ား ၾကည့္ရတာ သူ႔ကို သေဘာက်ေန
ပံုပဲ… ၂ လ ေလာက္ဆို လာခဲ့ေလဗ်ာ… ခင္ဗ်ားကို ခြဲေကြ်းမွာေပါ့… သူက အရင္ဟာေတြနဲ႔ စာရင္ တကယ့္ လတ္လတ္
ဆတ္ဆတ္ေလးပဲ… ကဲ…. ဒီမွာ ေငြ ၅၀၀… ဆံပင္ညဳိညဳိေလးဆိုေတာ့ က်ဳပ္ မိတ္ေဆြေတြလည္း အႀကဳိက္ေတြ႔
ေလာက္တယ္ဗ်…”
ေဒးဗစ္ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ထြက္သြား ေတာ့သည္…။ ေဒးဗစ္တို႔ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ဦးေဖခင္သည္
ေငြမ်ားကို ေရတြက္လ်က္ က်န္ေနခဲ့သည္…။ သူသည္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္လ်က္ ေထြးငယ္ကို စဥ္းစားရင္း ေတာင္လာ
ေသာ သူ႔လီးကို ဆႏၵျဖည့္ဖို႔ ႀကံေနေတာ့သည္…။
“ေဒၚေကသီေရ… ေနာ္ေနာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရံုးခန္းလႊတ္ေပးပါ… ခင္ဗ်ားလည္း ဒီေန႔ ရံုးေစာေစာ ဆင္းခ်င္ဆင္းေတာ့ဗ်ာ…
ခင္ဗ်ားလည္း မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ရတာ မ်ားေနၿပီ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔ ေစာျပန္ဖို႔ တန္ပါတယ္…”
ဦးေဖခင္သည္ ၿပံဳးလ်က္ သူသည္ သူ၏ ေနာက္ဆံုး သားေကာင္ျဖစ္ေသာ ေနာ္ေနာ္ ကို စားခ်င္ေနသည္…။ ေဒးဗစ္သည္
ကိုယ္တံုးလံုး ျဖစ္ေနေသာ ေထြးငယ္ကို ဖက္လ်က္ လိုးေနပံု၊ သူမ၏ ဆံပင္ရွည္ ညိဳညိဳမ်ားသည္ ကုတင္ေပၚတြင္
ျပန္႔က်ဲလ်က္ ရွိပံု၊ ေဒးဗစ္၏ လီးႀကီးက နက္ရႈိင္းစြာ လိုးသြင္းလ်က္ ရွိပံု တို႔ကို မွန္းလ်က္ သူ႔လီးမွာ မာေတာင္လ်က္
ရွိသည္…။
“ဟုတ္ကဲ့ ဦးေဖခင္… ေက်းဇူးပဲရွင္… ကၽြန္မ ကေလးေတြေတာ့ ေစာေစာျပန္လာတာ ျမင္တာနဲ႔ အံ့ၾသကုန္ၾကေတာ့
မွာပဲ… ေနာ္ေနာ့္ကို ဒဏ္ေပးမလို႔ မဟုတ္လား… သူ မေန႔က ေဒၚ၀င္းမရဲ့ အတန္းမွာ ေပါက္ကရ လုပ္တယ္ဆိုတာ
ကၽြန္မ ၾကားပါတယ္…”
ေဒၚေကသီသည္ ဦးေဖခင္က ေနာ္ေနာ္ကို ကာမ လြန္က်ဴးေနမွန္း ရိတ္စားမိသည္…။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အလုပ္ မဟုတ္…။
သူ႔တြင္ လစာသင့္ေသာ အလုပ္ရွိေနၿပီး ဒီလို ခပ္မိုက္မိုက္ မိဘမဲ့ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ အလုပ္ျပဳတ္ ခံရလို႔
မျဖစ္ေပ…။
“ေအးဗ်ာ… ဒီကေလးမကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းကို ဖ်က္ဆီးေတာ့မွာပဲ… အပတ္တိုင္း သူ႔ကို တစ္မ်ဳိးမဟုတ္ တစ္မ်ဳိးနဲ႔
ဒဏ္ေပးေနရတယ္… အင္းေလ… က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းကထြက္လို႔ ဆိုး၀ါးတဲ့ေလာကထဲ ေရာက္မသြားခင္ တတ္ႏိုင္သမွ်
ေတာ့ လူ႔စည္းကမ္းေတြ နားလည္ေအာင္ သင္ေပးရမွာပါပဲ… ေက်ာင္းျပင္ကေတာ့ ဆိုး၀ါးတဲ့ေလာကပဲဗ်ဳိ႕… ဒီေန႔
ေကာင္းသတင္းကေတာ့ ခုနက သခင္ႀကီးေဒးဗစ္က ေထြးငယ္ကို အိမ္ေဖာ္ေခၚသြားဖို႔ သေဘာတူလိုက္ၿပီဗ်… နက္ျဖန္
မနက္ ၁၀ နာရီ လာေခၚလိမ့္မယ္ သူ႔ကို အဆင္သင့္ လုပ္ခိုင္းထားလိုက္အံုးေနာ္…”
“ဟုတ္လား… ေထြးငယ္က နည္းနည္းရိုးေပမယ့္ လိမၼာတဲ့ကေလးပဲ… ေကာင္းတာေပါ့… အိမ္ေဖာ္ အလုပ္ကေတာ့
ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မွာပဲ…”
ေဒၚေကသီသည္ ဦးေဖခင္၏ မိတ္ေဆြ သူေဌးမ်ားေနာက္ ပါသြားေသာ သူ႔ေက်ာင္းသူေလးမ်ား မည္သို႔
ျဖစ္သြားၾကသည္ကို သိပါသည္…။ သူတို႔သည္ သူတို႔ မလုပ္ခ်င္ေသာ တစ္ခုခုကို လုပ္ၾကရေပလိမ့္မည္…။ သို႔ရာတြင္
မိဘမဲ့ ကေလးဘ၀အတြက္ ထင္သေလာက္ေတာ့ ဆိုးမည္မဟုတ္ဟု သူေတြးသည္…။
“ဟုတ္ကဲ့… ဒါဆို ကၽြန္မသြားေတာ့မယ္ ဆရာႀကီး… ေနာ္ေနာ့္ကို ခဏခ်င္း ေရာက္ေအာင္ လႊတ္လိုက္ပါမယ္ေနာ္…”
ေဒၚေကသီ ပစၥည္းမ်ားကိုသိမ္း၊ တံခါးကိုပိတ္ကာ ေနာ္ေနာ္ကို ဆရာႀကီးဦးေဖခင္ ေခၚေနေၾကာင္း သြားေျပာရန္ ထြက္ခဲ့
သည္…။ ေဒၚေကသီသည္ အပ်ဳိေပါက္ ကေလးငယ္မ်ားေနရာ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္…။ ေနာ္ေနာ္သည္ေတာ့
ေထြးငယ္လို ကံေကာင္းမည္ မဟုတ္…။ ဦးေဖခင္သည္ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း စားေနၿပီမို႔ အပ်ဳိစင္ ရိုးရိုးေလးမ်ားကို
သာႀကဳိက္သည့္ သူ႔မိတ္ေဆြ သူေဌးမ်ားထံ ေရာင္းမည့္ ပံုမရွိ…။ ထုိသူတို႔သည္ အပ်ဳိေလးမ်ားကို အရွက္ကုန္ေအာင္
အစံုလုပ္ခိုင္းၿပီးမွ အပ်ဳိရည္ကို အရယူျခင္းျဖင့္ အရသာခံတတ္ၾကသည္…။ လမ္းေပၚမွာ အခ်ိန္မေရြး ၀ယ္လို႔ရႏိုင္သည့္
အေတြ႔အႀကံဳရွိၿပီး မိန္းကေလးမ်ားကို မလိုခ်င္ၾက…။
“ေနာ္ေနာ္… ညည္းကို ဆရာႀကီးဦးေဖခင္က ရံုးခန္းကို ခ်က္ျခင္း လာဖို႔ ေခၚေနတယ္… ညည္းမေန႔က ေဒၚ၀င္းမ
အခန္းမွာ ေပါက္ကရလုပ္ အသံေပးတယ္ မဟုတ္လား… ဒဏ္ေပးဖို႔ပဲျဖစ္မယ္… ညည္း သင္ခန္းစာပဲ ယူမလား
ေနာက္ထပ္ပဲ ဆက္ဒဏ္ေပး ခံေနအံုးမလား စဥ္းစားေပေတာ့…”
ေဒၚေကသီသည္ ေျပာရင္း ကေလးမကို စိုက္ၾကည့္သည္…။ သူ႔အတြက္ စိတ္ထဲကေတာ့ မေကာင္း…။ သို႔ေသာ္
ဒီကိစၥသည္ သူ႔ေန႔စဥ္ဘ၀အတြက္ ဘာမွေတာ့ အေရးမပါလွေပ…။
ေနာ္ေနာ္သည္ အိပ္ယာထဲမွ တုန္႔ဆိုင္းတုန္႔ဆိုင္း ထလာရသည္…။ သူေတာ့ ဦးေဖခင္၏ ကာမက်ဴး
မည့္ဒဏ္ကို ခံရေပအံုးေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေနသည္…။ တစ္ခါက သူ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ ၿပီးသြားသည္အထိ လီးႀကီးကို
စုတ္ေပးခဲ့ရဘူးၿပီ…။ အရင္အပတ္ကလည္း ခံုတန္းရွည္ေပၚတြင္ ကိုယ္တံုးလံုး ေမွာက္ခိုင္း၊ ဖင္ကိုေျမွာက္ခိုင္းၿပီး သူ႔
အဖုတ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အပ်ဳိရည္ဖ်က္ခဲ့ဘူးၿပီ…။ ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ ဖင္ခ်ခံရမည္ဟုလည္း ေျပာလိုက္ေသး
သည္…။ သူလို ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ ဖင္ေပါက္ထဲ လီးႀကီးထည့္လိုးလို႔ရမယ္ လို႔ေတာ့
မယံုႏိုင္၊ သူ႔ဖင္ေပါက္သည္ ေသးေသးေလးျဖစ္ၿပီး သူေတြ႔ဘူးသည့္ ဦးေဖခင္၏ လီးႀကီးက အလြန္ႀကီးသည္ျဖစ္ရာ
ဘယ္လိုမွ မဆန္႔ႏိုင္ဟုသာ ထင္မိသည္…။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အ၀တ္အစားမ်ားကို ဆြဲျဖန္႔ သပ္ယပ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး
ဦးေဖခင္၏ အခန္းဖက္ သာသာေလွ်ာက္လာကာ တံခါးကို ေခါက္သည္…။
“လာလာ… ေနာ္ေနာ္ ၀င္ခဲ့… ငါ ေစာင့္ေနတာ…”
ဦးေဖခင္သည္ ပုဆိုးေအာက္မွ လီးႀကီးကို ပြတ္ေနရင္း ေနာ္ေနာ္ ၀င္လာသည္ကို ၾကည့္ေနသည္…။
“တံခါးပိတ္ၿပီး မင္းတုန္းခ်လိုက္…”
အမိန္႔ေပးသည္…။ ေနာ္ေနာ္သည္ ေထြးငယ္ႏွင့္ အရပ္အတူတူေလာက္ ရွိေသာ္လည္း က်န္တာဘာမွမတူ…။ေနာ္ေနာ္၏
ဆံပင္မ်ားသည္ မည္းညစ္ညစ္၊ ႏို႔ႀကီးမ်ားက အတန္ႀကီးၿပီး ဖင္ကေတာ့ ေလွ်ာသည္…။ သူသည္ အလိုးခံဖို႔ ေမြးလာ
သည္ ဟုသာ စဥ္းစားၿပီး ရသေလာက္ အျမတ္ထုတ္ဖို႔သာ ဦးေဖခင္ စဥ္းစားသည္…။
“ေဒၚ၀င္းမက မေန႔က သူ႔အတန္းထဲမွာ ညည္း စကားမ်ားတယ္လို႔ တိုင္တယ္ ဟုတ္လား… ဘာမွ အတြန္႔တက္ဖို႔
မစဥ္းစားနဲ႔… ဘယ္လို အေဆာ္ခံရမယ္ဆိုတာ နင္သိတယ္ မဟုတ္လား…”
ဦးေဖခင္ ေျပာရင္း ခုံကို စားပြဲမွလြတ္ေအာင္ ဆြဲထုတ္သည္…။ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ ေနာ္ေနာ္ ေမွာက္ဖို႔ ေနရာရေအာင္
ေျခေထာက္ကို ခ်ဲလိုက္ၿပီး ေမွာက္ခ်ဖို႔ လက္ျဖင့္ ျပသည္…။ ေနာ္ေနာ္သည္ ဦးေဖခင္၏ အမိန္႔စကားသံ အၾကားတြင္
ရွက္ေၾကာက္ျခင္းျဖင့္ ေခါင္းမ်ား ပူကနဲ ျဖစ္သြားသည္…။ သူ႔ဖင္ကို သံုးေလးရက္ ထိုင္လို႔မရေအာင္ ရိုက္အံုးေတာ့မည္
ထင္၏…။ ႀကိမ္လံုး ဆိုသည့္ စကားေတာ့ မၾကားရသျဖင့္ နည္းနည္းမ်ား သက္သာေလမလားေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္
သည္…။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ… ဆရာႀကီး ရွင့္…..”
ဦးေဖခင္နား တိုးကပ္သြားၿပီး ေပါင္ေပၚတြင္ အသာေလး ေမွာက္ခ်လိုက္ရသည္…။ သူ႔ေခါင္းသည္
ၾကမ္းျပင္သို႔ စိုက္ေနၿပီး တင္ပါးမွာ ေပါင္ေပၚတြင္ ဖင္ဘူးေတာင္း ေထာင္ေပးသလို ျဖစ္ေနသည္…။ ဦးေဖခင္၏ လီးႀကီး
ေတာင္ေနသည္ကို သူမ၏ ဗိုက္တြင္ သိေနရသည္…။ သူမ၏ ေက်ာေပၚတြင္ သူ႔လက္ျဖင့္ ပြတ္ကာ အရသာယူရင္း
ဖင္ကို ပြတ္ေနေၾကာင္း ခံစားမိသည္…။ လံုခ်ည္ကို လွန္တင္လိုက္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားလိုက္တာ
ခံရသည္ေသာအခါ ကိုယ္ကို က်ဳံ႕လိုက္မိသည္…။ လံုခ်ည္မွာ ခါးအထိ အတြင္းခံေပၚေအာင္ ဆြဲလွန္ထားခံလိုက္ရၿပီး
ေျပာင္ရွင္းေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို လက္ျဖင့္ ပြတ္သတ္ျခင္း ခံေနရၿပီ…။ ဦးေဖခင္သည္ ေနာ္ေနာ္၏ ေခ်ာမြတ္ေသာ
အသားကို အရသာခံ၍ ေနရင္း လံုခ်ည္ကို ခါးအထိ ဆြဲလွန္ေသာအခါ အတြင္းခံ ေကာဆက္ရွင္မွီးသည္ ရင္ဘတ္မွ
ေပါင္ၾကားထိ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း သတိထားမိသြားသည္…။
“ဒီဟာႀကီး ၀တ္ထားလို႔ေတာ့ နင္နဲ႔ မျဖစ္ဘူး…. ငါက ဖင္လွန္ရိုက္မွာ… အဲေတာ့ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး အ၀တ္ေတြ အားလံုး
ခၽြတ္လိုက္စမ္း ေနာ္ေနာ္….”
ေနာ္ေနာ္ ေတြေနသည္…။ ဤအမိန္႔သည္ သူ႔အတြက္ တုန္လႈပ္မႈကို ပိုတိုးေစသည္…။ သူ ကိုယ္တံုးလံုး
ျဖစ္ရေတာ့မည္…။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ သူ မတ္တတ္ရပ္၍ အ၀တ္မ်ားကို ခၽြတ္ခ်ပစ္ရသည္…။ ၿပီးေတာ့ ခဏရပ္ေနသည္…။
ထို႕ေနာက္ တစ္စတည္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာ ရွင္မွီးအတြင္းခံကို ဆက္ခြ်တ္ရသည္…။ သူ႔ရင္သားမ်ားသည္ ၾကပ္တည္းစြာ
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရာမွ လြတ္ထြက္သြားသည္…။ အစကို ဆြဲခ်သည္ႏွင့္ အဖုတ္လည္း ေပၚလာေတာ့သည္…။ အားလံုးကို
ၾကမ္းေပၚသို႔ ခြ်တ္ခ်ၿပီးေသာအခါ လက္တစ္ဖက္က ရင္ဘတ္ေပၚ ေနာက္တစ္ဖက္က အဖုတ္ကို ဖံုးဖို႔ ႀကဳိးစားသည္…။
ေခါင္းကို ငံု႔ထားသည္…။ ဦးေဖခင္၏ မ်က္လံုးမ်ားကို သူ ရင္မဆိုင္ခ်င္…။
“မတ္တတ္ ဆန္႔ဆန္႔ရပ္ၿပီး… လက္ေတြကို ေဘးခ်ထားစမ္း… နင့္ကိုယ္လံုးက လွေတာ့ ငါ ေသခ်ာ ၾကည့္လို႔ရေအာင္…”
ေနာ္ေနာ္၏ လက္မ်ား ေဘးသို႔ ခ်လိုက္ရသည္…။ ရင္သားမ်ားသည္ ႀကီးေသာ္လည္း တင္းေနသည္…။ အတန္ႀကီးေသာ
ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားမွာ အခန္းတြင္း ေလေအးေၾကာင့္ ေထာင္မတ္၍ေနသည္…။
“ေျခေထာက္ေတြကို ခ်ဲလိုက္….”
အမိန္႔အရ ေနာ္ေနာ့္ ေျခေထာက္မ်ား ခ်ဲလိုက္ရေသာအခါ အဖုတ္၀သည္ ၿဖဲၿပီး ျဖစ္သြားသည္…။ ေနာ္ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္
ရွက္ရိပ္ႏွင့္ ရဲေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း သူ႔လီးေတာင္လာသည္…။
“တံုးလံုးေနရတာ ရွက္မေနပါနဲ႔ဟ… ညည္းက ကိုယ္လံုးလွတာပဲ… ခြ်တ္ၾကည့္ရတာ ငါေတာင္ သေဘာက်သြားၿပီ…
ကဲ…. ခုနအတိုင္း ျပန္ေနေတာ့…..”
ေနာ္ေနာ္သည္ ဦးေဖခင္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ေမွာက္ရျပန္သည္…။ ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ သူမ၏ အကာမပါ
ေတာ့ေသာ ရင္သားမ်ားသည္ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားကို ထိလ်က္ေနသည္…။ ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးက သူမဗိုက္ေျပာင္
ေျပာင္ကိုထိုးမိေနသည္…။ လက္မ်ားျဖင့္ ျပန္ပြတ္လာတာကို ခံစားရသည္…။ တင္သားမ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သျဖင့္
ရဲလာသည္…။ လက္တစ္ေခ်ာင္းသည္ ဖင္ၾကားထဲသို႔ တိုး၀င္လာသျဖင့္ ဖင္ကို ရႈံ႕ထားမိသည္…။
“ျဖန္း………..”
အသံသည္ တစ္ခန္းလံုး ၾကားရေအာင္ က်ယ္သည္…။ ဦးေဖခင္သည္ ေနာ္ေနာ္၏ ညာဖက္တင္ပါးကို အရမ္းနာေအာင္
လက္ျဖင့္ လႊဲရိုက္လိုက္ၿပီး ဖင္ရႈံ႕ထားျခင္း ရွိမရွိ ျပန္ၾကည့္သည္…။ ထို႔ေနာက္ ဘယ္ဖက္တင္ပါးကို လႊဲရိုက္ျပန္သည္။
တျဖန္းျဖန္း အသံမ်ား တစ္ခန္းလံုး ဆူသြားသည္…။ သူမ၏ ညည္းသံႏွင့္အတူ တင္ပါးမ်ား ရဲတြတ္လာသည္ကို ဦးေဖခင္
ျမင္ေနရသည္…။
“ဆရာႀကီးရယ္…. အရမ္းနာတယ္….. ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေနာ္…..”
သူမ တိုးတိုးေတာင္းပန္သည္…။ ေတာင္းပန္လို႔ မရမွန္းလည္း သူမသိသည္…။ ရိုက္လိုက္တိုင္း သူမဗိုက္ကို ထိုးေနေသာ
လီးႀကီးက တင္းကနဲ ျဖစ္သြားမွန္း သတိထားမိသည္…။ ခုလို ရိုက္ရတာ သူေက်နပ္ေနပံုရသည္…။ ဘယ္တစ္လွည့္
ညာတစ္လွည့္ ရိုက္ခ်က္မ်ားက ဆက္၍ က်ေရာက္လာသည္…။ တစ္ခ်က္ထက္ တစ္ခ်က္ ပိုအားပါလာသည္…။ ပို၍ စပ္
နာလာရင္း ဗိုက္ကို ထိုးေနေသာ လီးႀကီးက ပိုတင္းလာေနရင္း သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ သူမ လိမ္တြန္႔ေနသည္…။ ဦးေဖခင္
သည္ သူ႔ေရွ႕မွ လႊဲရိုက္ခံေနရေသာ ကိုယ္တံုးလံုးမေလးဗိုက္က သူ႔လီးႀကီးကို ပြတ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနတာကို ဖီးလ္
တက္ေနသည္…။ ၁၅ ခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ ရိုက္ၿပီးေသာအခါမွ ခဏနားလိုက္သည္…။ ဖင္ကို ရိုက္ခံရတာ ရပ္သြား
ေသာအခါ ေနာ္ေနာ့္ဖင္သည္ မီးေလာင္သကဲ့သို႔ ပူေနၿပီ…။ သူမ ညည္းတြားရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနသည္…။ ပူေန
ေသာ တင္ပါးမ်ားကို ဆက္အပြတ္ခံရေသာအခါ အရမ္းစပ္သည္…။ ဦးေဖခင္၏ လက္မ်ားသည္ စားပြဲေပၚမွ အုန္းဆီ
ပုလင္းကို လွမ္းယူလိုက္သည္…။ ပုလင္းကို ဖြင့္ၿပီး သူ၏ အသားေျပာင္ေျပာင္ေပၚသို႔ တစ္စက္ခ်င္း ခ်သည္…။ စပ္ေန
ေသာ အသားေပၚသို႔ ဆီျဖင့္ ပြတ္ေပးေနသည္…။
“ဖင္ကို ရႈံ႕မထားနဲ႔ ေလွ်ာ့ထားစမ္း… ငါ ဆက္ရိုက္လိုက္ရမလား….”
ေနာ္ေနာ္ ဖင္ကို ဆန္႔ေပးလိုက္ရသည္…။ သူ၏ ဆီစြတ္ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ဖင္ၾကားသို႔
စမ္း၀င္သြားသည္…။ ဖင္၀ကို ပြတ္လိုက္ေသာအခါ သူမ အသာဖင္ရႈံ႕လိုက္ျပန္မွန္း သတိထားမိသည္…။
“ငါ ေနာက္ဆံုးသတိေပးတာေနာ္… ေနာ္ေနာ္… ဖင္ကို ေလွ်ာ့ထားစမ္း….”
ေနာ္ေနာ္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရၿပီး လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ဖင္ၾကားထဲသို႔ တိုး၀င္ကာ တင္ပါးႏွစ္ခုကို ဆြဲခ်ဲ႕သြားသည္…။
ဖင္အၿဖဲခံရသည္ႏွင့္ ေနာ္ေနာ္ အရမ္းရွက္ေနသည္…။ ေလေအးတိုးမႈေၾကာင့္ ဖင္၀ ၿဖဲခံထားရမွန္း သိေနရသည္…။
ဆီမ်ား ပိုစိုလာၿပီး ဖင္၀ကို အသာထိုးထည့္လိုက္ေသာ လက္ေခ်ာင္းသည္ စြပ္ကနဲ အတြင္းထဲထိ တိုး၀င္သြားသည္…။
ဦးေဖခင္၏ လက္ေခ်ာင္းကို သူမဖင္က ညွစ္လိုက္သည္…။ ျပဳတ္တူႏွင့္ ညွပ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္…။ ဖင္ထဲသို႔ လီးထိုး
ထည့္ပါက မည္သို႔ ခံစားရမည္ကို သူ စဥ္းစားမိေနသည္…။ ဒီညေတာ့ ဒီကေလးမဖင္ကို ခ်ရမည္…။ ဖင္အတြင္းထဲသို႔
နက္နက္ ႏႈိက္လိုက္ေသာအခါ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ တြန္႔သြားမွန္း သိေနသည္…။ သူမကိုယ္ကို တင္းလိုက္ျပန္ၿပီ…။
“ေလွ်ာ့ထား ေနာ္ေနာ္…. ငါ နင့္ဖင္ကို ဖြင့္ေပးေနတာ…. ငါ့လီး ထည့္လို႔ရသြားေအာင္…. ခုေန နင္သည္းမခံရင္ ခဏေန
လီးနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ နင္ ကြဲသြားမယ္….”
ဖင္ထဲသို႔ လက္ထည့္ခံေနရသည္မွာ အခံရ ဆိုးလွသည္….။ ေပါင္ေပၚတြင္ တြန္႔လိန္၍ေနသည္…။ ဒီလို
တြန္႔သည္ကပင္ သူ႔အတြက္ ဇိမ္က်ေအာင္ လီးႀကီးကို ဗိုက္ႏွင့္ ပြတ္ေပးသလို ျဖစ္ေနသည္…။ လက္ေခ်ာင္းတစ္ဆံုး
၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ မသက္မသာ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္…။ လက္တစ္ေခ်ာင္း မွသည္ ႏွစ္ေခ်ာင္း
ျဖစ္လာၿပီး ဖင္၀ကို ဆြဲၿဖဲေသာအခါ….
“အရမ္းနာတယ္….. ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာႀကီးရယ္……”
ဟု ေတာင္းပန္ရျပန္သည္….။ လက္မ်ားသည္ ဖင္ထဲသို႔ ေျမြ၀င္ထြက္ ေနသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္…။ ဖင္ထဲသို႔ ဆီေတြ
အေတာ္ေလး ၀င္ကုန္ၿပီ…။ ဦးေဖခင္သည္ သူမ ႏႈတ္ဖ်ားမွ အားကနဲ ထြက္ေအာင္ ျပင္းျပင္းနက္နက္ တစ္ခ်က္စိုက္သြင္း
လိုက္ၿပီး လက္ကို ျပန္ႏႈတ္ယူလိုက္သည္…။
“ကဲထစမ္း…. ငါ့ကို ေက်ာေပးၿပီးရပ္…”
ေနာ္ေနာ္သည္ ဦးေဖခင္၏ ေရွ႕တြင္ ေက်ာေပးၿပီး ရပ္ေနရသည္။ ဦးေဖခင္က သူမ၏ ေပါင္မ်ားကို
ဆြဲယူၿပီး သူ႔ဖက္ တိုးကပ္သည္…။ သူ႔ေပါင္မ်ားကို ေက်ာေပးလ်က္ ခြေစၿပီး ေျခေထာက္ကို ၃ေပခန္႔ ဆြဲကားလိုက္
သျဖင့္ သူမ ေပါင္မ်ားၾကားသို႔ မာေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးႏွင့္ ထိုးမိသြားသည္…။ လီးႀကီးသည္ ေပါင္ၾကားတစ္ေလွ်ာက္
ေလွ်ာက္သြားေနသည္…။ ေျခေထာက္မ်ား ၿဖဲကားထားရသျဖင့္ ဖင္၀ ဟၿပဲေနေသာ ေနာ္ေနာ္ကို ဦးေဖခင္ ေပါင္ေပၚသို႔
အသာ ဆြဲခ်သည္…။
“ဖင္၀ကို ေလွ်ာ့ထားေနာ္ ေနာ္ေနာ္… ဒါဆို နင္အေတာ္ေလး သက္သာမယ္…”
အ၀င္ေခ်ာေစရန္ သူ႔လီးႀကီးကို ဆီျဖင့္ ပြတ္လိမ္းသည္…။ သူ႔လီးထိပ္ႀကီးကို သူမဖင္၀က အသာေလးၿမဳိေနသည္ကို
ခံစားၾကည့္ေနသည္…။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္သြားေနၿပီ…။ ေနာ္ေနာ္သည္ သူ႔ကို ဆြဲႏွိမ့္ခ်ခံရေသာေၾကာင့္ ဖင္ထဲသို႔
လီးႀကီး ၀င္လာေနမွန္း အထိတ္တလန္႔ သိေနရသည္…။
“ဖင္ကို မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာႀကီးရယ္…. အဖုတ္ထဲပဲ ခ်ပါလားဟင္…. ဘာမ်ားထူးလို႔လဲ….”
သူ ေၾကာက္လန္႔စြာ ေအာ္သည္…။ ဦးေဖခင္ သူ႔စကားကို အေလးထားမည္ဟု ထင္ပံုရသည္…။ ဖင္၀သို႔ ထုိးေနေသာ
လီးႀကီးလက္မွ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ေျပာမိသည္…။ သူ႔လက္မ်ားကေတာ့ ဖင္ထဲသို႔ လထစ္ႀကီး ၀င္သြားေအာင္ ဆြဲခ်
ေနသည္…။ ေနာ္ေနာ္ ရုန္း၍ မရ….။
“မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္…. အရမ္းနာတယ္…..”
သူမ၏ မ်က္ရည္မ်ား ဒေရာေသာပါး က်ဆင္းလာသည္…။ ဦးေဖခင္သည္ ေနာ္ေနာ္ကို ဖင္၀ထဲ ထည့္ခံထားရသည့္
အေနအထားတြင္ ခဏေလး အနားေပးလိုက္သည္…။ သူမသည္ ထိုင္တစ္၀က္ ထတစ္၀က္ ျဖစ္ေနသည္…။ ဖင္ေခါင္း
က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ လီးႀကီးႏွင့္ ထိုးၿဖဲခံထားရသည္…။ ခုဆိုလွ်င္ လထစ္ႀကီးသာ ၀င္ေသးသည္…။ အျပင္ ၆လက္မ
ေလာက္ က်န္ေနေသးေၾကာင္း သူမသိသည္…။ သူသည္ ကေလးမ၏ အသားမ်ားကို ပြတ္သတ္ေပးေနရင္း အသာ
ဆြဲႏွိမ့္ခ်ေတာ့သည္…။ ဖင္ထဲရွိ အပူေငြ႔က လီးႀကီးကို ေႏြးေတးေတး ျဖစ္ေစမႈကို ဇိမ္ယူေနသည္…။
“ကဲ…. အေတာ္ေလး၀င္သြားၿပီ… ငါ့လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလံုး ၀င္ေအာင္ထည့္ရမယ္…. ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆက္ထိုင္စမ္း
ေနာ္ေနာ္…..”
တစ္ကိုယ္လံုးကို လႈပ္ခံေနရရင္း ေနာ္ေနာ္ ငိုေနသည္…။ လက္ျဖင့္ သူ႔ကိုယ္လံုးကို ဆြဲခ်ခံရေသာအခါ
ဖင္ထဲသို႔ စို႔ႀကီး ထိုးခံရသလို နာက်င္ရသည္…။ လီးႀကီးေပၚမွ အေၾကာမ်ား အဖုအထစ္မ်ားကို သူ႔ဖင္က သိေနသည္…။
သူ႔ကို ဆြဲခ်လိုက္ မတင္လိုက္လုပ္သည္…။ ထို႔ေနာက္ ပိုနိမ့္ေအာင္ ဆြဲခ်သည္…။ အေရျပားမ်ား ၿပဲစုတ္ကုန္သလို ခံစားရ
သည္…။ စိုေနသလိုလည္း ခံစားရသည္…။ ဆီေတြ စိုေနတာလား သူမ၏ ေသြးေတြလား သူမသိ…။ ဖင္ထဲသို႔ နက္နက္
စိုက္ေအာင္ ဆြဲခ်ခံရသည့္ အခါတိုင္း ေနာ္ေနာ္ စူးေနေအာင္ ေအာ္သည္…။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူသည္ လီးႀကီးတစ္
ေခ်ာင္းလံုး စိုက္၀င္လ်က္ ဦးေဖခင္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္မိေနေၾကာင္း သတိထားမိသည္…။
“ခဏေလး ေနပါအံုး…. ဆရာႀကီးရယ္…. လႈပ္လိုက္တာနဲ႔ နာလြန္းလို႔ပါ….”
ၿငိမ္ထိုင္ေနရေသာအခါ နည္းနည္းသက္သာသည္…။ ဖင္ထဲတြင္ လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလံုး ၀င္ေနသည္ကို မႏွစ္မ်ဳိ႕ေသာ္
လည္း ဆြဲထုတ္ ခံရသည္ထက္ေတာ့ သက္သာပါေသးသည္…။ ဦးေဖခင္သည္ သူ႔လီးႀကီးကို ေနာ္ေနာ္၏ ဖင္ေခါင္း
တေလွ်ာက္ ႏွိပ္နယ္ေပးေနသလို ခံစားရျခင္းအား ေက်နပ္လ်က္ ရွိသည္…။ ဖင္၀ ၾကြက္သားမ်ားက သူ႔လီးအား
တြန္းထုတ္ ညွစ္ေပးေနသည္…။ သူ႔လက္မ်ားက ေနာ္ေနာ့္ ႏို႔ေတြကို ပြတ္သတ္ေနသည္…။ ႏို႔သီးေခါင္းကို ညွစ္ျခင္း၊
ေခ်ေပး လိွမ့္ေပးျခင္း တို႔ျဖင့္ ႏို႔သီးမ်ား မာလာေအာင္ လုပ္သည္…။ ေနာ္ေနာ္သည္ သူမ၏ အပ်ဳိႏို႔ ႏုႏုေလးမ်ားအား
နာက်င္ေအာင္ ညွစ္ခံရသျဖင့္ ရုန္းသည္…။ ဖင္ထဲသို႔ လီးႀကီးက ပို၍ ေဆာင့္၀င္လာသည္…။ ႏို႔ကနာလိုက္ ဖင္က
နာလိုက္ ျဖစ္ေနရသည္…။
(ဆက္ရန္)
ဆံပင္ညိဳညိဳေလး ( 1)
KoPaw
၁၉၃၃ ခုႏွစ္၏ ေအးျမေသာ ေဆာင္းညတြင္ ျဖစ္ပါသည္…။ မီးလင္းဖိုမွ လြန္႔လူးေသာ မီးေရာင္သည္
ျဖာက်လ်က္ ရွိေနသည္…။ ၁၈ ႏွစ္ သမီးေလး ေထြးငယ္သည္ ခိုက္ခိုက္တုန္လ်က္ရွိသည္…။ ေဆာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္၊
ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေၾကာင့္တည္း…။ သူမတစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အ၀တ္အစားမရွိ၊ မီးေရာင္သည္ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ေျပးလ်က္၊
ေမႊ႔ယာခံုႀကီးေပၚတြင္ ေကြးေကြးေလး၊ ခံုေပၚတြင္ ဒူးေထာက္လ်က္သားမွ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းသည္ ခံုေနာက္မွီ
အထက္တြင္ တြဲေလာင္းျဖစ္လ်က္ရွိသည္…။ သူမ၏ ရင္သားမ်ားသည္ တြဲေလာင္းျဖစ္လ်က္၊ ေျခေထာက္မ်ားသည္ ခံု
လက္ရမ္း တစ္ဖက္စီတြင္ က်ဲကားလ်က္၊ သူ႔အဖုတ္ႏွင့္ တင္ပါးတို႕သည္ ၿဖဲထားသလို ျဖစ္ေနေၾကာင္း ခံစားမိရသည္…။
သူမသည္ ကိုယ္တံုးလံုး ျဖစ္လ်က္ရွိသလို အားကိုးရာလည္း မဲ့လ်က္ရွိသည္…။ မျမင္ရေသာ္လည္း ေနာက္ေက်ာဖက္
တြင္ သူ႔အလုပ္ရွင္ျဖစ္သူ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္၏ အ၀တ္အစားမ်ား ခၽြတ္ခ်ပစ္ေနသံကို ၾကားေနရသည္…။ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္
အိမ္တြင္ အိမ္ေဖာ္အျဖစ္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွ ေရာက္လာသည္မွာ တစ္လသာ ရွိပါေသးသည္…။ ထိုစဥ္က သူမသည္
ကံေကာင္းသူ တစ္ဦးဟု ထင္ခဲ့မိသည္…။ ခန္းနားေသာ အိမ္ႀကီး၊ အခန္းႀကီးမ်ားအား သန္႔ရွင္းျပင္ဆင္ရမည္ဟု ဂုဏ္ယူ
ခဲ့ရသည္…။ အစားအေသာက္မ်ားက ေကာင္းမြန္သလို ေနထိုင္ရပုံကလည္း သူႀကံဳခဲ့ဘူးသည့္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းႏွင့္ မယွဥ္
သာေအာင္ ျမင့္မားလွေပသည္…။ ဤသို႕ေသာ အလုပ္မ်ဳိးကို ရခဲ့သည္မွာ သူမကံႀကီးေပလို႕သာ…။ စီးပြားပ်က္ကပ္
အတြင္း ဆင္းရဲျခင္းအနာကို ခံစားၾကရသူမ်ားအလယ္ သူကား ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ဟု ဆိုရမလို၊ သူႏွင့္အတူ မိဘမဲ့
ေက်ာင္းတြင္ ေနခဲ့ၿပီး ၁၈ႏွစ္ ျပည့္သြားသူတို႕အဖို႕ ကံဆိုးမႈမ်ား ဆက္တိုက္ ႀကံဳၾကရခ်ိန္တြင္ သူ႕ဘ၀က အေပၚစီး
ေရာက္ခဲ့သည္…။ ဤသို႔ျဖင့္ သူသည္ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္၏ အပ်ဳိရည္ဖ်က္မႈကို ကိုယ္တံုးလံုး ေစာင့္ေနရေသာ အျဖစ္သို႔
ေရာက္ခဲ့ေပသည္…။
အမွန္ကေတာ့ သူ အလုပ္စ၀င္သည္မွသည္ အဆုိးမွပို၍ ဆိုး ဆိုး လာျခင္းပင္ျဖစ္သည္…။ အစမွာေတာ့
တကိုယ္လံုး အ၀တ္အစားမပါသလို စူးစူးရဲရဲ အၾကည့္ခံရရာ မွသည္ သူအလုပ္လုပ္ေနစဥ္ မေတာ္တဆ ထိမိေတြ႔မိသည္
သို႕ ေျပာင္းလာခဲ့သည္…။ ဖန္ခြက္ကြဲသည္ကို ဒဏ္ေပးရာမွ သူမ၏ ဖင္ပိုင္းတစ္ခုလံုး သူ႔ေပါင္ေပၚသို႔ တင္ကာ အတြင္းခံ
ေပၚသည္အထိ လံုခ်ည္ကို လွန္၍ အရိုက္ခံရသည့္ အခါ ဗိုက္ကို မာေတာင္ေနေသာ သူ႔ပစၥည္းျဖင့္ ထိုးထားျခင္း
ခံရသည္…။ ေန႕စဥ္ပင္ သူ၏ လုပ္ရပ္မ်ားက တစ္ေန႔တျခား သိသာလာကာ ညအခ်ိန္မ်ားကေတာ့ျဖင့္ အဆိုး၀ါးဆံုးပင္
ျဖစ္သည္…။ သူမကို စာၾကည့္ခန္း အတြင္းသို႔ေခၚသည္…။ ညအိပ္ အ၀တ္ရွည္ကို ၀တ္ထားေသာ္လည္း ယင္းေအာက္
တြင္ ကိုယ္တံုးလံုး ျဖစ္ေနမွန္း မၾကာခင္ ေတြ႔ရသည္…။ သူ႔ေရွ႕တြင္ သူမကို ရပ္ေနခိုင္းကာ ကိုယ္လံုးကို ပြတ္သတ္
သည္…။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ႔ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ခိုင္းကာ လရည္ ထြက္သည္အထိ အစုတ္ခိုင္းသည္…။ ယခုညေတာ့
ျဖင့္ သူမသည္ ခံုေပၚတြင္ ကိုယ္တံုးလံုး ကုန္းေနရၿပီ…။ ဒီည သူ႔ကို လိုးေတာ့မည္ဟုလည္း ႀကဳိေျပာထားသည္…။ သူမ
ေနာက္ေက်ာတြင္ ရပ္လွ်က္ ၿဖဲထားေသာ သူ႔အဖုတ္ကို ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးႏွင့္ ပြတ္၍ေနသည္…။ သူ႔အပ်ဳိရည္ကို
လံုး၀ပ်က္စီးသြားေအာင္ အပ်ဳိေမွးကို ေဖာက္၍ ထိုးထည့္လိုက္သည့္အခါ ေအာ္ငိုမိသည္…။ သူ႔ပါးစပ္မွ ညည္းညဴသံမ်ား
ထြက္လာသည့္ တိုင္ေအာင္ သူမ၏ ေသြးမ်ားႏွင့္ ေခ်ာေမြ႔ေစသြားေသာ အဖုတ္အတြင္းသို႔ စကာ လိုးေနေလၿပီ…။
ေထြးငယ္သည္ ငါးေပ ငါးလက္မေက်ာ္ အရပ္ရွိသည္ ျဖစ္ရာ မိန္းကေလးထဲတြင္ အတန္ျမင့္သည္…။
ဆံပင္ညဳိညဳိ ရွည္ရွည္မွလြဲ၍ သူ႔တြင္ ထူးျခားေသာ သြင္ျပင္ မရွိလွပါ…။ ယခုေတာ့ ယင္းဆံစမ်ားသည္ သူမ၏ ခါးကို
ေက်ာ္ကာ တင္ပါးေပၚထိ ဖံုးလ်က္ရွိသည္…။ ေထြးငယ္၏ ဘ၀တြင္ ပိုင္ဆိုင္သည့္ အရာဆို၍ ဆံပင္ရွည္ကိုသာ ျပရေပ
မည္…။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းတြင္ အစားအေသာက္ ခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ကိုယ္လံုးက ေသးသြယ္သည္…။ သူ႔ရင္သားမ်ား
သည္ ေသးငယ္ေသာ္လည္း မာက်စ္သည္…။ ႏို႔သီးမ်ားမွာ ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ လက္သန္းဖ်ားခန္႔ရွိမည္…။ ခါးေသးၿပီး လံုး၀န္း
က်စ္လ်စ္ေသာ တင္ပါးမ်ားရွိသည္…။ နီညဳိေရာင္ အေမႊးမ်ားက သူ႔အဖုတ္ေလးကို ၀န္းရံထားသည္…။ အဆိုးႏွင့္ စခဲ့
သည့္ ေထြးငယ္၏ ဘ၀က ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္တိုင္ေအာင္ ထူးၿပီး ေကာင္းလာခဲ့သည္ကို မေတြ႔ရ…။ ၃ႏွစ္ သမီးအရြယ္တြင္
သူ႔မိဘႏွစ္ပါးလံုး မီးထဲပါသြားခဲ့သည္…။ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကလည္း မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ အစိုးရလက္ထဲသို႔ ထိုးအပ္
လိုက္ၾကသည္…။ ယင္းမွသည္ သူသည္ မိဘမဲ့မိန္းကေလးေက်ာင္း အဆင့္ဆင့္ကို ေျပာင္းေရြ႕လာခဲ့ရရာ ကေလး
ေမြးစားလိုသည့္သူမ်ား၏ လာေရာက္ ၾကည့္ရႈျခင္းကို တစ္ခါတစ္ရံ ႀကံဳရေသာ္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ား မိသားစုမ်ားက
ေမြးစားလိုသည္မွာ ႏို႔စို႔ကေလးအရြယ္သာ ျဖစ္ၿပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ မဟုတ္ၾကရာ အရြယ္ေရာက္ လာသည္ႏွင့္
အမွ် ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နည္းပါးလာခဲ့သည္…။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရး က်သည္ႏွင့္အမွ် မိဘမဲ့ေက်ာင္းေန ဘ၀ကလည္း
ၾကပ္တည္း လာသည္…။ နဂိုကမွ အစားအေသာက္ ပါးရွားေသာ ေက်ာင္းတြင္ ပို၍ပင္ ေလ်ာ့နည္းလာသည္…။ ကိုယ့္က
ေလးကိုယ္ မေကြ်းႏိုင္ေတာ့ေသာ မိသားစုမ်ား တိုးလာသည္ႏွင့္အမွ် အေဆာင္အခန္းမ်ားတြင္ လူဦးေရမ်ားလာကာ ၂၀
ဆန္႔ေသာ အခန္းတြင္ ၃၀ ေနရသည္…။ ကေလးငယ္မ်ားကို အႀကီးမ်ားႏွင့္ တြဲအိပ္ေစသည္…။ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္သည္ႏွင့္
အစိုးရက ေထာက္ပံ့မႈ ရပ္ဆိုင္းလိုက္သည္ျဖစ္ရာ ရက္စက္ေသာ ေလာကအတြင္းသို႔ လႊတ္လိုက္ျခင္း ခံရေတာ့သည္…။
စီးပြားပ်က္ကပ္ ဆိုးရြားလာသည္ႏွင့္အမွ် အလုပ္လက္မဲ့ တိုးပြားလာကာ အသက္ေမြးပညာ နည္းပါးသူတို႔သည္
ျပည့္တန္ဆာမ်ား အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားၾကေတာ့သည္…။
ေထြးငယ္ကေတာ့ သူ႔ဘ၀က ေနာက္ဆံုးတြင္ အေကာင္းသို႔ ေရာက္လာၿပီဟု ထင္ခဲ့သည္…။ လြန္ခဲ့
ေသာလက သူမ၏ ၁၈ ႏွစ္ ေမြးေန႔မတိုင္ခင္ တနလၤာ တစ္ရက္မွ စခဲ့သည္…။ အေဆာင္ထဲက အမ်ားပင္ သူတို႔ ၁၈ ႏွစ္
ျပည့္မည့္ေန႔ကို ေတြးေၾကာက္ၾကသလိုပင္ ေထြးငယ္လည္း ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့သည္…။ မိန္းမေဆာင္က သူ႔ကို ပညာသင္ေပး
ခဲ့ေသာ္လည္း အသက္ေမြးႏိုင္မည့္ တစ္ခုခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ တတ္ခဲ့သည္လည္း မဟုတ္ပဲ အျပင္ေလာကသို႔ ၀င္ရေတာ့
မည္ မဟုတ္ပါလား…။ ေထြးငယ္သည္ ရံုးခန္းက အေခၚခံရၿပီ…။ ဦးေဖခင္သည္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၅ ႏွစ္
ၾကာခဲ့ၿပီ…။ သန္႔ရွင္းေရးမ်ားပင္ မိန္းကေလးမ်ားျဖစ္ေသာ ဤတ၀န္းလံုးတြင္ သူသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက်ာ္း
ျဖစ္သည္…။ ဗိုက္ေခါက္ထူထူ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ၄၅ ႏွစ္ အရြယ္ခန္႔ရွိမည့္ ဦးေဖခင္အတြက္ေတာ့ အစားအေသာက္
ႏြမ္းပါးသည္ မရွိေပ…။ အေဆာင္မွာသာ အစာျပတ္ခ်င္ျပတ္မည္…။ သူကေတာ့ လစာအေထာက္အပံ့ နည္းသည္ကို
အေၾကာင္းျပ၍ ေက်ာင္းစားစရိတ္မ်ားမွ ျဖတ္ယူထားသည္…။ ခ်မ္းသာေသာ တကိုယ္ရည္ တကာယမ်ားထံ မိန္းကေလး
မ်ားဆက္သြင္းသည့္ အလုပ္ျဖင့္လည္း ပိုက္ဆံရွာသည္…။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရး ၾကပ္သည္ ဆိုေသာ္လည္း အလြန္အမင္း
ၾကြယ္၀ေနသူမ်ားက ရွိေနသည္…။ အိမ္ေစမ်ားျဖင့္ သူတို႔၏ ခ်မ္းသာမႈကို ျပသၾကရံုသာမက သူတို႔ေမြးထားေသာ
အိမ္ေဖာ္မ်ားျဖင့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ဧည့္ခံၾကသည္…။ ၾကာလာလွ်င္ အရသာ ပ်က္သြားႏုိင္သည္ျဖစ္ရာ အပ်ဳိႏုႏု
ထြတ္ထြတ္ေလးမ်ား အၿမဲလိုေနသည္…။ ဦးေဖခင္၏ မိဘမဲ့ေက်ာင္းသည္ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားႏွင့္ မထိေတြ႔ႏိုင္ေအာင္
ထိန္းထားေပးသည္ ျဖစ္ရာ သူတို႔ အႀကဳိက္မ်ားကို ေမြးေပးႏိုင္သည္…။ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ ကာမကိစၥ ဆို၍
အျမင့္ဆံုးမွာ အႀကီးမ်ားက အငယ္မ်ားကို သင္ေပးတတ္ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ျခင္းမွ်ေလာက္သာ တတ္ၾက
သည္…။
ဦးေဖခင္သည္ သူ႔လုပ္သက္တေလွ်ာက္ ယင္းသူေဌးမ်ား လိုခ်င္ေသာ အေနအထားမ်ားကို ဖန္တီးေပး
ႏိုင္ခဲ့သည္…။ ေထြးငယ္ကို မႏွစ္ကစ၍ သတိထားမိလာသည္…။ သူမ၏ ဆံပင္ညဳိညဳိေလးသည္ သူ႔ေက်းဇူးရွင္
ေဖာက္သည္မ်ားအတြက္ အႀကဳိက္ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္…။ သူသည္ တစ္ခါတေလ ေထြးငယ္ကို ကိုယ္တံုးလံုးႏွင့္ ဆံပင္မ်ား
တင္ပါးေပၚ ဖံုးလွ်က္၊ နီညဳိေရာင္ ေစာက္ေမႊးမ်ားက အဖုတ္ပတ္လည္ ၀န္းရံလ်က္ ျမင္ၾကည့္ဘူးသည္…။ ကေလးမကို
သူသည္ ဦးဆံုးလိုးရသူ ျဖစ္ခ်င္သည္…။ သို႔ရာတြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္အတြက္ သူ႔ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေပးမည့္
သူမ်ားကလည္း ရွိေနေပသည္…။ သူ႔ဆႏၵကို ျဖည့္ေပးမည့္ အပ်ဳိမငယ္မ်ားစြာက အရန္သင့္ ရွိေနေပသည္…။ သူ႔တြင္
အာသာေျဖစရာ တစ္ေယာက္ေတာ့ အၿမဲရွာထားသည္…။ ရံုးခန္းသို႔ တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ေခၚကာ ေက်ာင္းတြင္း
အမွား တစ္ခုခုေၾကာင့္ ဒဏ္ေပးရာမွ စ၍ လိုင္းသြင္းယူသည္…။ ရံုးခန္းတံခါးကိုပိတ္၊ အ၀တ္အစားမ်ားခၽြတ္ၿပီး ခံုေပၚတြင္
ကုန္းခိုင္းၿပီး ႀကိမ္ႏွင့္ ေဆာ္သည္…။ သူ႔ႀကိမ္ရိုက္ခ်က္သည္ အလြန္နာသည္ျဖစ္ရာ ဒဏ္ေပးခံရသူ ကေလးမငယ္ခမ်ာ
တစ္ပတ္ခန္႔ ဆက္တိုက္နာေနရသည္…။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ထိုဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေသာ မိန္းကေလးသည္ ပါးစပ္အတြင္း
အလိုးခံရျခင္းမွသည္ ေနာက္ဆံုး ဖင္အလိုးခံရျခင္း အထိ ႀကိမ္ဒဏ္မွ သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးရရွာေတာ့သည္…။
တံခါးေခါက္သံၾကားရၿပီး ေထြးငယ္ အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္…။ ေဒးဗစ္သည္ အခန္းတစ္ဖက္တြင္ ထိုင္ေနကာ
ဦးေဖခင္က စားပြဲေနာက္တြင္ ထိုင္ေနသည္…။ သူသည္ ေထြးငယ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဒးဗစ္ သေဘာက်ပါက က်ပ္ ၅၀၀
ျဖင့္ လႊဲေပးရန္ သေဘာတူၿပီး ျဖစ္သည္…။ ၅၀၀ ဆိုေသာေငြသည္ သူ႔လစာ ၆ လစာေလာက္ ရွိသည္ျဖစ္ရာ အငန္းမရ
လိုခ်င္ေနသည္ ႏွင့္အတူ ေထြးငယ္အား တင့္တင့္တယ္တယ္ ျဖစ္ေစရန္ ၂ က်ပ္ဖိုးခန္႔ အရင္းတည္၍ အ၀တ္အစားသစ္
မ်ား ဆင္ေပးထားေပသည္…။
ေထြးငယ္သည္ ဦးေဖခင္ လွမ္းေခၚလိုက္ေသာ အခန္းတြင္း၌ လူစိမ္းတစ္ဦး ရွိေနသည္ကို အံ့ၾသ
သြားသည္…။ သူ႔ကို အ၀တ္သစ္မ်ား ဆင္ေပးထားသည္ကို သတိထားမိေသာ္လည္း ယင္းမွာ မနက္ျဖန္တြင္ ေက်ာင္းမွ
ထြက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္၍ဟုသာ ထင္ေနသည္။ မ၀တ္ဘူးေသာ အ၀တ္မ်ားျဖင့္ သူ႔ဘ၀တြင္ အလွဆံုး ျဖစ္ေနသည္…။
ဘေလာက္စ္အက်ႌႏွင့္ စကတ္ထမီသည္ သူ႔ကိုယ္လံုးကို ေပၚေစသည္…။ ၀တ္စံုေပၚတြင္ သူ႔ဆံပင္ညဳိေလးမ်ားက ၀ဲက်
လ်က္၊ ေဒးဗစ္က သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေၾကာင္း သတိထားမိသည္…။
“ဆရာႀကီး… ကၽြန္မကို ေခၚသလားရွင္…”
“ဟုတ္တယ္… ေထြးငယ္… ငါ ညည္းကို သတင္းေကာင္း တစ္ခုေျပာမလို႔… မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ညည္းလည္း ၁၈ႏွစ္ ျပည့္
ၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းက ထြက္ရေတာ့မယ္… တိုင္းျပည္ကလည္း စီးပြားက်ေနေတာ့ အလုပ္အကိုင္ရဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ
မလြယ္ဘူး… ခုေတာ့ ငါ့မိတ္ေဆြ ဦးေဒးဗစ္က အိမ္ေဖာ္အသစ္တစ္ေယာက္ လိုခ်င္ေနတာနဲ႔ အံက်သြားတယ္… ညည္း
အေၾကာင္းလည္း ငါေျပာျပထားၿပီးၿပီ…”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး… သမီးလည္း ဒီေန႔ၿပီးရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာ မသိပါဘူး… အေဆာင္က ထြက္သြားတဲ့ အမ
ေတြလည္း အဆင္ေျပတယ္ ၾကားရတယ္ကိုမရွိဘူး… လမ္းေပၚမွာပဲလို႔ ၾကားေနရတာ…”
“ေဒးဗစ္… အဲဒါ ေထြးငယ္ ပဲေလ…”
“ေအး…. ေထြးငယ္… ငါက အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ လိုခ်င္ေနတာ… ငါ့ၿခံက ၿမဳိ႕စြန္မွာ… အိမ္က အခန္း ၁၅ ခန္း…
အိပ္ခန္းခ်ည္းပဲ ၆ ခန္း ရွိတယ္… တစ္ေယာက္တည္း ေနေပမယ့္ ဧည့္သည္ေတြ ဧည့္ခံရတာ တစ္ခါတေလ ရွိတတ္
တယ္… ညည္းအတြက္ အခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ ေနရမယ္… လစာလည္း ေကာင္းေကာင္းရမယ္… အ၀တ္အစားလည္း
ဆင္ေပးမယ္… ငါဆင္ေပးတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ၀တ္ရမယ္… အလုပ္ကေတာ့ တစ္ပတ္ကို ၇ ရက္လံုး အခ်ိန္မေရြး
လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လုပ္ေပးရမယ္… ငါ့ကို သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ လို႔ေခၚၿပီး ငါလိုအပ္တာေတြကို အစအဆံုး လုပ္ေပးဖို႔ပဲ…
သက္သက္သာသာေတာ့ ေနရမွာမဟုတ္ဘူး… ဒါေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္းေန ေကာင္းေကာင္းစားရမယ္… ညည္း
အတြက္ အခန္းကိုယ္က ေရခ်ဳိးခန္းတြဲလ်က္ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ေနရမွာ… လစာကလည္း ဒီေခတ္လူေတြ
ရဖို႔မလြယ္တဲ့ ပိုက္ဆံမ်ဳိးေပးမွာပဲ… အဲေတာ့… ငါ့အလုပ္ကို လက္ခံႏိုင္မလား… ကေလးမ…”
ေထြးငယ္သည္ ေဒးဗစ္ကို စိုးရြံ႕စြာ ၾကည့္မိသည္…။ သူသည္ ဦးေဖခင္ႏွင့္ ရြယ္တူေလာက္ျဖစ္ရာ သူလို
၁၈ႏွစ္ အရြယ္ အတြက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးျဖစ္သည္…။ သို႔ေသာ္ ဦးေဖခင္ထက္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး အမ်ားႀကီးသာ
သည္…။ အရပ္က ၅ ေပ ၁၀ လက္မ ေလာက္ရွိကာ အသားညဳိညဳိ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းျဖင့္ ပို၍ ႏုပ်ဳိပံုရွိသည္…။
သူသည္ အိမ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ သခင္ႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ အတူေနရမည္…။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာ မ်ားမ်ားမရွိ…။
မနက္ျဖန္တြင္ လမ္းေပၚသို႔သြားမလား…။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသည့္အလုပ္ကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ရမည္သာျဖစ္
သည္…။ အလုပ္သည္ မလြယ္မွန္း သူသိေသာ္လည္း သူ႔ဘ၀တြင္ လြယ္သည့္အလုပ္လည္း မရွိခဲ့ဘူးေသး…။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္ႀကီး ေဒးဗစ္… သမီး... အဲ… ကၽြန္မ သခင္ႀကီး သေဘာက်ေအာင္ ေနပါ့မယ္… သမီးကို ယံုၾကည္လို႔
အလုပ္ရွာေပးတဲ့ ဆရာႀကီးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…”
ဦးေဖခင္သည္ ေဒးဗစ္ကို ၿပံဳးျပသည္…။
“ဒါဆို မင္းကို နက္ျဖန္မနက္ ၁၀ နာရီ ကားနဲ႔ လာေခၚလိမ့္မယ္… ေထြးငယ္… ညည္းပစၥည္းေတြ အဆင္သင့္ သိမ္းထုတ္
ထားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ျပင္ေပေတာ့… ကိုေဒးဗစ္ေရ… ခင္ဗ်ားလည္း သူ႔ကို သေဘာက်မွာပါ… သူလည္း လမ္းေပၚ
အေရာက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး… ေဆာင္းလည္း ၀င္လာၿပီဆိုေတာ့ အျပင္မွာ အေတာ္ခ်မ္းေနၿပီ… ေထြးငယ္ ညည္း လည္း
အခန္းျပန္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္ေပေတာ့… နက္ျဖန္ဆို ညည္းဘ၀ စၿပီ… good luck...”
“ေက်းဇူးပါပဲ… ဆရာႀကီးဦးေဖခင္… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ကၽြန္မကို စိတ္ပ်က္စရာ မျဖစ္ေစ
ရပါဘူးရွင္…”
ေထြးငယ္ အခန္းထဲမွ လွည့္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ားက သူမဖင္ေပၚတြင္ ကပ္ပါသြားၾကသည္…။ ေထြးငယ္
ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ ေဒးဗစ္ ဦးေဖခင္ ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္သည္…။
“သူ႔ၾကည့္ရတာ မဆိုးပါဘူး… အၾကာႀကီး သင္ေပးေနရမယ့္ပံု မေပၚဘူး… ခင္ဗ်ား ၾကည့္ရတာ သူ႔ကို သေဘာက်ေန
ပံုပဲ… ၂ လ ေလာက္ဆို လာခဲ့ေလဗ်ာ… ခင္ဗ်ားကို ခြဲေကြ်းမွာေပါ့… သူက အရင္ဟာေတြနဲ႔ စာရင္ တကယ့္ လတ္လတ္
ဆတ္ဆတ္ေလးပဲ… ကဲ…. ဒီမွာ ေငြ ၅၀၀… ဆံပင္ညဳိညဳိေလးဆိုေတာ့ က်ဳပ္ မိတ္ေဆြေတြလည္း အႀကဳိက္ေတြ႔
ေလာက္တယ္ဗ်…”
ေဒးဗစ္ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ထြက္သြား ေတာ့သည္…။ ေဒးဗစ္တို႔ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ဦးေဖခင္သည္
ေငြမ်ားကို ေရတြက္လ်က္ က်န္ေနခဲ့သည္…။ သူသည္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္လ်က္ ေထြးငယ္ကို စဥ္းစားရင္း ေတာင္လာ
ေသာ သူ႔လီးကို ဆႏၵျဖည့္ဖို႔ ႀကံေနေတာ့သည္…။
“ေဒၚေကသီေရ… ေနာ္ေနာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရံုးခန္းလႊတ္ေပးပါ… ခင္ဗ်ားလည္း ဒီေန႔ ရံုးေစာေစာ ဆင္းခ်င္ဆင္းေတာ့ဗ်ာ…
ခင္ဗ်ားလည္း မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ရတာ မ်ားေနၿပီ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔ ေစာျပန္ဖို႔ တန္ပါတယ္…”
ဦးေဖခင္သည္ ၿပံဳးလ်က္ သူသည္ သူ၏ ေနာက္ဆံုး သားေကာင္ျဖစ္ေသာ ေနာ္ေနာ္ ကို စားခ်င္ေနသည္…။ ေဒးဗစ္သည္
ကိုယ္တံုးလံုး ျဖစ္ေနေသာ ေထြးငယ္ကို ဖက္လ်က္ လိုးေနပံု၊ သူမ၏ ဆံပင္ရွည္ ညိဳညိဳမ်ားသည္ ကုတင္ေပၚတြင္
ျပန္႔က်ဲလ်က္ ရွိပံု၊ ေဒးဗစ္၏ လီးႀကီးက နက္ရႈိင္းစြာ လိုးသြင္းလ်က္ ရွိပံု တို႔ကို မွန္းလ်က္ သူ႔လီးမွာ မာေတာင္လ်က္
ရွိသည္…။
“ဟုတ္ကဲ့ ဦးေဖခင္… ေက်းဇူးပဲရွင္… ကၽြန္မ ကေလးေတြေတာ့ ေစာေစာျပန္လာတာ ျမင္တာနဲ႔ အံ့ၾသကုန္ၾကေတာ့
မွာပဲ… ေနာ္ေနာ့္ကို ဒဏ္ေပးမလို႔ မဟုတ္လား… သူ မေန႔က ေဒၚ၀င္းမရဲ့ အတန္းမွာ ေပါက္ကရ လုပ္တယ္ဆိုတာ
ကၽြန္မ ၾကားပါတယ္…”
ေဒၚေကသီသည္ ဦးေဖခင္က ေနာ္ေနာ္ကို ကာမ လြန္က်ဴးေနမွန္း ရိတ္စားမိသည္…။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အလုပ္ မဟုတ္…။
သူ႔တြင္ လစာသင့္ေသာ အလုပ္ရွိေနၿပီး ဒီလို ခပ္မိုက္မိုက္ မိဘမဲ့ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ အလုပ္ျပဳတ္ ခံရလို႔
မျဖစ္ေပ…။
“ေအးဗ်ာ… ဒီကေလးမကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းကို ဖ်က္ဆီးေတာ့မွာပဲ… အပတ္တိုင္း သူ႔ကို တစ္မ်ဳိးမဟုတ္ တစ္မ်ဳိးနဲ႔
ဒဏ္ေပးေနရတယ္… အင္းေလ… က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းကထြက္လို႔ ဆိုး၀ါးတဲ့ေလာကထဲ ေရာက္မသြားခင္ တတ္ႏိုင္သမွ်
ေတာ့ လူ႔စည္းကမ္းေတြ နားလည္ေအာင္ သင္ေပးရမွာပါပဲ… ေက်ာင္းျပင္ကေတာ့ ဆိုး၀ါးတဲ့ေလာကပဲဗ်ဳိ႕… ဒီေန႔
ေကာင္းသတင္းကေတာ့ ခုနက သခင္ႀကီးေဒးဗစ္က ေထြးငယ္ကို အိမ္ေဖာ္ေခၚသြားဖို႔ သေဘာတူလိုက္ၿပီဗ်… နက္ျဖန္
မနက္ ၁၀ နာရီ လာေခၚလိမ့္မယ္ သူ႔ကို အဆင္သင့္ လုပ္ခိုင္းထားလိုက္အံုးေနာ္…”
“ဟုတ္လား… ေထြးငယ္က နည္းနည္းရိုးေပမယ့္ လိမၼာတဲ့ကေလးပဲ… ေကာင္းတာေပါ့… အိမ္ေဖာ္ အလုပ္ကေတာ့
ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မွာပဲ…”
ေဒၚေကသီသည္ ဦးေဖခင္၏ မိတ္ေဆြ သူေဌးမ်ားေနာက္ ပါသြားေသာ သူ႔ေက်ာင္းသူေလးမ်ား မည္သို႔
ျဖစ္သြားၾကသည္ကို သိပါသည္…။ သူတို႔သည္ သူတို႔ မလုပ္ခ်င္ေသာ တစ္ခုခုကို လုပ္ၾကရေပလိမ့္မည္…။ သို႔ရာတြင္
မိဘမဲ့ ကေလးဘ၀အတြက္ ထင္သေလာက္ေတာ့ ဆိုးမည္မဟုတ္ဟု သူေတြးသည္…။
“ဟုတ္ကဲ့… ဒါဆို ကၽြန္မသြားေတာ့မယ္ ဆရာႀကီး… ေနာ္ေနာ့္ကို ခဏခ်င္း ေရာက္ေအာင္ လႊတ္လိုက္ပါမယ္ေနာ္…”
ေဒၚေကသီ ပစၥည္းမ်ားကိုသိမ္း၊ တံခါးကိုပိတ္ကာ ေနာ္ေနာ္ကို ဆရာႀကီးဦးေဖခင္ ေခၚေနေၾကာင္း သြားေျပာရန္ ထြက္ခဲ့
သည္…။ ေဒၚေကသီသည္ အပ်ဳိေပါက္ ကေလးငယ္မ်ားေနရာ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္…။ ေနာ္ေနာ္သည္ေတာ့
ေထြးငယ္လို ကံေကာင္းမည္ မဟုတ္…။ ဦးေဖခင္သည္ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း စားေနၿပီမို႔ အပ်ဳိစင္ ရိုးရိုးေလးမ်ားကို
သာႀကဳိက္သည့္ သူ႔မိတ္ေဆြ သူေဌးမ်ားထံ ေရာင္းမည့္ ပံုမရွိ…။ ထုိသူတို႔သည္ အပ်ဳိေလးမ်ားကို အရွက္ကုန္ေအာင္
အစံုလုပ္ခိုင္းၿပီးမွ အပ်ဳိရည္ကို အရယူျခင္းျဖင့္ အရသာခံတတ္ၾကသည္…။ လမ္းေပၚမွာ အခ်ိန္မေရြး ၀ယ္လို႔ရႏိုင္သည့္
အေတြ႔အႀကံဳရွိၿပီး မိန္းကေလးမ်ားကို မလိုခ်င္ၾက…။
“ေနာ္ေနာ္… ညည္းကို ဆရာႀကီးဦးေဖခင္က ရံုးခန္းကို ခ်က္ျခင္း လာဖို႔ ေခၚေနတယ္… ညည္းမေန႔က ေဒၚ၀င္းမ
အခန္းမွာ ေပါက္ကရလုပ္ အသံေပးတယ္ မဟုတ္လား… ဒဏ္ေပးဖို႔ပဲျဖစ္မယ္… ညည္း သင္ခန္းစာပဲ ယူမလား
ေနာက္ထပ္ပဲ ဆက္ဒဏ္ေပး ခံေနအံုးမလား စဥ္းစားေပေတာ့…”
ေဒၚေကသီသည္ ေျပာရင္း ကေလးမကို စိုက္ၾကည့္သည္…။ သူ႔အတြက္ စိတ္ထဲကေတာ့ မေကာင္း…။ သို႔ေသာ္
ဒီကိစၥသည္ သူ႔ေန႔စဥ္ဘ၀အတြက္ ဘာမွေတာ့ အေရးမပါလွေပ…။
ေနာ္ေနာ္သည္ အိပ္ယာထဲမွ တုန္႔ဆိုင္းတုန္႔ဆိုင္း ထလာရသည္…။ သူေတာ့ ဦးေဖခင္၏ ကာမက်ဴး
မည့္ဒဏ္ကို ခံရေပအံုးေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေနသည္…။ တစ္ခါက သူ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ ၿပီးသြားသည္အထိ လီးႀကီးကို
စုတ္ေပးခဲ့ရဘူးၿပီ…။ အရင္အပတ္ကလည္း ခံုတန္းရွည္ေပၚတြင္ ကိုယ္တံုးလံုး ေမွာက္ခိုင္း၊ ဖင္ကိုေျမွာက္ခိုင္းၿပီး သူ႔
အဖုတ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အပ်ဳိရည္ဖ်က္ခဲ့ဘူးၿပီ…။ ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ ဖင္ခ်ခံရမည္ဟုလည္း ေျပာလိုက္ေသး
သည္…။ သူလို ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ ဖင္ေပါက္ထဲ လီးႀကီးထည့္လိုးလို႔ရမယ္ လို႔ေတာ့
မယံုႏိုင္၊ သူ႔ဖင္ေပါက္သည္ ေသးေသးေလးျဖစ္ၿပီး သူေတြ႔ဘူးသည့္ ဦးေဖခင္၏ လီးႀကီးက အလြန္ႀကီးသည္ျဖစ္ရာ
ဘယ္လိုမွ မဆန္႔ႏိုင္ဟုသာ ထင္မိသည္…။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အ၀တ္အစားမ်ားကို ဆြဲျဖန္႔ သပ္ယပ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး
ဦးေဖခင္၏ အခန္းဖက္ သာသာေလွ်ာက္လာကာ တံခါးကို ေခါက္သည္…။
“လာလာ… ေနာ္ေနာ္ ၀င္ခဲ့… ငါ ေစာင့္ေနတာ…”
ဦးေဖခင္သည္ ပုဆိုးေအာက္မွ လီးႀကီးကို ပြတ္ေနရင္း ေနာ္ေနာ္ ၀င္လာသည္ကို ၾကည့္ေနသည္…။
“တံခါးပိတ္ၿပီး မင္းတုန္းခ်လိုက္…”
အမိန္႔ေပးသည္…။ ေနာ္ေနာ္သည္ ေထြးငယ္ႏွင့္ အရပ္အတူတူေလာက္ ရွိေသာ္လည္း က်န္တာဘာမွမတူ…။ေနာ္ေနာ္၏
ဆံပင္မ်ားသည္ မည္းညစ္ညစ္၊ ႏို႔ႀကီးမ်ားက အတန္ႀကီးၿပီး ဖင္ကေတာ့ ေလွ်ာသည္…။ သူသည္ အလိုးခံဖို႔ ေမြးလာ
သည္ ဟုသာ စဥ္းစားၿပီး ရသေလာက္ အျမတ္ထုတ္ဖို႔သာ ဦးေဖခင္ စဥ္းစားသည္…။
“ေဒၚ၀င္းမက မေန႔က သူ႔အတန္းထဲမွာ ညည္း စကားမ်ားတယ္လို႔ တိုင္တယ္ ဟုတ္လား… ဘာမွ အတြန္႔တက္ဖို႔
မစဥ္းစားနဲ႔… ဘယ္လို အေဆာ္ခံရမယ္ဆိုတာ နင္သိတယ္ မဟုတ္လား…”
ဦးေဖခင္ ေျပာရင္း ခုံကို စားပြဲမွလြတ္ေအာင္ ဆြဲထုတ္သည္…။ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ ေနာ္ေနာ္ ေမွာက္ဖို႔ ေနရာရေအာင္
ေျခေထာက္ကို ခ်ဲလိုက္ၿပီး ေမွာက္ခ်ဖို႔ လက္ျဖင့္ ျပသည္…။ ေနာ္ေနာ္သည္ ဦးေဖခင္၏ အမိန္႔စကားသံ အၾကားတြင္
ရွက္ေၾကာက္ျခင္းျဖင့္ ေခါင္းမ်ား ပူကနဲ ျဖစ္သြားသည္…။ သူ႔ဖင္ကို သံုးေလးရက္ ထိုင္လို႔မရေအာင္ ရိုက္အံုးေတာ့မည္
ထင္၏…။ ႀကိမ္လံုး ဆိုသည့္ စကားေတာ့ မၾကားရသျဖင့္ နည္းနည္းမ်ား သက္သာေလမလားေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္
သည္…။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ… ဆရာႀကီး ရွင့္…..”
ဦးေဖခင္နား တိုးကပ္သြားၿပီး ေပါင္ေပၚတြင္ အသာေလး ေမွာက္ခ်လိုက္ရသည္…။ သူ႔ေခါင္းသည္
ၾကမ္းျပင္သို႔ စိုက္ေနၿပီး တင္ပါးမွာ ေပါင္ေပၚတြင္ ဖင္ဘူးေတာင္း ေထာင္ေပးသလို ျဖစ္ေနသည္…။ ဦးေဖခင္၏ လီးႀကီး
ေတာင္ေနသည္ကို သူမ၏ ဗိုက္တြင္ သိေနရသည္…။ သူမ၏ ေက်ာေပၚတြင္ သူ႔လက္ျဖင့္ ပြတ္ကာ အရသာယူရင္း
ဖင္ကို ပြတ္ေနေၾကာင္း ခံစားမိသည္…။ လံုခ်ည္ကို လွန္တင္လိုက္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားလိုက္တာ
ခံရသည္ေသာအခါ ကိုယ္ကို က်ဳံ႕လိုက္မိသည္…။ လံုခ်ည္မွာ ခါးအထိ အတြင္းခံေပၚေအာင္ ဆြဲလွန္ထားခံလိုက္ရၿပီး
ေျပာင္ရွင္းေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို လက္ျဖင့္ ပြတ္သတ္ျခင္း ခံေနရၿပီ…။ ဦးေဖခင္သည္ ေနာ္ေနာ္၏ ေခ်ာမြတ္ေသာ
အသားကို အရသာခံ၍ ေနရင္း လံုခ်ည္ကို ခါးအထိ ဆြဲလွန္ေသာအခါ အတြင္းခံ ေကာဆက္ရွင္မွီးသည္ ရင္ဘတ္မွ
ေပါင္ၾကားထိ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း သတိထားမိသြားသည္…။
“ဒီဟာႀကီး ၀တ္ထားလို႔ေတာ့ နင္နဲ႔ မျဖစ္ဘူး…. ငါက ဖင္လွန္ရိုက္မွာ… အဲေတာ့ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး အ၀တ္ေတြ အားလံုး
ခၽြတ္လိုက္စမ္း ေနာ္ေနာ္….”
ေနာ္ေနာ္ ေတြေနသည္…။ ဤအမိန္႔သည္ သူ႔အတြက္ တုန္လႈပ္မႈကို ပိုတိုးေစသည္…။ သူ ကိုယ္တံုးလံုး
ျဖစ္ရေတာ့မည္…။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ သူ မတ္တတ္ရပ္၍ အ၀တ္မ်ားကို ခၽြတ္ခ်ပစ္ရသည္…။ ၿပီးေတာ့ ခဏရပ္ေနသည္…။
ထို႕ေနာက္ တစ္စတည္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာ ရွင္မွီးအတြင္းခံကို ဆက္ခြ်တ္ရသည္…။ သူ႔ရင္သားမ်ားသည္ ၾကပ္တည္းစြာ
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရာမွ လြတ္ထြက္သြားသည္…။ အစကို ဆြဲခ်သည္ႏွင့္ အဖုတ္လည္း ေပၚလာေတာ့သည္…။ အားလံုးကို
ၾကမ္းေပၚသို႔ ခြ်တ္ခ်ၿပီးေသာအခါ လက္တစ္ဖက္က ရင္ဘတ္ေပၚ ေနာက္တစ္ဖက္က အဖုတ္ကို ဖံုးဖို႔ ႀကဳိးစားသည္…။
ေခါင္းကို ငံု႔ထားသည္…။ ဦးေဖခင္၏ မ်က္လံုးမ်ားကို သူ ရင္မဆိုင္ခ်င္…။
“မတ္တတ္ ဆန္႔ဆန္႔ရပ္ၿပီး… လက္ေတြကို ေဘးခ်ထားစမ္း… နင့္ကိုယ္လံုးက လွေတာ့ ငါ ေသခ်ာ ၾကည့္လို႔ရေအာင္…”
ေနာ္ေနာ္၏ လက္မ်ား ေဘးသို႔ ခ်လိုက္ရသည္…။ ရင္သားမ်ားသည္ ႀကီးေသာ္လည္း တင္းေနသည္…။ အတန္ႀကီးေသာ
ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားမွာ အခန္းတြင္း ေလေအးေၾကာင့္ ေထာင္မတ္၍ေနသည္…။
“ေျခေထာက္ေတြကို ခ်ဲလိုက္….”
အမိန္႔အရ ေနာ္ေနာ့္ ေျခေထာက္မ်ား ခ်ဲလိုက္ရေသာအခါ အဖုတ္၀သည္ ၿဖဲၿပီး ျဖစ္သြားသည္…။ ေနာ္ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္
ရွက္ရိပ္ႏွင့္ ရဲေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း သူ႔လီးေတာင္လာသည္…။
“တံုးလံုးေနရတာ ရွက္မေနပါနဲ႔ဟ… ညည္းက ကိုယ္လံုးလွတာပဲ… ခြ်တ္ၾကည့္ရတာ ငါေတာင္ သေဘာက်သြားၿပီ…
ကဲ…. ခုနအတိုင္း ျပန္ေနေတာ့…..”
ေနာ္ေနာ္သည္ ဦးေဖခင္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ေမွာက္ရျပန္သည္…။ ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ သူမ၏ အကာမပါ
ေတာ့ေသာ ရင္သားမ်ားသည္ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားကို ထိလ်က္ေနသည္…။ ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးက သူမဗိုက္ေျပာင္
ေျပာင္ကိုထိုးမိေနသည္…။ လက္မ်ားျဖင့္ ျပန္ပြတ္လာတာကို ခံစားရသည္…။ တင္သားမ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သျဖင့္
ရဲလာသည္…။ လက္တစ္ေခ်ာင္းသည္ ဖင္ၾကားထဲသို႔ တိုး၀င္လာသျဖင့္ ဖင္ကို ရႈံ႕ထားမိသည္…။
“ျဖန္း………..”
အသံသည္ တစ္ခန္းလံုး ၾကားရေအာင္ က်ယ္သည္…။ ဦးေဖခင္သည္ ေနာ္ေနာ္၏ ညာဖက္တင္ပါးကို အရမ္းနာေအာင္
လက္ျဖင့္ လႊဲရိုက္လိုက္ၿပီး ဖင္ရႈံ႕ထားျခင္း ရွိမရွိ ျပန္ၾကည့္သည္…။ ထို႔ေနာက္ ဘယ္ဖက္တင္ပါးကို လႊဲရိုက္ျပန္သည္။
တျဖန္းျဖန္း အသံမ်ား တစ္ခန္းလံုး ဆူသြားသည္…။ သူမ၏ ညည္းသံႏွင့္အတူ တင္ပါးမ်ား ရဲတြတ္လာသည္ကို ဦးေဖခင္
ျမင္ေနရသည္…။
“ဆရာႀကီးရယ္…. အရမ္းနာတယ္….. ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေနာ္…..”
သူမ တိုးတိုးေတာင္းပန္သည္…။ ေတာင္းပန္လို႔ မရမွန္းလည္း သူမသိသည္…။ ရိုက္လိုက္တိုင္း သူမဗိုက္ကို ထိုးေနေသာ
လီးႀကီးက တင္းကနဲ ျဖစ္သြားမွန္း သတိထားမိသည္…။ ခုလို ရိုက္ရတာ သူေက်နပ္ေနပံုရသည္…။ ဘယ္တစ္လွည့္
ညာတစ္လွည့္ ရိုက္ခ်က္မ်ားက ဆက္၍ က်ေရာက္လာသည္…။ တစ္ခ်က္ထက္ တစ္ခ်က္ ပိုအားပါလာသည္…။ ပို၍ စပ္
နာလာရင္း ဗိုက္ကို ထိုးေနေသာ လီးႀကီးက ပိုတင္းလာေနရင္း သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ သူမ လိမ္တြန္႔ေနသည္…။ ဦးေဖခင္
သည္ သူ႔ေရွ႕မွ လႊဲရိုက္ခံေနရေသာ ကိုယ္တံုးလံုးမေလးဗိုက္က သူ႔လီးႀကီးကို ပြတ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနတာကို ဖီးလ္
တက္ေနသည္…။ ၁၅ ခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ ရိုက္ၿပီးေသာအခါမွ ခဏနားလိုက္သည္…။ ဖင္ကို ရိုက္ခံရတာ ရပ္သြား
ေသာအခါ ေနာ္ေနာ့္ဖင္သည္ မီးေလာင္သကဲ့သို႔ ပူေနၿပီ…။ သူမ ညည္းတြားရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနသည္…။ ပူေန
ေသာ တင္ပါးမ်ားကို ဆက္အပြတ္ခံရေသာအခါ အရမ္းစပ္သည္…။ ဦးေဖခင္၏ လက္မ်ားသည္ စားပြဲေပၚမွ အုန္းဆီ
ပုလင္းကို လွမ္းယူလိုက္သည္…။ ပုလင္းကို ဖြင့္ၿပီး သူ၏ အသားေျပာင္ေျပာင္ေပၚသို႔ တစ္စက္ခ်င္း ခ်သည္…။ စပ္ေန
ေသာ အသားေပၚသို႔ ဆီျဖင့္ ပြတ္ေပးေနသည္…။
“ဖင္ကို ရႈံ႕မထားနဲ႔ ေလွ်ာ့ထားစမ္း… ငါ ဆက္ရိုက္လိုက္ရမလား….”
ေနာ္ေနာ္ ဖင္ကို ဆန္႔ေပးလိုက္ရသည္…။ သူ၏ ဆီစြတ္ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ဖင္ၾကားသို႔
စမ္း၀င္သြားသည္…။ ဖင္၀ကို ပြတ္လိုက္ေသာအခါ သူမ အသာဖင္ရႈံ႕လိုက္ျပန္မွန္း သတိထားမိသည္…။
“ငါ ေနာက္ဆံုးသတိေပးတာေနာ္… ေနာ္ေနာ္… ဖင္ကို ေလွ်ာ့ထားစမ္း….”
ေနာ္ေနာ္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရၿပီး လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ဖင္ၾကားထဲသို႔ တိုး၀င္ကာ တင္ပါးႏွစ္ခုကို ဆြဲခ်ဲ႕သြားသည္…။
ဖင္အၿဖဲခံရသည္ႏွင့္ ေနာ္ေနာ္ အရမ္းရွက္ေနသည္…။ ေလေအးတိုးမႈေၾကာင့္ ဖင္၀ ၿဖဲခံထားရမွန္း သိေနရသည္…။
ဆီမ်ား ပိုစိုလာၿပီး ဖင္၀ကို အသာထိုးထည့္လိုက္ေသာ လက္ေခ်ာင္းသည္ စြပ္ကနဲ အတြင္းထဲထိ တိုး၀င္သြားသည္…။
ဦးေဖခင္၏ လက္ေခ်ာင္းကို သူမဖင္က ညွစ္လိုက္သည္…။ ျပဳတ္တူႏွင့္ ညွပ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္…။ ဖင္ထဲသို႔ လီးထိုး
ထည့္ပါက မည္သို႔ ခံစားရမည္ကို သူ စဥ္းစားမိေနသည္…။ ဒီညေတာ့ ဒီကေလးမဖင္ကို ခ်ရမည္…။ ဖင္အတြင္းထဲသို႔
နက္နက္ ႏႈိက္လိုက္ေသာအခါ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ တြန္႔သြားမွန္း သိေနသည္…။ သူမကိုယ္ကို တင္းလိုက္ျပန္ၿပီ…။
“ေလွ်ာ့ထား ေနာ္ေနာ္…. ငါ နင့္ဖင္ကို ဖြင့္ေပးေနတာ…. ငါ့လီး ထည့္လို႔ရသြားေအာင္…. ခုေန နင္သည္းမခံရင္ ခဏေန
လီးနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ နင္ ကြဲသြားမယ္….”
ဖင္ထဲသို႔ လက္ထည့္ခံေနရသည္မွာ အခံရ ဆိုးလွသည္….။ ေပါင္ေပၚတြင္ တြန္႔လိန္၍ေနသည္…။ ဒီလို
တြန္႔သည္ကပင္ သူ႔အတြက္ ဇိမ္က်ေအာင္ လီးႀကီးကို ဗိုက္ႏွင့္ ပြတ္ေပးသလို ျဖစ္ေနသည္…။ လက္ေခ်ာင္းတစ္ဆံုး
၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ မသက္မသာ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္…။ လက္တစ္ေခ်ာင္း မွသည္ ႏွစ္ေခ်ာင္း
ျဖစ္လာၿပီး ဖင္၀ကို ဆြဲၿဖဲေသာအခါ….
“အရမ္းနာတယ္….. ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာႀကီးရယ္……”
ဟု ေတာင္းပန္ရျပန္သည္….။ လက္မ်ားသည္ ဖင္ထဲသို႔ ေျမြ၀င္ထြက္ ေနသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္…။ ဖင္ထဲသို႔ ဆီေတြ
အေတာ္ေလး ၀င္ကုန္ၿပီ…။ ဦးေဖခင္သည္ သူမ ႏႈတ္ဖ်ားမွ အားကနဲ ထြက္ေအာင္ ျပင္းျပင္းနက္နက္ တစ္ခ်က္စိုက္သြင္း
လိုက္ၿပီး လက္ကို ျပန္ႏႈတ္ယူလိုက္သည္…။
“ကဲထစမ္း…. ငါ့ကို ေက်ာေပးၿပီးရပ္…”
ေနာ္ေနာ္သည္ ဦးေဖခင္၏ ေရွ႕တြင္ ေက်ာေပးၿပီး ရပ္ေနရသည္။ ဦးေဖခင္က သူမ၏ ေပါင္မ်ားကို
ဆြဲယူၿပီး သူ႔ဖက္ တိုးကပ္သည္…။ သူ႔ေပါင္မ်ားကို ေက်ာေပးလ်က္ ခြေစၿပီး ေျခေထာက္ကို ၃ေပခန္႔ ဆြဲကားလိုက္
သျဖင့္ သူမ ေပါင္မ်ားၾကားသို႔ မာေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးႏွင့္ ထိုးမိသြားသည္…။ လီးႀကီးသည္ ေပါင္ၾကားတစ္ေလွ်ာက္
ေလွ်ာက္သြားေနသည္…။ ေျခေထာက္မ်ား ၿဖဲကားထားရသျဖင့္ ဖင္၀ ဟၿပဲေနေသာ ေနာ္ေနာ္ကို ဦးေဖခင္ ေပါင္ေပၚသို႔
အသာ ဆြဲခ်သည္…။
“ဖင္၀ကို ေလွ်ာ့ထားေနာ္ ေနာ္ေနာ္… ဒါဆို နင္အေတာ္ေလး သက္သာမယ္…”
အ၀င္ေခ်ာေစရန္ သူ႔လီးႀကီးကို ဆီျဖင့္ ပြတ္လိမ္းသည္…။ သူ႔လီးထိပ္ႀကီးကို သူမဖင္၀က အသာေလးၿမဳိေနသည္ကို
ခံစားၾကည့္ေနသည္…။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္သြားေနၿပီ…။ ေနာ္ေနာ္သည္ သူ႔ကို ဆြဲႏွိမ့္ခ်ခံရေသာေၾကာင့္ ဖင္ထဲသို႔
လီးႀကီး ၀င္လာေနမွန္း အထိတ္တလန္႔ သိေနရသည္…။
“ဖင္ကို မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာႀကီးရယ္…. အဖုတ္ထဲပဲ ခ်ပါလားဟင္…. ဘာမ်ားထူးလို႔လဲ….”
သူ ေၾကာက္လန္႔စြာ ေအာ္သည္…။ ဦးေဖခင္ သူ႔စကားကို အေလးထားမည္ဟု ထင္ပံုရသည္…။ ဖင္၀သို႔ ထုိးေနေသာ
လီးႀကီးလက္မွ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ေျပာမိသည္…။ သူ႔လက္မ်ားကေတာ့ ဖင္ထဲသို႔ လထစ္ႀကီး ၀င္သြားေအာင္ ဆြဲခ်
ေနသည္…။ ေနာ္ေနာ္ ရုန္း၍ မရ….။
“မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္…. အရမ္းနာတယ္…..”
သူမ၏ မ်က္ရည္မ်ား ဒေရာေသာပါး က်ဆင္းလာသည္…။ ဦးေဖခင္သည္ ေနာ္ေနာ္ကို ဖင္၀ထဲ ထည့္ခံထားရသည့္
အေနအထားတြင္ ခဏေလး အနားေပးလိုက္သည္…။ သူမသည္ ထိုင္တစ္၀က္ ထတစ္၀က္ ျဖစ္ေနသည္…။ ဖင္ေခါင္း
က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ လီးႀကီးႏွင့္ ထိုးၿဖဲခံထားရသည္…။ ခုဆိုလွ်င္ လထစ္ႀကီးသာ ၀င္ေသးသည္…။ အျပင္ ၆လက္မ
ေလာက္ က်န္ေနေသးေၾကာင္း သူမသိသည္…။ သူသည္ ကေလးမ၏ အသားမ်ားကို ပြတ္သတ္ေပးေနရင္း အသာ
ဆြဲႏွိမ့္ခ်ေတာ့သည္…။ ဖင္ထဲရွိ အပူေငြ႔က လီးႀကီးကို ေႏြးေတးေတး ျဖစ္ေစမႈကို ဇိမ္ယူေနသည္…။
“ကဲ…. အေတာ္ေလး၀င္သြားၿပီ… ငါ့လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလံုး ၀င္ေအာင္ထည့္ရမယ္…. ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆက္ထိုင္စမ္း
ေနာ္ေနာ္…..”
တစ္ကိုယ္လံုးကို လႈပ္ခံေနရရင္း ေနာ္ေနာ္ ငိုေနသည္…။ လက္ျဖင့္ သူ႔ကိုယ္လံုးကို ဆြဲခ်ခံရေသာအခါ
ဖင္ထဲသို႔ စို႔ႀကီး ထိုးခံရသလို နာက်င္ရသည္…။ လီးႀကီးေပၚမွ အေၾကာမ်ား အဖုအထစ္မ်ားကို သူ႔ဖင္က သိေနသည္…။
သူ႔ကို ဆြဲခ်လိုက္ မတင္လိုက္လုပ္သည္…။ ထို႔ေနာက္ ပိုနိမ့္ေအာင္ ဆြဲခ်သည္…။ အေရျပားမ်ား ၿပဲစုတ္ကုန္သလို ခံစားရ
သည္…။ စိုေနသလိုလည္း ခံစားရသည္…။ ဆီေတြ စိုေနတာလား သူမ၏ ေသြးေတြလား သူမသိ…။ ဖင္ထဲသို႔ နက္နက္
စိုက္ေအာင္ ဆြဲခ်ခံရသည့္ အခါတိုင္း ေနာ္ေနာ္ စူးေနေအာင္ ေအာ္သည္…။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူသည္ လီးႀကီးတစ္
ေခ်ာင္းလံုး စိုက္၀င္လ်က္ ဦးေဖခင္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္မိေနေၾကာင္း သတိထားမိသည္…။
“ခဏေလး ေနပါအံုး…. ဆရာႀကီးရယ္…. လႈပ္လိုက္တာနဲ႔ နာလြန္းလို႔ပါ….”
ၿငိမ္ထိုင္ေနရေသာအခါ နည္းနည္းသက္သာသည္…။ ဖင္ထဲတြင္ လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလံုး ၀င္ေနသည္ကို မႏွစ္မ်ဳိ႕ေသာ္
လည္း ဆြဲထုတ္ ခံရသည္ထက္ေတာ့ သက္သာပါေသးသည္…။ ဦးေဖခင္သည္ သူ႔လီးႀကီးကို ေနာ္ေနာ္၏ ဖင္ေခါင္း
တေလွ်ာက္ ႏွိပ္နယ္ေပးေနသလို ခံစားရျခင္းအား ေက်နပ္လ်က္ ရွိသည္…။ ဖင္၀ ၾကြက္သားမ်ားက သူ႔လီးအား
တြန္းထုတ္ ညွစ္ေပးေနသည္…။ သူ႔လက္မ်ားက ေနာ္ေနာ့္ ႏို႔ေတြကို ပြတ္သတ္ေနသည္…။ ႏို႔သီးေခါင္းကို ညွစ္ျခင္း၊
ေခ်ေပး လိွမ့္ေပးျခင္း တို႔ျဖင့္ ႏို႔သီးမ်ား မာလာေအာင္ လုပ္သည္…။ ေနာ္ေနာ္သည္ သူမ၏ အပ်ဳိႏို႔ ႏုႏုေလးမ်ားအား
နာက်င္ေအာင္ ညွစ္ခံရသျဖင့္ ရုန္းသည္…။ ဖင္ထဲသို႔ လီးႀကီးက ပို၍ ေဆာင့္၀င္လာသည္…။ ႏို႔ကနာလိုက္ ဖင္က
နာလိုက္ ျဖစ္ေနရသည္…။
(ဆက္ရန္)
No comments:
Post a Comment