ႏႈတ္ဆက္စာ
Demmon
“ဟဲ့… ဒါကဘယ္သြားမလို႔လဲ..”
“ဟာ… ဟိုနားဒီနားပါ.. ဘာေတြလိုက္ပြားေနတာလဲ… စိတ္ေလတယ္…”
ဆံပင္ ဘုတ္သိုက္ကို တျဗငး္းျဗင္းကုပ္ရင္ ထူးခက္အိမ္ျပင္ထြက္လာခဲ့သည္…
“ေတာက္ အိမ္ကလည္း မုန္႔ဖိုးကလဲေတာင္းမရဘူး… ”
“ဟာကြာ…” ဝုန္းဝုန္းဝုန္း…. လမ္းေဘးက အေအးခြံတစ္ခုကို စိတ္မျကည္မသာျဖင့္ ေကာက္ကန္လိုက္ေတာ့ လမ္းေဘးနားကထမင္းဆိုင္ဒယ္ဒိုးနားသြားက်ၿပီးေမွာက္က်ကုန္သည္…
“ဟဲ့ မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမေလး နင့္ အေမလင္ဆိုင္မ်ားမွတ္ေနလား…. ေသခ်င္းဆိုးေလး…. @#¿$*£€|£$*#”
ဒါမ်ိဳးကိုၾကံဳေနက်ျဖစ္ေသာ သူ႔အတြက္ ခက္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
“တိုင္မယ္ တိုင္မယ္ နင္တို႔ကို ရပ္ကြက္ရံုးနဲ႔ကိုတိုင္ဦးမယ္… ”
သူမၾကားခ်င္ေယာင္သာေဆာင္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ဒါမ်ိဳးကသူ႔အတြက္မထူးဆန္းေတာ့ က်န္တာအိမ္က႐ွင္းလိုက္လိမ့္မည္။ ေမြးထားတာပဲ အဲ့ေလာက္ေတာ့႐ွင္းက်ေပါ့။
ဪ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့ကိုက်ေနာ္ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ က်ေနာ့ နံမည္ကထူးခက္ နံမည္အရင္းကလဲဒါပဲ။ ေမြးခ်င္းကႏွစ္ေယာက္ အမရယ္က်ေနာ္ရယ္ေပါ့။ အမကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေအးသည္။ အေဖက သူ ၈တန္းႏွစ္မွာဆံုးသည္။ အေဖမ႐ွိေတာ့အိမ္က အဆင္မေျပေတာ့ က်ေနာ္ကိုးတန္းႏွစ္မွာ ဒီရပ္ကြက္ဖက္ကိုေျပာင္လာရသည္။ ဒီရပ္ကြက္က အကိုႀကီးေတြႏွင့္ေပါင္းျဖစ္ၿပီး ေလရင္း ကိုးတန္းတစ္ႏွစ္က်ခဲ့သည္။ ေျပာရရင္ ဂ်စ္ကန္ကန္လူဆိုးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္ေပါ့။ ဒီရပ္ကြက္ထဲက Senior အကိုႀကီးေတြကိုအားက်မိသည္ အျမဲ ပုဆိုးတိုတိုႏွင့္ Fighterက်က်ေနတတ္က်သည္။ သူတို႔ ႏွင့္ေတြ႔တိုင္း ဘယ္မွာဘယ္လိုရန္ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္လိုၾကံဳးခဲ့တာ စသည္ျဖင့္နားေထာင္ရတာ မ႐ိုးႏိုင္ခဲ့။ အားအက်ဆံုးက် သူတို႔ ေျပာေသာဟိုဟာ ဒီဟာအေၾကာင္းေတြပါပဲ။ ဘယ္ေဆာ္နဲ႔ ဘယ္လိုတြဲပီးဘယ္လို ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ေစာ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေနရတယ္ေျပာျပတိုင္း ထူးခက္စိတ္ထဲက အားက်သည့္အျပင္ ကိုယ္တိုင္ပါျဖစ္ခ်င္လာမိသည္။ အတန္းထဲက မိန္းကေလးေတြကလဲ ရြယ္တူမို႔ စိတ္ကိုမဝင္စားခ်င္။
အိမ္ေဘးကရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ ဆယ္တန္းေရာက္သြားၿပီမို႔ သိပ္မေခၚမေျပာခ်င္။ အဲ့ေတာ့ လမ္းထဲက အကိုႀကီးေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီးေဆးလိပ္ေသာက္ အရက္ေသာက္ ေဆးခ်တတ္လာသည္။ အဲ့တာကိုသ္ိေတာ့ အိမ္ေဘးက ကိုးတန္းတူတူတတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ေကာင္ကတားသည္။
“မင္းအဲ့တာေတြဆက္လုပ္ေနရင္ မင္းအိမ္ကိုငါတိုင္ရလိမ့္မယ္”
“ေနစမ္းပါကြာ မင္းအလုပ္မင္းလုပ္စမ္းပါ… ဆရာႀကီးလာမလုပ္စမ္းပါနဲ႔”
သူနဲ႔က်ေနာ္စကားမ်ားၿပီးမေခၚမေျပာျဖစ္ေတာ့၊ေနာက္တစ္ေခါက္က်ေနာ္ ေဆးခ်မိတာ သူသိသြားေတာ့ အိမ္ကိုသြားတိုင္သည္။ အေမက က်ေနာ့ကို မိတဆိုးေလးမို႔အလိုလိုက္ထားတာဆိုေသာ အက္ေၾကာင္းထက္စကားနဲ႔ တံျမက္စည္းကြဲေအာင္႐ိုက္သည္။ အဲ့တာေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္ရလဒ္အရ က်ေနာ္အိမ္ေပၚကဆင္းလိုက္သည္ေပါ့။ အိမ္ေပၚကဆင္းေတာ့ ေဘာ္ဒါ အကိုႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုဘို အိမ္မွာသြားေနရင္း သူနဲ႔အတူဆိုးက်သည္ေပါဗ်ာ။ သူ႔နဲ႔ႀကိဳက္ေနတဲ့ေစာ္က လိုင္း ကေစာ္။ သူ႔ေစာ္က သူ order ရတိုင္းသူ႔ကိုေထာက္ပံသည္။ သူက order ႐ွာေပးတယ္ေပါ့။ အဲ့လိုနဲ႔ တစ္ေန႔ သူ႔အိမ္မွာ ေဆးခ်ေနရင္းသူက မင္းဟိုဟာလုပ္ဖူးလားတဲ့။ က်ေနာ္လည္း လုပ္ဖူးဖို႔ေနေနသာသာ ေစာ္ေတာင္က်က်နနထားဖူးတာမဟုတ္။ သူ က ခ်ိတ္ေပးမယ္တဲ့၊ က်ေနာ္က ပိုက္ဆံမ႐ွိေသးဘူးေျပာေတာ့ ၿပီးမွပိုက္ဆံျပန္ေပးတဲ့။ အဲ့တာ နဲ႔ က်ေနာ္လည္းအဲ့ ညက လူကလည္းကြဲေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုဘိုက ေစာ္တစ္ေဗြေခၚခ်လာသည္။
“ကဲ ညီေလး မင္းစိတ္ႀကိဳက္ပဲ ” တဲ့၊ က်ေနာ္လည္းအဲ့ညက မူးေနေတာ့ ကြိဳင္စြတ္မိသလားမစြတ္မိသလားမသိ ကိုဘိုေခၚလာေပးတဲ့ေစာ္နဲ႔တစ္ညလံုးေနျဖစ္လိုက္မိသည္။ မနက္မိုးလင္းႏိုးေတာ့ ဟိုေစာ္မ႐ွိေတာ့။ ညကကဲထားတာေၾကာင့္လား ေသာက္ထားတာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ၊ တစ္ကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနသည္။ ကိုဘိုကေတာ့ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လားတဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းေတြခဲေနေတာ့ ဘာမွကိုမ မွတ္မိခ်င္။ ကိုဘိုအိမ္ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္း အိမ္ကအမက လာေခၚသည္။
ကိုဘိုကို မ႐ူ႔စိမ့္တဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့ကိုေျပာသည္”ဟဲ့ အေမေနမေကာင္းဘူး… နင္အိမ္ျပန္လာခဲ့”
“ေနစမ္းပါဟာ… နင္လဲလစ္ေတာ့ ငါျပန္မလိုက္ဘူး”
“ဟဲ့ ငါနင့္ကို ျပန္လိုက္ဖို႔ေျပာေနတယ္… နင္ဒီလိုေနရာမွာေနၿပီးဘာလုပ္မွာလဲ.. ဟမ္…”
“$စကားမ်ားတယ္ဟာ မလိုက္ရင္မလိုက္ဘူးေပါ့… ငါ့ဟာငါေနခ်င္သလိုေနမယ္ စကားလာမမ်ားနဲ႔…”
တေျဖးေျဖးစကားေတြအေျခအတင္မ်ားလာေတာ့ ကိုဘိုက က်ေနာ့ကို အိမ္ျပန္ဖို႔ ေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ကိုဘို႔ကိုအားနာတာနဲ႔ အိမ္ျပန္လိုက္ၿပီ အေမ့ကိုေတြ႔ခဲ့တယ္ေပါ့။ အေမကေတာ့ ေနမေကာင္း၍ထင္သည္ အေႏြးထည္အႏြမ္းေလးႏွင့္ နည္းနည္းပိန္က်သြားတယ္။
“သားရယ္… ဘယ္ေတြမ်ားသြားေနတာလဲ.. အေမစိတ္ပူေနတာ… ငါ့သားေလး ထမင္းေကာ ေကာင္းေကာင္းစားရရဲ႕လား…”
က်ေနာ္ဘာမွမေျဖမိ… အမကေတာ့ က်ေနာ့ကိုမသတီသလိုၾကည့္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားသည္… က်ေနာ္လည္းအေမ့ကိုစိတ္ေျပသလို႐ွိလာတာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေတြျပန္ေျပာျဖစ္လာသည္… အေမကေတာ့ က်ေနာ့ကို ေရာက္လာထဲက ေနမေကာင္းလ်က္သားနွင့္ထမင္းေတြခူးခပ္ေကြၽးေသာ အေမ့ကိုၾကည့္ေတာ့ သနားလာမိသည္။ အဲ့တာနဲ႔ က်ေနာ္လညး္ အိမ္မွာျပန္ျမဲေနလိုက္တယ္။
အိမ္မွာျပန္ျမဲေနရင္းတစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေပါင္ၾကားကေန မၾကာခဏဆိုသလိုယားယားလာတယ္။ အဲ့တာနဲ႔ က်ေန္လည္း အရင္ကၾကားဖူးနားဝ႐ွိသေလာက္ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ေခြၽးထြက္မ်ားရင္ ေပြးေပါက္တတ္တယ္ ၾကားဖူးေတာ့အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ထားလိုက္တယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အ၊ဲ့ေနရာနားေတြကိုကုပ္မိတာကတစ္ဆင့္ လက္ေတြထိယားနာေတြကဆက္လာသည္။ အိမ္ျပင္ထြက္ရင္႐ွက္လို႔ အိမ္တြင္းပဲပုန္းေနျဖစ္ေတာ့တယ္။ ယားနာေပ်ာက္ေဆးေတြလိမ္းလဲ မေပ်ာက္မေပ်ာက္နဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေတြျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့တာနဲ႔ အေမက ေဆးခန္းလိုက္ျပေတာ့ ဆရာဝန္ကေဆးစစ္ခိုင္းတယ္။ ေဆးစစ္ခ်က္က ကာလသားေရာဂါျဖစ္ေနသည္ၾကားေတာ့ အေမ မ်က္ရည္ေတြက်လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္လည္းစိတ္ဓာတ္ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။ အဲ့တာနဲ႔ တစ္ပါတ္တစ္ခါ ဆရာဝန္ဆီမွန္မွန္ေဆးသြားထိုး ေန႔တိုင္းေဆးေသာက္တာနဲ႔သက္သာလာခဲ့တယ္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းသက္သာလာေတာ့ အိမ္မွာအေနၾကာလာတာမ်ားေတာ့ အျပင္ထြက္ခ်င္လာတယ္အရင္လိုသြားေနက်ေနရာေတြျပန္သြားျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေ့တာ ခင္ခင္မင္မင္႐ွိေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲကလူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ က်ေနာ့သတင္းဘယ္ကၾကားသည္မသိ ေ႐ွာင္ဖယ္ေ႐ွာင္ဖယ္ႏွင့္ မၾကားတာၾကား အတင္းေတြေျပာက်တယ္။ က်ေနာ္လည္းစိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးေလ်ာ့ၿပီး မသိသလိုေနေနခဲ့ သည္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း အိမ္တစ္ခိ်ဳ႕က လည္း က်႔ေနာႏွင့္ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မေပါင္းခိုင္းေတာ့။ ေနာက္မွသိလိုက္ရတာ က်ေနာ့ကို ေျပာေနက်တာ AIDS ေရာဂါသည္တဲ့။ စိတ္တိုသြားတာေပါ့ က်ေနာ္ေဆးစစ္တုန္းက မွ ပါမွမပါလာတာ Negative ျပေနတာပဲ။ က်ေနာ္သူတို႔နဲ႔ ေဝးရာမွပဲ ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေမ့ၾကည့္ေတာ့ လည္းအခုတစ္ေလာတေ႐ွာင္ေ႐ွာင္နဲ႔ ေနသိပ္မေကာင္း အမကလည္းအလုပ္လုပ္ေနေတာ့ အိမ္မွာသိပ္မ႐ွိလွ။ က်ေနာ္လည္းပတ္ဝန္းက်င္နဲ့ သယဇာတမျဖစ္ေတာ့ အိမ္မွာပဲျပန္ေနျဖစ္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ လမ္းအျပင္မထြက္တာၾကာလို႔ တစ္ရက္ထြက္ေတာ့လမ္းထိပ္မွာကိုဘိုနဲ႔ေတြ႔တယ္။ ကိုဘိုက “မင္းသတင္းၾကားတယ္ ဟုတ္လို႔လား”တဲ့။ က်ေနာ္လည္း “ဟုတ္စရာလားဗ်ာ ေဆးစစ္ၾကည့္တုန္းက႐ွိမွမ႐ွိတာ။”
အဲ့တာနဲ႔ ကိုဘိုက ခဏေလာက္ေတြးေတာရင္း “မင္းဟိုးတစ္ခါ ငါ့အိမ္မွာ ျဖစ္တုန္းက ဦးထုပ္ေကာေစာင္းျဖစ္လား”
“မသိေတာ့ဘူး ေစာင္းျဖစ္တယ္ထင္တာပဲ”
“ဒုကၡ… ဒါနဲ႔ မင္းေဆးစစ္တာဘယ္တုန္းကလဲ”
“ကိုဘိုဆီကျပန္ေတာ့ ဆယ္ရက္အၾကာေလာက္က… အခုနဲ႔ဆို ႏွစ္လေက်ာ္ဘီ…”
“ေအး တစ္ခ်က္ျပန္စစ္ၾကည့္လိုက္ဦး… အကူအညီလိုရင္ငါ့ကိုေျပာဦး…”
“ဟုတ္ကဲ့” က်ေနာ္လည္းဟုတ္ကဲ့လို႔သာခပ္ေပါ့ေပၚ့ေျဖရင္း ကိုဘိုလည္း ဟိုလူေတြနဲ႔တူတူပါပဲ ဟုေတြးကာ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ထားမိသည္…
ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ အရင္လို အနာေတြျပန္ထြက္လာေတာ့ ေဆးခန္းျပန္ျပခဲ့သည္။ ဆရာဝန္ကေတာ့ေဆးျပန္စစ္ခို္င္းသည္။ က်ေနာ္လည္း အရင္တစ္ခါလိုပဲ ဘာမွအပန္းမႀကီးုဆိုကာစစ္ခဲ့လိုက္တယ္။ အေျဖက ေနာက္သံုးရက္ေလာက္မွရမွာမို႔ စိတ္ထဲဘာမွမေတြးမိေသာ္လည္း အေမ့ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခု ပူပန္ေနသလိုပင္။
…..
ကံဆိုးတဲ့ေန႔…
ကံဆိုးတယ္လို႔ေျပာတာထပ္ အမ်ားႀကီးပိုဆိုးတဲ့စကားလံုး႐ွိရင္သံုးခ်င္မိပါသည္… အဲ့ေန႔က…….
….
မေန႔ညက ဂိမ္းေဆာ့တာမ်ားေတာ့ မနက္မထခ်င္အဲ့တာနဲ႔ပဲ… အေမကပဲ ေစ်းသြားရင္းနဲ႔အျပန္ ေဆးစစ္ခ်က္ယူခဲ့မယ္တဲ့… က်ေနာ္ကလည္း အပန္းမွႀကီးတာမဟုတ္တာ ယူခဲ့ ေပါ့… ဆက္အိပ္ေနလိုက္တယ္…
အေမေစ်းကျပန္လာေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္း ဘာျဖစ္လာတယ္ေတာ့ မသိ…
အမကေမးေတာ့ “ဘာျဖစ္လာလို႔လဲ ေမေမ”
“မသိပါဘူးသမီးရယ္ေနပူလို႔ထင္တယ္ ေနလို႔သိပ္မေကာင္းဘူး ေသြးနည္းနည္းတတ္ေနတယ္ထင္တယ္”
“ေသြးက်ေဆးေသာက္မလား သမီးယူေပးမယ္”
“ရတယ္ရတယ္ ထားလိုက္… ဘာမွမျဖစ္ဘူး… ဒါနဲ႔အေမ့ကိုဟိုစာရြက္ေလးထုတ္ၿပီးဖတ္ျပစမ္းပါ နင့္ေမာင္ေဆးစစ္ခ်က္ယူလာလို႔…”
“ဟုတ္ကဲ့ သမီးၾကည့္ေပးမယ္…”
အမက ပံုမွန္အတိုင္းပင္ စာအိတ္ေလးဖြင့္ရင္း ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေ့တာ..
တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ ငိုသံျဖင့္ “ဟီး… ေမေမ… အေမ့သားမွာ HIV ႐ွိေနၿပီတဲ့….”
“ဟမ္… ဘယ္လို… ငါ့သားမွာမ႐ွိႏိုင္ပါဘူး… ျပစမ္းပါေအ…”
“…”
“ငါ့ ငါ့ ငါ့ သားေလး…. ”
“ဝွန္း….”
အေမေသြးတတ္ကာျပစ္လဲက်သြားသည္… အမက “အေမ… ” ဟုေအာ္လိုက္ေတာ့ မွက်ေနာ္လည္း အိပ္ယာကႏိုးကာဘာျဖစ္ုတာလဲဆိုကာ အိမ္ေနာက္ဖက္ဝင္ၾကည့္မိသည္။
အိမ္ေနာက္ေဖးကိုေရာက္ေတာ့ ျမင္က္ြင္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လဲက်ေနေသာ အေမ့ကို ဖက္၍ ငိုေႂကြးေနေသာအမ…. အေမ့လက္နားမွာက စာ တစ္ေစာင္…
“အေမ့”
က်ေနာ္ေျပးသြားၿပီး
“အမ.. အေမ ဘာျဖစ္တာလဲ … ”
“နင္ နင္ အေမ့ကိုသတ္တဲ့ေကာင္ နင့္ကို ငါမျမင္ခ်င္ဘူး… သြား အေမ့ကိုမထိနဲ႔…”
အေျခအေနေတြကဘာျဖစ္မွန္းမသိ အေမ့ေဘးက စာကိုဖတ္ၾကည့္ေတာ့က်ေနာ့နံမည္နဲ႔ ေအာက္မွာ HIV Positive တဲ့…
က်ေနာ္လန္႔ျဖန္႔သြားသည္ ဝမ္းနည္းလာသည္ မ်က္ရည္ေတြကအလိုလိုက်လာသည္ အေမ့ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္မ႐ွိေတာ့….
“အား….” ႐ႈပ္ပြေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုေအာ္ငိုမိသည္….
“အေမ… အေမ့…”
“သြား… သြား… နင္ထြက္သြား… အေမ့ကုိသတ္တဲ့ေကာင္… နင္ေသရမွာ… ဟီး… အေမ…”
က်ေနာ္ဘာေတြျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းမသိေတာ့ ဝွန္းခဏ ေျပးထြက္လာမိခဲ့သည္။ အိမ္မွာဘာျဖစ္တာလဲဟုဆိုကာ ဝင္လာတဲ့သူမ်ားကို တြန္းတိုက္ရင္း အျပင္ဘက္သို႔ေျပးထြက္လာမိခဲ့ သည္… က်ေန့ာရဲ႕ဦးတည္ခ်က္မ်ားက….
…
…
က်ေနာ္ေျခစံုရပ္ေနမိတဲ့ေနရာကိုျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေရစီးသန္သည့္ေျမာငး္ႀကီးကိုေက်ာ္ေဆာက္ထားသည့္တံတားေဘာင္ေပၚမွာ….
မ်က္ရည္ေတြကအသြင္သြင္စီးရင္း အေဝးတစ္ေနရာကို ေငးေနရင္း…
စိတ္ထဲမွာကိုယ့္ကိုယ္ကိုနာၾကည္းစိတ္ ဝမ္းနည္းစိတ္ ယူၾကံဳးမရတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔…….
ႏႈတ္ဖ်ားက ေနာက္ဆံုးေသာ စကားအျဖစ္ တိုးညႇင္းစြာ….
“…. အေမ….. ”
……………………
“ဝုနး္….”
“ဟာ… လုပ္က်ပါဦးဟ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ခုန္ခ်သြားလို႔…”
“ဟာ… ဆင္းဆယ္က်ေလ”
“ခုဏက ဒီအတို္င္းရပ္ေနတယ္မွတ္ေနတာ…”
“ေရစီးကေတာ္ေတာ္သန္ေနတယ္…”
….
“……”
“…..”
ေရထဲကေန လူေတြဝိုင္းဆယ္လာက်ေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါလာသည္….သူ႔ေခါင္းမွာလည္းေသြးေတြႏွင့္… ျပဳတ္က်သြားတုန္းက ေအာက္မွာေက်ာက္ခဲေတြႏွင့္ေစာင့္မိသည္ထင္သည္…
ေဆးရံုတင္ေတာ့ အသတ္မမွီေတာ့….
ေခါင္းေနာက္က ေသြးေတြႏွင့္အတူ ပါးျပင္ေပၚမွမ်က္ရည္စေတြႏွင့္အတူ ေလာကႀကီးကိုသူႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ၿပီ….
……
…….
……..
“လူ႔ေလာက သဘာဝႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္မႈႏွင့္အတူ ရင့္က်က္ေသာ စိတ္.. ေဝဖန္ပုိင္းျခားႏိုင္ေသာ ဉာဏ္တို႔ကုိျဖစ္လာေစသည္… ထိုစိတ္ဉာဏ္တ့ိျုဖင့္ ျပဳသင့္သည္မျပဳသင့္သည္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ေစသည္….”
….
အသက္မျပည့္ေသးေသာ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္စြမ္းနည္းေသးေသာ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ပါသည္….
°•°•Demmon•°•°
Demmon
“ဟဲ့… ဒါကဘယ္သြားမလို႔လဲ..”
“ဟာ… ဟိုနားဒီနားပါ.. ဘာေတြလိုက္ပြားေနတာလဲ… စိတ္ေလတယ္…”
ဆံပင္ ဘုတ္သိုက္ကို တျဗငး္းျဗင္းကုပ္ရင္ ထူးခက္အိမ္ျပင္ထြက္လာခဲ့သည္…
“ေတာက္ အိမ္ကလည္း မုန္႔ဖိုးကလဲေတာင္းမရဘူး… ”
“ဟာကြာ…” ဝုန္းဝုန္းဝုန္း…. လမ္းေဘးက အေအးခြံတစ္ခုကို စိတ္မျကည္မသာျဖင့္ ေကာက္ကန္လိုက္ေတာ့ လမ္းေဘးနားကထမင္းဆိုင္ဒယ္ဒိုးနားသြားက်ၿပီးေမွာက္က်ကုန္သည္…
“ဟဲ့ မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမေလး နင့္ အေမလင္ဆိုင္မ်ားမွတ္ေနလား…. ေသခ်င္းဆိုးေလး…. @#¿$*£€|£$*#”
ဒါမ်ိဳးကိုၾကံဳေနက်ျဖစ္ေသာ သူ႔အတြက္ ခက္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
“တိုင္မယ္ တိုင္မယ္ နင္တို႔ကို ရပ္ကြက္ရံုးနဲ႔ကိုတိုင္ဦးမယ္… ”
သူမၾကားခ်င္ေယာင္သာေဆာင္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ဒါမ်ိဳးကသူ႔အတြက္မထူးဆန္းေတာ့ က်န္တာအိမ္က႐ွင္းလိုက္လိမ့္မည္။ ေမြးထားတာပဲ အဲ့ေလာက္ေတာ့႐ွင္းက်ေပါ့။
ဪ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့ကိုက်ေနာ္ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ က်ေနာ့ နံမည္ကထူးခက္ နံမည္အရင္းကလဲဒါပဲ။ ေမြးခ်င္းကႏွစ္ေယာက္ အမရယ္က်ေနာ္ရယ္ေပါ့။ အမကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေအးသည္။ အေဖက သူ ၈တန္းႏွစ္မွာဆံုးသည္။ အေဖမ႐ွိေတာ့အိမ္က အဆင္မေျပေတာ့ က်ေနာ္ကိုးတန္းႏွစ္မွာ ဒီရပ္ကြက္ဖက္ကိုေျပာင္လာရသည္။ ဒီရပ္ကြက္က အကိုႀကီးေတြႏွင့္ေပါင္းျဖစ္ၿပီး ေလရင္း ကိုးတန္းတစ္ႏွစ္က်ခဲ့သည္။ ေျပာရရင္ ဂ်စ္ကန္ကန္လူဆိုးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္ေပါ့။ ဒီရပ္ကြက္ထဲက Senior အကိုႀကီးေတြကိုအားက်မိသည္ အျမဲ ပုဆိုးတိုတိုႏွင့္ Fighterက်က်ေနတတ္က်သည္။ သူတို႔ ႏွင့္ေတြ႔တိုင္း ဘယ္မွာဘယ္လိုရန္ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္လိုၾကံဳးခဲ့တာ စသည္ျဖင့္နားေထာင္ရတာ မ႐ိုးႏိုင္ခဲ့။ အားအက်ဆံုးက် သူတို႔ ေျပာေသာဟိုဟာ ဒီဟာအေၾကာင္းေတြပါပဲ။ ဘယ္ေဆာ္နဲ႔ ဘယ္လိုတြဲပီးဘယ္လို ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ေစာ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေနရတယ္ေျပာျပတိုင္း ထူးခက္စိတ္ထဲက အားက်သည့္အျပင္ ကိုယ္တိုင္ပါျဖစ္ခ်င္လာမိသည္။ အတန္းထဲက မိန္းကေလးေတြကလဲ ရြယ္တူမို႔ စိတ္ကိုမဝင္စားခ်င္။
အိမ္ေဘးကရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ ဆယ္တန္းေရာက္သြားၿပီမို႔ သိပ္မေခၚမေျပာခ်င္။ အဲ့ေတာ့ လမ္းထဲက အကိုႀကီးေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီးေဆးလိပ္ေသာက္ အရက္ေသာက္ ေဆးခ်တတ္လာသည္။ အဲ့တာကိုသ္ိေတာ့ အိမ္ေဘးက ကိုးတန္းတူတူတတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ေကာင္ကတားသည္။
“မင္းအဲ့တာေတြဆက္လုပ္ေနရင္ မင္းအိမ္ကိုငါတိုင္ရလိမ့္မယ္”
“ေနစမ္းပါကြာ မင္းအလုပ္မင္းလုပ္စမ္းပါ… ဆရာႀကီးလာမလုပ္စမ္းပါနဲ႔”
သူနဲ႔က်ေနာ္စကားမ်ားၿပီးမေခၚမေျပာျဖစ္ေတာ့၊ေနာက္တစ္ေခါက္က်ေနာ္ ေဆးခ်မိတာ သူသိသြားေတာ့ အိမ္ကိုသြားတိုင္သည္။ အေမက က်ေနာ့ကို မိတဆိုးေလးမို႔အလိုလိုက္ထားတာဆိုေသာ အက္ေၾကာင္းထက္စကားနဲ႔ တံျမက္စည္းကြဲေအာင္႐ိုက္သည္။ အဲ့တာေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္ရလဒ္အရ က်ေနာ္အိမ္ေပၚကဆင္းလိုက္သည္ေပါ့။ အိမ္ေပၚကဆင္းေတာ့ ေဘာ္ဒါ အကိုႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုဘို အိမ္မွာသြားေနရင္း သူနဲ႔အတူဆိုးက်သည္ေပါဗ်ာ။ သူ႔နဲ႔ႀကိဳက္ေနတဲ့ေစာ္က လိုင္း ကေစာ္။ သူ႔ေစာ္က သူ order ရတိုင္းသူ႔ကိုေထာက္ပံသည္။ သူက order ႐ွာေပးတယ္ေပါ့။ အဲ့လိုနဲ႔ တစ္ေန႔ သူ႔အိမ္မွာ ေဆးခ်ေနရင္းသူက မင္းဟိုဟာလုပ္ဖူးလားတဲ့။ က်ေနာ္လည္း လုပ္ဖူးဖို႔ေနေနသာသာ ေစာ္ေတာင္က်က်နနထားဖူးတာမဟုတ္။ သူ က ခ်ိတ္ေပးမယ္တဲ့၊ က်ေနာ္က ပိုက္ဆံမ႐ွိေသးဘူးေျပာေတာ့ ၿပီးမွပိုက္ဆံျပန္ေပးတဲ့။ အဲ့တာ နဲ႔ က်ေနာ္လည္းအဲ့ ညက လူကလည္းကြဲေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုဘိုက ေစာ္တစ္ေဗြေခၚခ်လာသည္။
“ကဲ ညီေလး မင္းစိတ္ႀကိဳက္ပဲ ” တဲ့၊ က်ေနာ္လည္းအဲ့ညက မူးေနေတာ့ ကြိဳင္စြတ္မိသလားမစြတ္မိသလားမသိ ကိုဘိုေခၚလာေပးတဲ့ေစာ္နဲ႔တစ္ညလံုးေနျဖစ္လိုက္မိသည္။ မနက္မိုးလင္းႏိုးေတာ့ ဟိုေစာ္မ႐ွိေတာ့။ ညကကဲထားတာေၾကာင့္လား ေသာက္ထားတာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ၊ တစ္ကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနသည္။ ကိုဘိုကေတာ့ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လားတဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းေတြခဲေနေတာ့ ဘာမွကိုမ မွတ္မိခ်င္။ ကိုဘိုအိမ္ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္း အိမ္ကအမက လာေခၚသည္။
ကိုဘိုကို မ႐ူ႔စိမ့္တဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့ကိုေျပာသည္”ဟဲ့ အေမေနမေကာင္းဘူး… နင္အိမ္ျပန္လာခဲ့”
“ေနစမ္းပါဟာ… နင္လဲလစ္ေတာ့ ငါျပန္မလိုက္ဘူး”
“ဟဲ့ ငါနင့္ကို ျပန္လိုက္ဖို႔ေျပာေနတယ္… နင္ဒီလိုေနရာမွာေနၿပီးဘာလုပ္မွာလဲ.. ဟမ္…”
“$စကားမ်ားတယ္ဟာ မလိုက္ရင္မလိုက္ဘူးေပါ့… ငါ့ဟာငါေနခ်င္သလိုေနမယ္ စကားလာမမ်ားနဲ႔…”
တေျဖးေျဖးစကားေတြအေျခအတင္မ်ားလာေတာ့ ကိုဘိုက က်ေနာ့ကို အိမ္ျပန္ဖို႔ ေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ကိုဘို႔ကိုအားနာတာနဲ႔ အိမ္ျပန္လိုက္ၿပီ အေမ့ကိုေတြ႔ခဲ့တယ္ေပါ့။ အေမကေတာ့ ေနမေကာင္း၍ထင္သည္ အေႏြးထည္အႏြမ္းေလးႏွင့္ နည္းနည္းပိန္က်သြားတယ္။
“သားရယ္… ဘယ္ေတြမ်ားသြားေနတာလဲ.. အေမစိတ္ပူေနတာ… ငါ့သားေလး ထမင္းေကာ ေကာင္းေကာင္းစားရရဲ႕လား…”
က်ေနာ္ဘာမွမေျဖမိ… အမကေတာ့ က်ေနာ့ကိုမသတီသလိုၾကည့္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားသည္… က်ေနာ္လည္းအေမ့ကိုစိတ္ေျပသလို႐ွိလာတာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေတြျပန္ေျပာျဖစ္လာသည္… အေမကေတာ့ က်ေနာ့ကို ေရာက္လာထဲက ေနမေကာင္းလ်က္သားနွင့္ထမင္းေတြခူးခပ္ေကြၽးေသာ အေမ့ကိုၾကည့္ေတာ့ သနားလာမိသည္။ အဲ့တာနဲ႔ က်ေနာ္လညး္ အိမ္မွာျပန္ျမဲေနလိုက္တယ္။
အိမ္မွာျပန္ျမဲေနရင္းတစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေပါင္ၾကားကေန မၾကာခဏဆိုသလိုယားယားလာတယ္။ အဲ့တာနဲ႔ က်ေန္လည္း အရင္ကၾကားဖူးနားဝ႐ွိသေလာက္ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ေခြၽးထြက္မ်ားရင္ ေပြးေပါက္တတ္တယ္ ၾကားဖူးေတာ့အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ထားလိုက္တယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အ၊ဲ့ေနရာနားေတြကိုကုပ္မိတာကတစ္ဆင့္ လက္ေတြထိယားနာေတြကဆက္လာသည္။ အိမ္ျပင္ထြက္ရင္႐ွက္လို႔ အိမ္တြင္းပဲပုန္းေနျဖစ္ေတာ့တယ္။ ယားနာေပ်ာက္ေဆးေတြလိမ္းလဲ မေပ်ာက္မေပ်ာက္နဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေတြျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့တာနဲ႔ အေမက ေဆးခန္းလိုက္ျပေတာ့ ဆရာဝန္ကေဆးစစ္ခိုင္းတယ္။ ေဆးစစ္ခ်က္က ကာလသားေရာဂါျဖစ္ေနသည္ၾကားေတာ့ အေမ မ်က္ရည္ေတြက်လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္လည္းစိတ္ဓာတ္ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။ အဲ့တာနဲ႔ တစ္ပါတ္တစ္ခါ ဆရာဝန္ဆီမွန္မွန္ေဆးသြားထိုး ေန႔တိုင္းေဆးေသာက္တာနဲ႔သက္သာလာခဲ့တယ္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းသက္သာလာေတာ့ အိမ္မွာအေနၾကာလာတာမ်ားေတာ့ အျပင္ထြက္ခ်င္လာတယ္အရင္လိုသြားေနက်ေနရာေတြျပန္သြားျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေ့တာ ခင္ခင္မင္မင္႐ွိေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲကလူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ က်ေနာ့သတင္းဘယ္ကၾကားသည္မသိ ေ႐ွာင္ဖယ္ေ႐ွာင္ဖယ္ႏွင့္ မၾကားတာၾကား အတင္းေတြေျပာက်တယ္။ က်ေနာ္လည္းစိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးေလ်ာ့ၿပီး မသိသလိုေနေနခဲ့ သည္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း အိမ္တစ္ခိ်ဳ႕က လည္း က်႔ေနာႏွင့္ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မေပါင္းခိုင္းေတာ့။ ေနာက္မွသိလိုက္ရတာ က်ေနာ့ကို ေျပာေနက်တာ AIDS ေရာဂါသည္တဲ့။ စိတ္တိုသြားတာေပါ့ က်ေနာ္ေဆးစစ္တုန္းက မွ ပါမွမပါလာတာ Negative ျပေနတာပဲ။ က်ေနာ္သူတို႔နဲ႔ ေဝးရာမွပဲ ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေမ့ၾကည့္ေတာ့ လည္းအခုတစ္ေလာတေ႐ွာင္ေ႐ွာင္နဲ႔ ေနသိပ္မေကာင္း အမကလည္းအလုပ္လုပ္ေနေတာ့ အိမ္မွာသိပ္မ႐ွိလွ။ က်ေနာ္လည္းပတ္ဝန္းက်င္နဲ့ သယဇာတမျဖစ္ေတာ့ အိမ္မွာပဲျပန္ေနျဖစ္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ လမ္းအျပင္မထြက္တာၾကာလို႔ တစ္ရက္ထြက္ေတာ့လမ္းထိပ္မွာကိုဘိုနဲ႔ေတြ႔တယ္။ ကိုဘိုက “မင္းသတင္းၾကားတယ္ ဟုတ္လို႔လား”တဲ့။ က်ေနာ္လည္း “ဟုတ္စရာလားဗ်ာ ေဆးစစ္ၾကည့္တုန္းက႐ွိမွမ႐ွိတာ။”
အဲ့တာနဲ႔ ကိုဘိုက ခဏေလာက္ေတြးေတာရင္း “မင္းဟိုးတစ္ခါ ငါ့အိမ္မွာ ျဖစ္တုန္းက ဦးထုပ္ေကာေစာင္းျဖစ္လား”
“မသိေတာ့ဘူး ေစာင္းျဖစ္တယ္ထင္တာပဲ”
“ဒုကၡ… ဒါနဲ႔ မင္းေဆးစစ္တာဘယ္တုန္းကလဲ”
“ကိုဘိုဆီကျပန္ေတာ့ ဆယ္ရက္အၾကာေလာက္က… အခုနဲ႔ဆို ႏွစ္လေက်ာ္ဘီ…”
“ေအး တစ္ခ်က္ျပန္စစ္ၾကည့္လိုက္ဦး… အကူအညီလိုရင္ငါ့ကိုေျပာဦး…”
“ဟုတ္ကဲ့” က်ေနာ္လည္းဟုတ္ကဲ့လို႔သာခပ္ေပါ့ေပၚ့ေျဖရင္း ကိုဘိုလည္း ဟိုလူေတြနဲ႔တူတူပါပဲ ဟုေတြးကာ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ထားမိသည္…
ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ အရင္လို အနာေတြျပန္ထြက္လာေတာ့ ေဆးခန္းျပန္ျပခဲ့သည္။ ဆရာဝန္ကေတာ့ေဆးျပန္စစ္ခို္င္းသည္။ က်ေနာ္လည္း အရင္တစ္ခါလိုပဲ ဘာမွအပန္းမႀကီးုဆိုကာစစ္ခဲ့လိုက္တယ္။ အေျဖက ေနာက္သံုးရက္ေလာက္မွရမွာမို႔ စိတ္ထဲဘာမွမေတြးမိေသာ္လည္း အေမ့ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခု ပူပန္ေနသလိုပင္။
…..
ကံဆိုးတဲ့ေန႔…
ကံဆိုးတယ္လို႔ေျပာတာထပ္ အမ်ားႀကီးပိုဆိုးတဲ့စကားလံုး႐ွိရင္သံုးခ်င္မိပါသည္… အဲ့ေန႔က…….
….
မေန႔ညက ဂိမ္းေဆာ့တာမ်ားေတာ့ မနက္မထခ်င္အဲ့တာနဲ႔ပဲ… အေမကပဲ ေစ်းသြားရင္းနဲ႔အျပန္ ေဆးစစ္ခ်က္ယူခဲ့မယ္တဲ့… က်ေနာ္ကလည္း အပန္းမွႀကီးတာမဟုတ္တာ ယူခဲ့ ေပါ့… ဆက္အိပ္ေနလိုက္တယ္…
အေမေစ်းကျပန္လာေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္း ဘာျဖစ္လာတယ္ေတာ့ မသိ…
အမကေမးေတာ့ “ဘာျဖစ္လာလို႔လဲ ေမေမ”
“မသိပါဘူးသမီးရယ္ေနပူလို႔ထင္တယ္ ေနလို႔သိပ္မေကာင္းဘူး ေသြးနည္းနည္းတတ္ေနတယ္ထင္တယ္”
“ေသြးက်ေဆးေသာက္မလား သမီးယူေပးမယ္”
“ရတယ္ရတယ္ ထားလိုက္… ဘာမွမျဖစ္ဘူး… ဒါနဲ႔အေမ့ကိုဟိုစာရြက္ေလးထုတ္ၿပီးဖတ္ျပစမ္းပါ နင့္ေမာင္ေဆးစစ္ခ်က္ယူလာလို႔…”
“ဟုတ္ကဲ့ သမီးၾကည့္ေပးမယ္…”
အမက ပံုမွန္အတိုင္းပင္ စာအိတ္ေလးဖြင့္ရင္း ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေ့တာ..
တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ ငိုသံျဖင့္ “ဟီး… ေမေမ… အေမ့သားမွာ HIV ႐ွိေနၿပီတဲ့….”
“ဟမ္… ဘယ္လို… ငါ့သားမွာမ႐ွိႏိုင္ပါဘူး… ျပစမ္းပါေအ…”
“…”
“ငါ့ ငါ့ ငါ့ သားေလး…. ”
“ဝွန္း….”
အေမေသြးတတ္ကာျပစ္လဲက်သြားသည္… အမက “အေမ… ” ဟုေအာ္လိုက္ေတာ့ မွက်ေနာ္လည္း အိပ္ယာကႏိုးကာဘာျဖစ္ုတာလဲဆိုကာ အိမ္ေနာက္ဖက္ဝင္ၾကည့္မိသည္။
အိမ္ေနာက္ေဖးကိုေရာက္ေတာ့ ျမင္က္ြင္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လဲက်ေနေသာ အေမ့ကို ဖက္၍ ငိုေႂကြးေနေသာအမ…. အေမ့လက္နားမွာက စာ တစ္ေစာင္…
“အေမ့”
က်ေနာ္ေျပးသြားၿပီး
“အမ.. အေမ ဘာျဖစ္တာလဲ … ”
“နင္ နင္ အေမ့ကိုသတ္တဲ့ေကာင္ နင့္ကို ငါမျမင္ခ်င္ဘူး… သြား အေမ့ကိုမထိနဲ႔…”
အေျခအေနေတြကဘာျဖစ္မွန္းမသိ အေမ့ေဘးက စာကိုဖတ္ၾကည့္ေတာ့က်ေနာ့နံမည္နဲ႔ ေအာက္မွာ HIV Positive တဲ့…
က်ေနာ္လန္႔ျဖန္႔သြားသည္ ဝမ္းနည္းလာသည္ မ်က္ရည္ေတြကအလိုလိုက်လာသည္ အေမ့ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္မ႐ွိေတာ့….
“အား….” ႐ႈပ္ပြေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုေအာ္ငိုမိသည္….
“အေမ… အေမ့…”
“သြား… သြား… နင္ထြက္သြား… အေမ့ကုိသတ္တဲ့ေကာင္… နင္ေသရမွာ… ဟီး… အေမ…”
က်ေနာ္ဘာေတြျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းမသိေတာ့ ဝွန္းခဏ ေျပးထြက္လာမိခဲ့သည္။ အိမ္မွာဘာျဖစ္တာလဲဟုဆိုကာ ဝင္လာတဲ့သူမ်ားကို တြန္းတိုက္ရင္း အျပင္ဘက္သို႔ေျပးထြက္လာမိခဲ့ သည္… က်ေန့ာရဲ႕ဦးတည္ခ်က္မ်ားက….
…
…
က်ေနာ္ေျခစံုရပ္ေနမိတဲ့ေနရာကိုျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေရစီးသန္သည့္ေျမာငး္ႀကီးကိုေက်ာ္ေဆာက္ထားသည့္တံတားေဘာင္ေပၚမွာ….
မ်က္ရည္ေတြကအသြင္သြင္စီးရင္း အေဝးတစ္ေနရာကို ေငးေနရင္း…
စိတ္ထဲမွာကိုယ့္ကိုယ္ကိုနာၾကည္းစိတ္ ဝမ္းနည္းစိတ္ ယူၾကံဳးမရတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔…….
ႏႈတ္ဖ်ားက ေနာက္ဆံုးေသာ စကားအျဖစ္ တိုးညႇင္းစြာ….
“…. အေမ….. ”
……………………
“ဝုနး္….”
“ဟာ… လုပ္က်ပါဦးဟ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ခုန္ခ်သြားလို႔…”
“ဟာ… ဆင္းဆယ္က်ေလ”
“ခုဏက ဒီအတို္င္းရပ္ေနတယ္မွတ္ေနတာ…”
“ေရစီးကေတာ္ေတာ္သန္ေနတယ္…”
….
“……”
“…..”
ေရထဲကေန လူေတြဝိုင္းဆယ္လာက်ေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါလာသည္….သူ႔ေခါင္းမွာလည္းေသြးေတြႏွင့္… ျပဳတ္က်သြားတုန္းက ေအာက္မွာေက်ာက္ခဲေတြႏွင့္ေစာင့္မိသည္ထင္သည္…
ေဆးရံုတင္ေတာ့ အသတ္မမွီေတာ့….
ေခါင္းေနာက္က ေသြးေတြႏွင့္အတူ ပါးျပင္ေပၚမွမ်က္ရည္စေတြႏွင့္အတူ ေလာကႀကီးကိုသူႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ၿပီ….
……
…….
……..
“လူ႔ေလာက သဘာဝႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္မႈႏွင့္အတူ ရင့္က်က္ေသာ စိတ္.. ေဝဖန္ပုိင္းျခားႏိုင္ေသာ ဉာဏ္တို႔ကုိျဖစ္လာေစသည္… ထိုစိတ္ဉာဏ္တ့ိျုဖင့္ ျပဳသင့္သည္မျပဳသင့္သည္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ေစသည္….”
….
အသက္မျပည့္ေသးေသာ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္စြမ္းနည္းေသးေသာ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ပါသည္….
°•°•Demmon•°•°
No comments:
Post a Comment