Saturday, January 26, 2019
#သူနာျပဳဆရာမေလးမြန္းေနာက္မွဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္လႈပ္စိစိပါလာသူကမမဆိုသည့္ေဒၚေမသက္မြန္။ဆံပင္ရွည္ရွည္၊အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ကိုယ္ေနဟန္ေက်ာ့ေက်ာ့ႏွင့္ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ပုရိသတို႔မက္ေမာေလာက္သည့္ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားကိုပိုင္ဆိုင္သည္။အသက္အားျဖင့္(၂၅)ပတ္လည္သာရွိေသးေသာ္လည္းဆရာ၀န္မဆိုေသာရာထူးႏွင့္အိေျႏၵရရမ်က္ႏွာထားတို႔ေၾကာင့္ဆရာ၀န္မေခ်ာေလးေမသက္မြန္ကိုေဆးရံု၀န္ထမ္းမ်ားအားလံုးကခ်စ္ခင္ရိုေသၾကသည္။မြန္းကမမေမသက္မြန္ဧ။္၀ဒ္ထဲမွသူနာျပဳဆရာမေလးျဖစ္သည္။
အလြန္ရွက္တတ္ၿပီးအိေျႏၵႀကီးလြန္းေသာမမေမသက္မြန္ေခၚေဒၚေမသက္မြန္၊ေတာ္ရံုလက္ေအာက္ငယ္သားႏွင့္လမိုင္းကပ္ခဲသည္။
အလုပ္သေဘာထက္ပို၍တြဲသြားတြဲလာဆိုတာမရွိသေလာက္ပင္။
ခူးဆြတ္ရန္မလြယ္သည့္ပန္းဟုအမ်ားကသတ္မွတ္ၾကသည့္ေမသက္မြန္၊ေဆးရံုသို႔ေငြလမင္းဆိုသည့္မြန္းေရာက္လာေတာ့ပံုစံနည္း
နည္းေျပာင္းသြားသည္။သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္သူသိသူတတ္ေနရာတကာပါ၊ဘာခိုင္းခိုင္းဖင္ေပါ့ေပါ့ႏွင့္မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္
သည့္မြန္းကိုသူမသေဘာက်သည္။မြန္းကအလိုက္လည္းသိသည္။
မြန္းနွင့္ေမသက္မြန္တပူးတြဲတြဲျဖစ္ေနၾကသည္ကိုအမ်ားကအံ့ၾသၾက၏။တခ်ိဳ႕လည္းေျပာၾကသည္။ဆရာ၀န္မမကမြန္းကိုသူ႔ေလာက္
မလွလို႔သူ႔လက္ေထာက္အျဖစ္ေခၚယူျခင္းဟု။တကယ္ထင္လည္းထင္စရာပင္။အလွႀကိဳက္သည့္ဆရာ၀န္မမေမသက္မြန္မြန္းႏွင့္တြဲ
သြားလွ်င္ေမသက္မြန္ရဲ႕အလွကထင္းကနဲေနသည္။တကယ္ေတာ့ဘယ္သူနဲ႔တြဲသြားသြားေမသက္မြန္ကထင္းေနတာပါပဲ။
တကယ္တမ္းေတာ့ေမသက္မြန္အေတြးကသည္သို႔မဟုတ္ပါေခ်။မြန္းကို၀န္ထမ္းတစ္ဦးဆိုသည္ထက္ခ်စ္စရာကေလးမေလးလို႔ျမင္မိ
ျခင္းေၾကာင့္လည္းပါသည္။မြန္း၏ေပါက္ေပါက္ရွာရွာရယ္စရာစကားမ်ားေၾကာင့္ရယ္ရေမာရသည္။မ်က္ႏွာေက်ာေျပရသည္ေပါ့ေလ။
သည္လိုသံေယာဇဥ္ေလးအရင္းတည္လာေတာ့မိမိအတြက္တိုလီမိုလီအသံုးအေဆာင္စသည္ေလးမ်ား၀ယ္ျဖစ္တိုင္းမြန္းဘို႔တစ္ခု
မဟုတ္တစ္ခုေတာ့ပါေအာင္၀ယ္ေပးတတ္၏။
ခုလည္းသည္ေနရာကိုေရာက္လာျခင္းကေဘာ္လီခ်ဳပ္ဘို႔။ေရွ႕လထဲတြင္ေဆးရံုမွမိတ္ေဆြဆရာ၀န္မတစ္ဦးမဂၤလာေဆာင္မည္။
ဒီလိုႏွင့္ပဲဆံစမွသည္ေျခဖ်ားတိုင္ေအာင္ျပစ္ခ်က္မရွိေအာင္အလွဆင္ေရးစီမံကိန္းဆြဲရေတာ့၏။သည္စီမံကိန္းတြင္မြန္းကဒါရိုက္တာ။
သူမကိုယ္တိုင္ေတာ့အေတာ္ရင္းနွီးသည့္သူငယ္ခ်င္းမဂၤလာေဆာင္မို႔ဘယ္ကဘယ္လိုရွာေဖြလာမွန္းမသိသည့္အခ်က္အလက္ေပါင္း
မ်ားစြာႏွင့္အလွစီမံကိန္းအေကာင္ထည္ေဖာ္ေတာ့သည္။
ကုပ္ကုပ္ကပ္ကပ္စုေဆာင္းလာသည့္ပိုက္ဆံမ်ားလည္းကုန္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။သို႔ေသာ္ေဒၚေမသက္မြန္မႏွေျမာပါ။
နည္းနည္းေလးမွမႏွေျမာပါ။ေမေမတို႔ဆီေတာင္းလွ်င္လိုသေလာက္ရေသာ္လည္းမေတာင္း။
သည္လိုႏွင့္ပဲဆံပင္၊အ၀တ္အစား၊အသားအေရအလွအပႏွင့္ေျခသည္းလက္သည္းပါမက်န္မိုင္ကုန္လက္ကုန္အစြမ္းကုန္ေအာင္စီစဥ္ၿပီးသကာလ၊ညေနခင္းဒင္နာပြဲတက္၀တ္စံုဆက္ဆီက်ဘို႔အေရးအတြင္းခံေဘာ္လီကအခရာက်သည္ဟူေသာဆရာမႀကီးမြန္း၏ညႊန္ၾကားခ်က္အစီစဥ္အတိုင္းနံမည္ႀကီးေဘာ္လီခ်ဳပ္ဆိုင္သို႔ႏွစ္ဦးသားခ်ီတက္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။
ပထမထပ္တိုက္ခန္းေရွ႕ေရာက္၊ဘဲလ္တီးလိုက္ေတာ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထြက္ႀကိဳသည္။မြန္းကသြက္သြက္လက္လက္၀င္ခ်
သြားသည္။အမ၀မ္းကြဲမ်ားႏွင့္သြားေနက်ဆိုင္မို႔မြန္းအတြက္မစိမ္း။ႏွစ္ခါေလာက္ေတြ႕ဖူးလွ်င္ပင္ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္လိုရင္းႏွီးသြားတတ္သည့္မြန္း၏စရိုက္ေၾကာင့္ဆိုင္ရွင္အန္တီႀကီးပါမကစက္ခ်ဳပ္သမကေလးမ်ားႏွင့္ပင္ခင္ေနၿပီ။အလုပ္၀င္ၿပီးေနာက္၊ခုတေလာေတာ့
မေရာက္ျဖစ္တာၾကာၿပီ။
''ေအာ..ဘယ္သူလဲမွတ္တယ္..သမီးကဟို..အဲ..ေနစမ္းပါဦး..ပါးစပ္ဖ်ားတင္နံမယ္ေမ့ေနတယ္ဟဲ့..”အန္တီႀကီးကမြန္းကိုၾကည့္ၿပီးႏႈတ္ဆက္သည္။မမေမသက္မြန္အတြက္ထိုင္ခုံတစ္လံုးဆြဲယူေပးလိုက္ရင္းအန္တီႀကီးကိုျပန္ႏႈတ္ဆက္
လိုက္၏။
“မြန္းေလ..အန္တီ..ေငြလမင္းေလ..မွတ္မိဘူးလား..”
“မြန္း..ေငြလမင္း..အယ္မွတ္မိၿပီ..ၾကည့္စမ္း..မြန္းမလာတာၾကာၿပီေကာ..ဟိုတေလာကမယုတို႔လာလို႔ေတာင္ေမးမိေသးတယ္..”
“ဟုတ္..အန္တီ..မြန္းအလုပ္၀င္ေနၿပီေလ..အာ့မို႔..”
“ေအာ..ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္..”
“ဒါမြန္းတို႔ေဆးရံုကမမေလ..ဆရာ၀န္မမကအေရးႀကီးတဲ့ပြဲတစ္ခုတက္ရမွာ..အာ့ပြဲတက္၀တ္စံုအတြက္အန္တီ့ဆီလာခဲ့တာ..”
“အပ္ခဲ့ဘို႔လားညီမ..အပ္ထည္ဆိုၾကာမွာ..”
“ဆိုဒ္ရွိရင္တခါတည္းယူသြားမွာအန္တီရဲ႕...မမကိုမြန္းေျပာျပၿပီးၿပီ..မမယုတို႔လိုမ်ိဳးပဲေလ..ခုတိုင္းခုယူ..”
“ေအာ္..ဟုတ္ၿပီ..ဒါဆိုတိုင္းလိုက္ရေအာင္ေလေနာ့္..လာညီမေလး..”
“ၾကယ္သီးျဖဳတ္လိုက္ညီမ..”
“ရွင္..”
“အက်ီၾကယ္သီးေလ..”
“ရွင္..”
ဒုတိယမိရွင္လိုက္ရင္းမြန္းကိုလွမ္းၾကည့္မိ၏။သူငယ္မမြန္းကႏႈတ္ခမ္းေစ့လွ်က္ပဲအသားကုန္ျပံဳးျပသည္။smilingfaceiconေလးႏွင့္တူေသာသူမအျပံဳးကမိမိကိုေနာက္ေနသလိုပင္။ေဘာ္လီခ်ဳပ္ဘို႔ကိုယ္တိုင္းယူတာရင္ဘတ္ၾကယ္သီးျဖဳတ္ျပရမွာလား။အူေၾကာင္ေၾကာင္
ျဖစ္သြားသည့္ေမသက္မြန္၊မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့မြန္းအပါအ၀င္ေဘးလူအားလံုးကပံုမွန္ပင္။
အင္းေလ..ေဘာ္လီကိုယ္တိုင္းဆိုေတာ့လည္းအက်ီေပၚကတိုင္းလို႔မတိက်ႏိုင္ဘူးထင္ပါရဲ့။
တျခားဆိုင္ေတြေရာသည္လိုပဲလား။ဒါမွမဟုတ္သည္ဆိုင္ကပဲတမူထူးျခင္းေလလား။ဒါေၾကာင့္ပဲလည္းအင္မတန္ပံုက်ေသာေဘာ္လီ
ရယ္လိုနံမည္ႀကီးေပတာေပါ့ေလ။စကၠန္႔အနည္းငယ္အတြင္းေမသက္မြန္အေတြးတို႔ကမာၻပတ္ကုန္သည္။မိမိကိုယ္တိုင္ကလည္း
ေဘာ္လီကိုတစ္ခါမွ်တိုင္းမ၀တ္စဖူးမို႔ေဘာ္လီအပ္လွ်င္ကိုယ္တိုင္းဘယ္လိုယူလည္းတကယ္မသိပါေခ်။ေပကလပ္ကလပ္လုပ္ျပေန
သည့္မြန္းကေတာ့ေမးဆတ္ကာမ်က္လံုးႏွင့္အခ်က္ျပ၏။ခြ်တ္လိုက္ေလမမရဲ႕ဟူသည့္သေဘာ။
ေျခာက္ကပ္ကပ္အာေခါင္ထဲမွေလတစ္ခ်က္ဂလုကနဲၿမိဳခ်လိုက္သည္။ဆရာ၀န္မမရင္ဖြင့္ျပရရွာၿပီ။အေရးထဲပန္းထိုးၾကယ္သီးေလးကကြင္းထဲတြင္တစ္ေနေသး၏။လက္ဖ်ားေလးေတြေအးစက္စက္ျဖစ္လာသည္။
ငါ့ႏွယ္ေနာ္..အက်ီရင္ဘတ္ေလးခြ်တ္ျပခိုင္းတာပဲေျခတုန္လက္တုန္ျဖစ္ရတယ္လို႔..မိန္းမခ်င္းပဲ..ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးးးးး..ဒီၾကယ္သီးကလည္းတစ္တစ္ရန္ေကာ..ျမန္ျမန္ကြ်တ္တာမဟုတ္ဘူး..။
ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ့္ၾကယ္သီးကိုအလိုမက်ေတြးေတာေရရြတ္ရင္းၾကယ္သီးကိုအံက်ိတ္၍ေဆာင့္ဆြဲသည္။
အင့္..ကြ်တ္ၿပီတစ္လံုး။သည္လိုႏွင့္ပဲရင္ဘတ္ၾကယ္သီးသံုးလံုးျပဳတ္သြား၏။ရေရာေပါ့သည္ေလာက္ဆို..။
လက္ႏွစ္ဘက္ေဘးခ်ၿပီးခါးဆန္႔ရပ္ေပးလိုက္၏။ဟူးး..သက္ျပင္းပိစိေကြးေလးေတာ့ခ်မိသြားသည္။
“အကုန္ျဖဳတ္ေလညီမ..တိုင္းရတာအဆင္ေျပေအာင္..”
“ရွင္..”
ဒါကတတိယေျမာက္ရွင္ရျခင္း။ကဲေလ..ထူးပါဘူး..အကုန္ဆိုလည္းအကုန္ေပါ့။မြန္းကိုလွည့္ၾကည့္မိျပန္သည္။
ဘူးသီးလက္သည္းစိတ္မ်က္လံုးေလးႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကနားရြက္ခ်ိတ္လုနီးပါးျပံဳးျပျပန္၏။ခါတိုင္းေတာ့သည္ကေလးမ၏ကေလးမ်က္ႏွာေလးႏွင့္အျပံဳးေလးကခ်စ္ဘို႔ေကာင္းပါသည္။သည္ေန႔ေတာ့ထိပ္ေခါက္ခ်င္စရာမ်က္ခြက္ေျပာင္စပ္စပ္ေလးျဖစ္ေနေတာ့၏။
ေနာက္ထပ္ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးထပ္ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။အက်ီရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္သြား၏။၀တ္ထားသည့္ယိုးဒယားျဖစ္
ဇာေဘာ္လီေလး၊ႏို႔အံုနွစ္အံုၾကားအေပၚဖက္တည့္တည့္ျဖဴစင္ေသာရင္ညႊန္႔ေလးေပၚတြင္ပလက္တီနမ္ဆြဲႀကိဳးေလးကပနံရစြာအေရာင္လဲ့လဲ့ေျပးေနေသးသည္။
ငါ့ကိုယ္က..ေခြ်းေစာ္ေတြမ်ား..နံေနေလမလား..အင္းးးေရလည္းခ်ိဳးခဲ့တယ္...ကားထဲမွာလည္းအဲကြန္းဖြင့္ထားတာပဲ...မနံေလာက္ပါဘူး၀တ္လာမိတဲ့ေဘာ္လီကလည္းရင္အံုခြက္ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔မို႔ဆူၿဖိဳးတဲ့နို႔ကအလံုးလိုက္ထြက္ေနသည္။ခါးတိုမို႔လို႔ခါးသားေဖြးေဖြး၀င္း၀င္းေလးေတြကလက္တစ္ဝါးစာေလာက္ကိုေပၚေနတာ....အန္တီႀကီးနဲ႔ဟိုေကာင္မေလးကထားေတာ့..ေနာက္ေတြ႕မွာမွမဟုတ္ဘဲ..ဟိုေကာင္မေလးမြန္းက..အင္းးး..မြန္းကသည္ဆိုင္နဲ႔လည္းရင္းႏွီးေနေသးတယ္..ေနာက္ၾကံဳမွအတင္းတုပ္ေနၾကမလား..ဟူးးး....သည္မိန္းမႀကီးတိုင္းမွာျဖင့္တိုင္းတာမဟုတ္ဘူး..ဘာေစာင့္ေနျပန္တယ္မသိ..ဟင္းးးေနာ္..ဟင္းးးး..ရွက္လိုက္တာ...စိတ္ေတြမ်ား..မရွည္စရာ..ေကာင္းလိုက္ပါဘိ..
အလံုပိတ္အခန္းထဲပန္ကာလည္းမရွိပါဘဲဘယ္ကေနေလ၀င္ေနသည္မသိ။ရင္လႊာႏွစ္ဘက္ေလဟပ္သလိုဟာတာတာႏွင့္။
မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကေတာ့စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနသည္။အညာေသြးစပ္ဟန္တူသည့္အန္တီႀကီး၏လက္ညိဳညိဳႀကီးကမိမိႏို႔အံုကိုဗ်စ္ကနဲအုပ္ကိုင္သည္။ေမသက္မြန္နည္းနည္းတြန္႔သြား၏။ၿမီးေညွာင့္ရိုးနားမွဖင္ေၾကာတစ္ခ်က္ရံႈ႕သြားသည္။ႏို႕ကိုင္ခံတာႏွင့္ဖင္ေၾကာကဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ရံႈ႕ရသည္မသိ။ဆရာ၀န္မမတစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ဤႏွယ္ဖံုးကြယ္အပ္ေသာအလွအပကိုသူတပါးအားျမင္ေစဖူးသည္မရွိခဲ့။
အခုေတာ့ျဖင့္ႏုျဖဴထြားထြားအိအိအယ္အယ္ေပါက္ဆီႏွစ္လံုးမွာကေလးမငယ္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ဟိုတို႔သည္ဆိတ္ႏွင့္။
အေနခက္လွေသာ္လည္းမထူးဇာတ္ခင္းရေပေတာ့သည္။၀တ္ထားသည့္ဇာေဘာ္လီရင္အံုကမိမိ၏စံခ်ိန္မိခ်ိဳခ်ိဳႏွစ္လံုးကိုလံုေအာင္
မဖံုးႏိုင္။မိမိခ်ိန္ဆ၍၀ယ္ထားေသာေဘာ္လီမို႔ထင့္၊ႏို႔အံုႀကီးႏွစ္လံုးမွာေခါင္း၀င္ေသာ္လည္းကိုယ္မဆန္႔ျဖစ္ေနရွာသည္။
“လွ်ံထြက္ေနတယ္..”
“ရွင္..”
“ေအာ္..ႏို႔ႏွစ္လံုးေျပာပါတယ္..လွ်ံထြက္ေနတယ္လို႔..”
“ေအာ္..အဟင္း..ဟုတ္တယ္..ေမသက္မြန္လည္းနည္းနည္း၀လာေတာ့ေလ..အဟင္းဟင္း..”
''ညီမေလးကမ၀ပါဘူး...နို႔အံုကပဲျပည့္ၿပီးလွ်ံထြက္ေနတာ''
ေတာ္ေတာ္လြန္တဲ့မိန္းမႀကီး..ငါ့ဘာငါလွ်ံထြက္တာသူ႕အလုပ္က်ေနတာပဲ..ေျပာစရာလား..စိတ္တိုတယ္တကယ္ပဲ..။
ရင္ထဲမွေဒါသမီးေတာက္ကႏွာေငြ႕ပူပူမ်ားအျဖစ္လြင့္ထြက္ကုန္သည္။တအားလည္းရွက္လြန္းေနၿပီ။ဟိုကေလးမေငြလမင္းက
အိတ္ထဲဘာကုန္းႏိႈက္ေနသည္မသိ။မိန္းမႀကီးေျပာသံကိုၾကားလိုက္ဟန္မတူ၍ေတာ္ေသးေတာ့သည္။သို႔တည္းမဟုတ္မိမိကိုအားနာ၍မၾကားဟန္ျပဳေပးျခင္းေလလား။အို..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..ၾကားခ်င္ၾကားမၾကားခ်င္ေန..အိ....အိ...ဘယ္လိုႀကီးလဲ...အိ...ဘယ္...
ဘယ္လို.....ဒီမိန္းမႀကီး..ေဘာ္လီတိုင္းေနတာလားႏို႕ညွစ္ေနတာလား..တံေတြးကဂလုကနဲၿမိဳခ်ေနလိုက္ေသးတယ္..အို..ဟယ္..ညွစ္တယ္..ပင့္တယ္..တြန္းတင္တယ္..အေနရခက္လိုက္ပါဘိ..ငါ့ႏွယ္ေတာ့အလားးးးရွက္လိုက္တာ...ဒုကၡပါပဲဟယ္..။
“ညီမေလးကရင္ျခားသိပ္မက်ယ္ဘူးပဲ..”
“ရွင္..”
“ေအာ္..ရင္ျခားဆိုတာဒီႏို႔အံုႏွစ္ခုၾကားကိုေျပာတာေလညီမရဲ့..အမတို႔စက္ခ်ဳပ္သမားအေခၚေပါ့..”
“ေအာ္..အဟင္း..ဟုတ္ကဲ့..”
ရွင္းျပတာေတာ့ေက်းဇူးတင္ေပမယ့္စိတ္ရွိလက္ရွိပင့္လိုက္ညွစ္လိုက္လုပ္ေနတာေတာ့အျမင္ကတ္မိသည္။
အေတာ္ေလေက်ာရွည္တဲ့မိန္းမႀကီး..လုပ္စရာရွိတာျမန္ျမန္မလုပ္ဘူး..ယားရတဲ့အထဲ။
“ရင္ျခားက်ဥ္းေတာ့အ၀တ္စား၀တ္ရတာပိုလွတယ္ညီမရဲ့..တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြအပ်ိဳကတည္းကရင္ျခားကခပ္က်ယ္က်ယ္..ကေလးအေမလည္းျဖစ္ေရာႏို႔ႏွစ္ဘက္ေဘးကား၊ဘတ္ၿပဲႀကီးေပါ့ကြယ္..ငါ့ညီမကရင္အံုႏွစ္ဘက္ေစ့ေစ့ေလးဆိုေတာ့ဘာ၀တ္၀တ္ၾကည့္ေကာင္းတာေပါ့..”
“အဟင္းဟင္း..ဟုတ္ကဲ့အမ..”
“မြန္းမမကကေလးအေမျဖစ္သြားလည္းလွဦးမွာပါ..အန္တီရ..အာ့ခါက်အန္တီ့ဆီႏို႔တိုက္ေဘာ္လီလာ၀ယ္မွာေပါ့..ဟဲဟဲ..ဟုတ္တယ္ေနာ္မမ..မြန္းေၾကာ္ျငာေပးတယ္ေနာ္အန္တီ..ေၾကာ္ျငာခအတြက္မမကိုရွယ္လုပ္ေပးရမယ္..”
အယ္ၾကည့္စမ္း..ၾကည့္စမ္း....ငါ့ကိုမ်ားႏို႔တိုက္ေဘာ္လီ၀ယ္ခိုင္းဦးမတဲ့..ေသေတာင္မ၀ယ္ဘူး..ဟြန္းး...ရိုးရိုးတန္းတန္းေဘာ္လီေတာင္ခြ်တ္ျပရံုမကပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ပင့္လိုက္ညွစ္လိုက္နဲ႔..မေတာ္တဆလင္ရၿပီးကေလးေမြးမိလို႔ႏို႔တိုက္ေဘာ္လီမ်ားလာအပ္မိရင္ႏို႔သီးေခါင္းပါဆိတ္ခံရမယ့္ကိန္း..။
အိ....အိ...အေမ့...အိုအို..ယားတယ္..ယားတယ္..အဟင့္..စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္..။
မိိမိကႏို႔သီးေခါင္းအေရးေတြးကာမွဘြားေတာ္ႀကီးကမ်က္မွန္းကိုင္းႀကီးပင့္၊ကိုယ္ႀကီးကိုင္းၿပီးႏို႔အံုေပၚဖြဖြပြတ္ကာႏို႔သီးေခါင္းရွာေလ
ေတာ့သည္။ေမသက္မြန္တစ္ေယာက္ၾကက္သီးေမြးညွင္းထရံုမကေသးပါေပါက္ခ်င္လာေတာ့၏။ဘာမွေတာ့မဆိုင္ဘူးထင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္တကယ္ပဲေသးေပါက္ခ်င္လာသည္ကေတာ့အမွန္ပင္။
“အပ်ိဳႏို႔ဆိိုေတာ့ႏို႔သီးေခါင္းကတယ္မထြက္ခ်င္ဘူး..ထိပ္ႏွစ္ဘက္ၾကားဘယ္ေလာက္ရွိလဲတိုင္းရမယ္ေလ..ညီမႏို႔သီးေခါင္းေတာ့ထြက္တယ္မဟုတ္လား..စမ္းမမိဘူးျဖစ္ေနလို႔..”
ဗုေဒၶါ..လြန္ၿပီ..ဒါေတာ့လြန္သြားၿပီ..ဘယ့္ႏွယ္...ေတာ္ရံုဆိုေတာ္ေရာေပါ့..ခုေတာ့ငါ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကိုမ်ားထြက္ရဲ့လားေလးဘာေလးနဲ႔..လူကိုမ်ားဘာမွတ္ေနတယ္မသိဘူး..က်မမွာဘာခြ်င္းခ်က္မွမရွိဘူးရွင့္..ခြ်တ္ျပပလိုက္ရ..ဟြန္းး။
ရာဘာေဘာလံုးေလးထက္ျခမ္းလွီးၿပီးကပ္ထားသလိုျဖစ္ေနသည့္လံုးလံုး၀န္း၀န္းႏို႔အံုေလးထက္တြင္တကယ္ပဲႏို႔သီးေခါင္းကေပ်ာက္
ေနဟန္တူ၏။ဘြားေတာ္ႀကီးပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ကုန္းပြတ္ေနသည္ကိုမခံစားႏိုင္ေတာ့သည့္ဆရာ၀န္မမေခ်ာေမသက္မြန္ခမ်ာမိမိႏို႔သီး
ေခါင္းရွိရာအရပ္ကိုရွက္ရွက္နွင့္ပင္ညႊန္ျပရေခ်ေတာ့သည္။ႏို႔အံုကိုခပ္ဖြဖြပင့္ၿပီးရွက္ပုန္းပုန္းေနသည့္သီးလံုးကညာအလွကိုအသာႂကြ
ကာေထာက္ျပရေတာ့၏။
“အဟြာေလ..ဟိုဒင္း..အဲ့ဟိုဟိုဒင္းကဒီမွာအန္တီ..အဟင္းဟင္း..”စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔အန္တီလို႔ေခၚပစ္လိုက္သည္။
တကယ္လည္းအန္တီအ႐ြယ္ပါပဲ။၁၅နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကြာမယ့္ဟာကို။ဒါေပမယ့္ဘြားေတာ္ကဘာေခၚေခၚဂရုမစိုက္။
“ေအာ္..ဟုတ္ၿပီဟုတ္ၿပီ..အမွန္ေတာ့အဲ့လိုေပ်ာက္ေပ်ာက္ေလးကတစ္မ်ိဳးေကာင္းတယ္ညီမရဲ့..အမတို႔ကခ်ည္သားနဲ႔ခ်ဳပ္ေတာ့သိပ္ထြားတဲ့ႏို႔သီးေခါင္းေတြဆိုအလံုးလိုက္ေပၚေနတတ္တယ္..အာ့က်လည္းဒီေနရာေလးအတြက္ႏွစ္ထပ္သံုးထပ္ခ်ဳပ္ေပးရတာေပါ့ကြယ္..”
“ဟုတ္ကဲ့..အဟင္းဟင္း..”
ရွင္းးးျပျပန္ၿပီ..အ....ဟင့္..ပါးစပ္ကေျပာေတာ္ေရာေပါ့..ခုေတာ့ႏို႔သီးေခါင္းအေျခပတ္လည္တစ္၀ိုက္..လက္ညိႈးႀကီးနဲ႔၀ိုက္ျပလိုက္ေသး..ၿပီးမၿပီးႏိုင္ဘူး..မေရႊမြန္းေရ..လင္ယူမဲ့သတို႔သမီးေတာင္ငါ့ေလာက္အရွက္ကုန္ပါမလားဟယ္..အေရးထဲေသးကေပါက္ခ်င္လာျပန္ၿပီ..ၾကည့္ဦး..ကျမင္းမေလး..ဘယ္ဒင္းနဲ႔ေလကန္ေနျပန္တယ္မသိဘူး..အေရးဆိုအားမကိုးရ..ဒီမွာဘြားေတာ္ကိုျမန္ျမန္လုပ္ဘို႔၀င္ေျပာေပးပါေတာ့လား..အလိုက္ကန္းဆိုးကိုမသိဘူး..ေနႏွင့္ဦးဒင္းေတာ့လား..။
ဖုန္းတစ္လံုးနားကပ္ၿပီးပက်ိပက်ိတခြိခြိလုပ္ေနသည့္မြန္းကေတာ့ဆရာ၀န္မမအထက္ေခြ်း၊ေအာက္ေခြ်းပ်ံေနရသည့္ျဖစ္အင္ကိုမသိ။
သည္လိုႏွင့္ပဲပင့္လိုက္ပြတ္လိုက္ညွစ္လိုက္တိုင္းလိုက္ႏွင့္မဟာေဘာ္လီအေတာ္အတည္တိုင္းၿပီးသကာလ။စာအုပ္ကေလးကိုင္ထား
သည့္သူငယ္မကိုေခၚၿပီးဘြားေတာ္ႀကီးဘီဒိုဖြင့္ကာေဘာ္လီဆိုဒ္ရွာေတာ့သည္။သည္ေတာ့မွဆရာ၀န္မမလည္းလူေရာႏို႔ပါအနားရေလေတာ့၏။အေစာကခံစားေနရသည့္ေသးေပါက္ခ်င္ေသာေ၀ဒနာလည္းအနည္းငယ္သက္သာသြားေလ၏။ႏွစ္ဦးသားဧည့္ခန္းတြင္ေခတၱထိုင္ေစာင့္ၾကသည္။ေဘာ္လီမ်ားကဆိုဒ္အလိုက္အၾကမ္းထည္သာခ်ဳပ္ထားၿပီးယခုလို၀တ္မည့္သူကိုအဏုလံုပတိလံုညွစ္ပလစ္တိုင္းၿပီးမွအေခ်ာသတ္ေသာဟူ၏။စက္ခန္းဘက္မွတဂ်ံဳးဂ်ံဳးခ်ဳပ္သံၾကားၿပီးမၾကာသကာလရၿပီညီမေရ..လာ၀တ္ၾကည့္ေခ်ေတာ့ဟူသည့္အသံကိုနားနပန္းႀကီးစြာၾကားလိုက္ရျပန္သည္။
''ရရင္ယူၿပီးျပန္မယ္ေလမြန္း..”ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္၏။
အားကိုးပါတယ္ေကာင္မစုတ္ေလးရယ္..၀တ္မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ဟုမ်က္လံုးႏွင့္ပဲေျပာလိုက္သည္။
ဆရာ၀န္မမ၏ေညာင္ညက္ညက္အသံကိုမ်က္ကြယ္ျပဳရက္သည့္ေငြလမင္းကေတာ့ဆတ္ကနဲထကာကန္႔လန္႔ကာခန္းထဲစြပ္ကနဲႏွင့္
သူကဦးေအာင္၀င္သြားေတာ့ေလ၏။
“လာေလမမ..၀တ္ရေအာင္..လိုတာပိုတာတစ္လက္စတည္းျပင္လိုက္ေတာ့ေနာက္ထပ္မလာရေတာ့ဘူးေပါ့..”
“ေအာ္..အင္း..အဟင္းဟင္း..အင္းအင္း..လာၿပီ..အဟင္း..”
သူေျပာေတာ့လည္းဟုတ္ေပတာပဲ။စိတ္ႀကီးရယ္ညစ္လွပါေသာ္လည္းခုမွေတာ့မထူးၿပီ။ဟိုဟာျဖစ္မွေတာ့ဟိုဒင္းေၾကာက္ေနလို႔မရၿပီ
မဟုတ္ပါလား။မိမိကလွခ်င္ေပတာကိုး။သည္လိုႏွင့္ပဲေဘာ္လီလဲ၀တ္ျဖစ္ေတာ့၏။အဲ..ခက္ကၿပီ..ေအာက္ကဟာကစကပ္ထမီ..ေဘာ္လီခြ်တ္ဖို႔...အယ္..ဘယ္လို...ဘယ္လို...ထမီရင္လွ်ားမလဲ..ဟယ္...ကိုယ္က်ိဳးရယ္..နည္းပါေပါ့..မြန္းေရ..အဲ့မိန္းမႀကီးကိုအျပင္ေခၚထုတ္သြားစမ္းပါဟဲ့..ငါ့ဘာငါလဲ၀တ္စမ္းပါရေစ..။ေဟာေတာ္္..ေဟာေတာ္..ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္နဲ႔..ဒီေကာင္မေလး..ေအးေလ..သူကသူစိမ္းမွမဟုတ္ဘဲ..သူ၀င္ကူခြ်တ္ေပးေတာ့လည္းငါ့ေဘာ္လီျမန္ျမန္ကြ်တ္သြားတာေပါ့..ဒါလည္းေကာင္းတာပါပဲ..ငါဘာငါဆိုလက္တုန္ေျခတုန္နဲ႔..။
အေတြးကမဆံုးမီဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ေငြလမင္းလက္ခ်က္ႏွင့္ေဘာ္လီခ်ိတ္တို႔ကြ်တ္ေလၿပီ။အေပၚအက်ီခံေနမွေတာ့လက္ေမာင္းႀကိဳးက
ဘယ့္ႏွာ့ျဖဳတ္မတုန္း..။
“ထူးပါဘူးမမရာ..အကုန္သာခြ်တ္ပစ္လိုက္ပါ..မိန္းကေလးခ်င္းခ်င္းပဲဟာ..”
“ေအးပါ..အင္းအင္း..အဟင္းဟင္း..”(ငါ့ႏွယ္ေနာ္..ေသးကေပါက္ခ်င္လာျပန္ၿပီ..အဟင့္..)
အီးးးးခုေတာ့ဆရာ၀န္မမေခ်ာေလးလည္းတစ္ခါမွမထုတ္ျပဖူးတဲ့နို႔အံုျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္းႀကီးအျပဴးသားနဲ႔။နို႔သီးေခါင္းနီနီေလးေတြကေတာ့
ခပ္ေသးေသးရယ္။ေက်ာျပင္ေလးဆိုလည္း၀င္းအိေနတာပဲ။
မိန္းမႀကီးကေမသက္မြန္ဧ။္ကိုယ္လံုးကိုေဘာ္လီကပ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ကေနခ်ိတ္ေတြတပ္ေပးေနသည္။
“ဒီလိုညီမေလး..ဆြဲစိလိုက္..အင့္..ဒီေနရာကိုအံက်ေအာင္ခ်..ဒါကအေရးႀကီးတယ္..ေဟာသလိုႏိႈက္ၿပီးပင့္တင္လိုက္..ေဟာေတြ႕လားဒီအံုႀကီးတစ္ခုလံုးဒီလိုလံုသြားမွ..ဒီေနရာကိုတင္းေပးထားတာကလည္းအေပၚကိုျမင့္ျမင့္ေလးပင့္တက္ေနဘို႔ေလ..အင့္..ႏိႈက္ႏိႈက္ညီမကိုယ္တိုင္ႏိႈက္ၾကည့္..ဟုတ္ၿပီ..ေခါင္းထိပ္ေလးကဒီအခြက္တည့္တည့္ရွိပေစ..ဒါမွေတာင္ထိပ္ေလးလိုခြ်န္းထြက္လာမယ္..အဲဟုတ္သြားၿပီ..လွလိုက္တာညီမရယ္..ညီမခါးက(၂၄)လက္မတည္းရွိတာဆိုတာ့ကိုယ္လံုးေလးကခ်ပ္ရပ္ေက်ာ့ရွင္းသြားတာပဲ..ဖေယာင္းရုပ္ေလးနဲ႔ေတာင္တူေသးေတာ့..ေနာ့မြန္းရယ္..ဂလု..”
ေနာက္ဆံုးကဂလုသံကေတာ့ဘြားေတာ္ႀကီးသြားရည္ၿမိဳခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။မဟာေဘာ္လီပံုက်က်၀တ္ေရးလမ္းညႊန္ကရွည္လ်ား
စြာလက္ခ်ာေပးလိုက္ရသည္မဟုတ္ပါလား။
''ဟုတ္ပါ့အန္တီရယ္..မမကိုယ္လံုးကမယ္ဗမာရံႈးေအာင္လွတာ..ခုမွပိုေပၚလြင္သြားေတာ့တယ္..ဂလု..”သည္ေကာင္မေလးစကားသံေနာက္ကဂလုကေတာ့ဘာလို႔ျမည္မွန္းေမသက္မြန္မေ၀ခြဲတတ္ပါ။
မိမိအလွကိုအားက်သြားျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
မြန္းကိုယ္လံုးေလးကသြယ္သြယ္ေသးေသးႏွင့္ေခြးပစ္တုတ္ေလာက္သာရွိသည္မဟုတ္ပါလား။
စိတ္ေက်နပ္သြားေသာေမသက္မြန္လည္းခုမွပဲသက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့၏။အဲ..မၿပီးေသးဘူး..ျပန္လဲ၀တ္ရင္ျပန္ခြ်တ္ရဦးမွာပါလား..။
ေစာေစာကထထားသည့္ၾကက္သီးတို႔ကခုထိမေျပေသး။လွပတင့္တယ္သည့္ေဘာ္လီသစ္ကလည္းကိုယ္ေပၚတြင္ရႈမၿငီး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ျပန္လဲမ၀တ္ေတာ့ပါဟုဆံုးျဖတ္ၿပီးအေပၚအက်ီကိုပဲခပ္သြက္သြက္ေကာက္စြပ္လိုက္ေတာ့၏။ေဘာ္လီသစ္၏စြမ္းပကားေၾကာင့္နဂိုလွသည့္ခႏၶာကိုယ္ဖြံ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးၿဖိဳးေလးက်စ္လစ္သိပ္သည္းသြားလိုက္သည္မွာအေစာကကြက္တိျဖစ္ေနသည့္ဘေလာက္စ္
အက်ီပင္ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ျဖစ္သြားသေယာင္။စမတ္က်တယ္ဆိုတာဒါပဲျဖစ္ရမည္။မိမိလွည့္ၾကည့္ေတာ့မြန္းကလက္မေထာင္ျပသည္။
“ေရလည္မိုက္တယ္..မမရာ..ရွယ္ပဲ..ေအာက္ကဗိုက္ခ်ပ္ေလးနဲ႔သာတြဲ၀တ္လိုက္ရင္လံုးးး၀ပြဲသိမ္း..ေနာ္အန္တီေနာ္..”
''ဒီကညီမေလးဗိုက္ၾကည့္ရတာဗိုက္ခ်ပ္မလိုပါဘူး....ဗိုက္ကခ်ပ္ေနၿပီးသားပဲ..ရွိၿပီးသားတင္ေတြနဲ႔ဆို....''
“အင္..ဘာလဲဟင္မြန္း..ဘယ္လိုဗိုက္ခ်ပ္လဲ..”
“ဒီလိုေလညီမရဲ႕...အမတို႔ဆိုင္မွာေဘာ္လီအျပင္ဗိုက္ခ်ပ္ေဘာင္းဘီလည္းခ်ဳပ္တယ္ေလ..ကိုယ္လံုးအလွေဘာင္းဘီေပါ့ကြယ္..ႏွစ္ခုတြဲ၀တ္လိုက္ရင္အင္မတန္အဆင္ေျပေပါ့..ငါ့ညီမအိုးၾကည့္ရတာလက္မ(၃၈)နီးနီးေတာ့ရွိပံုပဲ..”
“အမမွန္းတာနီးစပ္ပါတယ္..ေမသက္မြန္တင္က(၃၇)အမ..အဟင္းဟင္း..”
“ရင္(၃၄)..ခါး(၂၄)..တင္က(၃၇)..အိုးးးး..အရပ္ကလည္းျမင့္ေသးတယ္..ငါ့ညီမ၀င္ၿပိဳင္ရင္ခုေခတ္မယ္ေတြဘယ္ေနရာရွာမလဲကြယ္..အဟင္းဟင္း..”
“အမကေျမွာက္ေနျပန္ပါၿပီ..အမေဘာ္လီပံုေကာင္းလို႔ပါအမရဲ႕..အဟင္းဟင္း..”
“နဂိုရွိမွနဂုိင္းထြက္တာပါညီမရယ္..ဟိုမြန္းကေလးအဲ့လိုဆင္ေပးၾကည့္ပါလား..အဟင္းဟင္း..”
“က်န္းးး..အန္တီေနာ္..ဟြမ့္..မြန္းကိုအားငယ္ေအာင္ေျပာတယ္ေပါ့ေလ..မြန္းကမမကိုဗိုက္ခ်ပ္ပါေၾကာ္ျငာေပးေနတဲ့ဟာကို..သိလားမမ၀တ္ၾကည့္မလားတစ္ခါေလာက္ေလ..ခုၾကံဳတုန္းတစ္ခါတည္းတိုင္း၀ယ္သြားမလား..”
“တိုင္းးးး၀ယ္ရမယ္..”
“အင္းေလ..ခုေဘာ္လီ၀ယ္သလိုပဲေလ..ခုတိုင္းခုယူ..”
“အိ....”
အိ...တိုင္းမယ္..။ေတာ္…။ေဘာ္လီတိုင္းတာအက်ီခြ်တ္..ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ညွစ္..ႏိႈက္ႏိႈက္ခြ်တ္ခြ်တ္ပြတ္..ခုတစ္ခါေဘာင္းဘီဆိုေတာ့..အမေလး..မေတြးရဲဘူး..ငါ့ဘာငါေတာင္ကုန္းမၾကည့္ဖူးတဲ့ပန္းပြင့္ေလး...ကိုင္မယ့္လူနဲ႔ၾကည့္မယ္လူနဲ႔..မေတာ္ႏို႔သီးေခါင္းၾကားအကြာေ၀းတိုင္းသလိုပန္းေလးရဲ႕အလ်ားတိုင္းဘို႔ထမီခြ်တ္ၿပီးေပါင္ခြၾကားကားျပဆိုမွကိုယ္က်ိဳးနည္းရခ်ည့္..ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီ..ငါသည္ေလာက္လွေနလို႔လည္းခ်စ္ရမယ့္သူကေမာင္တစ္ေယာက္ထဲရွိတာကို....
“ေနာက္မ်ားမွပဲမြန္းရယ္..ခုေတာ့အခ်ိန္လည္းမနည္းေတာ့ဘူးမဟုတ္လား..ေနာ္..”
“အဲဟုတ္သား..မမကဂ်ဴတီရွိေသးတယ္အန္တီရ..ေန႔လယ္ေတာင္ေစာင္းၿပီ..သြားမွ..ေတာ္ၾကာကားသိပ္ၾကပ္ေနမယ္..''
ေတာ္ပါေသးရဲ့ေက်းဇူးရွင္..။သည္လိုႏွင့္ပဲက်သင့္ေငြရွင္းေပးၿပီးေဘာ္လီဆိုင္မွေအာင္ျမင္စြာထြက္ခြာခဲ့ၾကေလသည္။
ေဘာ္လီဆိုင္ကေနရွက္ရွက္နဲ႔အျမန္ထြက္လာလိုက္တာကိုယ့္ေဘာ္လီေတာင္ကိုယ္ျပန္မယူခဲ့မိ။၀ယ္ထားတာမွမၾကာေသး။
ယခုျပန္ေတြးၾကည့္လွ်င္နွေမွ်ာလွေသာ္လည္းျပန္ေတာ့သြားမယူခ်င္ေတာ့။
ေဘာ္လီအသစ္ကဘာထူးျခားသလဲေတာ့မသိ။ေစ်းကေတာ့ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနသည္။
စမ္းသပ္ခုတင္ေပၚမွာလွဲေနတဲ့ငနဲသား၏အၾကည့္ကတဖက္လွည့္သြားသည့္ဆရာ၀န္မမေလး၏ေဂ်ာကားႀကီးဆီေရာက္ေနသည္။
မၾကည့္ေနႏိုင္ရိုးလား၀တ္ထားတာကစကပ္ထမီေျဗာင္တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆိုေတာ့တင္သားစိုင္လံုး၀ိုင္းအိအိႀကီးကေျခလွမ္းတိုင္း၊
လူလႈပ္တိုင္းမွာတုန္တုန္သြားၿပီးစက္စပိုင္နာအေျမွာင္းကလည္းထင္းေနတာပဲ။
လက္ကအနာေတာင္ဘယ္နားေရာက္သြားမွန္းမသိ။သည္လိုေဒါက္တာမမ်ိဳးကိုဖင္အိုးႀကီးကိုၾကည့္ေနရင္းမိွန္းေမာေနရရင္
ေအာ္ပေရးရွင္းအလုပ္ခံရေတာင္အစိမ္းခြဲလို႔ရတယ္။ဒဏ္ရာကေသြးခုန္တာထက္ေပါင္ၾကားကဒုတ္ညိဳႀကီးမွာတဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ေသြးတိုးတာပိုသိတာလာသည္။
ေတာက္...ဒီဆရာ၀န္မေလးကိုခ်ဳပ္ၿပီးဖင္လံုးႀကီးကိုသာပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကိတ္လိုက္ရရင္ေတာ့ေဆြမ်ိဳးေမ့ေအာင္အီစိမ္႔သြားမွာပဲ။
ရန္ျဖစ္လို႔ေဆးရံုေရာက္လာသည့္အလုပ္သမားကိုအနာေဆးၿပီးေဆးထည့္မလုိ႔ပစၥည္းျပင္ေနသည့္ေဒါက္တာေမသက္မြန္ေဆးသတၱာ
မွန္အရိပ္ထဲကေနေနာက္ဘက္ကိုခိုးရိႈးလုိက္သည္။လူနာေကာလိုက္လာေပးတဲ့သူပါသူ႔ေနာက္ပိုင္းကိုစိုက္ၾကည့္ေနပါလား။ဒီေန႔မွပဲ၀တ္ထားတဲ့ဆြဲသားလိေမၼာ္ႏုေရာင္ထမီစကပ္ကအေတာ္ၾကပ္ေနသည္။အတြင္းခံကလည္းအၾကပ္။ေ၀ဒနာခံစားေနရတာေတာင္ႏွာမီးမၿငိမ္းတဲ့ေယာကၤ်ားသားေတြပါကလားလို႔ေတြးရင္းေက်ာမလံုဖင္မလံုျဖစ္ေနသည္။ဒုကၡပါပဲေအာက္ခံရာႀကီးထင္းေနမွာ။
ကိုယ့္ဖင္ဆံုႀကီးအေၾကာင္းလည္းကိုယ္သိေလေတာ့အင္းျပစ္မွားခ်င္တိုင္းျပစ္မွားေနေတာ့မွာ။ရွက္လိုက္တာေနာ္။
ၿပီးေတာ့ဘေလာက္ကလည္းနည္းနည္းပါးေတာ့ၾကပ္ထုပ္ေနတဲ့ေဘာ္လီကိုေဖာက္ျမင္ေနေတာ့မွာပဲ၊အီးးးသူ႔စိတ္ကူးထဲမွာငါ့ကို.....
အို.....ေတာ္ၿပီ...ေတာ္ၿပီ။ေမသက္မြန္ဆက္မစဥ္းစားရဲ။
ေမသက္မြန္မ်က္နွာႏုႏုေလးရဲတြတ္ေနသည္။စကားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေျပာနိုင္။အင္းေလေဆးရံုကဘယ္ေယာက္်ားသားမဆို
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကည့္ၾကတာပဲလို႔ေတြးရင္းလုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္ေနလိုက္ပါတယ္။
ေမသက္မြန္ကေဆးထိုးေပးေတာ့ငနဲသားကသတိထားမိပံုေတာင္မရ။ေမသက္မြန္ရဲ႕ရင္အံုကိုပဲအသားကုန္ၾကည့္ေနသည္။
''လက္ကၿပဲထားလို႔ကြၽန္မေမးခိုင္ကာကြယ္ေဆးထိုးေပးထားတယ္ ေခါင္းထိတာကေတာ့ခဏေနဆရာ၀န္ႀကီးလာမွၾကည့္လိမ့္မယ္''
ေမသက္မြန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္သေကာင့္သားအနွီလူနာေစာင့္ကၾကားပံုမရ။ဘေလာက္စ္အကၤ်ီေအာက္ကေဖာင္းႂကြေနတဲ့ေမသက္မြန္ရဲ႕ရင္အစံုကိုျမင္ရသေလာက္ငမ္းေနတာကိုး။ေဘာ္လီကလည္းပင့္တင္ထားေသးတာေၾကာင့္ငနဲနွစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္စိကေမသက္မြန္
ရင္အံုကေနမခြာ။ဂ်ဴတီကုတ္ခြၽတ္ထားမိတာမွားၿပီ။ရင္ကလည္းဖံုးဖိလို႔မရေအာင္ကိုသိသိသာသာေမာက္ႂကြေနသည္။
ေမသက္မြန္မ်က္နွာေလးတစ္ခ်က္နီသြားျပန္ၿပီးအကၤ်ီကိုမလံုမလဲဆြဲဆန္႔၍ထြက္ခဲ့သည္။
ေနာက္၃လခန္႔အၾကာ....ၿမိဳ႕ျပင္တစ္ေနရာတြင္......
မဲႀကီးမွာေမသက္မြန္ကဲ့သို႔လွပေခ်ာေမာၿပီးေတာင့္ေျဖာင့္လြန္းေသာမိန္းမတစ္ေယာက္ကိုဖင္လိုးေနရပါလားဟူေသာအသိေၾကာင့္
သုက္ကိုၾကာၾကာမထိန္းနိုင္။မိနစ္၂၀ခန္႔အားရပါးရလိုးၿပီးေသာအခါေမသက္မြန္ဧ။္ဖင္ထဲသို႔သုက္ရည္မ်ားကိုအားရပါးရပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။
ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့မေက်နပ္နိုင္ေသး။ဒီဆရာ၀န္မေခ်ာေခ်ာေလးကိုမုဒိမ္းက်င့္နိုင္ဖို႔မနည္းဂြင္ဖန္ထားရတာေလ။
မဲႀကီးကေမသက္မြန္ဧ။္ဖင္ေပါက္ထဲမွမာေက်ာေနဆဲျဖစ္ေသာလီးတံႀကီးကိုခ်က္ခ်င္းမထုတ္ေသးပဲေမသက္မြန္ဧ။္နို႔အံုတင္းတင္းေတြကိုကိုင္ကာေက်ာျပင္၀င္း၀င္းေလးေပၚတြင္မ်က္နွာမဲႀကီးအပ္၍ဖီးယူေနသည္။ေမသက္မြန္ဧ။္ေက်ာျပင္ေလးမွာ၀င္းမြတ္ေခ်ာေမြ႕ေနၿပီး
အျပစ္အနာအဆာတစ္ခုမွမရွိ။ေမသက္မြန္မွာငိုရိႈက္ေနသျဖင့္ေက်ာျပင္၀င္း၀င္းေလးမွာတသိမ့္သိမ့္တုန္ေနသည္။မဲႀကီးမွာလီးမွာဆက္
စိမ္ထားရင္းက်မသြားပဲမာေနဆဲျဖစ္သျဖင့္ေမသက္မြန္ဧ။္နို႔အံုအိအိတင္းတင္းႀကီးေတြကိုကိုင္ရင္း၊ျဖဴ၀င္းေခ်ာမြတ္ေသာလည္ကုပ္သား
ပုခံုးသားေလးေတြကိုလွ်ာျဖင့္ရက္ရင္းမဲႀကီးကေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္လာျပန္သည္။ေမသက္မြန္မွာငရဲခန္းတစ္ခန္းရပ္ၿပီဟုထင္၍
စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထားရာမဲႀကီးတစ္ခ်က္လႈပ္လွ်င္ကြဲထားေသာစအိုကအလြန္နာသည္။
''ရွင္...ရွင္...ကြၽန္မကို....အို...အား...အားမရေသးဘူးလား...ကြၽန္မရွင့္ကိုရဲတိုင္မွာေနာ္..ဟင့္....ဟင့္...လႊတ္...လႊတ္ပါေတာ့...ဟင့္ဟင့္''
''ဘာ...ခ်စ္ေလးခုနကဘာေျပာလိုက္တယ္...ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး''
''ဟို...ရွင္...ရွင္ကြၽန္မကို....လႊတ္ေပးပါေတာ့....ဟင့္ဟင့္''
မဲႀကီးကျပန္ေမးရာေမသက္မြန္မေျဖရဲ။မဲႀကီးကိုမလြန္ဆန္နိုင္။
''ဟဲဟဲ....ဖင္ထဲလီး၀င္ေနတာေတာင္ရဲတိုင္ခ်င္တဲ့ေကာင္မ...ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့...မင္းကိုေမွ်ာ့ေနေအာင္လိုးပစ္မယ္''
''ဟို...ကြၽန္မေတာင္းပန္...ေတာင္းပန္...အ.....ဟင့္...အိ''
မဲႀကီးကိုဒီလိုလာစမ္းလို႔ဘယ္ရမလဲ။မဲႀကီးဆိုတာရာဇ၀င္နဲ႔ဆိုတာဒီဆရာ၀န္မေခ်ာေလးသိသြားေအာင္ျပရမည္။
ေမသက္မြန္ကိုယ္လံုးေမွ်ာ့ေမွ်ာ့ေလးကိုစားပြဲေပၚေပြ႕တင္ၿပီး၀င္းဝါအိေထြးေနသည့္နို႔အံုတင္းတင္းႀကီးေတြကိုအားျဖင့္ညႇစ္သည္။
ေမသက္မြန္အားေမွ်ာ့ေနေအာင္ပညာေပးရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္နွင့္မဲႀကီးလီးကဆတ္ကနဲမတ္မတ္ေတာင္သည္။
''ရုန္းနိုင္ရင္ရုန္းစမ္း...ေကာင္မ...မင္းဖင္ကိုမလႈပ္နိုင္ေအာင္ခ်ဳပ္ထားၿပီးေဆာင့္လိုးျပမယ္...ဟီးဟီးဟီးးးး''
မဲႀကီးၾကမ္းၿပီ။ရုန္းထြက္ဖို႔ျပင္ေသာေမသက္မြန္ဧ။္ကိုယ္လံုးေလးကိုသူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးျဖင့္အတင္းဖိခ်လိုက္သျဖင့္ေမသက္မြန္ခမ်ာ
ဒူးေကာလက္ေကာမေထာက္နိုင္ေတာ့စားပြဲခံုေပၚေမွာက္ရက္က်သည္။မဲႀကီးကလီးကိုအဆံုးထည့္ထားသျဖင့္လီးကကြၽတ္မသြား။
ေမသက္မြန္လက္ေထာက္၍ကုန္းထဖို႔ျပင္ေသာ္လည္းမဲႀကီးကဖင္ေပါက္ထဲမွလီးကိုတစ္ခ်က္ေဆာင့္ထိုးေပးလိုက္သျဖင့္ေမသက္မြန္
စားပြဲနွင့္မ်က္နွာျပန္အပ္သြားသည္။မဲႀကီးကေမသက္မြန္ဧ။္ကိုယ္လံုးေလးေပၚသို႔ေမွာက္ရက္ထပ္၍ဖိခ်ထားၿပီးေမသက္မြန္ဧ။္လက္ဖမိုး
နွစ္ဖက္မွလက္ေခ်ာင္းခ်င္းထပ္၍ဆုပ္ကိုင္ကာစားပြဲေပၚသို႔ဖိခ်ထားလိုက္သည္။ယခုအခါေမသက္မြန္မွာမဲႀကီးဧ။္ကိုယ္လံုးေအာက္
လံုးလံုးေအာက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ဒူးကလည္းေထာက္ဖို႔မေျပာနွင့္နည္းနည္းလႈပ္ရင္ေတာင္ဖင္ထဲကနာတာေၾကာင့္လႈပ္ေတာင္မလႈပ္နိုင္
ရွာေတာ့။
''ေကာင္မ...ရဲတိုင္မယ္ဆို...ဟင္...ႁဗြတ္...ဖြတ္...တိုင္ဦးေလ...အခုတိုင္ေလ...ျဗစ္...ဘြတ္''
''အ...အားး...ဟားး....အ...ကြၽန္မ...ကြၽန္မေတာင္းပန္ပါတယ္....ဟင့္....ဟင္#credit.. .. #crdမူရင္းႏွင့္သက္ဆိုင္သူအားလံုး
ၾကမ္းေတာ့ၾကမ္းတယ္ ေခ်ာင္ထဲကေတြ႕လာလို႔ မေက်ာ္ပဲဖတ္ၾကည့္ပါဦး ၂၁+
သူနာျပဳဆရာမေလးမြန္းေနာက္မွဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္လႈပ္စိစိပါလာသူကမမဆိုသည့္ေဒၚေမသက္မြန္။ဆံပင္ရွည္ရွည္၊အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ကိုယ္ေနဟန္ေက်ာ့ေက်ာ့ႏွင့္ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ပုရိသတို႔မက္ေမာေလာက္သည့္ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားကိုပိုင္ဆိုင္သည္။အသက္အားျဖင့္(၂၅)ပတ္လည္သာရွိေသးေသာ္လည္းဆရာ၀န္မဆိုေသာရာထူးႏွင့္အိေျႏၵရရမ်က္ႏွာထားတို႔ေၾကာင့္ဆရာ၀န္မေခ်ာေလးေမသက္မြန္ကိုေဆးရံု၀န္ထမ္းမ်ားအားလံုးကခ်စ္ခင္ရိုေသၾကသည္။မြန္းကမမေမသက္မြန္ဧ။္၀ဒ္ထဲမွသူနာျပဳဆရာမေလးျဖစ္သည္။
အလြန္ရွက္တတ္ၿပီးအိေျႏၵႀကီးလြန္းေသာမမေမသက္မြန္ေခၚေဒၚေမသက္မြန္၊ေတာ္ရံုလက္ေအာက္ငယ္သားႏွင့္လမိုင္းကပ္ခဲသည္။
အလုပ္သေဘာထက္ပို၍တြဲသြားတြဲလာဆိုတာမရွိသေလာက္ပင္။
ခူးဆြတ္ရန္မလြယ္သည့္ပန္းဟုအမ်ားကသတ္မွတ္ၾကသည့္ေမသက္မြန္၊ေဆးရံုသို႔ေငြလမင္းဆိုသည့္မြန္းေရာက္လာေတာ့ပံုစံနည္း
နည္းေျပာင္းသြားသည္။သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္သူသိသူတတ္ေနရာတကာပါ၊ဘာခိုင္းခိုင္းဖင္ေပါ့ေပါ့ႏွင့္မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္
သည့္မြန္းကိုသူမသေဘာက်သည္။မြန္းကအလိုက္လည္းသိသည္။
မြန္းနွင့္ေမသက္မြန္တပူးတြဲတြဲျဖစ္ေနၾကသည္ကိုအမ်ားကအံ့ၾသၾက၏။တခ်ိဳ႕လည္းေျပာၾကသည္။ဆရာ၀န္မမကမြန္းကိုသူ႔ေလာက္
မလွလို႔သူ႔လက္ေထာက္အျဖစ္ေခၚယူျခင္းဟု။တကယ္ထင္လည္းထင္စရာပင္။အလွႀကိဳက္သည့္ဆရာ၀န္မမေမသက္မြန္မြန္းႏွင့္တြဲ
သြားလွ်င္ေမသက္မြန္ရဲ႕အလွကထင္းကနဲေနသည္။တကယ္ေတာ့ဘယ္သူနဲ႔တြဲသြားသြားေမသက္မြန္ကထင္းေနတာပါပဲ။
တကယ္တမ္းေတာ့ေမသက္မြန္အေတြးကသည္သို႔မဟုတ္ပါေခ်။မြန္းကို၀န္ထမ္းတစ္ဦးဆိုသည္ထက္ခ်စ္စရာကေလးမေလးလို႔ျမင္မိ
ျခင္းေၾကာင့္လည္းပါသည္။မြန္း၏ေပါက္ေပါက္ရွာရွာရယ္စရာစကားမ်ားေၾကာင့္ရယ္ရေမာရသည္။မ်က္ႏွာေက်ာေျပရသည္ေပါ့ေလ။
သည္လိုသံေယာဇဥ္ေလးအရင္းတည္လာေတာ့မိမိအတြက္တိုလီမိုလီအသံုးအေဆာင္စသည္ေလးမ်ား၀ယ္ျဖစ္တိုင္းမြန္းဘို႔တစ္ခု
မဟုတ္တစ္ခုေတာ့ပါေအာင္၀ယ္ေပးတတ္၏။
ခုလည္းသည္ေနရာကိုေရာက္လာျခင္းကေဘာ္လီခ်ဳပ္ဘို႔။ေရွ႕လထဲတြင္ေဆးရံုမွမိတ္ေဆြဆရာ၀န္မတစ္ဦးမဂၤလာေဆာင္မည္။
ဒီလိုႏွင့္ပဲဆံစမွသည္ေျခဖ်ားတိုင္ေအာင္ျပစ္ခ်က္မရွိေအာင္အလွဆင္ေရးစီမံကိန္းဆြဲရေတာ့၏။သည္စီမံကိန္းတြင္မြန္းကဒါရိုက္တာ။
သူမကိုယ္တိုင္ေတာ့အေတာ္ရင္းနွီးသည့္သူငယ္ခ်င္းမဂၤလာေဆာင္မို႔ဘယ္ကဘယ္လိုရွာေဖြလာမွန္းမသိသည့္အခ်က္အလက္ေပါင္း
မ်ားစြာႏွင့္အလွစီမံကိန္းအေကာင္ထည္ေဖာ္ေတာ့သည္။
ကုပ္ကုပ္ကပ္ကပ္စုေဆာင္းလာသည့္ပိုက္ဆံမ်ားလည္းကုန္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။သို႔ေသာ္ေဒၚေမသက္မြန္မႏွေျမာပါ။
နည္းနည္းေလးမွမႏွေျမာပါ။ေမေမတို႔ဆီေတာင္းလွ်င္လိုသေလာက္ရေသာ္လည္းမေတာင္း။
သည္လိုႏွင့္ပဲဆံပင္၊အ၀တ္အစား၊အသားအေရအလွအပႏွင့္ေျခသည္းလက္သည္းပါမက်န္မိုင္ကုန္လက္ကုန္အစြမ္းကုန္ေအာင္စီစဥ္ၿပီးသကာလ၊ညေနခင္းဒင္နာပြဲတက္၀တ္စံုဆက္ဆီက်ဘို႔အေရးအတြင္းခံေဘာ္လီကအခရာက်သည္ဟူေသာဆရာမႀကီးမြန္း၏ညႊန္ၾကားခ်က္အစီစဥ္အတိုင္းနံမည္ႀကီးေဘာ္လီခ်ဳပ္ဆိုင္သို႔ႏွစ္ဦးသားခ်ီတက္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။
ပထမထပ္တိုက္ခန္းေရွ႕ေရာက္၊ဘဲလ္တီးလိုက္ေတာ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထြက္ႀကိဳသည္။မြန္းကသြက္သြက္လက္လက္၀င္ခ်
သြားသည္။အမ၀မ္းကြဲမ်ားႏွင့္သြားေနက်ဆိုင္မို႔မြန္းအတြက္မစိမ္း။ႏွစ္ခါေလာက္ေတြ႕ဖူးလွ်င္ပင္ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္လိုရင္းႏွီးသြားတတ္သည့္မြန္း၏စရိုက္ေၾကာင့္ဆိုင္ရွင္အန္တီႀကီးပါမကစက္ခ်ဳပ္သမကေလးမ်ားႏွင့္ပင္ခင္ေနၿပီ။အလုပ္၀င္ၿပီးေနာက္၊ခုတေလာေတာ့
မေရာက္ျဖစ္တာၾကာၿပီ။
''ေအာ..ဘယ္သူလဲမွတ္တယ္..သမီးကဟို..အဲ..ေနစမ္းပါဦး..ပါးစပ္ဖ်ားတင္နံမယ္ေမ့ေနတယ္ဟဲ့..”အန္တီႀကီးကမြန္းကိုၾကည့္ၿပီးႏႈတ္ဆက္သည္။မမေမသက္မြန္အတြက္ထိုင္ခုံတစ္လံုးဆြဲယူေပးလိုက္ရင္းအန္တီႀကီးကိုျပန္ႏႈတ္ဆက္
လိုက္၏။
“မြန္းေလ..အန္တီ..ေငြလမင္းေလ..မွတ္မိဘူးလား..”
“မြန္း..ေငြလမင္း..အယ္မွတ္မိၿပီ..ၾကည့္စမ္း..မြန္းမလာတာၾကာၿပီေကာ..ဟိုတေလာကမယုတို႔လာလို႔ေတာင္ေမးမိေသးတယ္..”
“ဟုတ္..အန္တီ..မြန္းအလုပ္၀င္ေနၿပီေလ..အာ့မို႔..”
“ေအာ..ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္..”
“ဒါမြန္းတို႔ေဆးရံုကမမေလ..ဆရာ၀န္မမကအေရးႀကီးတဲ့ပြဲတစ္ခုတက္ရမွာ..အာ့ပြဲတက္၀တ္စံုအတြက္အန္တီ့ဆီလာခဲ့တာ..”
“အပ္ခဲ့ဘို႔လားညီမ..အပ္ထည္ဆိုၾကာမွာ..”
“ဆိုဒ္ရွိရင္တခါတည္းယူသြားမွာအန္တီရဲ႕...မမကိုမြန္းေျပာျပၿပီးၿပီ..မမယုတို႔လိုမ်ိဳးပဲေလ..ခုတိုင္းခုယူ..”
“ေအာ္..ဟုတ္ၿပီ..ဒါဆိုတိုင္းလိုက္ရေအာင္ေလေနာ့္..လာညီမေလး..”
“ၾကယ္သီးျဖဳတ္လိုက္ညီမ..”
“ရွင္..”
“အက်ီၾကယ္သီးေလ..”
“ရွင္..”
ဒုတိယမိရွင္လိုက္ရင္းမြန္းကိုလွမ္းၾကည့္မိ၏။သူငယ္မမြန္းကႏႈတ္ခမ္းေစ့လွ်က္ပဲအသားကုန္ျပံဳးျပသည္။smilingfaceiconေလးႏွင့္တူေသာသူမအျပံဳးကမိမိကိုေနာက္ေနသလိုပင္။ေဘာ္လီခ်ဳပ္ဘို႔ကိုယ္တိုင္းယူတာရင္ဘတ္ၾကယ္သီးျဖဳတ္ျပရမွာလား။အူေၾကာင္ေၾကာင္
ျဖစ္သြားသည့္ေမသက္မြန္၊မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့မြန္းအပါအ၀င္ေဘးလူအားလံုးကပံုမွန္ပင္။
အင္းေလ..ေဘာ္လီကိုယ္တိုင္းဆိုေတာ့လည္းအက်ီေပၚကတိုင္းလို႔မတိက်ႏိုင္ဘူးထင္ပါရဲ့။
တျခားဆိုင္ေတြေရာသည္လိုပဲလား။ဒါမွမဟုတ္သည္ဆိုင္ကပဲတမူထူးျခင္းေလလား။ဒါေၾကာင့္ပဲလည္းအင္မတန္ပံုက်ေသာေဘာ္လီ
ရယ္လိုနံမည္ႀကီးေပတာေပါ့ေလ။စကၠန္႔အနည္းငယ္အတြင္းေမသက္မြန္အေတြးတို႔ကမာၻပတ္ကုန္သည္။မိမိကိုယ္တိုင္ကလည္း
ေဘာ္လီကိုတစ္ခါမွ်တိုင္းမ၀တ္စဖူးမို႔ေဘာ္လီအပ္လွ်င္ကိုယ္တိုင္းဘယ္လိုယူလည္းတကယ္မသိပါေခ်။ေပကလပ္ကလပ္လုပ္ျပေန
သည့္မြန္းကေတာ့ေမးဆတ္ကာမ်က္လံုးႏွင့္အခ်က္ျပ၏။ခြ်တ္လိုက္ေလမမရဲ႕ဟူသည့္သေဘာ။
ေျခာက္ကပ္ကပ္အာေခါင္ထဲမွေလတစ္ခ်က္ဂလုကနဲၿမိဳခ်လိုက္သည္။ဆရာ၀န္မမရင္ဖြင့္ျပရရွာၿပီ။အေရးထဲပန္းထိုးၾကယ္သီးေလးကကြင္းထဲတြင္တစ္ေနေသး၏။လက္ဖ်ားေလးေတြေအးစက္စက္ျဖစ္လာသည္။
ငါ့ႏွယ္ေနာ္..အက်ီရင္ဘတ္ေလးခြ်တ္ျပခိုင္းတာပဲေျခတုန္လက္တုန္ျဖစ္ရတယ္လို႔..မိန္းမခ်င္းပဲ..ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးးးးး..ဒီၾကယ္သီးကလည္းတစ္တစ္ရန္ေကာ..ျမန္ျမန္ကြ်တ္တာမဟုတ္ဘူး..။
ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ့္ၾကယ္သီးကိုအလိုမက်ေတြးေတာေရရြတ္ရင္းၾကယ္သီးကိုအံက်ိတ္၍ေဆာင့္ဆြဲသည္။
အင့္..ကြ်တ္ၿပီတစ္လံုး။သည္လိုႏွင့္ပဲရင္ဘတ္ၾကယ္သီးသံုးလံုးျပဳတ္သြား၏။ရေရာေပါ့သည္ေလာက္ဆို..။
လက္ႏွစ္ဘက္ေဘးခ်ၿပီးခါးဆန္႔ရပ္ေပးလိုက္၏။ဟူးး..သက္ျပင္းပိစိေကြးေလးေတာ့ခ်မိသြားသည္။
“အကုန္ျဖဳတ္ေလညီမ..တိုင္းရတာအဆင္ေျပေအာင္..”
“ရွင္..”
ဒါကတတိယေျမာက္ရွင္ရျခင္း။ကဲေလ..ထူးပါဘူး..အကုန္ဆိုလည္းအကုန္ေပါ့။မြန္းကိုလွည့္ၾကည့္မိျပန္သည္။
ဘူးသီးလက္သည္းစိတ္မ်က္လံုးေလးႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကနားရြက္ခ်ိတ္လုနီးပါးျပံဳးျပျပန္၏။ခါတိုင္းေတာ့သည္ကေလးမ၏ကေလးမ်က္ႏွာေလးႏွင့္အျပံဳးေလးကခ်စ္ဘို႔ေကာင္းပါသည္။သည္ေန႔ေတာ့ထိပ္ေခါက္ခ်င္စရာမ်က္ခြက္ေျပာင္စပ္စပ္ေလးျဖစ္ေနေတာ့၏။
ေနာက္ထပ္ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးထပ္ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။အက်ီရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္သြား၏။၀တ္ထားသည့္ယိုးဒယားျဖစ္
ဇာေဘာ္လီေလး၊ႏို႔အံုနွစ္အံုၾကားအေပၚဖက္တည့္တည့္ျဖဴစင္ေသာရင္ညႊန္႔ေလးေပၚတြင္ပလက္တီနမ္ဆြဲႀကိဳးေလးကပနံရစြာအေရာင္လဲ့လဲ့ေျပးေနေသးသည္။
ငါ့ကိုယ္က..ေခြ်းေစာ္ေတြမ်ား..နံေနေလမလား..အင္းးးေရလည္းခ်ိဳးခဲ့တယ္...ကားထဲမွာလည္းအဲကြန္းဖြင့္ထားတာပဲ...မနံေလာက္ပါဘူး၀တ္လာမိတဲ့ေဘာ္လီကလည္းရင္အံုခြက္ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔မို႔ဆူၿဖိဳးတဲ့နို႔ကအလံုးလိုက္ထြက္ေနသည္။ခါးတိုမို႔လို႔ခါးသားေဖြးေဖြး၀င္း၀င္းေလးေတြကလက္တစ္ဝါးစာေလာက္ကိုေပၚေနတာ....အန္တီႀကီးနဲ႔ဟိုေကာင္မေလးကထားေတာ့..ေနာက္ေတြ႕မွာမွမဟုတ္ဘဲ..ဟိုေကာင္မေလးမြန္းက..အင္းးး..မြန္းကသည္ဆိုင္နဲ႔လည္းရင္းႏွီးေနေသးတယ္..ေနာက္ၾကံဳမွအတင္းတုပ္ေနၾကမလား..ဟူးးး....သည္မိန္းမႀကီးတိုင္းမွာျဖင့္တိုင္းတာမဟုတ္ဘူး..ဘာေစာင့္ေနျပန္တယ္မသိ..ဟင္းးးေနာ္..ဟင္းးးး..ရွက္လိုက္တာ...စိတ္ေတြမ်ား..မရွည္စရာ..ေကာင္းလိုက္ပါဘိ..
အလံုပိတ္အခန္းထဲပန္ကာလည္းမရွိပါဘဲဘယ္ကေနေလ၀င္ေနသည္မသိ။ရင္လႊာႏွစ္ဘက္ေလဟပ္သလိုဟာတာတာႏွင့္။
မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကေတာ့စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနသည္။အညာေသြးစပ္ဟန္တူသည့္အန္တီႀကီး၏လက္ညိဳညိဳႀကီးကမိမိႏို႔အံုကိုဗ်စ္ကနဲအုပ္ကိုင္သည္။ေမသက္မြန္နည္းနည္းတြန္႔သြား၏။ၿမီးေညွာင့္ရိုးနားမွဖင္ေၾကာတစ္ခ်က္ရံႈ႕သြားသည္။ႏို႕ကိုင္ခံတာႏွင့္ဖင္ေၾကာကဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ရံႈ႕ရသည္မသိ။ဆရာ၀န္မမတစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ဤႏွယ္ဖံုးကြယ္အပ္ေသာအလွအပကိုသူတပါးအားျမင္ေစဖူးသည္မရွိခဲ့။
အခုေတာ့ျဖင့္ႏုျဖဴထြားထြားအိအိအယ္အယ္ေပါက္ဆီႏွစ္လံုးမွာကေလးမငယ္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ဟိုတို႔သည္ဆိတ္ႏွင့္။
အေနခက္လွေသာ္လည္းမထူးဇာတ္ခင္းရေပေတာ့သည္။၀တ္ထားသည့္ဇာေဘာ္လီရင္အံုကမိမိ၏စံခ်ိန္မိခ်ိဳခ်ိဳႏွစ္လံုးကိုလံုေအာင္
မဖံုးႏိုင္။မိမိခ်ိန္ဆ၍၀ယ္ထားေသာေဘာ္လီမို႔ထင့္၊ႏို႔အံုႀကီးႏွစ္လံုးမွာေခါင္း၀င္ေသာ္လည္းကိုယ္မဆန္႔ျဖစ္ေနရွာသည္။
“လွ်ံထြက္ေနတယ္..”
“ရွင္..”
“ေအာ္..ႏို႔ႏွစ္လံုးေျပာပါတယ္..လွ်ံထြက္ေနတယ္လို႔..”
“ေအာ္..အဟင္း..ဟုတ္တယ္..ေမသက္မြန္လည္းနည္းနည္း၀လာေတာ့ေလ..အဟင္းဟင္း..”
''ညီမေလးကမ၀ပါဘူး...နို႔အံုကပဲျပည့္ၿပီးလွ်ံထြက္ေနတာ''
ေတာ္ေတာ္လြန္တဲ့မိန္းမႀကီး..ငါ့ဘာငါလွ်ံထြက္တာသူ႕အလုပ္က်ေနတာပဲ..ေျပာစရာလား..စိတ္တိုတယ္တကယ္ပဲ..။
ရင္ထဲမွေဒါသမီးေတာက္ကႏွာေငြ႕ပူပူမ်ားအျဖစ္လြင့္ထြက္ကုန္သည္။တအားလည္းရွက္လြန္းေနၿပီ။ဟိုကေလးမေငြလမင္းက
အိတ္ထဲဘာကုန္းႏိႈက္ေနသည္မသိ။မိန္းမႀကီးေျပာသံကိုၾကားလိုက္ဟန္မတူ၍ေတာ္ေသးေတာ့သည္။သို႔တည္းမဟုတ္မိမိကိုအားနာ၍မၾကားဟန္ျပဳေပးျခင္းေလလား။အို..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..ၾကားခ်င္ၾကားမၾကားခ်င္ေန..အိ....အိ...ဘယ္လိုႀကီးလဲ...အိ...ဘယ္...
ဘယ္လို.....ဒီမိန္းမႀကီး..ေဘာ္လီတိုင္းေနတာလားႏို႕ညွစ္ေနတာလား..တံေတြးကဂလုကနဲၿမိဳခ်ေနလိုက္ေသးတယ္..အို..ဟယ္..ညွစ္တယ္..ပင့္တယ္..တြန္းတင္တယ္..အေနရခက္လိုက္ပါဘိ..ငါ့ႏွယ္ေတာ့အလားးးးရွက္လိုက္တာ...ဒုကၡပါပဲဟယ္..။
“ညီမေလးကရင္ျခားသိပ္မက်ယ္ဘူးပဲ..”
“ရွင္..”
“ေအာ္..ရင္ျခားဆိုတာဒီႏို႔အံုႏွစ္ခုၾကားကိုေျပာတာေလညီမရဲ့..အမတို႔စက္ခ်ဳပ္သမားအေခၚေပါ့..”
“ေအာ္..အဟင္း..ဟုတ္ကဲ့..”
ရွင္းျပတာေတာ့ေက်းဇူးတင္ေပမယ့္စိတ္ရွိလက္ရွိပင့္လိုက္ညွစ္လိုက္လုပ္ေနတာေတာ့အျမင္ကတ္မိသည္။
အေတာ္ေလေက်ာရွည္တဲ့မိန္းမႀကီး..လုပ္စရာရွိတာျမန္ျမန္မလုပ္ဘူး..ယားရတဲ့အထဲ။
“ရင္ျခားက်ဥ္းေတာ့အ၀တ္စား၀တ္ရတာပိုလွတယ္ညီမရဲ့..တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြအပ်ိဳကတည္းကရင္ျခားကခပ္က်ယ္က်ယ္..ကေလးအေမလည္းျဖစ္ေရာႏို႔ႏွစ္ဘက္ေဘးကား၊ဘတ္ၿပဲႀကီးေပါ့ကြယ္..ငါ့ညီမကရင္အံုႏွစ္ဘက္ေစ့ေစ့ေလးဆိုေတာ့ဘာ၀တ္၀တ္ၾကည့္ေကာင္းတာေပါ့..”
“အဟင္းဟင္း..ဟုတ္ကဲ့အမ..”
“မြန္းမမကကေလးအေမျဖစ္သြားလည္းလွဦးမွာပါ..အန္တီရ..အာ့ခါက်အန္တီ့ဆီႏို႔တိုက္ေဘာ္လီလာ၀ယ္မွာေပါ့..ဟဲဟဲ..ဟုတ္တယ္ေနာ္မမ..မြန္းေၾကာ္ျငာေပးတယ္ေနာ္အန္တီ..ေၾကာ္ျငာခအတြက္မမကိုရွယ္လုပ္ေပးရမယ္..”
အယ္ၾကည့္စမ္း..ၾကည့္စမ္း....ငါ့ကိုမ်ားႏို႔တိုက္ေဘာ္လီ၀ယ္ခိုင္းဦးမတဲ့..ေသေတာင္မ၀ယ္ဘူး..ဟြန္းး...ရိုးရိုးတန္းတန္းေဘာ္လီေတာင္ခြ်တ္ျပရံုမကပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ပင့္လိုက္ညွစ္လိုက္နဲ႔..မေတာ္တဆလင္ရၿပီးကေလးေမြးမိလို႔ႏို႔တိုက္ေဘာ္လီမ်ားလာအပ္မိရင္ႏို႔သီးေခါင္းပါဆိတ္ခံရမယ့္ကိန္း..။
အိ....အိ...အေမ့...အိုအို..ယားတယ္..ယားတယ္..အဟင့္..စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္..။
မိိမိကႏို႔သီးေခါင္းအေရးေတြးကာမွဘြားေတာ္ႀကီးကမ်က္မွန္းကိုင္းႀကီးပင့္၊ကိုယ္ႀကီးကိုင္းၿပီးႏို႔အံုေပၚဖြဖြပြတ္ကာႏို႔သီးေခါင္းရွာေလ
ေတာ့သည္။ေမသက္မြန္တစ္ေယာက္ၾကက္သီးေမြးညွင္းထရံုမကေသးပါေပါက္ခ်င္လာေတာ့၏။ဘာမွေတာ့မဆိုင္ဘူးထင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္တကယ္ပဲေသးေပါက္ခ်င္လာသည္ကေတာ့အမွန္ပင္။
“အပ်ိဳႏို႔ဆိိုေတာ့ႏို႔သီးေခါင္းကတယ္မထြက္ခ်င္ဘူး..ထိပ္ႏွစ္ဘက္ၾကားဘယ္ေလာက္ရွိလဲတိုင္းရမယ္ေလ..ညီမႏို႔သီးေခါင္းေတာ့ထြက္တယ္မဟုတ္လား..စမ္းမမိဘူးျဖစ္ေနလို႔..”
ဗုေဒၶါ..လြန္ၿပီ..ဒါေတာ့လြန္သြားၿပီ..ဘယ့္ႏွယ္...ေတာ္ရံုဆိုေတာ္ေရာေပါ့..ခုေတာ့ငါ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကိုမ်ားထြက္ရဲ့လားေလးဘာေလးနဲ႔..လူကိုမ်ားဘာမွတ္ေနတယ္မသိဘူး..က်မမွာဘာခြ်င္းခ်က္မွမရွိဘူးရွင့္..ခြ်တ္ျပပလိုက္ရ..ဟြန္းး။
ရာဘာေဘာလံုးေလးထက္ျခမ္းလွီးၿပီးကပ္ထားသလိုျဖစ္ေနသည့္လံုးလံုး၀န္း၀န္းႏို႔အံုေလးထက္တြင္တကယ္ပဲႏို႔သီးေခါင္းကေပ်ာက္
ေနဟန္တူ၏။ဘြားေတာ္ႀကီးပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ကုန္းပြတ္ေနသည္ကိုမခံစားႏိုင္ေတာ့သည့္ဆရာ၀န္မမေခ်ာေမသက္မြန္ခမ်ာမိမိႏို႔သီး
ေခါင္းရွိရာအရပ္ကိုရွက္ရွက္နွင့္ပင္ညႊန္ျပရေခ်ေတာ့သည္။ႏို႔အံုကိုခပ္ဖြဖြပင့္ၿပီးရွက္ပုန္းပုန္းေနသည့္သီးလံုးကညာအလွကိုအသာႂကြ
ကာေထာက္ျပရေတာ့၏။
“အဟြာေလ..ဟိုဒင္း..အဲ့ဟိုဟိုဒင္းကဒီမွာအန္တီ..အဟင္းဟင္း..”စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔အန္တီလို႔ေခၚပစ္လိုက္သည္။
တကယ္လည္းအန္တီအ႐ြယ္ပါပဲ။၁၅နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကြာမယ့္ဟာကို။ဒါေပမယ့္ဘြားေတာ္ကဘာေခၚေခၚဂရုမစိုက္။
“ေအာ္..ဟုတ္ၿပီဟုတ္ၿပီ..အမွန္ေတာ့အဲ့လိုေပ်ာက္ေပ်ာက္ေလးကတစ္မ်ိဳးေကာင္းတယ္ညီမရဲ့..အမတို႔ကခ်ည္သားနဲ႔ခ်ဳပ္ေတာ့သိပ္ထြားတဲ့ႏို႔သီးေခါင္းေတြဆိုအလံုးလိုက္ေပၚေနတတ္တယ္..အာ့က်လည္းဒီေနရာေလးအတြက္ႏွစ္ထပ္သံုးထပ္ခ်ဳပ္ေပးရတာေပါ့ကြယ္..”
“ဟုတ္ကဲ့..အဟင္းဟင္း..”
ရွင္းးးျပျပန္ၿပီ..အ....ဟင့္..ပါးစပ္ကေျပာေတာ္ေရာေပါ့..ခုေတာ့ႏို႔သီးေခါင္းအေျခပတ္လည္တစ္၀ိုက္..လက္ညိႈးႀကီးနဲ႔၀ိုက္ျပလိုက္ေသး..ၿပီးမၿပီးႏိုင္ဘူး..မေရႊမြန္းေရ..လင္ယူမဲ့သတို႔သမီးေတာင္ငါ့ေလာက္အရွက္ကုန္ပါမလားဟယ္..အေရးထဲေသးကေပါက္ခ်င္လာျပန္ၿပီ..ၾကည့္ဦး..ကျမင္းမေလး..ဘယ္ဒင္းနဲ႔ေလကန္ေနျပန္တယ္မသိဘူး..အေရးဆိုအားမကိုးရ..ဒီမွာဘြားေတာ္ကိုျမန္ျမန္လုပ္ဘို႔၀င္ေျပာေပးပါေတာ့လား..အလိုက္ကန္းဆိုးကိုမသိဘူး..ေနႏွင့္ဦးဒင္းေတာ့လား..။
ဖုန္းတစ္လံုးနားကပ္ၿပီးပက်ိပက်ိတခြိခြိလုပ္ေနသည့္မြန္းကေတာ့ဆရာ၀န္မမအထက္ေခြ်း၊ေအာက္ေခြ်းပ်ံေနရသည့္ျဖစ္အင္ကိုမသိ။
သည္လိုႏွင့္ပဲပင့္လိုက္ပြတ္လိုက္ညွစ္လိုက္တိုင္းလိုက္ႏွင့္မဟာေဘာ္လီအေတာ္အတည္တိုင္းၿပီးသကာလ။စာအုပ္ကေလးကိုင္ထား
သည့္သူငယ္မကိုေခၚၿပီးဘြားေတာ္ႀကီးဘီဒိုဖြင့္ကာေဘာ္လီဆိုဒ္ရွာေတာ့သည္။သည္ေတာ့မွဆရာ၀န္မမလည္းလူေရာႏို႔ပါအနားရေလေတာ့၏။အေစာကခံစားေနရသည့္ေသးေပါက္ခ်င္ေသာေ၀ဒနာလည္းအနည္းငယ္သက္သာသြားေလ၏။ႏွစ္ဦးသားဧည့္ခန္းတြင္ေခတၱထိုင္ေစာင့္ၾကသည္။ေဘာ္လီမ်ားကဆိုဒ္အလိုက္အၾကမ္းထည္သာခ်ဳပ္ထားၿပီးယခုလို၀တ္မည့္သူကိုအဏုလံုပတိလံုညွစ္ပလစ္တိုင္းၿပီးမွအေခ်ာသတ္ေသာဟူ၏။စက္ခန္းဘက္မွတဂ်ံဳးဂ်ံဳးခ်ဳပ္သံၾကားၿပီးမၾကာသကာလရၿပီညီမေရ..လာ၀တ္ၾကည့္ေခ်ေတာ့ဟူသည့္အသံကိုနားနပန္းႀကီးစြာၾကားလိုက္ရျပန္သည္။
''ရရင္ယူၿပီးျပန္မယ္ေလမြန္း..”ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္၏။
အားကိုးပါတယ္ေကာင္မစုတ္ေလးရယ္..၀တ္မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ဟုမ်က္လံုးႏွင့္ပဲေျပာလိုက္သည္။
ဆရာ၀န္မမ၏ေညာင္ညက္ညက္အသံကိုမ်က္ကြယ္ျပဳရက္သည့္ေငြလမင္းကေတာ့ဆတ္ကနဲထကာကန္႔လန္႔ကာခန္းထဲစြပ္ကနဲႏွင့္
သူကဦးေအာင္၀င္သြားေတာ့ေလ၏။
“လာေလမမ..၀တ္ရေအာင္..လိုတာပိုတာတစ္လက္စတည္းျပင္လိုက္ေတာ့ေနာက္ထပ္မလာရေတာ့ဘူးေပါ့..”
“ေအာ္..အင္း..အဟင္းဟင္း..အင္းအင္း..လာၿပီ..အဟင္း..”
သူေျပာေတာ့လည္းဟုတ္ေပတာပဲ။စိတ္ႀကီးရယ္ညစ္လွပါေသာ္လည္းခုမွေတာ့မထူးၿပီ။ဟိုဟာျဖစ္မွေတာ့ဟိုဒင္းေၾကာက္ေနလို႔မရၿပီ
မဟုတ္ပါလား။မိမိကလွခ်င္ေပတာကိုး။သည္လိုႏွင့္ပဲေဘာ္လီလဲ၀တ္ျဖစ္ေတာ့၏။အဲ..ခက္ကၿပီ..ေအာက္ကဟာကစကပ္ထမီ..ေဘာ္လီခြ်တ္ဖို႔...အယ္..ဘယ္လို...ဘယ္လို...ထမီရင္လွ်ားမလဲ..ဟယ္...ကိုယ္က်ိဳးရယ္..နည္းပါေပါ့..မြန္းေရ..အဲ့မိန္းမႀကီးကိုအျပင္ေခၚထုတ္သြားစမ္းပါဟဲ့..ငါ့ဘာငါလဲ၀တ္စမ္းပါရေစ..။ေဟာေတာ္္..ေဟာေတာ္..ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္နဲ႔..ဒီေကာင္မေလး..ေအးေလ..သူကသူစိမ္းမွမဟုတ္ဘဲ..သူ၀င္ကူခြ်တ္ေပးေတာ့လည္းငါ့ေဘာ္လီျမန္ျမန္ကြ်တ္သြားတာေပါ့..ဒါလည္းေကာင္းတာပါပဲ..ငါဘာငါဆိုလက္တုန္ေျခတုန္နဲ႔..။
အေတြးကမဆံုးမီဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ေငြလမင္းလက္ခ်က္ႏွင့္ေဘာ္လီခ်ိတ္တို႔ကြ်တ္ေလၿပီ။အေပၚအက်ီခံေနမွေတာ့လက္ေမာင္းႀကိဳးက
ဘယ့္ႏွာ့ျဖဳတ္မတုန္း..။
“ထူးပါဘူးမမရာ..အကုန္သာခြ်တ္ပစ္လိုက္ပါ..မိန္းကေလးခ်င္းခ်င္းပဲဟာ..”
“ေအးပါ..အင္းအင္း..အဟင္းဟင္း..”(ငါ့ႏွယ္ေနာ္..ေသးကေပါက္ခ်င္လာျပန္ၿပီ..အဟင့္..)
အီးးးးခုေတာ့ဆရာ၀န္မမေခ်ာေလးလည္းတစ္ခါမွမထုတ္ျပဖူးတဲ့နို႔အံုျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္းႀကီးအျပဴးသားနဲ႔။နို႔သီးေခါင္းနီနီေလးေတြကေတာ့
ခပ္ေသးေသးရယ္။ေက်ာျပင္ေလးဆိုလည္း၀င္းအိေနတာပဲ။
မိန္းမႀကီးကေမသက္မြန္ဧ။္ကိုယ္လံုးကိုေဘာ္လီကပ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ကေနခ်ိတ္ေတြတပ္ေပးေနသည္။
“ဒီလိုညီမေလး..ဆြဲစိလိုက္..အင့္..ဒီေနရာကိုအံက်ေအာင္ခ်..ဒါကအေရးႀကီးတယ္..ေဟာသလိုႏိႈက္ၿပီးပင့္တင္လိုက္..ေဟာေတြ႕လားဒီအံုႀကီးတစ္ခုလံုးဒီလိုလံုသြားမွ..ဒီေနရာကိုတင္းေပးထားတာကလည္းအေပၚကိုျမင့္ျမင့္ေလးပင့္တက္ေနဘို႔ေလ..အင့္..ႏိႈက္ႏိႈက္ညီမကိုယ္တိုင္ႏိႈက္ၾကည့္..ဟုတ္ၿပီ..ေခါင္းထိပ္ေလးကဒီအခြက္တည့္တည့္ရွိပေစ..ဒါမွေတာင္ထိပ္ေလးလိုခြ်န္းထြက္လာမယ္..အဲဟုတ္သြားၿပီ..လွလိုက္တာညီမရယ္..ညီမခါးက(၂၄)လက္မတည္းရွိတာဆိုတာ့ကိုယ္လံုးေလးကခ်ပ္ရပ္ေက်ာ့ရွင္းသြားတာပဲ..ဖေယာင္းရုပ္ေလးနဲ႔ေတာင္တူေသးေတာ့..ေနာ့မြန္းရယ္..ဂလု..”
ေနာက္ဆံုးကဂလုသံကေတာ့ဘြားေတာ္ႀကီးသြားရည္ၿမိဳခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။မဟာေဘာ္လီပံုက်က်၀တ္ေရးလမ္းညႊန္ကရွည္လ်ား
စြာလက္ခ်ာေပးလိုက္ရသည္မဟုတ္ပါလား။
''ဟုတ္ပါ့အန္တီရယ္..မမကိုယ္လံုးကမယ္ဗမာရံႈးေအာင္လွတာ..ခုမွပိုေပၚလြင္သြားေတာ့တယ္..ဂလု..”သည္ေကာင္မေလးစကားသံေနာက္ကဂလုကေတာ့ဘာလို႔ျမည္မွန္းေမသက္မြန္မေ၀ခြဲတတ္ပါ။
မိမိအလွကိုအားက်သြားျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
မြန္းကိုယ္လံုးေလးကသြယ္သြယ္ေသးေသးႏွင့္ေခြးပစ္တုတ္ေလာက္သာရွိသည္မဟုတ္ပါလား။
စိတ္ေက်နပ္သြားေသာေမသက္မြန္လည္းခုမွပဲသက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့၏။အဲ..မၿပီးေသးဘူး..ျပန္လဲ၀တ္ရင္ျပန္ခြ်တ္ရဦးမွာပါလား..။
ေစာေစာကထထားသည့္ၾကက္သီးတို႔ကခုထိမေျပေသး။လွပတင့္တယ္သည့္ေဘာ္လီသစ္ကလည္းကိုယ္ေပၚတြင္ရႈမၿငီး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ျပန္လဲမ၀တ္ေတာ့ပါဟုဆံုးျဖတ္ၿပီးအေပၚအက်ီကိုပဲခပ္သြက္သြက္ေကာက္စြပ္လိုက္ေတာ့၏။ေဘာ္လီသစ္၏စြမ္းပကားေၾကာင့္နဂိုလွသည့္ခႏၶာကိုယ္ဖြံ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးၿဖိဳးေလးက်စ္လစ္သိပ္သည္းသြားလိုက္သည္မွာအေစာကကြက္တိျဖစ္ေနသည့္ဘေလာက္စ္
အက်ီပင္ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ျဖစ္သြားသေယာင္။စမတ္က်တယ္ဆိုတာဒါပဲျဖစ္ရမည္။မိမိလွည့္ၾကည့္ေတာ့မြန္းကလက္မေထာင္ျပသည္။
“ေရလည္မိုက္တယ္..မမရာ..ရွယ္ပဲ..ေအာက္ကဗိုက္ခ်ပ္ေလးနဲ႔သာတြဲ၀တ္လိုက္ရင္လံုးးး၀ပြဲသိမ္း..ေနာ္အန္တီေနာ္..”
''ဒီကညီမေလးဗိုက္ၾကည့္ရတာဗိုက္ခ်ပ္မလိုပါဘူး....ဗိုက္ကခ်ပ္ေနၿပီးသားပဲ..ရွိၿပီးသားတင္ေတြနဲ႔ဆို....''
“အင္..ဘာလဲဟင္မြန္း..ဘယ္လိုဗိုက္ခ်ပ္လဲ..”
“ဒီလိုေလညီမရဲ႕...အမတို႔ဆိုင္မွာေဘာ္လီအျပင္ဗိုက္ခ်ပ္ေဘာင္းဘီလည္းခ်ဳပ္တယ္ေလ..ကိုယ္လံုးအလွေဘာင္းဘီေပါ့ကြယ္..ႏွစ္ခုတြဲ၀တ္လိုက္ရင္အင္မတန္အဆင္ေျပေပါ့..ငါ့ညီမအိုးၾကည့္ရတာလက္မ(၃၈)နီးနီးေတာ့ရွိပံုပဲ..”
“အမမွန္းတာနီးစပ္ပါတယ္..ေမသက္မြန္တင္က(၃၇)အမ..အဟင္းဟင္း..”
“ရင္(၃၄)..ခါး(၂၄)..တင္က(၃၇)..အိုးးးး..အရပ္ကလည္းျမင့္ေသးတယ္..ငါ့ညီမ၀င္ၿပိဳင္ရင္ခုေခတ္မယ္ေတြဘယ္ေနရာရွာမလဲကြယ္..အဟင္းဟင္း..”
“အမကေျမွာက္ေနျပန္ပါၿပီ..အမေဘာ္လီပံုေကာင္းလို႔ပါအမရဲ႕..အဟင္းဟင္း..”
“နဂိုရွိမွနဂုိင္းထြက္တာပါညီမရယ္..ဟိုမြန္းကေလးအဲ့လိုဆင္ေပးၾကည့္ပါလား..အဟင္းဟင္း..”
“က်န္းးး..အန္တီေနာ္..ဟြမ့္..မြန္းကိုအားငယ္ေအာင္ေျပာတယ္ေပါ့ေလ..မြန္းကမမကိုဗိုက္ခ်ပ္ပါေၾကာ္ျငာေပးေနတဲ့ဟာကို..သိလားမမ၀တ္ၾကည့္မလားတစ္ခါေလာက္ေလ..ခုၾကံဳတုန္းတစ္ခါတည္းတိုင္း၀ယ္သြားမလား..”
“တိုင္းးးး၀ယ္ရမယ္..”
“အင္းေလ..ခုေဘာ္လီ၀ယ္သလိုပဲေလ..ခုတိုင္းခုယူ..”
“အိ....”
အိ...တိုင္းမယ္..။ေတာ္…။ေဘာ္လီတိုင္းတာအက်ီခြ်တ္..ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ညွစ္..ႏိႈက္ႏိႈက္ခြ်တ္ခြ်တ္ပြတ္..ခုတစ္ခါေဘာင္းဘီဆိုေတာ့..အမေလး..မေတြးရဲဘူး..ငါ့ဘာငါေတာင္ကုန္းမၾကည့္ဖူးတဲ့ပန္းပြင့္ေလး...ကိုင္မယ့္လူနဲ႔ၾကည့္မယ္လူနဲ႔..မေတာ္ႏို႔သီးေခါင္းၾကားအကြာေ၀းတိုင္းသလိုပန္းေလးရဲ႕အလ်ားတိုင္းဘို႔ထမီခြ်တ္ၿပီးေပါင္ခြၾကားကားျပဆိုမွကိုယ္က်ိဳးနည္းရခ်ည့္..ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီ..ငါသည္ေလာက္လွေနလို႔လည္းခ်စ္ရမယ့္သူကေမာင္တစ္ေယာက္ထဲရွိတာကို....
“ေနာက္မ်ားမွပဲမြန္းရယ္..ခုေတာ့အခ်ိန္လည္းမနည္းေတာ့ဘူးမဟုတ္လား..ေနာ္..”
“အဲဟုတ္သား..မမကဂ်ဴတီရွိေသးတယ္အန္တီရ..ေန႔လယ္ေတာင္ေစာင္းၿပီ..သြားမွ..ေတာ္ၾကာကားသိပ္ၾကပ္ေနမယ္..''
ေတာ္ပါေသးရဲ့ေက်းဇူးရွင္..။သည္လိုႏွင့္ပဲက်သင့္ေငြရွင္းေပးၿပီးေဘာ္လီဆိုင္မွေအာင္ျမင္စြာထြက္ခြာခဲ့ၾကေလသည္။
ေဘာ္လီဆိုင္ကေနရွက္ရွက္နဲ႔အျမန္ထြက္လာလိုက္တာကိုယ့္ေဘာ္လီေတာင္ကိုယ္ျပန္မယူခဲ့မိ။၀ယ္ထားတာမွမၾကာေသး။
ယခုျပန္ေတြးၾကည့္လွ်င္နွေမွ်ာလွေသာ္လည္းျပန္ေတာ့သြားမယူခ်င္ေတာ့။
ေဘာ္လီအသစ္ကဘာထူးျခားသလဲေတာ့မသိ။ေစ်းကေတာ့ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနသည္။
စမ္းသပ္ခုတင္ေပၚမွာလွဲေနတဲ့ငနဲသား၏အၾကည့္ကတဖက္လွည့္သြားသည့္ဆရာ၀န္မမေလး၏ေဂ်ာကားႀကီးဆီေရာက္ေနသည္။
မၾကည့္ေနႏိုင္ရိုးလား၀တ္ထားတာကစကပ္ထမီေျဗာင္တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆိုေတာ့တင္သားစိုင္လံုး၀ိုင္းအိအိႀကီးကေျခလွမ္းတိုင္း၊
လူလႈပ္တိုင္းမွာတုန္တုန္သြားၿပီးစက္စပိုင္နာအေျမွာင္းကလည္းထင္းေနတာပဲ။
လက္ကအနာေတာင္ဘယ္နားေရာက္သြားမွန္းမသိ။သည္လိုေဒါက္တာမမ်ိဳးကိုဖင္အိုးႀကီးကိုၾကည့္ေနရင္းမိွန္းေမာေနရရင္
ေအာ္ပေရးရွင္းအလုပ္ခံရေတာင္အစိမ္းခြဲလို႔ရတယ္။ဒဏ္ရာကေသြးခုန္တာထက္ေပါင္ၾကားကဒုတ္ညိဳႀကီးမွာတဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ေသြးတိုးတာပိုသိတာလာသည္။
ေတာက္...ဒီဆရာ၀န္မေလးကိုခ်ဳပ္ၿပီးဖင္လံုးႀကီးကိုသာပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကိတ္လိုက္ရရင္ေတာ့ေဆြမ်ိဳးေမ့ေအာင္အီစိမ္႔သြားမွာပဲ။
ရန္ျဖစ္လို႔ေဆးရံုေရာက္လာသည့္အလုပ္သမားကိုအနာေဆးၿပီးေဆးထည့္မလုိ႔ပစၥည္းျပင္ေနသည့္ေဒါက္တာေမသက္မြန္ေဆးသတၱာ
မွန္အရိပ္ထဲကေနေနာက္ဘက္ကိုခိုးရိႈးလုိက္သည္။လူနာေကာလိုက္လာေပးတဲ့သူပါသူ႔ေနာက္ပိုင္းကိုစိုက္ၾကည့္ေနပါလား။ဒီေန႔မွပဲ၀တ္ထားတဲ့ဆြဲသားလိေမၼာ္ႏုေရာင္ထမီစကပ္ကအေတာ္ၾကပ္ေနသည္။အတြင္းခံကလည္းအၾကပ္။ေ၀ဒနာခံစားေနရတာေတာင္ႏွာမီးမၿငိမ္းတဲ့ေယာကၤ်ားသားေတြပါကလားလို႔ေတြးရင္းေက်ာမလံုဖင္မလံုျဖစ္ေနသည္။ဒုကၡပါပဲေအာက္ခံရာႀကီးထင္းေနမွာ။
ကိုယ့္ဖင္ဆံုႀကီးအေၾကာင္းလည္းကိုယ္သိေလေတာ့အင္းျပစ္မွားခ်င္တိုင္းျပစ္မွားေနေတာ့မွာ။ရွက္လိုက္တာေနာ္။
ၿပီးေတာ့ဘေလာက္ကလည္းနည္းနည္းပါးေတာ့ၾကပ္ထုပ္ေနတဲ့ေဘာ္လီကိုေဖာက္ျမင္ေနေတာ့မွာပဲ၊အီးးးသူ႔စိတ္ကူးထဲမွာငါ့ကို.....
အို.....ေတာ္ၿပီ...ေတာ္ၿပီ။ေမသက္မြန္ဆက္မစဥ္းစားရဲ။
ေမသက္မြန္မ်က္နွာႏုႏုေလးရဲတြတ္ေနသည္။စကားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေျပာနိုင္။အင္းေလေဆးရံုကဘယ္ေယာက္်ားသားမဆို
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကည့္ၾကတာပဲလို႔ေတြးရင္းလုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္ေနလိုက္ပါတယ္။
ေမသက္မြန္ကေဆးထိုးေပးေတာ့ငနဲသားကသတိထားမိပံုေတာင္မရ။ေမသက္မြန္ရဲ႕ရင္အံုကိုပဲအသားကုန္ၾကည့္ေနသည္။
''လက္ကၿပဲထားလို႔ကြၽန္မေမးခိုင္ကာကြယ္ေဆးထိုးေပးထားတယ္ ေခါင္းထိတာကေတာ့ခဏေနဆရာ၀န္ႀကီးလာမွၾကည့္လိမ့္မယ္''
ေမသက္မြန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္သေကာင့္သားအနွီလူနာေစာင့္ကၾကားပံုမရ။ဘေလာက္စ္အကၤ်ီေအာက္ကေဖာင္းႂကြေနတဲ့ေမသက္မြန္ရဲ႕ရင္အစံုကိုျမင္ရသေလာက္ငမ္းေနတာကိုး။ေဘာ္လီကလည္းပင့္တင္ထားေသးတာေၾကာင့္ငနဲနွစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္စိကေမသက္မြန္
ရင္အံုကေနမခြာ။ဂ်ဴတီကုတ္ခြၽတ္ထားမိတာမွားၿပီ။ရင္ကလည္းဖံုးဖိလို႔မရေအာင္ကိုသိသိသာသာေမာက္ႂကြေနသည္။
ေမသက္မြန္မ်က္နွာေလးတစ္ခ်က္နီသြားျပန္ၿပီးအကၤ်ီကိုမလံုမလဲဆြဲဆန္႔၍ထြက္ခဲ့သည္။
ေနာက္၃လခန္႔အၾကာ....ၿမိဳ႕ျပင္တစ္ေနရာတြင္......
မဲႀကီးမွာေမသက္မြန္ကဲ့သို႔လွပေခ်ာေမာၿပီးေတာင့္ေျဖာင့္လြန္းေသာမိန္းမတစ္ေယာက္ကိုဖင္လိုးေနရပါလားဟူေသာအသိေၾကာင့္
သုက္ကိုၾကာၾကာမထိန္းနိုင္။မိနစ္၂၀ခန္႔အားရပါးရလိုးၿပီးေသာအခါေမသက္မြန္ဧ။္ဖင္ထဲသို႔သုက္ရည္မ်ားကိုအားရပါးရပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။
ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့မေက်နပ္နိုင္ေသး။ဒီဆရာ၀န္မေခ်ာေခ်ာေလးကိုမုဒိမ္းက်င့္နိုင္ဖို႔မနည္းဂြင္ဖန္ထားရတာေလ။
မဲႀကီးကေမသက္မြန္ဧ။္ဖင္ေပါက္ထဲမွမာေက်ာေနဆဲျဖစ္ေသာလီးတံႀကီးကိုခ်က္ခ်င္းမထုတ္ေသးပဲေမသက္မြန္ဧ။္နို႔အံုတင္းတင္းေတြကိုကိုင္ကာေက်ာျပင္၀င္း၀င္းေလးေပၚတြင္မ်က္နွာမဲႀကီးအပ္၍ဖီးယူေနသည္။ေမသက္မြန္ဧ။္ေက်ာျပင္ေလးမွာ၀င္းမြတ္ေခ်ာေမြ႕ေနၿပီး
အျပစ္အနာအဆာတစ္ခုမွမရွိ။ေမသက္မြန္မွာငိုရိႈက္ေနသျဖင့္ေက်ာျပင္၀င္း၀င္းေလးမွာတသိမ့္သိမ့္တုန္ေနသည္။မဲႀကီးမွာလီးမွာဆက္
စိမ္ထားရင္းက်မသြားပဲမာေနဆဲျဖစ္သျဖင့္ေမသက္မြန္ဧ။္နို႔အံုအိအိတင္းတင္းႀကီးေတြကိုကိုင္ရင္း၊ျဖဴ၀င္းေခ်ာမြတ္ေသာလည္ကုပ္သား
ပုခံုးသားေလးေတြကိုလွ်ာျဖင့္ရက္ရင္းမဲႀကီးကေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္လာျပန္သည္။ေမသက္မြန္မွာငရဲခန္းတစ္ခန္းရပ္ၿပီဟုထင္၍
စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထားရာမဲႀကီးတစ္ခ်က္လႈပ္လွ်င္ကြဲထားေသာစအိုကအလြန္နာသည္။
''ရွင္...ရွင္...ကြၽန္မကို....အို...အား...အားမရေသးဘူးလား...ကြၽန္မရွင့္ကိုရဲတိုင္မွာေနာ္..ဟင့္....ဟင့္...လႊတ္...လႊတ္ပါေတာ့...ဟင့္ဟင့္''
''ဘာ...ခ်စ္ေလးခုနကဘာေျပာလိုက္တယ္...ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး''
''ဟို...ရွင္...ရွင္ကြၽန္မကို....လႊတ္ေပးပါေတာ့....ဟင့္ဟင့္''
မဲႀကီးကျပန္ေမးရာေမသက္မြန္မေျဖရဲ။မဲႀကီးကိုမလြန္ဆန္နိုင္။
''ဟဲဟဲ....ဖင္ထဲလီး၀င္ေနတာေတာင္ရဲတိုင္ခ်င္တဲ့ေကာင္မ...ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့...မင္းကိုေမွ်ာ့ေနေအာင္လိုးပစ္မယ္''
''ဟို...ကြၽန္မေတာင္းပန္...ေတာင္းပန္...အ.....ဟင့္...အိ''
မဲႀကီးကိုဒီလိုလာစမ္းလို႔ဘယ္ရမလဲ။မဲႀကီးဆိုတာရာဇ၀င္နဲ႔ဆိုတာဒီဆရာ၀န္မေခ်ာေလးသိသြားေအာင္ျပရမည္။
ေမသက္မြန္ကိုယ္လံုးေမွ်ာ့ေမွ်ာ့ေလးကိုစားပြဲေပၚေပြ႕တင္ၿပီး၀င္းဝါအိေထြးေနသည့္နို႔အံုတင္းတင္းႀကီးေတြကိုအားျဖင့္ညႇစ္သည္။
ေမသက္မြန္အားေမွ်ာ့ေနေအာင္ပညာေပးရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္နွင့္မဲႀကီးလီးကဆတ္ကနဲမတ္မတ္ေတာင္သည္။
''ရုန္းနိုင္ရင္ရုန္းစမ္း...ေကာင္မ...မင္းဖင္ကိုမလႈပ္နိုင္ေအာင္ခ်ဳပ္ထားၿပီးေဆာင့္လိုးျပမယ္...ဟီးဟီးဟီးးးး''
မဲႀကီးၾကမ္းၿပီ။ရုန္းထြက္ဖို႔ျပင္ေသာေမသက္မြန္ဧ။္ကိုယ္လံုးေလးကိုသူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးျဖင့္အတင္းဖိခ်လိုက္သျဖင့္ေမသက္မြန္ခမ်ာ
ဒူးေကာလက္ေကာမေထာက္နိုင္ေတာ့စားပြဲခံုေပၚေမွာက္ရက္က်သည္။မဲႀကီးကလီးကိုအဆံုးထည့္ထားသျဖင့္လီးကကြၽတ္မသြား။
ေမသက္မြန္လက္ေထာက္၍ကုန္းထဖို႔ျပင္ေသာ္လည္းမဲႀကီးကဖင္ေပါက္ထဲမွလီးကိုတစ္ခ်က္ေဆာင့္ထိုးေပးလိုက္သျဖင့္ေမသက္မြန္
စားပြဲနွင့္မ်က္နွာျပန္အပ္သြားသည္။မဲႀကီးကေမသက္မြန္ဧ။္ကိုယ္လံုးေလးေပၚသို႔ေမွာက္ရက္ထပ္၍ဖိခ်ထားၿပီးေမသက္မြန္ဧ။္လက္ဖမိုး
နွစ္ဖက္မွလက္ေခ်ာင္းခ်င္းထပ္၍ဆုပ္ကိုင္ကာစားပြဲေပၚသို႔ဖိခ်ထားလိုက္သည္။ယခုအခါေမသက္မြန္မွာမဲႀကီးဧ။္ကိုယ္လံုးေအာက္
လံုးလံုးေအာက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ဒူးကလည္းေထာက္ဖို႔မေျပာနွင့္နည္းနည္းလႈပ္ရင္ေတာင္ဖင္ထဲကနာတာေၾကာင့္လႈပ္ေတာင္မလႈပ္နိုင္
ရွာေတာ့။
''ေကာင္မ...ရဲတိုင္မယ္ဆို...ဟင္...ႁဗြတ္...ဖြတ္...တိုင္ဦးေလ...အခုတိုင္ေလ...ျဗစ္...ဘြတ္''
''အ...အားး...ဟားး....အ...ကြၽန္မ...ကြၽန္မေတာင္းပန္ပါတယ္....ဟင့္....ဟင္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment